ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ အေရးအသားမ်ား ျပီးဆံုးသြားရသည့္အေၾကာင္းရင္း (ျမင့္သန္း)

Download Here ---> ဒီေနရာကို click ပါ


"...ကုိယ္ပိုင္အမွန္တရားဆိုတာကို လာျပီး အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေနလို႔ကျဖင့္ ႏွစ္တစ္လက္မေကာင္းေကာင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ျပီး လက္ေတြ႕နည္းလမ္းတက် အမွန္တရားဆိုတာကို ရွင္းျပလိုက္ရံုပဲ။..."

"...ေျမာက္ဝင္ရိုးစြန္းက ေရခဲတံုးေတြ အရည္ေပ်ာ္လာလို႔ ကမာၻၾကီး ပိုမိုပူေႏြးလာတယ္လို႔ သူ႕ေရွ႕မွာ ေျပာၾကရင္ ဒီလိုျဖင့္ လာမယ့္ ေဆာင္းမွာ ေစာင္ထပ္ဝယ္စရာ မလုိဘူးေပါ့လုိ႔ပဲ သူက ေျပာေလ့ရွိတယ္။..."

"...လူၾကီးေတြေျပာေျပာေနတဲ့ အသက္အားျဖင့္ တစ္ရက္ တစ္မြန္းတည့္ တစ္မနက္၊ တစ္နာရီ၊ တစ္စကၠန္႔ၾကီးတဲ့လူကို ရိုေသရမယ္ဆုိတာ တရားတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္က အသက္ ပိုၾကီးေနရင္ ပိုျပီး တရားေသးတယ္။..."

"...မင္း မွတ္ထား။ ရိုေသျပတယ္ဆိုတာတို႔ ဘာတို႔က လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးက ဖန္တီးထားတာ။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတုိင္းမွာ အဲဒီထြင္လံုးေတြ ရွိတယ္။ အရင္လူက ေနာက္လာတဲ့လူကို သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ရေအာင္ ထြင္ထားခဲ့တာ။ အစဥ္အဆက္ စားလို႔ေကာင္းေအာင္၊ ဝါးလို႔ေကာင္းေအာင္ စားေၾကာ ထြင္ထားတာ.."

"...တီဗီြက လာတာေတြဟာ ေျဖေဖ်ာ္မႈေပးတာေတာ့ မွန္တယ္။ အဲဒီေျဖေဖ်ာ္မႈေၾကာင့္ လူရဲ႕ သိႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာေတြ ပ်င္းရိသြားတတ္တယ္ဆိုပဲ။ သူမ်ားရဲ႕ အားထုတ္မႈနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ပ်င္းရိမႈဟာ အခိုက္အတန္႔ပဲ ေပ်ာက္မွာ။ ေျဖေဖ်ာ္မႈ ျပီးသြားရင္ ပိုေတာင္ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕သြားဦးမွာတဲ့။ ဥပမာ ေဘာလံုးပြဲ ထုိင္ၾကည့္တာမ်ဳိး..."

What is Philosophy? ဖွီေလာ္ေဆာ္ဖီ ဘာလဲ ဘယ္လဲ

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာတက္ေနသလဲလု႔ိ ေမးတဲ့အခါ Philosophy လုိ႔ ေျဖလုိက္ရင္ ဘာမွန္းေသခ်ာမသိၾကဘူး။ ျပန္ေမးၾကတယ္။ အဲ့ဒါ ဘာေတြ သင္ရတာလဲတဲ့။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့ Philosophy နဲ႔ Psychology ကို မသဲကြဲၾကဘူး။ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ ဘာသာရပ္လုိ႔ပဲ ေရာျပီး မွတ္ထားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီ ႏွစ္ခုဟာ မတူၾကပါဘူး။ စိတ္ပညာက လူရဲ႕ စိတ္ကိုပဲ ေလ့လာတယ္။ စိတ္ရဲ႕ ျပဳမူပံုေတြကို ေလ့လာတယ္။ စိတ္ေရာဂါေဝဒနာေတြကို ကုသတယ္။ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ သိပ္မကြာဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ သုေတသီေတြက ေတြ႕ရွိျပီးသားေတြကို ေလ့လာရံုသက္သက္ပဲ။ ဒႆနိကေဗဒဟာ ဘာလဲဆိုရင္ေတာ့ ရွင္းရမွာ ေတာ္ေတာ္ရွည္တယ္။

Philosophy ဟာ ဘာလဲလို႔ အတိအက်ေျပာဖို႔က သိပ္မလြယ္ဘူး။ သူ႕မွာ ပါဝင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း စံုတယ္။ စံုတယ္ဆုိတာထက္ အကုန္လံုး (everything) လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ စၾကဝဠာၾကီး ဘယ္လိုစျဖစ္လာသလဲဆိုတာက အစ ပုရြက္ဆိတ္ဆုိတာ ဘယ္လုိေကာင္လဲ၊ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ကို ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ ဖြင့္မလဲဆိုတာအထိ ပါတယ္။ အကုန္လံုးအေၾကာင္းပဲ။ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ Philosophy ဟာ အဓိပၸာယ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားတဲ့ ဘာသာရပ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ စကားလံုးေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေတြကို "စနစ္တက်" ရွာေဖြၾကည့္တာပဲ။ Philosopher တစ္ေယာက္ကို လူ႕ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဟာဘာလဲလို႔ သြားေမးၾကည့္ရင္ သူက ျပန္ေမးလိမ့္မယ္။ မင္းေျပာတဲ့ အဓိပၸာယ္ဆိုတာက ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ။ What do you mean by meaning?

ကာတီေရးနဲ႔မိန္းမ (ျမင့္သန္း)

ဧည့္ခံပြဲလုပ္တဲ့လူက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚမွာ ေကာင္းခဲ့တာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလာကမွာ အျပန္အလွန္ကူညီတာ၊ ေစာင့္ေရွာက္ရတာဟာ ေရးသားမထားတဲ့ မူတစ္ခု။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔ သူ အကူအညီလိုေနတာကို ကူညီရမယ့္သေဘာ။ သူကေတာ့ တည့္တည့္ခ်ည္း ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တင္ေနတဲ့ ေၾကြးကို ေခ်ပစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚမွာ ထပ္ျပီး သူ အေၾကြးတင္လာေအာင္ လုပ္ထားခ်င္ေနၾကတာ။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႕ကို အသံုးခ်လို႔ ရမွာကိုး။ တစ္ေန႔ကေတာ့ ေဂါက္သီးရိုက္ရင္း သူ႕ကိစၥကိုေျပာတယ္။ မင္းလိုခ်င္တဲ့ အေျဖရဖို႔ဆုိရင္ေတာ့ အကူအညီေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေပတ့ဲ တို႔ လုပ္ခိုင္းတာကိုေတာ့ မင္းက လုပ္။ တို႔ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို အေသးစိတ္ မင္းသိစရာမလိုဘူးလို႔ သူ႕ကိုေျပာေတာ့ သူက သေဘာတူတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႕အိမ္မွာ ဧည့္ခံပြဲကေလးတစ္ခု လုပ္ျဖစ္သြားတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ သံတမန္ တစ္ေယာက္ကို က်န္လူေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ေကာက္ေတး(လ္)ပဲြပဲ။ ဒါကလည္း သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္သား သူ႕ဧည့္ခံပြဲကို ေရာက္လာခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုတာက ေအဒရီယံရယ္၊ ပက္ဒီရယ္၊ လူးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္။ ပက္ဒီနဲ႔ လူးတို႔ ႏွစ္ေယာက္က မွတ္တမ္းတင္ ရုပ္ေသ၊ ရုပ္ရွင္ရိုက္တဲ့သူေတြရဲ႕ လက္ေထာက္ လုပ္ေနၾကတယ္။ အမွန္မေတာ့ လူးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ခ်င္တ့ဲလူေတြရဲ႕ ပံုေတြကို ဘယ္လိုရိုက္ရမယ္ဆိုတာ တကယ္ရိုက္တဲ့လူေတြကို ကပ္ျပီး ညႊန္ၾကားေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြအျဖစ္ လာေပတဲ့ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ လိေမၼာ္ရည္ခြက္ကိုင္ရင္း မိုးတိုးမတ္တပ္ပဲ။ ယမကာမွီဝဲလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ပ်င္းလာတယ္။ သူတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းက ဟန္မ်ားၾကတယ္။ ဟန္မ်ားတယ္ဆိုတာ ဟန္လုပ္ေနၾကရတာ မ်ားတာ။ လံုးလံုးခ်ည္းမသိတာကို သိသလိုလုပ္ျပီး လိမ္ေနတဲ့ လူေတြပါသလို သိေနတာကို မသိသလိုလုပ္ျပီး ညာေနတ့ဲလူေတြလည္း ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ တုိက္ရိုက္ ပတ္သက္တဲ့လူေတြေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းေထာင့္ တစ္ေနရာက ရပ္ၾကည့္ရင္း ကုိယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ အပ်င္းေျပေအာင္ လုပ္ေနၾကရတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တတိယကမာၻက လာၾကတဲ့ သံအမတ္ကေတာ္ေတြရဲ႕ လူပံုစံ၊ ဝတ္ပံုစားပံုဆိုတာေတြၾကည့္ျပီး ျပက္လံုးထုတ္ေနမိၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ တတိယကမာၻက သံအမတ္ကေတာ္ေတြဟာ ဆယ္ေယာက္မွာ ကိုးေယာက္ေလာက္က မဝတ္တတ္ မစားတတ္တာမ်ားတယ္။ မစားတတ္ဘူးဆိုတာကလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ အစားေကာင္းလို႔ က်ားကိုစီး စားလို႔မကုန္ ပံုၾကီးေတြ မ်ားတယ္။

အခ်စ္၊ ဘာလဲ ဘယ္လဲ

ရည္ညႊန္း - ေမာ္ေမာ္သင္း။ ။ သူရဲေကာင္း၏ မိုးစက္ပြင့္မ်ား၊ ရွုမ၀မဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၂၊ ေမလ၊

ဆုိရွယ္လစ္ သရုပ္မွန္စာေပ။ ေရးေသာခုႏွစ္မွာ ၈၂ ခုႏွစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္အတြင္းတြင္ ဇာတ္အိမ္တည္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ျပည္သူ”၊ “ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား”၊ “ဘဝမဆန္ဘူး” စသည့္ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ေတြ႕ရသည္။ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ အတြင္းမွာ ျဖစ္တည္ေနေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို အဓိက ေဖာ္က်ဴးထားသည္။ ရသအပိုင္းမွာ ေျပာစရာမရွိ။ သာမန္ရိုးက် အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြကို သေဘာက်ေသာ ခ်ာတိတ္ေတြ၊ ခ်ာတိတ္မေတြ အၾကိဳက္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စာေရးဆရာ၏ ေခတ္ကို ေလွာင္ေနေသာ အသံကို ၾကားရသည္။ “သူတို့သည္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လ်ွင္လည္း ငါးက်ပ္တန္းကမွ၊ ဟင္းမေကာင္းလ်ွင္ ထမင္းမစားခ်င္ၾက၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း အခ်ိန္မွန္သမွ်ကို ေရရာေသာအလုပ္ ဘာမ်ွမရွိဘဲ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအတြက္ဟုဆိုကာ ၿဖဳန္းေနၾကေလသည္။” စသည့္ စာေၾကာင္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ရသည္။

ေၾကာင္ကေလးကို ေရခ်ဳိးေပးသူ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေၾကာင္ကေလးကို ေရမွန္မွန္ခ်ဳိးေပးတယ္။ အခ်ိန္ရတုိင္းပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္မရွိ ေၾကာင္ေရခ်ဳိးတဲ့အေကာင္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္က ေၾကာင္ကေလးကို ေရခ်ဳိးေပးရတာ ဝါသနာပါေနတာကိုး။ ေၾကာင္ကို ေရခ်ဳိးေပးရတာလည္း လြယ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာင္ဆိုတာက ေရေၾကာက္တဲ့ သတၱဝါမွတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မရွိတုိင္း ေၾကာင္ကို ေရခ်ဳိးေပးဖို႔ကလည္း လြယ္တ့ဲ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ေၾကာင္ကို ေရခ်ဳိးေပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ သာမန္ကာလွ်ံကာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာင္ကို ေရခ်ဳိးေပးတဲ့ နည္းစနစ္ေတြကို ေသခ်ာေလ့လာရေသးတယ္။ ကိုယ္တုိင္ ခ်ဳိးေပးဖို႔ကိုလည္း စိတ္ရွည္ရေသးတယ္။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုလည္း ေလ့လာရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္တုိင္က ေၾကာင္ကေလးကို ေရခ်ဳိးေပးရတာ ဝါသနာပါေနေတာ့ ၾကိဳးစားရတာပဲ။ အစပုိင္းေတာ့ ခက္တယ္။ ေၾကာင္ကေလးကို ေရခ်ဳိးေပးတဲ့ ေနရာမွာ အစက မကၽြမ္းက်င္ေသးေတာ့ အလုပ္မျဖစ္လွဘူး။ ဒီအလုပ္ဟာ စိတ္ရွည္ဖို႔လည္း လိုေသးတယ္။ အစပုိင္း မေအာင္ျမင္တာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနလုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေၾကာင္ကေလးကို ေရမွန္မွန္ခ်ဳိးတတ္ေအာင္ ေလ့လာ၊ ေလ့က်င္ရေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ အသားက်သြားတယ္။ ေၾကာင္ကေလးကို ေရခ်ဳိးေပးဖို႔ အလုပ္မရွိရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးဘူး။

ရံုးေတာ္မွတစ္ဆင့္ ကာ(ဖ)ကာကို ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း

ဗ်ဳိ႕ ဦးေတဇာ,

ဦးေလး ဘာသာျပန္တဲ့ ကာ(ဖ)ကာရဲ႕ ဝတၳဳကို ဖတ္ရတယ္။ သေဘာလည္းက်တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ အေရးအသားကို ဖတ္ဖူးတာ ပထမဦးဆံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တျခားသူေတြ ဘာသာျပန္တာ ဖတ္ဖူးေသးတယ္။ မူရင္းလည္း ဖတ္ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအသားဟာ သီးသန္႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ The Trial ဝတၳဳထဲမွာ ပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက ပံုျပင္ေလးကို ျပန္ျပီး ေကာက္ႏုတ္ထားတာလို႔ေတာ့ ထင္တယ္။ ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက အဲ့ဒါ မဟုတ္ဘူး။

ကာ(ဖ)ကာ ဆိုတာက စာေရးဆရာေတြထဲမွာ အလြန္သိမ္ေမြ႕ျပီး နားလည္ရခက္တဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပဲ။ သူ႕အေရးအသားေတြကို တစ္ေခါက္ဖတ္ရံုနဲ႔ နားမလည္ဘူး။ သံုးေလးငါးေခါက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ရတယ္။ ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ေတြးရတယ္။ ကာ(ဖ)ကာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ကာ(ဖ)ကာကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာလည္း ကာ(ဖ)ကာရဲ႕ အနီးအနားကို ေရာက္လာႏုိင္စြမ္း မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဥာဏ္စြမ္းသေလာက္ ကာ(ဖ)ကာရဲ႕ တရားခြင္ကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္မယ္။

အသက္အရြယ္

ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္တဲ့ စကားလံုးေတြထဲမွာ အသက္အရြယ္ ဆိုတဲ့ စကားလည္း ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အသက္နဲ႔ အရြယ္ကို ခြဲျခားထားရင္ ေကာင္းမယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ႏွင့္ အရြယ္ကို ဘယ္လိုသိႏုိင္သလဲ။ အသက္ဆိုတာဘာကို ေျပာတာလဲ။ အရြယ္ဆိုတာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အုိမင္းရင့္ေရာ္မႈကို ျပေနတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုပဲ။ အသက္ဆိုတာနဲ႔ အရြယ္ဆုိတာ သက္သက္စီလို ေျပာရင္ ရမလား။ အသက္ၾကီးျပီး အရြယ္ငယ္တဲ့ လူေတြရွိတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ဆို လက္ခံႏုိင္မလား။ ႏုပ်ဳိတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အရြယ္ၾကီးျပီး အသက္ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္။ သူငယ္ျပန္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ အသက္ဆုိတာ လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္အတုိင္းအတာကို ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ အရြယ္ကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ လူရဲ႕ ပံုပန္းသ႑ာန္ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈကို ၾကည့္ရင္ရတယ္။ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲဆိုတာ ဘယ္လိုသိႏုိင္မလဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ အသက္နဲ႔ အရြယ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြကို ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားဖို႔ လိုလာျပီ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ဘယ္လုိ တုိင္းတာႏုိင္မလဲ။ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ေျပာေနၾကတဲ့ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ  ဆုိတာ သူအသက္ရွင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္အတုိင္းအတာကို ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ အသက္။ ဒါဆုိရင္ ဒီစကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရမယ္။ အသက္ဆုိတာ ဘာကို ေျပာခ်င္တာလဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင့္က်က္မႈ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တတ္မႈ၊ ေလးနက္မႈ စတာေတြကိုပဲ အသက္လို႔ သတ္မွတ္ခ်င္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေတြက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တကယ့္အသက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲဆိုတာကို လြယ္လြယ္မသိႏုိင္ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တိတိက်က် မသိႏုိင္ဘူး။ အသက္ဆိုတာ ကိန္းဂဏန္း မဟုတ္ဘူး။ အသက္ဆိုတာ စိတၱဇနာမ္ပဲ။ တုိင္းတာလို႔မရဘူး။

အိမ္သာအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

သူဟာ လူ႕သမုိင္းကို အၾကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေန႔စဥ္ အသံုးျပဳေနၾကပါတယ္။ သူဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ သင္ ယခုေတာင္ သူ႕အေပၚ တက္ထုိင္ေကာင္း ထုိင္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအတြက္ သူဟာ လမ္းမညစ္ပတ္ေအာင္၊ ကုိယ့္ျပႆနာကိုယ္ရွင္းဖို႔ တြင္းမတူးေနရေအာင္ ကူညီေပးတာထက္ပိုျပီး သူ႕အေၾကာင္းကို သိၾကရဲ႕လား။

လူသားေတြ ကမာၻကို စတင္ၾကီးစိုးတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး လူေတြဟာ သဘာဝရဲ႕ စိန္ေခၚမႈကို ေျဖရွင္းရန္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိမယ့္ ေနရာေလးကို ရွာေဖြခဲ့ၾကပါတယ္။  “၇ ရက္ေျမာက္ေသာေန႔ ကိုယ္ေတာ္ အနားမယူမီတြင္ လူသားအတြက္ ျပႆနာေျဖရွင္းရန္ ေနရာတစ္ခုအား ဖန္ဆင္းေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘုရားသခင္ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခုကို ဖန္ဆင္းျပီးသကာလ အာဒမ္သည္ ထို သစ္ရြက္နန္းေတာ္ထဲသို႔ တမဟုတ္ခ်င္း ဝမ္းသာအားရ ေျပးဝင္သြားေလေတာ့သည္။” ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး တကယ္ျဖစ္ခဲ့ခ်င္ ျဖစ္ခဲ့မွာပါ။

သင္ဘယ္လိုလူလဲ

Men, though they look, fail to see what is well-being, what is the good in life.

Aristotle, Eudemian Ethics

ေရွးဂရိဒႆနဆရာၾကီး အရစၥတိုတယ္သည္ သူ၏ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဒႆနိကေဗဒဆုိင္ရာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈ အမ်ားအျပားကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားတြင္ ေလာကကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျခင္း၊ (တစ္နည္း) အမ်ဳိးအစားခြဲျခင္း (categorization) မွာ ေႏွာင္းလူတို႔အေပၚ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ အမ်ားအျပားရွိခဲ့သည္။ သူသည္ လူႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း စရိုက္လကၡဏာ ေလးမ်ဳိးကို ယုတၱိနည္းက် ခြဲျခားသတ္မွတ္ခဲ့သည္။ (တကယ္တမ္း ခြဲျခားခဲ့သည္မွာ ေျခာက္မ်ဳိးျဖစ္ေသာ္လည္း အစြန္းေရာက္ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္သည့္ လူလြန္မသား (superhuman) ႏွင့္ မိစာၦ (bestial) တို႔မွာ အင္မတန္႔ အင္မတန္ ရွားပါးေသာေၾကာင့္ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ပါသည္။)

အရစၥတိုတယ္ ခြဲျခားျပခဲ့ေသာ လူစရိုက္ေလးမ်ဳိးတုိ႔မွာ လူေကာင္း (the virtuous)၊ ေရာင့္ရဲလြယ္သူ (the continent)၊ ေရာင့္ရဲမလြယ္သူ (the incontinent) ႏွင့္ လူဆိုး (the vicious) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ စရိုက္တစ္ခုျခင္းစီကို နားလည္လြယ္ေစရန္ ဥပမာပံုေဆာင္၍ ျပသပါမည္။

အျမင့္ပ်ံျခင္း

အနီေရာင္ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္ေတြ အျဖဴေရာင္လႊမ္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ဆိတ္ဆိတ္ကေလး ျငိမ္သက္ေနတယ္...။

ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ကမာၻေျမၾကီးက ထာဝရရပ္တန္႔သြားခဲ့ေပါ့..။

ေလာကမွာ မိဘေမာင္ဘြားအျပင္ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေတြ႕ဆံုဆက္ဆံဖူးခဲ့အတြက္ ေပေလးဆယ္ ေပေျခာက္ဆယ္ တုိက္ခန္းက က်ဥ္းတယ္လို႔ မခံစားခဲ့ရဘူး...။

ဖားငယ္ကေလးအတြက္ေတာ့ ႏြားေျခရာခြက္ဟာ ၾကီးေနခဲ့တာပဲ..။ အျပင္ေလာကကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေလ့လာခဲ့တယ္..။ Alexander McQueen ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေပၚဒီဇိုင္း၊ အပိုလို (၁၃)၊ ရန္ကင္းေစ်း၊ ဝင္းဦး၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ဗီလိန္...။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာဗီဒီယုိ ဇာတ္ကားေတြကိုေတာ့ မၾကိဳက္ခဲ့မိျပန္ဘူး။

အမွန္တရား၊ အမွားတစ္ရံ

တကယ္ေတာ့ အမွန္တရားဟာ အမွားတစ္ရံ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အမွန္တရားဆိုတာဘာလဲ။ အမွန္တရားရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိေတြကဘာလဲ။ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီမွ အမွန္တရားလို႔ ေခၚဆိုႏုိင္တာလဲ။ အမွန္တရားဟာေရာ တကယ့္အစစ္အမွန္တရား ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ေနရသမွ်၊ ၾကားေနရသမွ် အားလံုးဟာ အမွန္တရားပဲလား။ ဘယ္ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အာရံုငါးပါးကို ယံုၾကည္ၾကရမွာလဲ။ ဒါေတြကို အေတြးအေခၚပညာရွင္တုိင္း သိခ်င္ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆိုပါရေစ၊ အမွန္တရားဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အမွားတစ္ရံပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာႏုိင္တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈ (experiment) တစ္ခု လုပ္ၾကည့္ၾကပါမယ္။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈလုပ္ဖို႔ တြဲဘက္အျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္လွစြာေသာ ဦးေလးေတဇာ(လေရာင္လမ္း) ကို ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းႏွင့္ အရက္ဆုိင္မွ ျပန္ေသာည

အရက္ဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းက အသဲကြဲျပီး ခံစားေနရတာ ျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူ႕ကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အမွန္အကန္ ေၾကကြဲေနတ့ဲ ပံုပဲ။ သူ႕ရဲ႕ အလြန္အေရးပါတဲ့ အရာတစ္ခု ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ ခံစားမႈပဲ။ ကုိယ္တုိင္လည္း ခံစားခဲ့ဖူးေတာ့ နားလည္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔က ငယ္ေပါင္းေတြ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ ျပတ္လုိက္၊ အသဲကြဲလိုက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရလိုက္နဲ႔ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ သိပ္မေျပာပဲ အင္းလိုက္ေနတယ္။ အသဲကြဲတဲ့လူကို စကားေျပာရတာလည္း အတိမ္းအေစာင္းမခံဘူး။ သူက လိုရာဆြဲေတြးျပီး စြတ္စြတ္ ခံစားပစ္လုိက္တတ္တာ။ ဒီေတာ့လည္း တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ ေသာက္လုိက္၊ အျမည္းစားလိုက္နဲ႔ သူေျပာတာကိုပဲ လိုက္နားေထာင္ေနလိုက္မိတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မအိပ္ခင္ျပန္ျပီး စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အေတာ္ကေလး ခံစားေနရတဲ့ပံုပဲ။ အင္းေပါ့။ သူ႕အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့အရာတစ္ခု ဆံုးရံႈးလုိက္ရတာကိုး။ ဆက္ေတြးၾကည့္မိတယ္။ လူေတြမွာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဟာ အေရးပါသလား။ ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးပါေနသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္က အသဲကြဲ ခံစားခဲ့တာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အေတာ္အေရးပါခဲ့တယ္။ အေရးအၾကီးဆံုးအရာတစ္ခုလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ရဲ႕။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကိုခံရျခင္းတု႔ိဟာ ဘဝေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အဆံုးအျဖတ္ေပးေနသလိုပဲ။

အျပာေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ကေလး

ယုတၱိနည္းက် "ေန" တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းေအးတယ္။ ထက္ျမက္တယ္။ အကြက္ျမင္တယ္။ ပိုင္းျခားသိျမင္တတ္တယ္။ ခၽြန္ျမတယ္။ ျပီးေတာ့ လိမၼာပါးနပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲ့ဒါေတြအားလံုးနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ ဒိုင္နမိုတစ္လံုးလို စြမ္းအားေကာင္းတယ္။ ဓာတုပညာရွင္ရဲ႕ ခ်ိန္ခြင္တစ္လက္လို ျပတ္သားတိက်တယ္။ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ရဲ႕ ဓားငယ္တစ္လက္လို ထုိးေဖာက္ႏုိင္တယ္။ ေတြးမိပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။

ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အသိဥာဏ္ဒီေလာက္ျပည့္ဝဖို႔ဆိုတာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္အတြက္ဆုိ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ.. တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ခန္းထဲေနတဲ့ "ပတ္တီဘဲလို" လိုေကာင္မ်ဳိးကို ျပရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသက္တူတူပဲ။ ဘဝေနာက္ခံ အေျခအေနခ်င္းလည္း တူတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေကာင္ဟာ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္လို တံုးတယ္။ ေပါင္းသင္းရတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အဆင့္နိမ့္တယ္။ အီမိုရွင္နယ္လ္တိုက္ပ္ Emotional Type ပဲ။ မတည္ျငိမ္ဘူး။ စိတ္ခံစားမႈေနာက္ကို လိုက္တယ္။ အဆုိးဆံုးကေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ Faddist တစ္ေယာက္ပဲ။ ဖက္ရွင္ေနာက္ အရမ္းလိုက္တယ္။ ဖက္ရွင္ေနာက္လိုက္တာဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားန႔ဲ ကင္းလြတ္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္။ သူမ်ားတကာလုပ္တုိင္း လိုက္လုပ္တာ၊ ဝင္ရူးတာဟာ အသိဥာဏ္ေခါင္းပါးမႈပဲ။ အဲ့ဒါဟာ အသိဥာဏ္မရွိမႈရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံယူတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပတ္တီကေတာ့ အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။

တစ္ေန႔ေန႔လည္မွာ သူ . . အိပ္ရာထဲလဲေနတာ ေတြ႕တယ္။ ေသာကေရာက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပါပဲ။ ဒီေကာင္ "အူအတတ္ေပါက္ေရာဂါ" ရေနျပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

လေရာင္အထဲကလူ (ျမင့္သန္း)

အဲဒီတုန္းကေႏြ။ လျပည့္ညလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ၊ မဟုတ္ရင္ လမျပည့္ခင္ျဖစ္ျဖစ္၊ လျပည့္ျပီးျဖစ္ျဖစ္ သံုးေလးညေလာက္ ျဖစ္မယ္။ လေရာင္က အားေကာင္းတယ္။ အားေကာင္းတယ္ ဆိုေပတဲ့လည္း မီးေရာင္ေလာက္ေတာ့ ဘယ္အားေကာင္းပါ့မလဲ။ လေရာင္အားေကာင္းတာကိုေတာ့ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေနာက္ မွတ္မိတာတစ္ခုက ေႏြ၊ ေႏြ ဆိုေတာ့ ပိုျပီးလင္းလင္းရွင္းရွင္း ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ ေတြ႕တယ္ဆိုေပတဲ့လည္း သိလို႔ ေတြ႕တယ္ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး၊ ေတြ႕လို႔ သိတယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတြ႕လို႔ေတြ႕တာပဲ။ ေတြ႕တာပဲလို႔ လြယ္လြယ္ ေျပာလို႔ရတယ္။ လေရာင္ထဲမွာ ေတြ႕တာ။ အမွန္မွာေတာ့ ေျပာရိုး ေျပာစဥ္က လေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ႕တာ။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီေျပာရိုးေျပာစဥ္ၾကီး ဆိုတာကို သိပ္မၾကိဳက္ဘူး။ မွန္ပါတယ္ လေရာင္ေအာက္မွာပါ။ ဒါေပတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာဆိုရင္ လေရာင္ဟာ ေနရာအားျဖင့္ ကန္႔သတ္မႈ ရွိေနတယ္။ အထက္နဲ႔ေအာက္ဆိုတဲ့ ေဒါင္လိုက္ကန္႔သတ္မႈ မဟုတ္ဘူး။ အလ်ားအနံလိုက္ ကန္႔သတ္ထားတာမ်ဳိးကုိ ေျပာတာ။ စဥ္းစားၾကည့္ သစ္ပင္ေအာက္မွာ တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ ဆိုတာမ်ဳိး။ အဲဒီမွာ သစ္ပင္ရဲ႕အတုိင္းအတာ တံစက္ျမိတ္ရဲ႕ အတုိင္းအတာ ဆိုတာေတြကို ျပမထားဘဲ ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီလိုပဲ လေရာင္ေအာက္မွာ လို႔ေျပာရင္ လေရာင္ရဲ႕ သီးျခားအတုိင္းအတာ ပါေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ လသာတဲ့ ညတုိင္းမွာ လေရာင္ဟာ လႊမ္းျခံဳထားတာပဲ။ အကန္႔အသတ္ကို ထည့္ေျပာလို႔မရဘူး။ လေရာင္အထဲမွာ ဆိုရင္ေတာ့ လေရာင္ရွိေနသမွ်ရဲ႕ နယ္ကုန္ပဲ။ လေရာင္လႊမ္းျခံဳထားတာနဲ႔ နယ္ကုန္ကို အရင္ရွာၾကည့္ျပီး ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာလို႔ရလိမ့္မယ္။ လေရာင္ရဲ႕ ကန္႔သတ္နယ္ေျမကို ရွာဖို႔ဆိုတာက မလြယ္ေတာ့ လေရာင္ထဲမွာလို႔ေျပာမယ္ဆုိရင္ လရဲ႕အေရာင္ကို ကန္႔သတ္ရာ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္။ လေရာင္ဟာ ေနေရာင္ေလာက္ မလင္းဘူး။ ဒီေတာ့လည္း လေရာင္အထဲမွာ ရွိေနတာေတြဟာ ေနေရာင္ထဲမွာ ေတြ႕ရႏုိင္တာေတြလို ၾကည္လင္ခ်င္မွ ၾကည္လင္မယ္။ မႈန္တိ မႈန္ဝါးေနခ်င္ေနမယ္။ ေမွာင္ေတာင္ေတာင္ ေနခ်င္ေနမယ္။ ေမွာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ မႈန္တိမႈန္ဝါးေနလို႔ ပိုျပီး အားစိုက္ၾကည့္ရတယ္။ အားစိုက္ၾကည့္ရတာ မွန္သမွ်ဟာ ခက္ခဲတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လေရာင္ထဲကလူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မသဲကြဲဘူး။ အလင္းထက္ အေမွာင္ပိုင္းက မ်ားတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း ေမွာင္သြားတတ္တယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ ေမွာင္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေမွာင္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားတာ။ တကယ္ေတာ့ လူေတြက လေရာင္ထဲက လူလိုခ်ည္းပဲေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီလူကေတာ့ ခုထိ ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါရယ္လို႔သာ မသိလိုက္ရတယ္ ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ေပ်ာက္မသြားေပတဲ့လည္း သူ႕ကို မသိဘူး။ တကယ္ေတာ့ သိတာနဲ႔ မသိတာအၾကားမွာ သိပ္ကြာျခားလွတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို လွမ္းျပီး လက္ျပလုိက္မိတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္သားဟာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အလယ္ေခါင္က ကားသြားတ့ဲလမ္းမကို ျမင္ရတဲ့ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေဆာင္ေပၚက။ အေဆာင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ မရွိသေလာက္ပဲ။ မရွိဘူးလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ စာေမးပြဲေတြျပီးလို႔ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ျပီ။ အိမ္ျပန္စရာ လမ္းစရိတ္ကို အကုန္လံုး ရွိဳးလိုက္မိလုိ႔ ကိုယ့္အရပ္ကို မျပန္ႏုိင္ဘဲ အေဆာင္မွာ သနားခြင့္တင္ျပီး နားလည္မႈနဲ႔ ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အေဆာင္မွဴး မိသားစုလည္း မရွိၾကဘူး။ အရပ္ျပန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက အေဆာင္က်ဴတာ။ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ အေဆာင္ရဲ႕ အေပၚဆံုးအထပ္မွာ မီးမထြန္းဘဲ ထုိင္ေနၾကရင္း ဘီယာေသာက္ေနၾကတယ္။ ေနဝင္စကတည္းကပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ထမင္းဟင္း အခ်က္ေကာင္းတယ္။ ေစ်းထဲက ေပါေပါေလာေလာရတဲ့ ၾကက္ရိုးေတြ၊ ေတာင္ပံေတြ တစ္ပံုၾကီးဝယ္လာျပီး အေဆာင္ေစာင့္ၾကီး စိုက္ထားတဲ့ ဘူးခင္းထဲက ဘူးသီးတစ္လံုး ဝယ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စပါးလင္ႏုိင္ႏုိင္နဲ႔ ၾကက္သား ကာလသားဟင္း ခ်က္တယ္။ ၾကက္သားဆုိေပတဲ့ အရိုးခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာရမယ္။ ဒါေပတဲ့လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက အရိုးကုိက္ခ်င္ၾကတာကိုး။ ကုလားထုိင္ အစုတ္ႏွစ္လံုးကို အခန္းအျပင္ ထုတ္၊ ကားလမ္းကို ျမင္ရတဲ့ဖက္မွာခ်၊ ဟင္းအုိးကို ကုလားထုိင္ ႏွစ္လံုးအၾကား မွာထား၊ အရိုးကိုက္ရင္း ဘီယာေသာက္ရင္း ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေျပာတာမွ အစံုပဲ။ အစံုဆိုေပတဲ့လည္း ေန႔စဥ္ ဘဝနဲ႔ ဆုိင္တာေတြ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဟုိတုန္းကလူေတြမွာ သူတို႔နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးအေၾကာင္းပဲ ေျပာစရာရွိတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ကလည္း လူေတြဆုိေတာ့ လူေတြ၊ လူေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ေျပာၾကေတာ့တာေပါ့။ တကယ္တမ္းက်ျပန္ေတာ့ လူေတြမွာ ထူးထူးျခားျခား အေၾကာင္းေတြ မရွိလွဘူး။ ေမြးတာရယ္၊ ေသတာရယ္၊ ခ်စ္တာရယ္၊ မုန္းတာရယ္၊ ဝမ္းသာတာရယ္၊ မနာလိုတာရယ္။ ေျပာရျပန္ရင္ ဝမ္းသာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး မနာလိုတာရယ္၊ ခ်စ္ဟန္ေဆာင္ မုန္းတာရယ္ ထည့္ေျပာရမွာပဲ။ လူေတြမွာက ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ထက္မွ မပိုဘဲ၊ ပိုခ်င္လို႔မွလည္း မရဘဲ။ လူလုိ႔ျဖစ္လာကတည္းက ကန္႔သတ္ခံထားရတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပတဲ့ ကန္႔သတ္ခံထားရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ျဖစ္ရိုး ျဖစ္စဥ္ၾကီးအထဲမွာ လူေတြဟာ တစ္သီးတျခားစီခ်ည္းပဲ။ သူတို႔တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အျဖစ္ဟာ မတူၾကဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မွန္သမွ်ဟာ တူမွ မတူၾကဘဲ။ ခပ္ဆင္ဆင္လို႔ ေျပာခ်င္ ေျပာလို႔ရတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပတဲ့ မတူဘူး။ လူခ်င္းတူေပတဲ့ အသက္ရွဴတာ ကြဲတယ္ဆိုတဲ့ စကားလုိပဲ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အသက္ရွဴတာဟာ ရွဴတာပဲ။ သဘာဝတရားက လူကို အလုိလို ျပဳမူခုိင္းထားတဲ့ အျပဳအမူအထဲက ပထမဦးဆံုး အျပဳအမူ။ တကယ္တမ္း ကြဲတာက အသက္ရွဴလို႔ အသက္ရွင္ေနၾကတဲ့ လူေတြအထဲမွာ ဘာလို႔ အသက္ရွိေနသလဲဆိုတာကို လက္ခံပံုခ်င္း မတူၾကတာပဲ။ ေတြးၾကည့္ပံု မတူဘူး။ ေတြးျပီး အနက္ေဖာ္ပံု မတူၾကဘူး။ ေတြးျပီး အနက္ေဖာ္တာကိုက လူရဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာဟာ ပုဂၢလဓိဌာန္က်တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳပဲ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ထည့္မစဥ္းစားတဲ့လူနဲ႔ ထည့္စဥ္းစားတဲ့လူ ကြာသြားတာပဲ။ ဒါေပတဲ့ မစဥ္းစားလည္း ေသေတာ့ ေသမွာပဲ။ ေသသြားတဲ့လူေတြမွာလည္း ေျပာစရာအေၾကာင္းကေတာ့ က်န္ရစ္တတ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာေနတဲ့အထဲမွာ အသက္ရွိေနတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ၊ ေသသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ၊ ေသမလို မေသမလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြလိုလုိလူေတြ၊ လူေတြနဲ႔ လူဆိုေပတဲ့ လူနဲ႔သိပ္မတူတဲ့လူေတြအေၾကာင္းက အစံုပဲ။ အစံုပဲလို႔ေျပာရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကက္ရိုးကိုက္ရင္း ဘီယာေသာက္ရင္း စကားေျပာေနတာဟာ ဘာစည္းကမ္း ဘာနည္းလမ္းနဲ႔မွ် ကန္႔သတ္ထားတဲ့ စကားေျပာပံုမ်ဳိး မဟုတ္လုိ႔ပဲ။ လူႏွစ္ေယာက္ အကန္႔အသတ္မပါဘဲ စကားေျပာေနတာ။ အေတာ္ကေလး ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဟိုေကာင္မကေလးေရာ ရွိေသးလားလို႔ ေမးတယ္။ သူေမးလိုက္တာ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္တယ္။ ေသသြားျပီလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားမိေသးဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလုိက္ေတာ့ သူက ဟာဗ်ာ မဟုတ္က ဟုတ္ကလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရွိေသးသလားဆိုတာ စကားအျဖစ္ ေျပာတာပါဗ်ာလို႔ ေျပာရင္း ရယ္တယ္။ စကားအျဖစ္ ေျပာတာဆိုရင္ေတာ့လည္း ရွိတာ မရွိတာ၊ ျဖစ္တာ၊ မျဖစ္တာဆိုတာေတြက အေရးမွ မၾကီးဘဲ။ ဒီေတာ့ ရွိတယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာသြားျပီလို႔ သူ႕ကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဘာစိတ္ကူးရသြားတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ခုေန သရက္သီးကင္းကေလးေတြ ကိုက္ရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီလိုျဖင့္ ဝီစကီ ေျပာင္းေသာက္ၾကရေအာင္လားလို႔ သြယ္ဝိုက္ျပီး သူ႕ကို ေထာက္ခံစကားေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ ေျပာတာနဲ႔ တုိက္ခုိင္မႈ မရွိေပတဲ့ တကယ့္အေနအထားမွာ ဆက္စပ္မႈရွိေနတဲ့ အျပဳအမူကိုး။ သူက ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားခန္းထဲ သြားရွာဦးမယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးဆို ထမင္းခ်က္ေတြ ေကာက္ထားတဲ့ သရက္သီးအကင္းေလးေတြ ရွိတတ္တယ္လို႔ေျပာရင္း ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းတဲ့ ေလွကားဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ အစိတ္အား မီးလံုးတစ္လံုး ထြန္းထားေလေတာ့ ဝါက်င္က်င္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဝက္ဝံတစ္ေကာင္ ေလွ်ာက္သြားသလိုမ်ဳိး အရိပ္မဲမဲ ေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ သူက ပုပုဝဝ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕အခန္းထဲ ဝင္ျပီး ကုတင္ေအာက္မွာထားတဲ့ ဝီစကီပုလင္းတစ္လံုး ယူလိုက္ျပီး ပုလင္းကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ အေၾကြေစ့ကေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းကေလးနဲ႔ ခဲတံကေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းကေလးေတြကိုယူျပီး အထဲကဟာေတြကို စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ခ်ထားလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဖန္ပုလင္းကေလးေတြကို ေရေဆးလုိက္တယ္။ ဖန္ပုလင္းကေလးေတြက အရင္ကေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီယို ထည့္တဲ့ ပုလင္းကေလးေတြမို႔ ဖန္ခြက္လိုသံုးလို႔ရတယ္။ သူ႕အခန္းထဲမွာက ဖန္ခြက္မွ မရွိဘဲ။ ဒီလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဖန္ခြက္အေနနဲ႔သံုးတဲ့ ပလတ္စတစ္ခြက္ ရွိတယ္။ ဝီစကီ ေသာက္မွာဆိုေတာ့လည္း ပလတ္စတစ္ ခြက္နဲ႔ေသာက္လို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ ဝီစကီရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး ရမ္ေသာက္ေသာက္၊ ဘရမ္ဒီ ေသာက္ေသာက္ ပလတ္စတစ္ခြက္နဲ႔ေသာက္လို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ရာရာစစ မလုိအပ္ဘဲ ပလတ္စတစ္ကို ေနရာေပးဖို႔ မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝီစကီေသာက္ၾကမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဖန္ပုလင္းကေလးေတြကိုပဲ ဘဝေျပာင္းခုိင္းျပီး ဖန္ခြက္လုပ္ ေသာက္ၾကတယ္။ ဖန္ခြက္ေဆးေနရင္း သူေျပာတဲ့ ေကာင္မကေလးကို ေတြးမိလုိက္ျပန္တယ္။ ဒီေကာင္မကေလးအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါကေတာ့ အေၾကာင္းအရာအားျဖင့္ တုိက္ဆုိင္မႈ ရွိသြားလို႔ပဲ။ တစ္ခါတေလ သူတို႔အေၾကာင္း ေတြးလိုက္မိတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုေခၚရမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္လို ေခၚရမွန္း မသိဘူးလို႔ ေျပာရတာက သမီးရည္းစားလား၊ သူငယ္ခ်င္းပဲလား။ ဘယ္လို ဘယ္ပံုဆိုတာ မသိဘူး။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလို႔ ေခၚရင္မ်ား ရေလမလားေတာ့ မသိဘူး။ ဒါကလည္း သူတို႔ကိစၥဆိုေတာ့ ကိုယ္က ဆံုးျဖတ္ဖို႔ေတာ့ မသင့္ဘူး။ ေဘက်င္းတကၠသိုလ္ထဲက ေရကန္လိုပဲ သေဘာထားလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ေဘက်င္းတကၠသိုလ္ထဲမွာ ေရကန္ၾကီး တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ ေရကန္ၾကီးကို နာမည္ေပးၾကစို႔လို႔ ဆုိေတာ့ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရြးၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ တစ္ေယာက္က နာမည္ေတြ ဘာေတြ ေရြးမေနနဲ႔ဗ်ာ၊ နာမည္မေပးဘဲ “အမည္မဲ့ကန္” လို႔ေခၚရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ေျပာလို႔ ခုေတာ့ အဲဒီေရကန္ကုိ “အမည္မဲ့ကန္” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ကေလးကို ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ကေလးလို႔ပဲေခၚတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔က အသုိင္းအဝိုင္းတူတယ္။ ၾကီးျပင္းပံုခ်င္း တူတယ္။ သူတို႔ မိဘေတြက စည္းကမ္းၾကီးတဲ့လူေတြလို႔ ဆိုရေပတဲ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထားတယ္။ ဒီအေနအထားကလည္း စကားလံုးေပ်ာက္ရတဲ့ အေနအထားတစ္ခုပဲ။ စည္းကမ္းၾကီးတာနဲ႔ လြတ္လပ္တာနဲ႔ဆုိတာက ဆက္စပ္ၾကည့္လုိ႔မွ မျဖစ္ဘဲ။ ဆက္စပ္ၾကည့္လို႔သာ မျဖစ္တယ္ ေနလုိ႔ကေတာ့ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သားက ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ခင္ၾကတာ၊ ခ်စ္ၾကတာလို႔ေခၚရင္ ရင့္သီးသြားမလားပဲ။ ေသာၾကာေန႔ ညေနတုိင္းဆုိရင္ ေကာင္မကေလးတို႔အိမ္ေရွ႕ ဝင္းတံခါးျဖဴျဖဴကေလးရဲ႕ေရွ႕က အုတ္ခံုကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္စကားေျပာေနတာ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထုိင္ၾကေတာ့ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေျပာစရာ ရွိေနပါလိမ့္လို႔ ေတြးၾကည့္ခ်င္စရာပဲ။ ခ်စ္တဲ့ၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ၾကာၾကာ အေျပာခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ေသာၾကာေန႔ တစ္ညေနေတာ့ ေကာင္ကေလးက ေကာင္မကေလးကို ေျပာသတဲ့။ ငါ နင့္ကို မခ်စ္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ေကာင္မကေလးက ေကာင္ကေလးကို ျပံဳးျပံဳးကေလးနဲ႔ၾကည့္ရင္း နင့္ကို ငါက ခ်စ္ပါလို႔ ေျပာဖူးသလားလို႔ ျပန္ေမးတယ္။ ေကာင္ကေလးကလည္း ျပန္ျပံဳးရင္း ေခါင္းခါတယ္။ ေကာင္မကေလးက ေကာင္ကေလးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ နားလည္မႈရွိတာ တစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္လားလို႔ေမးေတာ့ ေကာင္ကေလးက ေခါင္းညိတ္ျပီး အေျဖေပးသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မကေလးနဲ႔ ေကာင္ကေလးလည္း နားလည္မႈ ရွိသြားၾကတဲ့ပံုပဲ။ ေသာၾကာေန႔တုိင္း ထုိင္စကားေျပာျပီးရင္ ေကာင္ကေလးလည္း ေကာင္မကေလးတို႔ အိမ္မွာပဲ ေနာက္တစ္ေန႔အထိ ဆက္ျပီးေနလိုက္တယ္။ နားလည္မႈ ရွိသြားၾကေတာ့ ေျပာစရာေတြက မ်ားလာမွေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မကေလးတို႔ ညီအစ္မတစ္သိုက္လည္း တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ အရပ္တစ္ပါးကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ညေနတုိင္း ေကာင္ကေလးနဲ႔ ေကာင္မကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သားကို ေကာင္မကေလးအိမ္ေရွ႕က အုတ္ခံုကေလးေပၚမွာထုိင္တာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေျခသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သရက္သီးကင္း လက္တစ္ဆုပ္စာနဲ႔ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သူက သရက္သီးကင္းေတြကို ေၾကြဇလံုေလးထဲထည့္ ေရေဆးေနရင္း ေအာက္ထပ္မွာ ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ့လူေတြ ငါးပိ စိမ္းစား ဖုတ္ေနတာေတြ႕လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာင္ထားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေကာင္းသားပဲ။ ခ်ိ(စ) မရွိတဲ့အခါ ငါးပိစိမ္းစားဟာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေထာက္ခံလိုက္မိတယ္။ အရာရာမွာ အစားထုိးႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အလားအလာေတြဟာ ရွိေနၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္လက္စ ခံုအစုတ္ ႏွစ္လံုးေပၚမွာ ျပန္ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ဆီက အုတ္ရိုးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းဘဝကေန ဖန္ခြက္ျဖစ္လာတဲ့ ခြက္ႏွစ္လံုးထဲ ကၽြန္ေတာ္က ဝီစကီ ငွဲ႔ထည့္လုိက္ျပီး သူ႕ကို တစ္ခြက္ကမ္းလိုက္တယ္။ သူကခြက္ကို ႏွာေခါင္းနားဆီမွာေတ့ရင္း အန႔ံခံေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ မဆီမဆုိင္ ေမးတယ္။ ေကာင္မကေလးေရာ ဟုိမွာပဲလားတ့ဲ။ အင္းလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလုိက္မိတယ္။ သူတို႔နဲ႔က ေဝးသြားၾကျပီကိုး။ သိပ္ျပီး စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းလွေတာ့ဘူး။ ခုေန စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက ညရဲ႕ ျငိမ္သက္ေနျခင္းပဲ။ လမ္းေပၚက ကားသံလည္း သိပ္မၾကားရေတာ့ဘူး။ လေရာင္ရွိေနလို႔ မ်က္စိေၾကာင္ျပီး အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ထပ်ံရင္း ေအာ္လုိက္တဲ့ အသံေလာက္ပဲ ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဘာမွ်မေျပာဘဲ အေတာ္ၾကာေအာင္ ျငိမ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူ႕ဘာသာ ဘာကိုသြား စဥ္းစားမိမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘာမွ အဆက္အစပ္ မရွိဘဲနဲ႔ တြယ္တာမႈဆိုတာ ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေတာ့မေကာင္းလွဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သလုိ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ တေစၦကမ်ား ေျပာလိုက္သလိုပဲ။ ေနစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္တုန္းက ဘာကို သြားတြယ္တာမိလို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္မိတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေကာင္ကေလးနဲ႔ ေကာင္မကေလးအေၾကာင္း ဆက္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္မိလို႔လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ဆက္စဥ္းစားေနခ်င္ရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားက သူတို႔ေနရာကို ယူၾကည့္ ခ်င္ရတာလဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း သိျပီးသားပဲ သူတို႔မွာ အေႏွာင့္အတဲမရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရွိေနတာ။ ဒီခ်စ္ျခင္းက သူတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို တည္ေဆာက္ေပး ထားတယ္ဆိုတာေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက အေတာ္ၾကာေအာင္ ျငိမ္ေနတယ္။ စဥ္းစားေနပံုရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ရုပ္ရွင္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ရုပ္ရွင္ကား ျပေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရုပ္ရွင္ကားထဲက မင္းသား မင္းသမီးက သူတို႔ ဘယ္လို သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မွတ္ေတာင္မွ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၾကည့္တဲ့လူကေတာ့ ရုပ္ရွင္ျပီးသြားတဲ့အထိ သူ ၾကည့္လုိက္ရတာကေလးကို စြဲေကာင္း စြဲေနမိတတ္တယ္ မဟုတ္လားလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူေျပာတာကို မွားတယ္ မွန္တယ္လို႔ အဆံုးအျဖတ္ မေပးခ်င္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမတူႏုိင္တဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ တြယ္တာမႈဆိုတာ ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေတာ့ မေကာင္းလွဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မၾကိဳက္လွဘူး။ အမွန္မွာေတာ့ တြယ္တာမႈဆိုတာ ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းကို မေကာင္းဘူးလို႔ပဲ ျဖစ္သင့္တယ္။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္။ တြယ္တာမိတာ မွန္သမွ်ဟာ တြယ္တာမိတဲ့ လူဘက္ကသာ ခံရတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ပဲေပါ့လို႔ သူက ေျပာျပီး ခဏျငိမ္ေနတယ္။ သံေယာဇဥ္တုိင္းဟာ လူ႕အတြက္ မေကာင္းတာခ်ည္းပဲလို႔ သူက ေျပာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားစြင့္လို႔ပဲ ေနလုိက္မိတယ္။ သံေယာဇဥ္တုိင္းဟာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ၾကည့္ရ ျမင္ရသလုိပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ဘယ္ေလာက္နီးနီး ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ရွိေနတတ္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာလား။ သူ႕ဘာသာ ေျပာေနတာလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဖန္ခြက္ထဲက ဝီစကီကို ခပ္မ်ားမ်ား ပါးစပ္ထဲထည့္ျပီး ငံုထားမိတယ္။ ျပီးမွ ႏွာေခါင္းထဲကေန အခုိးကို ျဖည္းျဖည္း ထုတ္လိုက္တယ္။ ႏွာေခါင္းထဲကို အပူေငြ႕ကေလး ရသြားေအာင္လို႔။ ႏွာေခါင္းတစ္ဖက္က ပိတ္ခ်င္ေနတာကေလး ပြင့္သြားေအာင္လို႔ပဲ။ တကယ္ေတာ့ လိုအပ္မႈတစ္ခုကို တန္ဖိုးထားတတ္တာ လြတ္လပ္မႈပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မာ့(စ)ဝါဒဟာ ေနရာတကာမွာ သူ႕နည္း သူ႕ဟန္နဲ႔ေတာ့ အသံုးတည့္ေနေသးတာပဲ။ သူ႕ကို မာ့(စ)ဝါဒအေၾကာင္း ေျပာလိုက္ဦးမယ္လို႔ပဲ။ ဒါေပတဲ့ သူက ဆင္းရဲသားဝါဒေတြ ဘာေတြကို သိပ္အယံုအၾကည္ မရွိဘူး။ အယံုအၾကည္မရွိဘူးဆုိတာက ဒီလို။ သူက ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဆင္းရဲတဲ့လူေတြကို သနားျပီး သူတို႔အတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာတဲ့အေနနဲ႔ မာ့(စ)ဝါဒကို သေဘာက်တာ။ ခင္ဗ်ားက မဆင္းရဲဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဆင္းရဲဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခင္ဗ်ားလို ဝါဒတစ္ခု အေျခခံျပီး ထုိင္ေတြးၾကည့္ေနရင္း ထြက္ေပါက္ရွာေပးဖို႔ မလိုဘူး။ ဆင္းရဲျခင္းထဲက ထြက္ႏုိင္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ထြက္ေပါက္ရွာရတယ္တဲ့။ အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့မွ သူ႕ဆီက အသံထြက္လာျပန္တယ္။ သံေယာဇဥ္ဆုိတာက ေကာင္းကို မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကိုမၾကည့္ဘဲ ဒီလိုျဖင့္ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကုိ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ႕ဆီက ဘာအသံမွ ထပ္မၾကားရေတာ့ဘူး။ အေဆာင္တစ္ခုလံုးရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အသံကိုပဲ ၾကားလာရတယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရားကို ေရွ႕တန္းတင္ေပးရမွာပဲ ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလုိက္တယ္။ သူက ဘာမွမေျပာဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာမိျပန္တယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရားကို ေရွ႕တန္း သိပ္တင္ေပးလုိက္ျပန္ရင္လည္း ခံစားခ်က္တို႔ ဘာတို႔ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြ မရွိျပန္ရင္လည္း လူ႕ဘဝၾကီးဟာ ပ်င္းစရာေကာင္းသြားမွာပဲ။ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေတြ။ ရင္ထဲက ေဝဒနာအျဖစ္ ခံစားတတ္တယ္ဆိုတာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးေတြ အကုန္မဲ့ကုန္မွာပဲ။ ဝမ္းမနည္းရဘူးဆိုရင္ မ်က္ရည္ေတြ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက အသံထြက္ေအာင္ ရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ တစ္ခါတေလ ခင္ဗ်ားေတြးတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားလို နိဂံုးဆြဲယူလို႔ မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုပဲ ျမင္သလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕စကားကို ေထာက္ေပးလုိက္တယ္။ သူက ဟဲဟဲလို႔ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာၾကီးကလည္း ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားအထဲမွာပဲ ေနတာက တစ္ဘဝ။ ခင္ဗ်ားအထဲကေန ထြက္ျပီးေနတာက တစ္ဘဝတဲ့။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာမေပါက္ဘူး။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေရးေရး ျမင္လာတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ ေျပာတာ နားေထာင္ေနရင္း သူ႕ဖန္ခြက္ထဲကို ထပ္ျဖည့္ေပးလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဖန္ခြက္ကိုလည္း ျဖည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ်ဝင္မေျပာေတာ့ သူက စကားစျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေျပာျပမယ္။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ၾကိဳက္ဖူးတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္လို႔ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကိဳက္ဘဲ တျခားတစ္ေယာက္ကို ၾကိဳက္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ သူၾကိဳက္တဲ့လူကလည္း သူ႕ကို ၾကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ ထိခိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးျပန္ ေမးမိတယ္။ သူက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို မၾကိဳက္ႏုိင္ရတာလဲ၊ ငါက ဟုိလူ႕ထက္ အရပ္ပုလို႔လား။ ဟုိလူက ငါ့ထက္ ခ်မ္းသာလို႔လား။ ငါကေရာ တျခားလူေတြကို မၾကိဳက္ဘဲ သူ႕ကို ဘာလို႔ၾကိဳက္မိရတာလဲဆိုတဲ့ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ေတြ အေျခခံတဲ့ ေမးခြန္းေတြ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ အနက္အဓိပၸာယ္ ရွာတဲ့အေနနဲ႔ေမးတဲ့ ၾကိဳက္တယ္၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတြက ဘာလဲဆုိတဲ့အထိ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ဘာအေျဖမွ် မေပၚေတာ့ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ၊ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ပဲ ခ်ာလည္လည္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုသြားသတိရတယ္ထင္သလဲလို႔ ေမးရင္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပရင္း ေသခ်ာေအာင္ ပုခံုးပါတြန္႔ျပလိုက္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတ့ဲ ေကာင္မကေလးအေၾကာင္း သတိရလိုက္မိတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဆရာၾကီးေျပာတဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အျပင္ဘက္ ထြက္ၾကည့္တတ္တယ္ဆုိတာကိုပါ သတိရလိုက္မိတယ္လို႔ သူက ေျပာရင္း ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သြားတယ္ ထင္သလဲလို႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္သြားတယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ သူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနတယ္။ ဝီစကီကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္ခ်လိုက္ျပီးမွ ဒီေတာ့ကာမွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားလုိ ခင္ဗ်ားရဲ႕အထဲကထြက္ျပီး မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အထဲမွာတင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ညွပ္ပူးည့ပ္ပိတ္ ပိတ္မိေနတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သရက္သီးကင္းကေလး တစ္ခုကိုယူျပီး ကိုက္လုိက္ရင္း ဝီစကီကို အရသာခံ ေသာက္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဖန္ခြက္ကို ေဘးနားကို ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္အထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္ေနခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာလိုက္မိတယ္။ တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်စ္တာရယ္၊ ၾကိဳက္တာရယ္၊ တြယ္တာတာရယ္၊ တပ္မက္တာရယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးခုကို အခ်ိန္ေတြ အၾကာၾကီးေပးျပီး စဥ္းစားခဲ့မိဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စဥ္းစားတာကို နယ္ခ်ဳံ႕ျပီး ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုပဲ စဥ္းစားရတဲ့အေျခအေန ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ အစဥ္အလာအတုိင္း သိထားခဲ့ရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လက္ခံထားတာနဲ႔ အၾကားမွာ ေစ့စပ္လုိ႔မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လက္ခံထားတဲ့ အသိမ်ဳိး၊ သူလည္း လက္ခံထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္မိတာက တျခားလူေတြမွာလည္း သူတို႔ျမင္ျပီး လက္ခံထားတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြကိုျမင္ဖို႔ အျပင္ထြက္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ လူတုိင္းမွာ အစဥ္အလာက လက္ဝါးၾကီးအုပ္ ထိန္းေက်ာင္းထားတဲ့ အျမင္ေတြက အမ်ားၾကီး။ ဒီအျမင္ေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အျပင္ကို ထြက္ၾကည့္ရမွာပဲ။ အျပင္ကို ထြက္ႏုိင္မွ ကုိယ့္မွာရွိလာတဲ့ အျမင္ရဲ႕ အတိမ္အနက္ အတုိင္းအတာကို လက္ခံလာႏုိင္မွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင့္ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္ျခင္တယ္ဆိုတဲ့ အတုိင္းအတာဟာ ေနရာတစ္ခုအထိေရာက္ဖို႔ေတာ့ လုိမယ္။ မေရာက္သေရြ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ လူေတြေျပာေလ့ ေျပာထရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ငါမွားမွန္းသိတယ္ဆိုတဲ့ စကားေလ။ အဲဒီအေနအထားေရာက္မွ အစဥ္အလာအရ လက္ခံခဲ့တဲ့ သိမႈဟာ မွားေနတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့တာပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ ပထမ ငါရဲ႕အမွားကို ဒုတိယ ငါက ေတြ႕လိုက္ရတာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အရွည္ၾကီး ေျပာျပလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ငါးပိစိမ္းစားမီးဖုတ္ ထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္ကိုကိုင္ရင္း ေအာက္ထပ္က ထမင္းခ်က္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ခဏေလာက္ ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာေျပာျပီးေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငါ့လူ ဝီစကီ ေလးတစ္ခြက္ေလာက္ ခ်သြားဦးေလကြာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေတာ္ျပီဆရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာက္မွာ အျဖဴခ်ေနတယ္လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ အခု ဆရာတို႔တိုက္လို႔ ဝီစကီေသာက္လိုက္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ၾကိဳက္သြားလို႔ မနက္ျဖန္ကာက် ေသာက္ခ်င္ရင္ ခက္ေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္မေသာက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏုိင္ေတာ့လို႔ သူ႕စကားဆံုးတာနဲ႔ မင္း ဒီကအျပန္မွာ ေလွကားေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ေရွာသြားရင္း မင္းအတြက္ မနက္ျဖန္ဆုိတာ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဟာဗ်ာလို႔ သူ႕ဆီက အာေမဍိတ္သံ ထြက္လာျပီး ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ၊ မေတာ္မတည့္ ဆရာရယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဒီလိုျဖင့္ေတာ့လို႔ စကားကို အဆံုးမသတ္ဘဲေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ အလြတ္တစ္လံုးကို သြားယူလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ခြက္ထဲကို ဝီစကီ လက္သံုးလံုးေလာက္ထည့္ေပးလုိက္ေတာ့ သူက ေက်းဇူးပဲဆရာ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္က်မွေသာက္မယ္လို႔ေျပာျပီး ထြက္သြားမယ္လို႔လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက မင္း ေလွကားအဆင္းမွာ သတိထားျပီး ဆင္း၊ မင္း ျပဳတ္က်ရင္ ငါတုိ႔လည္း လာကူႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစလို႔ေျပာျပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရယ္လုိက္မိၾကတယ္။ ထမင္းခ်က္ ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ျမင္သလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ခဏၾကာေအာင္ ျငိမ္ေနျပီးမွ ေအးဗ်ာ အဲဒါပဲ၊ အျပင္ကို ထြက္မၾကည့္တဲ့အခါ လူေတြဟာ သူဘာလုပ္ႏိုင္တယ္ဆုိတာကို မျမင္ရံုတင္မကဘူး ဘာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ မသိၾကေတာ့ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေမ့ေလ်ာ့ေနတာတစ္ခုက လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီဟာ သူ႕ဘာသာ လူရယ္လို႔ ျဖစ္ေနရျခင္းရဲ႕ အေျခခံပဲဆုိတာလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ထပ္ အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း စကား မေျပာမိၾကေတာ့ဘူး။ သူကေတာ့ ဘာေတြးေနသလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူေမးတဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ျပန္ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေကာင္ကေလးနဲ႔ ေကာင္မကေလးတို႔ဟာ တကယ္ခ်စ္ၾကတာလို႔ ျမင္လာတယ္။ သူတို႔က ခ်စ္ၾကတာ၊ အခ်စ္ရဲ႕ ေကၽြးကၽြန္ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကၽြန္ခံခုိင္းေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ပရိဝုဏ္အထဲက လြတ္လပ္ျခင္းကို လိုခ်င္တာ။ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ ပရိဝုဏ္အထဲက ခ်စ္ျခင္းကို လုိခ်င္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္ေနမိတုန္း ဟိုတုန္းကေတာ့ ငယ္ၾကေသးတာကိုးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အသံကို ေမွာင္ထဲမွာ ၾကားလာရမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ် မတုန္႔ျပန္ဘဲ ဆက္ျပီး နားေထာင္ေနလုိက္မိတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာဖူးသလိုေပါ့ဗ်ာ၊ အေတြးကို ဘာသာစကားက ေဖာ္ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုသလိုပဲ တပ္မက္မႈ၊ တြယ္တာမႈတုိင္းကို သာယာမႈက ေဖာ္ထုတ္ေပးတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ် ဝင္မေျပာလုိက္မိဘူး။ အားလံုး ျငိမ္သြားတယ္။ ကားသံေတြေတာင္ မၾကားရေတာ့သေလာက္ပဲ။ အရာရာဟာ ျငိမ္သက္ျခင္းအတြင္းမွာ အခုိင္အခန္႔ တည္ရွိေနတယ္။ ထိုင္ေနရာက ထျပီး ရပ္လုိက္ရင္း မလွမ္းမကမ္းဆီက လမ္းကို လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ လမ္းက တကၠသိုလ္ပရိဝုဏ္ရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္ဆီမွာ၊ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္ကို တန္းလို႔။ ေျမာက္ဘက္ထိပ္ဆီက ေက်ာင္းဝင္းရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေရကန္ၾကီးတစ္ခု ရွိတယ္။ အရာရာဟာ လေရာင္အထဲမွာ။ လေတာင္ အေပၚတည့္တည့္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြဟာ လေရာင္ေလာက္နဲ႔ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ျမင္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ မ်က္လံုးမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ လမ္းေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္သြားေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ သူက ေျမာက္ဘက္က ေရကန္ရွိရာကို ဦးတည္ေလွ်ာက္သြား ေနသလိုပဲ။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတုိင္း ေပ်ာက္သြားျပီး ျပန္ေပၚလာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အထင္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသလိုပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က လက္ကို ေဝွ႕ရမ္းျပလိုက္မိတယ္။ သူကလည္း ျပန္ျပီး ေဝွ႕ရမ္းျပတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနရသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ကို ေဝွ႕ရမ္းျပလုိက္တုိင္း သူကလည္း ေဝွ႕ရမ္းျပတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒီလူဟာ သစ္ပင္အုပ္ေတြေအာက္ကို ေရာက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ေဝွ႕ရမ္းျပရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီလူ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ကို ေက်ာေပးေလွ်ာက္သြားတဲ့ လေရာင္အထဲက အဲဒီလူဟာ ေနာက္ျပန္ ေလွ်ာက္သြားတာလားဆိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္က လမ္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္အဖ်ားဆီမွာ၊ သူက ေတာင္ဘက္ကေန ေျမာက္ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ကို ေက်ာ္သြားျပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီလူဟာ ေနာက္ျပန္ ေလွ်ာက္မသြားဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို လက္ေဝွ႕ရမ္းျပတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ျပီးေဝွ႕ရမ္းျပမွာ မဟုတ္ဘူး။ လေရာင္ထဲကဟာ တကယ္ေကာ ရွိရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ဘူး။ ေဟ့လူ ဘာေတြၾကည့္ေနသတုန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံနဲ႔ လွမ္းေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လေရာင္အထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ေတြ႕လိုက္မိသလားလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ လေရာင္အထဲကလူ ဆိုရင္ျဖင့္ အဲဒီလူဟာ ခင္ဗ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လားလို႔ သူက ေျဖသလုိလိုနဲ႔ ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အင္းလို႔ ဟိုလိုလို ဒီလိုလုိနဲ႔ပဲ တုန္႔ျပန္လုိက္တယ္။ ေမးခြန္းဆိုတာကလည္း သိျခင္းနဲ႔ စူးစမ္းျခင္းဆိုတာကို ဆက္ထားေပးတဲ့ တံတားတစ္ခုပဲကိုး။

ရိုေသစြာျဖင့္
ျမင့္သန္း

ေဘာပင္ကေလး

ကၽြန္ေတာ့္၏ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း ယေန႔ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါသည္။ ထူးဆန္းစြာဟု ဆုိရျခင္းမွာ ထိုေဘာပင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မသိ၍ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ မနက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ေဘာပင္သည္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာမွ ထလာသည့္အခါတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရွိရသည္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ေဘာပင္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘာပင္၏ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ေတြ႕ရွိရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာပင္ကေလးကို မအိပ္မီက ကၽြန္ေတာ္ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ အရင္ေန႔ အရင္အခ်ိန္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ တင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးထလာေသာအခါတြင္ ထုိေဘာပင္ကေလး စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ မရွိေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔ မည္ပံု ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနသျဖင့္ မသိလိုက္ပါ။ ထို႔အျပင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္ ဆိုသည့္ စကားတြင္ မသိျခင္းဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ဝက္ ပါဝင္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သိမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။

ေဘာပင္ကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ထို႔အျပင္ အရာဝတၳဳတစ္ခု၏ ေပ်ာက္ဆုံးျခင္းတြင္ ရည္ရြယ္ရင္း အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာရွိမည္ဟု မည္သူကမွ် ကၽြန္ေတာ္မၾကားဖူးေၾကာင္း ဝန္ခံပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဘာပင္ကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းတြင္ အေၾကာင္းရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရွိမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏုိင္ေတာ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုေဘာပင္ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ သိမႈထဲတြင္ ေနာက္ဆံုးသတင္းအခ်က္အလက္တစ္ခုမွာ ထိုေဘာပင္ကေလး၏ ေပ်ာက္ဆံုးေနျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာပင္ကေလးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေနာက္ထပ္ သိမႈတစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္ေပၚရန္ မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ သိျခင္းနယ္ပယ္ထဲတြင္ ေဘာပင္ကေလး၏ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းက ေနာက္ဆံုးပိတ္ သတင္းတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။

ဂ်က္လန္ဒန္ (Jack London)

ဂ်က္လန္ဒန္ (အမည္ရင္း - John Graffith London) ကို ၁၈၇၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုျမိဳ႕၌ ေမြးဖြားသည္။ လန္ဒန္ ရွစ္လသား အရြယ္တြင္ မိခင္က ဂၽြန္လန္ဒန္ဆိုသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္သစ္ထူျပီး ေစ်းလမ္းေတာင္ဘက္ရွိ အလုပ္သမားရပ္ကြက္တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ လန္ဒန္တစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကသို႔ စတင္ဝင္ေရာက္သည့္ႏွစ္တြင္ စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ေရာက္ေနသျဖင့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အလုပ္သမားမ်ား အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၾကရသည္။ လုပ္ခလစာေတြ ေလးဆယ္မွ ေျခာက္ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းခံၾကရသည္။ တႏုိင္ငံလုံးရွိ အလုပ္သမားေတြမွာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ကာ ေတြ႕ရာက်ဖမ္းအလုပ္မ်ား လုပ္ေနၾကရသည္။

စီးပြားပ်က္ကပ္၊ အလုပ္လက္မဲ့ကပ္ၾကီးက လန္ဒန္တို႔မိသားစုကိုလည္း အလြတ္မေပးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လန္ဒန္သည္ ငါးႏွစ္သားအရြယ္အထိ အလုပ္အကိုင္ဟူ၍ အတည္တက်မရွိေသာ မိခင္ႏွင့္ဖခင္တို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းရာ ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ရေသာ အၾကိမ္ေပါင္း ရွစ္ၾကိမ္မွ်ရွိခဲ့ရာ လန္ဒန္အဖို႔ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝကစ၍ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ဟူ၍ပင္ ကင္းမဲ့ခဲ့ရေလသည္။ ၁၈၈၀ ခုႏွစ္တြင္ သူ႕မိဘက ဖြင့္ထားေသာ ကုန္စံုဆုိင္ကေလး အရံႈးျဖင့္ ရင္ဆုိင္ရကာ ပိတ္လိုက္ရျပီးေနာက္ အယ္လာေမဒါတြင္ ဧကႏွစ္ဆယ္ရွိ ေတာင္ယာသြားလုပ္သည္။ ထုိမွတစ္ဖန္ ဆန္မက္ကို၌ ျခံသြားလုပ္သည္။ လန္ဒန္ ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ လီဗာဟိုးခ်ဳိင့္ဝွမ္းသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လန္ဒန္ စာဖတ္ဝါသနာပါလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဝါရွင္တန္အိုရဗင္၏ အယ္လ္ဟမ္ဘရာကို ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးက ငွားသျဖင့္ ပထမဆံုး စမ္းဖတ္ၾကည့္ရာက ေတြ႕သမွ် လက္လွမ္းမီသမွ် စာအုပ္ေတြကို သူ ဖတ္ေလေတာ့သည္။

ကိြႏွင့္ အတူ ဘဝ၏ အဓိပၸာယ္ကို ရွာေဖြၾကည့္ျခင္း

ဦးဝင္းတင္ ဘာသာျပန္တဲ့ Henry Sydnor Harrison ရဲ႕ ကိြ ကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ေတြးစရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ခဲ့တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္တုန္းကေတာ့ ေသခ်ာမဖတ္မိဘူး။ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ပဲ သာမန္ကာလွ်ံကာ ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းျပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္လိုက္တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ ဖတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဖတ္သလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိြဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱဳပၸတိကို ဖတ္ေနရသလို သေဘာထားျပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သြားေတြ႕ရတာက စာေရးသူက ဒီစာအုပ္ကို သာမာန္ ဘဝသရုပ္ေဖာ္၊ သရုပ္မွန္ ဝတၳဳေတြလို ဇာတ္ေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေရးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးမွာ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနတယ္။ ေျပာခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို ေနထုိင္နည္းလိုမ်ဳိးပဲ။ ေနထုိင္နည္းဆိုတာက best seller စာရင္းဝင္တဲ့ တက္က်မ္းေတြလို တုိးတက္ၾကီးပြားေအာင္၊ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ေနထုိင္နည္းေတြကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ဘဝန႔ဲ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ ဘဝႏွစ္ခုကို ကိြမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။ လူ႕ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဆုိတာမ်ဳိး။

ဒီစာအုပ္ မဖတ္ခင္ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူရဲ႕ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ အဓိပၸာယ္ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိဘူးဆိုတဲ့ဘက္ကုိ ယိမ္းတဲ့ အျမင္မ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ အဲဘတ္ကမူးတို႔ ယန္းေပါလ္ဆာတ္တို႕ရဲ႕ အျမင္ေတြ လႊမ္းမိုးခဲ့တာလဲ ပါတယ္။ ျဖစ္တည္မႈပါဓာနဝါဒမွာဆုိရင္ လူရဲ႕ ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အေၾကာင္းရင္း တစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ ျဖစ္ေနရျခင္းပဲ။ အနည္းဆံုး အဓိပၸာယ္ရွိတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းဆုိတဲ့ ႏွစ္ခုေလာက္ပဲ။ လူ႕ဘဝသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၾကံဳေတြ႕၊ ျဖစ္ပ်က္ေနရတဲ့ အရာအားလံုးဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အေၾကာင္းရင္း တစ္စံုတစ္ရာ မရွိဘဲ ၾကံဳေတြ႕၊ ျဖစ္ပ်က္ေနရတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ လူသားကို ရည္ရြယ္ခ်က္ အေၾကာင္းရင္း တစ္စံုတစ္ရာနဲ႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္က (ဥပမာ ဖန္ဆင္းရွင္) ဖန္တီးခဲ့ျခင္း မဟုတ္လို႔ပဲ။ လူသားရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈဟာ သဘာဝရဲ႕ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူျဖစ္ေနရျခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိတယ္လို႔ စာေရးသူက ေျပာခ်င္ေနတာလို႔ ခံစားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိေျပာတာလဲဆိုတာကို နည္းနည္း ရွင္းျပခ်င္တယ္။

ျမိဳ႕နဲ႔ ဆယ္မိုင္အကြာကေကာင္ (ျမင့္သန္း)

Decived me into thinking
I have something to protect
Good and bad, I define these terms
Quite clear, no doubt, somehow.
At, but I was so much older then,
I am younger than that now.
Bob Dylan, "My Back Pages" (The Byrds)

တို႔ ဟိုအေကာင္လာတဲ့အထိ ခဏေစာင့္လုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ မင္းေဆြရဲ႕ အသံၾကားလို႔ မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ကို ဟုိလွန္ ဒီလွန္လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ ျငိမ္းေမာင္ကို ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ျငိမ္းေမာင္က ကၽြန္ေတာ္ယူလာတဲ့ ဝီစကီပုလင္းက အဖံုးပိတ္ကပ္ထားတဲ့ ခဲသားကိုဖယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ မေသာက္ေသးပါဘူးကြာ။ ဒီေကာင္ဝယ္လာတာေတြက အဖြင့္ရခက္လို႔ ၾကိဳျပီးဖြင့္ေနရတာလို႔ ျပန္ေျပရင္း ပုလင္းအဖံုးပိတ္ ခဲပတ္ကို ဆက္ျပီးဖြင့္ေနတယ္။ မင္းကလည္း ဘာလို႔ ခက္ခက္ခဲခဲပုလင္း ဝယ္လာရသလဲ။ သံအဖံုးနဲ႔ လြယ္လြယ္လွည့္ဖြင့္လို႔ရတာ ဝယ္ခဲ့ေရာေပါ့လို႔ မင္းေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္သလုိနဲ႔ ဆရာလုပ္တယ္။ ေဟ့ေကာင္ ငါ အထဲကအရည္ကိုေသာက္တာ အဖြင့္ရလြယ္တဲ့ပုလင္းထဲက အရည္မွန္သမွ်ကို ေသာက္တာမဟုတ္ဘူး။ မင္းလည္း ေမာ့(လ) ဝီစကီအေၾကာင္း ဘာမွ် နားမလည္ဘူး။ နားမလည္တာကို ဝင္ဆရာမလုပ္နဲ႔ ငါ နားမလည္တဲ့ မင္းရဲ႕ကိစၥေတြကို ငါ ဝင္မေျပာဘူး။ မင္း ပညာရေအာင္ တစ္ခုမွတ္ထား။ ခဲပတ္ပိတ္ ေဖာ့ဆို႔အဖံုးနဲ႔ ပုလင္းထဲကအရည္က သံအဖံုးထဲက အရည္ထက္ ပိုျပီးအနံ႔သာတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ မေသာက္ခင္ ၾကိဳဖြင့္ထားရတယ္လို႔ သူ႕ကို လွမ္းေျပာလို႔ျပီးမွ ေနပါဦး ဟိုအေကာင္ဆုိတာက ဘယ္သူလဲ ထြန္းေအးေသာင္လားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဘယ္အေကာင္ ရိွရမွာလဲလုိ႔ သူကျပန္ေျဖျပီး ျမိဳ႕နဲ႔ဆယ္မိုင္ေဝးတဲ့ေနရာက အေကာင္ေလလို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းကို အသာရမ္းလိုက္မိတယ္။ ျငိမ္းေမာင္ကလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းခါတယ္။ ေခါင္းခါေနရင္း ျငိမ္းေမာင္ကို ၾကည့္ရင္း ဒီအေကာင္ အခု ဘယ္လိုေနသလဲလု႔ိ ေမးလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ ဒီလိုပဲေပါ့ မင္းေဆြက ျငိမ္းေမာင္မေျဖခင္ အရင္ေျဖတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ျမိဳ႕နဲ႔ ဆယ္မိုင္အကြာမွာ ေနတဲ့အေကာင္ဟာ ျမိဳ႕နဲ႔ ဆယ္မိုင္အကြာကေကာင္ပဲေပါ့လို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွန္း မသိရတဲ့ အျပံဳးကို ျပံဳးလိုက္မိၾကတယ္။

လမ္းခြဲ

လူေတြဟာ သူမေရြးခဲ့မိတဲ့ လမ္းအတြက္ေတာ့ ေနာင္တရမိၾကတာခ်ည္းပဲ။ (-- ျမင့္သန္း --)

မျပီးဆံုးႏုိင္ေသာ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ားေနာက္ဆံုးတြင္

လမ္းခြဲတစ္ခုသုိ႔ သူေမွ်ာ္လင့္စြာျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ဤတစ္ၾကိမ္သည္လည္း ခါတိုင္းကဲ့သုိ႔ပင္ ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုကို ထပ္မံျပဳလုပ္ရဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူနားလည္ထားပါသည္။ အေသးငယ္ဆံုးေသာ ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုကပင္လွ်င္ ဘဝကို အၾကီးအက်ယ္ လမ္းလႊဲေပးႏုိင္ေၾကာင္း ေခးေအာ့စ္သီအိုရီတြင္ သူၾကားဖူးခ့ဲေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့ဘဝင္မက်ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ဘဝင္က်ျခင္း ဘဝင္မက်ျခင္းဆိုသည္မွာလည္း သူ၏ ဘက္လိုက္မႈတစ္ခုသာ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဘက္လိုက္မႈမ်ားကို သေဘာမက်တတ္ေသာ သူသည္ ေရြးခ်ယ္ရျခင္းကိုလည္း သိပ္မႏွစ္သက္ေပ။ ဘဝသည္ ေရြးခ်ယ္ေနရျခင္းထက္ ၾကံဳရာက်ပန္းျဖစ္ေနရလွ်င္ ပို၍ေပ်ာ္စရာေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူျဖစ္လာကတည္းက ျပဳလုပ္ခဲ့ရေသာ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ားႏွင့္ အသားက်ခဲ့သည္မွာလည္း အေတာ္ပင္ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ဤတစ္ၾကိမ္လည္း ထပ္မံေရြးခ်ယ္ရဦးမည္။

ထြက္လာေသာေနႏွင့္ ထုိေနဝင္သြားျပီးေနာက္ ျပန္ထြက္လာရျခင္းအေၾကာင္း (ျမင့္သန္း)

... fill the cup that clears

Today of Past Regrets and Future Fears:

Tomorrow! - Why, Tomorrow I may be

Myself with Yesterday's Sev'n thousand Years.

Edward Fitzgerald, Omar Khayyam

အလုပ္ကိစၥေတြျပီးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား နက္စီဆိုင္ဘက္ဆီ သြားၾကတယ္။ နက္စီဆိုင္က ပင္လယ္ကို ျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပတဲ့ ပင္လယ္စပ္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နက္ဆီဆိုတာက ဆုိင္ပုိင္ရွင္ရဲ႕ နာမည္။ နာမည္အရင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕နာမည္ရင္းက နာစီဘြမ္းတဲ့။ ဂ်ဴးနာမည္။ ဒီေတာ့ သူက ဂ်ဴးလူမ်ဳိးပဲ ျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူကမွ်ေတာ့ ဒီနာမည္မ်ဳိးကို အပ်င္းေျပ မွတည့္မွာမဟုတ္ဘူး။ နက္ဆီဆိုတာကလည္း သူ႕နာမည္ကို အတိုေကာက္ေခၚသလိုပဲ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ အေၾကာင္းက ဒီလို။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္သာသာေလာက္က ဒီဆုိင္ကေလးကို သူဝယ္ေတာ့ ဆုိင္နံရံမွာ အျဖဴအမည္း ဓာတ္ပံုခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ပံု ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုက ခုထိရွိေသးတယ္။ ဓာတ္ပံုကေတာ့ စေကာ့တလန္ႏုိင္ငံက နက္(စ)ေရကန္ၾကီး Loch Ness ထဲမွာ ေခါင္းေထာင္ျပီး ၾကည့္ေနတဲ့ ဘာေၾကာင္ၾကီးမွန္းမသိရတဲ့ အေကာင္ၾကီးရဲ႕ အျဖဴအမည္းဓာတ္ပံုပဲ။ အဲဒီ ဘာမွန္းမသိရတဲ့ အေကာင္ၾကီးကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ လူေတြက နက္စီလို႔ ေခၚၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိၾကတာတစ္ခုကို သိသေယာက္ ရွိသေယာင္ သေဘာထားျပီး မသိတာတစ္ခုဟာ အရွိျဖစ္လာတာ။ အဲဒီ ဆုိင္နံရံေပၚက အဲဒီဓာတ္ပံုကို အစြဲျပဳျပီး ဆုိင္ကုိ နက္စီဆုိင္လို႔ ေခၚၾကတာ။ ဆုိင္မွာေတာ့ ဆုိင္နာမည္ ဆိုင္းဘုတ္မရွိဘူး။ အရင္ကေတာ့ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ စေကာ့လူမ်ဳိး မိသားစုနာမည္ကုိ အစြဲျပဳျပီး မက္ေဖဒင္ကေဖးလို႔ ေခၚၾကသတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မေရာက္ဖူးလို႔ အေသအခ်ာေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ရွိခဲ့ဖူးတာတစ္ခုဟာ ကိုယ္က မသိေတာ့ အာမခံနဲ႔ မေျပာႏုိင္ဘူး။ သူမ်ားပါးစပ္က ေျပာတာ ၾကားရဖူးတာပဲ။ ဒီဆုိင္ဝယ္ျပီးေတာ့ ဆုိင္နာမည္အသစ္ ေျပာင္းမယ္ဆိုျပီး ရွိရင္းစြဲ ဆုိင္းဘုတ္ကို ျဖဳတ္ခ်လုိက္သတဲ့။ အႏွစ္သံုးဆယ္သာ ၾကာသြားေရာ အသစ္ေတာ့ မတင္ျဖစ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အရင္ပိုင္ရွင္ထားရစ္ခဲ့တ့ဲ နံရံေပၚက ဓာတ္ပံုကို အစြဲျပဳျပီး နက္စီိဆုိင္လို႔ တြင္ေနတယ္။ ပုိင္ရွင္နာမည္ကလည္း နာစီဘြမ္းဆုိေတာ့ ဆုိင္နာမည္ အဲဒီလိုတြင္သြားတာကို သူက ကန္႔ကြက္မေနေတာ့ဘူး။ ခုေတာ့ သူ႕ဆုိင္ကို လာေနက်လူေတြက သူ႕ကိုလည္း နက္စီလုိ႔ပဲ ေခၚၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းလာတဲ့လူေတြဆိုရင္ သူ႕နာမည္ကုိ နာစီဘြမ္းဆုိတာေတာင္ မသိၾကေတာ့ဘူး။

ဇီႏုိ (သို႔) ပါမင္းနိဒီးစ္အား ေထာက္ခံသူ

ဇီႏိုသည္ 489 BC ခန္႔တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ျပီး အီလာဂိုဏ္းတြင္ အေရးပါအရာေရာက္သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဧကန္အားျဖင့္ ဇီႏိုသည္ အီလာေက်ာင္းတြင္ မည္သည့္အေတြးအေခၚသစ္ တစ္ရပ္ကိုမွ တီထြင္ခဲ့သူမဟုတ္ေပ။ သူ၏ ထင္ရွားေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မွာ ပါမင္းနိဒီးစ္၏ အဆိုမ်ားကို ေထာက္ခံေသာ ဆင္ေျခမ်ားသာ ထုတ္ေဖာ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပါမင္းနိဒီးစ္၏ အဆိုအရ အာရံုငါးပါးျဖင့္သိႏုိင္ေသာ ေလာကသည္ အစစ္အမွန္ မဟုတ္။ ထုိေလာကတြင္ အမ်ားအျပားရွိျခင္း (plurality) ႏွင့္ ေျပာင္းလဲျခင္း (change) တို႔ရွိ၏။ အရွိတရား (Being) ဆိုသည္မွာ တစ္ခုတည္းသာရွိျပီး တည္ျမဲ၏။ မေျပာင္းလဲႏုိင္။ မေရြ႕လ်ားႏုိင္။ ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ အမ်ားအျပားရွိျခင္းတုိ႔သည္ အတုအေယာင္မ်ားသာျဖစ္သည္။ (အေသးစိတ္ကုိ ဤေနရာ တြင္ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါသည္။)

ေအာ္ဂလီ

My thought is me: that is why I can't stop. I exist by what I think...and I can't prevent myself from thinking.

Jean-Paul Sartre, Nausea.

စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ဝင္လိုက္ေတာ့ ဆယ္နာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္လိုေသးတယ္။ စားပြဲထုိးကို သူ႕နာမည္ေျပာလုိက္ျပီး ၾကိဳမွာထားတဲ့ စားပြဲကို တန္းတန္းမတ္မတ္ပဲ သြားလိုက္တယ္။ မုိးေရထဲ လာရတာမို႔လို႔ သူ႕ကုတ္အကၤ်ီက နည္းနည္းစိုေနေပတဲ့ အရမ္းၾကီးေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္မေနတာေတာ္ေသးတယ္။ သူ႕အေနနဲ႔ ဒီဆုိင္ကို ဆယ္နာရီအတိေလာက္ ေရာက္လာေအာင္ ထြက္ခဲ့တာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက ဒါမ်ဳိး ေစာင့္ဆုိင္းရတာေတြကို သိပ္မုန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ခ်ိန္းထားရင္ ေနာက္က်တတ္တာကိုလည္း သူသိေနတယ္။ သူက ခ်ိန္းထားျပီးသား စကားကၽြံထားလို႔သာ လာရတာ သိပ္ေတာ့ လာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ခုလည္း သူက ေစာေရာက္ေနေတာ့ ဟိုအမ်ဳိးသမီး မလာမခ်င္း ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ေစာင့္ရဦးမယ္။ ဆယ္မိနစ္လံုးလံုး ဘယ္လုိအခ်ိန္ျဖဳန္းမလဲဆိုတာ သူေတြးရင္းနဲ႔ ဆုိင္ထဲကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

လြင့္ေမ်ာေနေသာ ကမာၻၾကီး၏ အႏုပညာသည္တစ္ဦး

ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကာလအတြင္းမွာ ေရးသားေနၾက ပံုစံအတုိင္း အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာရဲ႕ အေရးပါမႈကို ေလွ်ာ့ခ်ထားသည္။ ဇာတ္ေကာင္ အိုႏိုသည္ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေျပာျပေနေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူလည္း အသိခံအရာျဖစ္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သားတစ္ေယာက္၏ ဘဝ၊ ဖခင္တစ္ေယာက္၏ ဘဝ၊ အဘိုးတစ္ေယာက္၏ ဘဝ တို႔ကို တင္ျပသြားပံုမွာ ေလးစားဖြယ္ရာျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ျပန္လည္ သြားေရာက္ခဲ့ေသာ အခန္းမ်ားမွာ အေၾကာင္းရွိသကဲ့သို႔ အသိေပးေစခ်င္သည္မ်ားလည္း ပါသည္။ စာေရးဆရာ၏ ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္မႈကို အတိုင္းသား ျမင္ေတြ႕ႏုိင္သည္။ ဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္အတြင္း၌ ဝတၳဳတိုမ်ားစြာ ပါဝင္လာသည္။

မိုး

မိုးရာသီ ေရာက္ေတာ့မည္။ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ေနေသာ ပ်င္းရိဖြယ္ရာ ေႏြဥတုကို ေက်ာခိုင္းရန္ အသင့္ျဖစ္ျပီ။ နံနက္ ေစာေစာ စီးစီး ၾကားလိုက္ရေသာ မိုးျခိမ္းသံသည္ ေႏြဥတုကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသာ အသံေပလားဟုပင္ ထင္မိသည္။ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ ေႏြရက္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးေနာက္ မိုးရာသီသုိ႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ၾကည့္ေလ . . . အခုက်ေနတဲ့ မိုးေရစက္ေတြက ေခါင္းညိတ္ျပေနတယ္ မဟုတ္လား . . . ။

မိုးရာသီကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏွစ္သက္သည္။ ေက်ာင္း စာစီစာကံုးတြင္ “အႏွစ္သက္ဆံုးရာသီ” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ကို ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ မုိးသားတိမ္လိပ္မ်ားႏွင့္ မိုးေရစက္မ်ားကုိသာ ျမင္မိတတ္သည္။ (ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ) မိုးရာသီ၏ အေငြ႕အသက္ကို ရလွ်င္ပင္ ၾကည္ႏူးမိသည္။ ေႏြရက္မ်ားတြင္ စိတ္အိုက္ေနခဲ့ေသာ အပူမ်ားကို မိုးေရမ်ားျဖင့္ ေဆးေၾကာပစ္လိုက္မည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မိုးရာသီကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္သေဘာက်မိပါသည္။

ေက်ာက္ခဲပူစီေပါင္း (ျမင့္သန္း)

ေနရပ္ေဟာင္းကို အလြန္ေအာက္ေမ့တာ၊ ေလးဘံုအပါယ္၊ ေလးဘံု အပါယ္ရြာထဲမွာ၊ ေနျမဲသာ၊ မ်ားသည္သတၱဝါ ။    ။

က်ဳိက္လတ္ ဦးျပဳံးခ်ဳိ

“ေတးဘုမၼာ”။

ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေအာင္ထြန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ခင္ေမာင္က သူ႕လက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို လွမ္းျပီး တို႔လိုက္ရင္း ဘာစကားမွ် မေျပာဘဲ ေအာင္ထြန္းလာေနတဲ့ဘက္ကို အသာ ေမးေငါ့ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေခါင္းအသာညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ေအာင္ထြန္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရွ႕ဆီမွာရပ္ျပီး ဟိုဟုိသည္သည္ ၾကည့္ေနေပမယ့္ ဆိုင္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႕ပံုမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဆိုင္ရဲ႕ အတြင္းထဲက ေထာင့္နားကေလးဆီမွာ ထုိင္ေနတာ။ ေအာင္ထြန္းမွာ လြယ္အိတ္အနီ ဘယ္ႏွစ္လံုး ရွိသလဲ မသိဘူးလုိ႔ ခင္ေမာင္က ေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေအာင္ထြန္း လြယ္အိတ္အနီ လြယ္ထားေလ့ရွိတာ သတိထားမိေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနန႔ဲေတာ့ သူ႕ဘာသာ အနီ လြယ္လြယ္ အစိမ္း လြယ္လြယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ဆုိင္တယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ဘာသာ ဘာအေရာင္ လြယ္အိတ္လြယ္လြယ္၊ ဘယ္ႏွစ္လံုးရွိရွိ မင့္အပူလား။ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို လိုက္ပူေနျပီး အေျဖရွာေနလုိ႔ကေတာ့ မင့္မွာ ေလကိုရွဴဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာင္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ေမာင္ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သူၾကား မၾကားေတာ့ မသိဘူး။ ခင္ေမာင္က လက္ဖက္ရည္ လုိက္ခ်ေပးတဲ့ ေကာင္ကေလးကိုေခၚျပီး ေအာင္ထြန္းရွိရာကို လက္ညွိဳးထိုးျပရင္း ဟိုလြယ္အိတ္အနီနဲ႔ လူကို သြားေခၚေပးစမ္းပါလို႔ ေျပာေနတယ္။ မၾကာခင္ ေအာင္ထြန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုိင္ေနတဲ့ စားပြဲဆီကို ေရာက္လာတယ္။

စကင္းနား၏ အေျဖမ်ား (၂)

စကင္းနားကား သက္ရွိ စိတ္ပညာဆရာေတြထဲမွာ ၾသဇာအၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ဟားဗတ္က ပါေမာကၡ၊ အျပဳအမူဝါဒ (Behaviorism) ကို ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳသူ၊ စာအုပ္ ၁၄ အုပ္ ေရးသူျဖစ္သည္။ Walden Two ႏွင့္ Beyond Freedom and Dignity ႏွစ္အုပ္လည္း ထိုသူ၏ စာအုပ္စာရင္းတြင္ ပါသည္။ အေသးစိတ္သိလိုလွ်င္ ဤေနရာ တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္သည္။ အင္တာဗ်ဴးကို ဟားဗတ္တကၠသုိလ္တြင္ လုပ္ပါသည္။ ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း ယခုလထုတ္တြင္ ပါဝင္၍ ေမာင္အာကာေက်ာ္မွ မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ ျပန္လည္တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေမး ။    ။ ပံုသြင္းခံရတာ မရွိဘူး (Unconditioned) လို႔ ခင္ဗ်ား ယံုၾကည္သလား။
ေျဖ ။    ။ ပံုသြင္းခံရတယ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို မသံုးပါနဲ႔ဗ်ာ။ လူဟာ လူ႕ဘဝကုိ ပံုသြင္းခံရျခင္း မရွိဘဲနဲ႔ စခဲ့တာပါ။ ပံုသြင္းျခင္း (Conditioning) က လူ႕ဘဝလမ္းမွာ ေနာက္မွျဖစ္လာတာ။ တျခားလူေတြရဲ႕ သက္ေရာက္မႈေတြ၊ လူတစ္ေယာက္ဆီက အၾကံယူရတာ အမိန္႔ သို႔မဟုတ္ ဥပေဒတစ္ခုကို လုိက္နာရတာေတြက ေနာက္မွ ျဖစ္လာတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းဆီေလ်ာ္လို႔ လုပ္ရတာေတြနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ဘဝကို ျဖည့္ထားခ်င္တယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေျပာလို႔၊ အစိုးရက၊ ဘာသာတရားက၊ စီးပြားေရးစနစ္က ခိုင္းလို႔ေစလို႔ လုပ္ရတာေတြထက္ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္လို႔ လုပ္ရတာမ်ဳိးက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။

စကင္းနား၏ အေျဖမ်ား (၁)

စကင္းနားကား သက္ရွိ စိတ္ပညာဆရာေတြထဲမွာ ၾသဇာအၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ဟားဗတ္က ပါေမာကၡ၊ အျပဳအမူဝါဒ (Behaviorism) ကို ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳသူ၊ စာအုပ္ ၁၄ အုပ္ ေရးသူျဖစ္သည္။ Walden Two ႏွင့္ Beyond Freedom and Dignity ႏွစ္အုပ္လည္း ထိုသူ၏ စာအုပ္စာရင္းတြင္ ပါသည္။ အေသးစိတ္သိလိုလွ်င္ ဤေနရာ တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္သည္။ အင္တာဗ်ဴးကို ဟားဗတ္တကၠသုိလ္တြင္ လုပ္ပါသည္။ ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း ယခုလထုတ္တြင္ ပါဝင္၍ ေမာင္အာကာေက်ာ္မွ မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ ျပန္လည္တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေမး ။    ။ ခင္ဗ်ားဘဝကို ဘာယံုၾကည္မႈေတြအေပၚ အေျခခံ တည္ေဆာက္ပါသလဲ။

ေျဖ ။    ။ က်ဳပ္ဘဝကို ဘာယံုၾကည္သက္ဝင္မႈအေပၚမွ အေျခခံျပီး မတည္ေဆာက္ပါ။ က်ဳပ္ ယူမွတ္ (assume) ထားတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီယူမွတ္တာေတြနဲ႔ ေနပါတယ္။ က်ဳပ္မွာ ယံုၾကည္သက္ဝင္မႈ (belief) မရွိဘူး။ ယူမွတ္ျခင္း (assumption) ပဲရွိတယ္။ ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ်ဟာ အစီအစဥ္က်တယ္၊ နိယာမေတြရွိတယ္။ ေလာကကို ဒီ “ယူမွတ္ျခင္း” နဲ႔ ေလ့လာႏုိင္တယ္။ ယံုၾကည္မႈလို႔ နာမည္တပ္ရင္ က်ဳပ္မွာ သိပၸံနည္းက် ယံုၾကည္မႈပဲရွိတယ္။ နကၡတၱေဗဒပညာရွင္ေတြ၊ စၾကဝဠာေဗဒပညာရွင္ေတြကေတာ့ စၾကဝဠာအေၾကာင္း က်ဳပ္ထက္ ပိုသိတယ္။ ဘစ္ဘန္း ဘယ္လုိျဖစ္သလဲ၊ က်ဳပ္မသိဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ ရုပ္ႏု (elements) ေတြ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု ျဖစ္လာေၾကာင္း အာကာသထဲမွာ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေၾကာင္း သိမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္မသိျခင္းမ်ား

ဤေနရာတြင္ စပါသည္။
အစဆိုေတာ့ ဘယ္က စရင္ေကာင္းမလဲ။ အစကပဲ စတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ခက္တာက အစကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ မသိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤအက္ေဆးသည္ မသိျခင္းအေၾကာင္းမ်ားကို ေရးမည္ျဖစ္၍ အစကိုမသိျခင္းသည္ ျပႆနာမဟုတ္ေပ။

ကံအေၾကာင္း

မေန႔ညက ဘီယာေသာက္ရင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း စံုလို႔ေပါ့။ ဘာသာေရး ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းေတြလဲ ေရာက္သြားတယ္။ အရင္အပတ္က သၾကၤန္တြင္း ဗံုးေပါက္တဲ့အေၾကာင္းလဲ ေရာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဟိုေဝဖန္ ဒီေဝဖန္ လုပ္ေနတုန္း အကိုၾကီးတစ္ေယာက္က ဗံုးေပါက္တဲ့အထဲမွာ ဒဏ္ရာရျပီးေသသြားတဲ့လူေတြလဲ သနားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲကြာ သူတို႔ကံေပါ့။ သူတို႔ အတိတ္ဘဝကုသိုလ္ကံ မေကာင္းခဲ့လို႔ ဒီဘဝမွာ ဒီလိုမ်ဳိး ၾကံဳရတာ လို႔ေျပာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ရင္း အဲ့ဒီစကားကို သေဘာမေတြ႕ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာကေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ သိမႈထဲမွာ ကံဆိုတဲ့အရာကို နားလည္လြဲေနၾကတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုေဆြးေႏြးမွာက ဘာသာေရးအေနနဲ႔လဲ နည္းနည္းပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာထားသေလာက္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္အတြင္းက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ထားတဲ့ ကံ ဆိုတဲ့ဟာအေၾကာင္းကို နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။

စာမေရးျခင္း

ခုရက္ပုိင္းအတြင္း စာမေရးျဖစ္ဘူး။ မေရးျဖစ္တာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေန႔စဥ္ဘဝမွာက စာတစ္တန္ ေပတစ္ဖြဲ႕ လုပ္စရာ အေၾကာင္းအရာ ထူးထူးျခားျခားမွ မရွိဘဲ။ အရင္ကလဲ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ပဲ တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ေရးျဖစ္တာ။ ကုိယ္ကလဲ ဝါသနာပါတဲ့လူဆုိေတာ့ ဒီလိုပဲ ရွာၾကံေရးရတာေပါ့။ ခုရက္ပိုင္းမွာက ေရးခ်င္စရာ ဘာအေၾကာင္းအရာမွ ဦးေႏွာက္ထဲက မထြက္လာဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မေရးျဖစ္တာ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးဖို႔ဆိုတာကလည္း အခ်ိန္ကသိပ္မရွိဘူး။ အရမ္းအလုပ္မ်ားေနလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အျပင္ထြက္၊ ဂိမ္းေဆာ့၊ အိပ္၊ စား နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနလို႔။ စာေရးဖို႔ဆိုတာကလည္း ပ်င္းမွ ေရးလို႔ေကာင္တာမွတ္လား။

ခုရက္ပိုင္းမွာ လူက စိတ္ၾကည္လင္ေနတယ္။ ဘာကုိမွ ေခါင္းထဲမွာ မရွိဘူး။ ဗိုက္ဆာရင္ စားတယ္၊ အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္တယ္။ ဂိမ္းကစားတယ္၊ စာဖတ္တယ္။ ဘဝရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈေတြ အမွန္တရားေတြ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးမိဘူး။ စာေရးဖို႔လည္း အာရံုမရဘူး။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာက အက်င့္ဆိုးတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီအတုိင္းေနရင္ စာေရးခ်င္ေနျပီးေတာ့ ေရးေနတုန္းမွာ အဲဒီစိတ္က ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ အခုလည္း ေရးေနရင္း ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္မွနဲ႔တူတယ္။ စိတ္ကို အႏိုင္က်င့္လို႔ သိပ္မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။

အိပ္မက္ထဲမွာ သူမမရွိဘူး

ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ကေလးတစ္ခုကို ေရာက္မွန္းမသိေရာက္ေနတယ္။ ျမိဳ႕မွာ လွ်ပ္စစ္မီးရွိတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းရွိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း ရွိတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္တဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ ထဘီဝတ္ ေကာင္မေလးေတြရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ခ်င္လို႔ မေတြ႕ေအာင္ လုိက္ရွာေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ မ်က္ႏွာသိေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚမွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မူးေဝေနတယ္။ “ငါတို႔က ေလာကနဲ႔ အေတာ္စိမ္းကားလာျပီ” လို႔ေျပာေတာ့ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕လက္ထဲမွာ အျမည္းထုပ္နဲ႔။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေလာင္းကစားနည္းတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သင္ယူ တတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အမ်ဳီးသမီးတစ္ေယာက္ ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လိင္ပုိင္းဆိုင္ရာ လုိအင္ေတြ သူမထံပါသြားခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြအတြက္ အခ်စ္လမ္းၾကားရွိတယ္။ ေျမာင္းက်ယ္က်ယ္ရဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ထုိင္ေနၾကတဲ့အတြဲေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဂစ္တာတီးေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ။ ေကာင္မေလး သူတို႔ထဲမွာ မပါဘူး။ သူတို႔ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕ရဘူး။ ေကာင္မေလး ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲမွာ မပါလာဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာ သူမမရွိဘူး။

(၂၇ . ၃ . ၂၀၁၀)
ညေန ၄ နာရီ ၂၅ မိနစ္

ကမာၻၾကီးကိုကယ္ရေတာ့မွာလား

ခုတေလာတြင္ ကမာၻၾကီး၏ က်န္းမာေရး တျဖည္းျဖည္းဆိုးရြားလာသည္ဟု သတင္းေတြၾကားေနရသည္။ ကမာၻၾကီး ပူေႏြးလာျခင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ျခင္း၊ အိုဇုန္းလႊာေပါက္ျခင္း စသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကလည္း မ်က္ျမင္ဒိဌ သက္ေသထူလွ်က္ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ႏုိင္ငံေရး မဲဆြယ္ သမားမ်ားႏွင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဝါဒီမ်ားကလည္း ကမာၻၾကီးအား ကယ္တင္ရန္ တရားေဟာၾကေလသည္။ မၾကာမီပင္ ကမာၻၾကီး ပ်က္စီး၍ ေပ်ာက္ဆံုးေတာ့ မေယာင္ေယာင္ ေျပာေနၾကသည္။ ဤလုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ လူသားတုိ႔၏ တာဝန္မကင္း၊ လူသားတို႔ ျပဳသမွ် ႏုရေသာ ကမာၻၾကီးအျဖစ္ လူေတြျမင္ေအာင္ တရားျပ၍ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းရန္ ပလတ္စတစ္မသံုးေရး၊ ကာဗြန္ေလွ်ာ့ခ်ေရး စသျဖင့္ နားျငီးေအာင္ ၾကားေနရသည္။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွအစ အင္တာနက္ ဝက္ဘ္ဆုိက္၊ ဘေလာ့ဂ္ မ်ားအထိပင္ က်ဴးေက်ာ္လာၾကသည္။ ကမာၻၾကီးအား ကယ္တင္ေရး ဆိုသည့္စကားမွာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုတြင္ လူတုိင္းၾကားဖူးေနေသာ စကားျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲ 2012 ကဲ့သို႔ ကမာၻပ်က္မည္ကို နိမိတ္ဖတ္သလိုလို ရုပ္ရွင္မ်ဳိးက ေပၚလာေသးသည္။

ေႏြ

ေႏြသည္ သူ၏ ၾကံဳလွီေျခာက္ေသြ႕ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ကုတ္ျခစ္ကာ ဂိမႏၱျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေလသည္။

ေနမ်ဳိး (ျမင္ကြင္းက်ယ္အခ်စ္ဝတၳဳ)

ေႏြသည္ ကၽြန္ေတာ္မုန္းတီးေသာ အရာမ်ားအထဲတြင္ အသင္းဝင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ပူျပင္းေသာ ေန႔လည္ခင္းမ်ားႏွင့္ သစ္ရြက္အေၾကြမ်ားကို ငယ္စဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတီးခဲ့သည္။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းတြင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ လိုအပ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေပးရန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိပါ။ ျဖစ္ႏုိင္က ရာသီစက္ဝိုင္းတြင္ ေႏြရာသီအား ခုန္ေက်ာ္သြားခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေပၚခဲ့ဖူးပါသည္။ ေအးခ်မ္းေသာ ေဆာင္းရာသီသည္ မၾကာမီေရာက္ရွိလာေတာ့မည့္ ေႏြကာလအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ဆုသဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္မုန္းတီးေသာ ေႏြကာလသည္ ေလပူမ်ား၊ ေန႔တာရွည္ေသာရက္မ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္၏ သိမႈထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိရွိခဲ့ရျပီ ျဖစ္ပါသည္။

ေခါင္းစဥ္တပ္၍မရေသာ

ျခံနားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေဒးဗစ္က ၾကိဳေစာင့္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ျပီး အသံေပးလိုက္မွ သူထြက္လာေနၾက။ ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေရာက္ေနေတာ့ အိမ္ရွင္ၾကီး ခရီးသြားေနတယ္ဆိုတာ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အိမ္ရွင္ၾကီးက ဒီလိုပဲ ခဏခဏ ခရီးသြားေနၾက။ တစ္ခါသြားရင္ တနဂၤေႏြတစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတတ္တယ္။ အိမ္ရွင္ၾကီး ရွိရင္ ေဒးဗစ္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ျခံျပင္ေပးထြက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ချမာ ခိုးထြက္ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ဆိုရင္ အိမ္ရွင္ၾကီး အလစ္မွာ ျခံေထာင့္က အေပါက္ကေလးကေန ခိုးထြက္ရတယ္။ ေဒးဗစ္က သူေဌးအိမ္မွာေနတဲ့ေကာင္သာဆိုတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ခင္တယ္။ ခင္ဆို သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ကူညီထားဖူးတာကိုး။ တစ္ခါက ဒီေကာင္ ျခံျပင္ခိုးထြက္လာတုန္း ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ဘက္ကေန ဝင္ျပီး ကူညီထားေပးဘူးတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရမ္းခင္သြားတာ။ တစ္ခါတစ္ေလဆိုရင္ သူစားလို႔ မကုန္တာေတြကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကၽြးေသးတယ္။ အျမဲတမ္းရယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေပအေတသာဆိုတယ္ မာနကေလးနဲ႔ေတာ့ ေနေသးတယ္။

ေပ်ာက္ဆံုးေနျခင္းမ်ားအတြင္း၌ ရွာေဖြ၍မရႏုိင္ေတာ့သည္မ်ား (ျမင့္သန္း)

... What happens to me happens through me, and I can neither affect myself with it nor revolt against it nor resign myself to it. I am alwasys the focal point of everything that happens to me.

Jean-Paul Sartre, Being and Nothingness.

အဘုိးဆံုးသြားတာ ၾကာျပီ။ အဘိုးဆံုးသြားေတာ့ အေဖက ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ နယ္ပိုင္ၾကီးကလည္း ဆက္တယ္။ မင္း လာႏိုင္မယ္ မထင္လို႔ ငါနဲ႔ နယ္ပိုင္ၾကီးနဲ႔ ၾကည့္ျပီးစီစဥ္လိုက္တယ္လို႔ အေဖက ေျပာတယ္။ နယ္ပိုင္ၾကီးကေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ား အေဖကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး စီစဥ္လိုက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္လို စီစဥ္လိုက္ၾကမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမးမၾကည့္မိဘူး။ အသက္မရွဴေတာ့တဲ့ ရုပ္ခႏၶာခ်ည္းသက္သက္ကို ေျမျမွဳပ္ခ်င္ျမွဳပ္၊ မီးသျဂၤိဳလ္ခ်င္ ျဂိဳလ္ ဒီႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဂူေတြဘာေတြေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဘိုးက ဂူသြင္းတာတို႔ဘာတို႔ မၾကိဳက္ဘူး။ ငါေသရင္ ငါ့ကို သတိမရေနၾကေစခ်င္ဘူးရယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ေသသြားတဲ့အဘိုးကို ဘယ္လိုစီစဥ္လိုက္ၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ဘူး။ လူအျဖစ္န႔ဲ ရွိေနစဥ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အဘိုးဟာ ေသသြားေတာ့ အဘိုးမဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အသက္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သိမႈမရွိေတာ့ ထင္းတံုးတစ္တံုးန႔ဲ ဘာမွ် ကြာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို ေတြးၾကည့္မိေတာ့လည္း တိဗက္ေတြဟာ လူေသသြားျပီးရင္ ခုတ္ထစ္ျပီး လဒစာေကၽြးတယ္ဆိုတာ ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲလို႔ေတာင္ ျမင္မိတယ္။ ဘာခ်ည္းေျပာေျပာ အဘိုးကိုေတာ့ သတိရ ေနေသးတယ္။ သူ အသက္ရွင္ေနတုန္းကာလကို သတိရေနမိတယ္။ သူ အသက္ရွိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အဘိုးျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သတိရေနမိတာ။ “သူ” ဆိုတဲ့နာမ္စားဟာ ခုေတာ့ “ရွိတုန္းက” ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ျပပုဒ္တစ္ခုနဲ႔ တြဲသံုးစရာ ျဖစ္သြားတယ္။

ေႏွာင္းမွေျပာင္းတတ္ေသာ အခ်စ္တစ္မ်ဳိး (ျမင့္သန္း)

ဘဲမနဲ႔ေတြ႕တယ္။ သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာေနတုန္းက သူ႕နာမည္က ဘယ္လမီ။ ျငိမ္းေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ဘဲမလို႔ေခၚၾကရင္းက ဘဲမလို႔ နာမည္တြင္သြားတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္သားက ငယ္ငယ္တည္းက ေက်ာင္းသြားအတူတူ၊ ၾကီးလာေတာ့ ေက်ာင္းေျပးတာအတူတူ။ ေက်ာင္းေျပးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က၊ သူ႕ကို မပါေစခ်င္ဘူး။ ငါပါ ေက်ာင္းမေျပးရရင္ တုိင္ေျပာမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေျပးတဲ့အခါ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ သူပါလာတာ။ မိဖေတြကလည္း ရင္းၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ သူ႕ကို ေမာင္ႏွမေတြထက္ပိုျပီး သေဘာထားၾကည့္လို႔ မရတာပဲ။ ျငိမ္းေမာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေမးဖူးတယ္၊ မင္း ဘဲမကို မၾကိဳက္ဘူးလားလို႔။

ပစၥဳပၸန္ကိုရွာမေတြ႕ႏုိင္ၾကသူမ်ား (ျမင့္သန္း)

You must live in present, launch yourself on every wave, find your eternity in each moment.

Henry David Thoreau

တစ္ေန႔ေတာ့ ဟိုအေကာင္က ဖုန္းဆက္တယ္။ အေတာ္ပဲ အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ရန္ကုန္ကေန ဖုန္းဆက္တဲ့လူ ရွားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေယာက္ဖတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အစ္မဆီ ဆက္ေလ့ရွိတယ္။ ျငိမ္းေမာင္တစ္ေယာက္ပဲ နည္းနည္းေထြျပီး အိပ္မရရင္ ဆက္တတ္တယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္ခ်ဲထားလို႔။ တစ္ခါက စားရင္းေသာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကူးေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခ်ဲပစ္လိုက္ဖူးတယ္။ တတိယကမာၻကလူေတြမွာ အက္တိကက္ဆုိတာမရွိဘူး။ ပရိုတိုေကာ္(လ) ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလို႔ ငါ ဖတ္ရဖူးတယ္။ ဆယ္ခါ ဖုန္းဆက္လို႔မွ တစ္ခါျပန္ျပီး ဖုန္းဆက္ရမွန္း မသိတဲ့အေကာင္ေတြ။ အီးေမး(လ္)ပို႔လို႔မွ ျပန္ရမွန္းမသိတဲ့ အေကာင္ေတြ။ မင္းတို႔နဲ႔ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းေတြနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲလို႔ ေျပာရင္း ခ်ဲလိုက္မိတယ္။ အဲဒီကတည္းက ျငိမ္းေမာင္ တစ္ေယာက္က မူးလာရင္ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူဆက္တာ ည ဆယ္နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနျပီ။ မင္းေဆြကေတာ့ အီးေမး(လ)ျပန္ဖို႔ ငွားထားတဲ့ ေကာင္မေလးလာတဲ့အခါ အီးေမး(လ)ျပန္ပို႔တယ္။ စာကေတာ့ တစ္ေၾကာင္း၊  ႏွစ္ေၾကာင္းပဲ။ သူ႕အီးေမး(လ)ဖတ္ရတုိင္း သူေျပာခ်င္တာန႔ဲ ေကာင္မေလးေရးတာနဲ႔ တစ္ျခားစီလို ျဖစ္ေနတာေတာ့ ရိပ္မိတယ္။

အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့အက္ေဆး

ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ရွင္ျပန္ထေျမာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရွင္လာေသာအခါ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိရပါ။ ဘုရားသခင္ႏွင့္အတူ ကမာၻၾကီး ေသဆံုးသြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းစာျဖတ္ပုိင္းေလးတစ္ခုမွ သိရပါသည္။ ကမာၻၾကီးအတြက္ အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္။ ကမာၻၾကီး မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးသြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ေျခလွမ္းလိုက္သည္။ ကမာၻၾကီးမရွိေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္၍မရပါ။ အင္မတန္ခက္ေတာ့သည္။ ကမာၻၾကီးမရွိေသာ္လည္း ကမာၻၾကီးရွိေနခဲ့တာကိုေတာ့ သိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိေသာ္လည္း ကမာၻၾကီး မရွိေတာ့ပါ။ သိျခင္းႏွင့္ ရွိျခင္းသည္ ညီအစ္ကိုမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း မနီးစပ္လွပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါ။ ထုိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါ။

သံသယျဖင့္အဆိုးျမင္ျခင္း

“ဖန္ခြက္ထဲတြင္ ေရတစ္ဝက္ရွိသည္။ ဖန္ခြက္ထဲရွိေရသည္ တစ္ဝက္ျပည့္ေနသည္ သို႔မဟုတ္ တစ္ဝက္ေလ်ာ့ေနသည္။” လူတုိင္းၾကားဖူးမည္ျဖစ္ေသာ ပုစာၦေလးတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ အေကာင္းျမင္ႏွင့္ အဆိုးျမင္ကို သိသာေစရန္ အေကာင္းဆံုးေသာ ဥပမာတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အေကာင္းျမင္သမားက ေရသည္ တစ္ဝက္ျပည့္ေနသည္ဟု ေျပာမည္။ အဆိုးျမင္သမားကေတာ့ ေရသည္ တစ္ဝက္ေလ်ာ့ေနသည္ဟု ေျပာမည္။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ေယဘူယ်အားျဖင့္ အေကာင္းျမင္ႏွင့္ အဆိုးျမင္ဟူေသာ ရႈေထာင့္ႏွစ္မ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္ရႈႏုိင္သည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျမင္ေတာ့ အလံုးစံုမတူညီႏိုင္ေပ။  မိမိသေဘာထား၊ မိမိအျမင္ကို တင္ျပရာတြင္ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲခြင့္ရွိပါသည္။

ခ်က္ၾကီး

ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ခ်က္ၾကီးတဲ့။ အဲ.. တိတိက်က် ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်က္ၾကီးလို႔ ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အစ္ကိုနာမည္က ၀က္ၾကီး၊ သူ႔ညီနာမည္က ၾကြက္ၾကီး၊ ဒီေတာ့ သူက ေအာ္တိုမက္တစ္ ခ်က္ၾကီး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ သူ႔ခ်က္ကလည္း နည္းနည္း စူတယ္ေလ။ ထားပါေတာ့။ အခုေျပာမယ့္ ခ်က္ၾကီး က နာမည္ရင္းမဟုတ္ဘူး။ နာမည္ရင္းေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ (ေခ်ာင္းရိုက္ခံရမွာ စိုးလို႔) သူ႔ကို ခ်က္ၾကီး လို႔ ေခၚရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အခုလူငယ္ေတြၾကားမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ အင္တာနက္ဆိုတာမွာ သူကခ်က္တယ္ေလ။ အရမ္းခ်က္လြန္းလို႔ သူ႔ကို ခ်က္ၾကီးလို႔ ေခၚတာ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်က္လဲဆိုရင္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ မိုးခ်ဳပ္မိုးလင္း ကိုခ်က္တာ။ ညဘက္ ၉ နာရီေလာက္က စခ်က္တာ မနက္ ၅ နာရီထိုးမွ ျပီးတယ္။ အဲေလာက္ကိုခ်က္တာ။ အခုသူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာမလို႔.. အင္း.. အတင္းတုတ္မလို႔ ဆိုပါေတာ့။

ခ်က္ၾကီးက ၀ိုင္ဂ်ီအမ္ခ်က္ ဆိုလားဘာလားမသိပါဘူး။ အဲဒီမွာ ခ်က္တယ္ဗ်။ အဲမွာ မသိတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြဖဲြ႕ၾက က်ဴၾကေပါ့ဗ်ာ။ အဲလို က်ဴတ့ဲအထဲမွာလည္း ခ်က္ၾကီးပါတယ္။ သူက က်ဴတာမ်ားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အက်ဴေကာင္းတယ္ဆိုပဲ။ က်ဴစရာမရွိရင္ ေယာက္်ားခ်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိန္းကေလးလို႔ ေျပာျပီးက်ဴတာတဲ့။ အဲလို ၀ါသနာၾကီးပံုက။ ဒီလို အက်ဴေကာင္းလို႔လဲ ဒီဇာတ္လမ္းေလး ျဖစ္လာတာေပ့ါ။

ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုဗ်။ တစ္ေန႔သူက ေန႔စဥ္၀တၱရားအတုိင္း အြန္လိုင္းမွာ က်ဴေနတုန္း မမ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ မမ ဆိုေပမယ့္လဲ သိပ္ေတာ့ မၾကီးေသးပါဘူး (အသက္ကိုေျပာတာေနာ္)။ ခ်က္ၾကီးနဲ႔ ကြာလွ အလြန္ဆံုး ငါးႏွစ္ေပါ့။ သိတယ္မွတ္လား ခ်က္ၾကီးကလဲ ဘယ္ရမလဲ။ အပီအျပင္ကို က်ဴတာေပါ့။ မ မ နဲ႔ က်ဴတာ။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဂ်ီေတာ့ခ္ မွာေရာ ခ်က္ထဲမွာပါ က်ဴလိုက္တာ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ဘာေတြရျပီး ညလံုးေပါက္ ဖုန္းေျပာတဲ့အဆင့္ေတြ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါေရာလား။ ခ်က္ၾကီးရဲ့ ေတာ့ကီေတြၾကားမွာ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး ေျမာေပါ့။ ဟိုက မမ အသံေလးကလဲ ဆည္းလည္းသံေလး ဆိုေတာ့ ခ်က္ၾကီးတို႔က အပိုင္ပဲဆိုျပီး ဖြင့္ေျပာပါေလေရာ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ မ နဲ႔ ေမာင္ ျဖစ္သြားၾကတယ္ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ေမးရင္းျမန္းရင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး သိလာၾကျပီ။ ေနာက္ဆံုး ခ်က္ၾကီး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ မမ ကို အရမ္းေတြ႔ခ်င္လာတာေပါ့။ ဟိုကလဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ၾကီးက လည္တယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ကန္ေဘာင္မွာေတြ႕မယ္ဆိုျပီး ခ်ိန္းလိုက္ပါေလေရာ။ ဒီလိုန႔ဲ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေရာက္..။ ခ်က္ၾကီးလဲ အပီအျပင္ အလွေတြျပင္ျပီး ကန္ေဘာင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကန္ေဘာင္ေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြက အတဲြကိုယ္စီနဲ႔ ခ်က္ၾကီးလည္း အားက်ခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မပူပါနဲ႔ေပါ့။ အလာတုန္းကသာ မ်က္ႏွာငယ္တာ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ မ်က္ႏွာပန္းလွမွာဆိုျပီး ခ်က္ၾကီးတစ္ေယာက္ ပီတိေတြျဖာ အင္အင္းေတြပါ ေနလိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ စံုတဲြတစ္တဲြ ထသြားတဲ့ ထိုင္ခံုတစ္ခုကို ခ်က္ၾကီးက အတဲြႏွစ္တဲြနဲ႔ ေမ်ာက္ငွက္ေပ်ာသီး လုသလို လုလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ မမ ကိုထိုင္ေစာင့္ေပါ့။

သူထိုင္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ခ်က္ၾကီးအေနာက္က အသံတစ္ခုထြက္လာတယ္။

'ေမာင္ေလးလားဟင္?'

ခ်က္ၾကီး ပီတိေတြ အလိပ္လိုက္ တက္လာတယ္။ ေသခ်ာျပီ ဒါဖုန္းထဲက သူ႔ မမ အသံ။ ခ်က္ၾကီး အသာေလး ေနာက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းငံု႔ျပီး လွည့္လိုက္တယ္။ အရင္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရတာက အရမ္းလွတဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံကို စီးထားတဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေျခဖ၀ါးေလးႏွစ္ခု။

'ခြိ'

ခ်က္ၾကီး ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ခိြ သြားတယ္။ သူ လူေရြးမွန္သြားျပီေပါ့။ အသံနဲ႔ရုပ္နဲ႔လည္း လုိက္ပါေပ့ လို႔ေတာင္ စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျခဖ၀ါးကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္...။ ေျခသလံုး။ နည္းနည္းတုတ္သလိုပဲ။ အုိ.. စိတ္ထင္တာပါ။ ေပါင္...။ ပိုျပီးတုတ္လာသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေပါင္တုတ္တာက.. အင္း... ေကာင္းပါတယ္.. ေနာ့.။ ခ်က္ၾကီး ေတြးခ်င္တာေတြေတြးျပီးေတာ့ ခိြ ေနတယ္။ ေပါင္ျပီးေတာ့ အဲ.. ခါး။ ခ်က္ၾကီးမ်က္ႏွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ ခါးက်ေတာ့ သိသိသာသာၾကီးကို တုတ္ေနတာ။ ခါးထက္အေပၚထပ္တက္ အင္း... လည္ပင္းေပါ့ေနာ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာ...။ ခ်က္ၾကီး မ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္းေသြးဆုတ္သြားတယ္။ ဒရက္ကူလာနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ေနရတဲ့ သနားစရာ သတၱ၀ါလိုမ်ဳိးေလး။ ျပီးေတာ့ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ျပန္ၾကည့္တယ္။ သြားျပီ။ ခ်က္ၾကီး ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အခုခ်က္ခ်င္း ေရထဲ ခုန္ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းေပါက္လာတယ္။ သူ႔ မမ ရဲ့ရူပါကိုလည္း နည္းနည္းၾကည့္ဦးေလ..။

ကုိယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလား..။ ဂစ္တာ shape..။ ဒါေပမယ့္ ဂစ္တာကို ေျပာင္းျပန္ထားျပီးၾကည့္ရမွာ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ။ ေျခေထာက္ကေလးေတြက ပိန္ကပ္ကပ္ေလးေတြနဲ႔ အေပၚပိုင္းေရာက္ေလ ၾကီးေလပဲ။ ေနာက္ဆံုး မ်က္ႏွာလဲ ေရာက္ေရာ။ အားပါး..။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေလး ပြင့္ ကိုသိတယ္မွတ္လား။ သူ ေပါက္စီႏွစ္လံုးကို တျပိဳင္တည္း စားေနရင္ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ခ်က္ၾကီးလည္း ခုနက သူ႔ရဲ့ အသံနဲ႔ရုပ္နဲ႔လိုက္ပါေပ့ ဆိုတဲ့ စကားကို လံုးေခ်ျပီး အင္းယားကန္ထဲကို ကန္ခ်ပလိုက္ေတာ့တယ္။

'ေမာင္ေလးလားဟင္ လို႔'

ေအာင္မေလး။ ခ်က္ၾကီး ေအာ္ငိုခ်င္သြားတယ္။ အသံေလးက ဆည္းလည္းသံမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခၽြဲပ်စ္ေနတာမွ ေရႊတေယာ္ သံုးထုပ္နဲ႔ ေလွ်ာ္ျပီး ေရမေလာင္းထားတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ခ်က္ၾကီးလဲ ေၾကာက္လန္႔ျပီး ဟုတ္ကဲ့ လို႔ထြက္သြားေတာ့တယ္။ 

'ေမာင္ေလးကလဲ ဒီကေခၚေနတာ ေလးခါေတာင္ရွိျပီ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ' ဆုိျပီး ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ခ်က္ၾကီး ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္လိုက္တယ္။ ခ်က္ၾကီးလဲ ဟိုဘက္တိုးရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ မမ ကိုယ္ခႏၶာက ခ်က္ၾကီးသံုးေယာက္စာေလာက္ရွိေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ျပီးေတာ့ မမ က ဘာေတြေျပာေနလဲေတာ့ ခ်က္ၾကီးမသိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိေလးေမွးျပီး နားေထာင္သလိုလိုနဲ႔ ဘုရားစာေတြ မွတ္မိသမွ် ဒိုင္ခံရြတ္ေနေတာ့တယ္။

ခဏေနေတာ့...

'ေမာင္ေလး ျပန္ေျပာဦးေလ.. မ ခ်ည္းပဲ ေျပာေနရတာ ေမာလာျပီကြ'

'.....'

'ေမာင္ေလး.. ေၾသာ္.. မ ကိုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမို႔လို႔ ရွိန္ေနတာလား။ မရွိန္ပါနဲ႔ကြာ.. ဖုန္းထဲမွာက်ေတာ့ သူခ်ည္းပဲ ေျပာေနျပီးေတာ့ ဟြန္း'

'.....'

'ေမာင္ေလး.....'

ခ်က္ၾကီး အၾကံရသြားျပီ။ တစ္သက္လံုး မေကာင္းခဲ့တဲ့ ဦးေႏွာက္။ အခုမွ အၾကံေကာင္းထြက္လို႔ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ လို႔ေတာင္ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ မမ ဘက္လွည့္ျပီး မ်က္ႏွာေသနဲ႔။

'မ.. မ ကိုတစ္ခု၀န္ခံစရာရွိတယ္'

'ေျပာ ေမာင္ေလး'

'အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ နဲ႔ညတိုင္း ဖုန္းေျပာတဲ့ ေမာင္ေလးမဟုတ္ဘူး'

'ဘယ္လို ဘယ္လို'

'မ နဲ႔ဖုန္းေျပာတဲ့တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ သူက မ နဲ႔ မေတြ႕ရဲလို႔ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ကိုယ္စား ဟန္ေဆာင္ေပးဖို႔ လႊတ္လိုက္တာပါ'

'ေၾသာ္.. အဲလိုလား'

'ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ' ခ်က္ၾကီး ကူလီကူမာလုပ္တာေလ။ ခ်က္ၾကီးကေတာ့ အပိုင္ပဲေပါ့။ သူမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ပဲြျပတ္သြားျပီ။ ေနာက္တစ္ေခါက္လည္း ေတြ႕ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး မွတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ၾကီး မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္ခဲ့ပါဘူး…။

'မလိုပါဘူးကြယ္ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မ ကိုယ္တုိင္ကလဲ ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာခဲ့တဲ့ မမ မွမဟုတ္ပဲ'

'ဘာရယ္!' ခ်က္ၾကီး မ်က္လံုးေတြ ျပဴးသြားတယ္။ ကမာၻၾကီး ဘာေတြျဖစ္ေနျပီလဲ။ သူေ၀ ခဲြမရ ျဖစ္ေနတုန္း သူ႔ေနာက္က ရင္းႏွီးတဲ့ အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

'ဟုတ္တယ္ ေမာင္ေလးေရ မမ ကလဲ ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မေတြ႕ရဲလို႔ မမ သူငယ္ခ်င္းကို လႊတ္လိုက္တာပဲ'

ခ်က္ၾကီး အသံလာရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ သူ႔ထက္ အသက္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ပိုၾကီးမယ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ အလန္းေလး။

'ဒါ..ဒါဆို အစ္မက..?'

'ဟုတ္တယ္.. ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္က အစ္မပဲ'

မခ်စ္ၾကပါနဲ႔ (ျမင့္သန္း)

Love, Love alone, has pains severe and many:
Then, Loveliest! Keep me free,
From torturing jealousy.
John Keats. "To Fanny".

အေနာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕မွန္ကို ေခါက္လိုက္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ ျပတင္းေပါက္ေတြက ေတာင္ဘက္နဲ႔ အေနာက္ဘက္မွာပဲ ရွိတယ္။ ေတာင္ဘက္က ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာ ႏြယ္သာကီ အျဖဴေရာင္အပင္ရွိေနလို႔ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ကာထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အေနာက္ဘက္က ျပတင္းေပါက္ေတြကေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးက ကားဂိုေထာင္ကိုသြားတဲ့ ကားလမ္းေဘးမွာ။ အဲဒီဘက္မွာေတာ့ ေခါင္ရမ္းပန္းပင္ေတြရွိတယ္။ ေဖေဖက တကူးတကမွာျပီး စုိက္ထားတဲ့ ဝါလြင္လြင္ ေခါင္ရမ္းပန္းပင္ေတြ။ မစ္ ဟာဝုိင္ယံလို႔ ေခၚတယ္ထင္တယ္။ နားေထာင္ေနတုန္း ေခါက္သံ ထပ္ၾကားလာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို အသာခ်ျပီး ျပတင္းေပါက္ဆီ သြားလိုက္တယ္။ ခန္းဆီးစကိုဖယ္ျပီး တံခါးဖြင့္လိုက္ရင္း ေအာ္. . နင္ကိုးလို႔ ပါးစပ္က အသံထြက္သြားတယ္။ နင္က ဘယ္သူထင္လို႔လဲလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငါက သိၾကားမင္းလားလို႔။ ေခြးသားေရပတ္နဲ႔ နာမည္ လာမွတ္သလားလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက သိၾကားမင္းကေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး နင့္ကို စာရင္းလာမွတ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ စာရင္းထဲမွာ နင့္နာမည္က မ်ားလွျပီလို႔ေျပာရင္း ျပံဳးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ နင္ ဘာလုပ္ေနသလဲလို႔ ေမးတယ္။ ငါ စာဖတ္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ အေစာၾကီးဟယ္။ ခုမွ ဆယ္နာရီခြဲ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ သူက စကားစမပါဘဲ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ မနက္ဘက္ စာမဖတ္ရဘူးလို႔ နင့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာဖူးသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ဘာမွ်မေျပာဘဲ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ငါ ပ်င္းလို႔လို႔ သူကေျပာျပီး နင္ဖတ္ေနတာေတြ သိပ္အေရးမၾကီးရင္ စကားေျပာရေအာင္လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ဘာမွ်အေရးမၾကီးပါဘူး။ ငါလည္း ပ်င္းတာနဲ႔ ဘိုင္ရြန္ကဗ်ာေတြ ျပန္ဖတ္ေနတာ . . လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေနတုန္း ဟယ္ . . ဘုိင္ရြန္လို႔ သူ႕ပါးစပ္က အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ အသံထြက္လာတယ္။ ဘုိင္ရြန္ . . ဘာျဖစ္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အသံမာမာနဲ႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူးလို႔ သူက ျပံဳးေစ့ေစ့ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ေျပာျပီး အိမ္ေရွ႕ဆီ လာခဲ့ေလလို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။

ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ျပိဳလဲျခင္း

ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုကို ေရာက္လာခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္လာခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ငါးဆယ္ထက္ ကမာၻၾကီးကို ပိုမို အသြင္ေျပာင္းေစခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုဟာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ကို ႏွစ္ဆယ္ရာစုထက္ ပိုမို ျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္လာခဲ့ျပီ။ ႏွစ္ဆယ္ရာစုကို ၾကည့္လုိက္ရင္ ကမာၻစစ္ေတြ၊ အယူဝါဒတိုက္ပြဲေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြနဲ႔ ကမာၻ႕သမိုင္း စာမ်က္ႏွာကို ခ်ယ္လွယ္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ရလဒ္ဟာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ အရိပ္ထင္လာခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုဟာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ကို ဆိုးဝါးတဲ့ နမိတ္ပံုေတြန႔ဲ စတင္လာခဲ့တယ္။ ကမာၻေျမနဲ႔ လူသားတို႔ရဲ႕ ရွင္သန္ေရးတိုက္ပြဲ (survival quest) မွာ ကမာၻေျမဟာလည္း လူသားမ်ဳိးႏြယ္ကို ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္လာခဲ့တယ္။

လူသားနဲ႔ ကမာၻေျမတို႔ရဲ႕ စစ္ပြဲမွာ ကမာၻေျမက လူသားတို႔ကို တန္ျပန္ထိုးစစ္ (counter attack) နဲ႔သာ တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုအစမွာ ကမာၻေျမရဲ႕ ဗ်ဴဟာ အေျပာင္းအလဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခပ္ေရးေရး ျမင္လာခဲ့ရတယ္။ ခံစစ္ကေန ထိုးစစ္ အေနအထားကို ေျပာင္းလဲလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြကို ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုဟာ ပထမဆံုးေန႔မွာတင္ Y2K ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေစတယ္။ ဒါဟာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္တစ္ရပ္လံုးကို တုန္လႈပ္သြားခဲ့ေစေပမယ့္ Y2K ျပႆနာဟာ ေနာင္လာမယ့္ အခက္အခဲမ်ားစြာရဲ႕ ေရွ႕ေျပး နိမိတ္ပံုအဆင့္သာ ရွိပါတယ္။

လူတို႔သည္

• က်ားတစ္ေကာင္ လူကိုကိုက္ေသာအခါ နာက်ည္းစြာ လက္စားေခ်ၾကေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္ က်ားကိုသတ္ေသာအခါ အမဲလိုက္ျခင္းဟု အမည္ေပးတတ္ၾကသည္။

• လူဆိုသည္မွာ အလင္းေရာင္သာမရွိလွ်င္ ေၾကာက္တတ္လြန္း၊ မေကာင္းမႈမ်ားစြာ ၾကံစည္တတ္လြန္းေသာ အေကာင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ထိုအေကာင္တြင္ ထက္ျမက္ေသာ သြားမ်ားမရွိပါ။ အင္အားေကာင္းေသာ ႏွာေမာင္းမ်ားမရွိပါ။ ေပ်ာ္ဝင္ေစတတ္ေသာ အဆိပ္မ်ားလည္းမရွိပါ။ ခုန္ပ်ံႏုိင္ေသာ အစြမ္းလည္းမရွိပါ။

• သို႔ေသာ္ ထိုလူတို႔သည္ မာေက်ာေသာအရာမ်ားကို ခပ္တံုးတံုး သြားမ်ားျဖင့္ ကိုက္ဝါးႏုိင္ရန္ မီးကို သံုးတတ္သည္။ အားေကာင္းေသာ ႏွာေမာင္းမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ခၽြန္းဆိုေသာ အရာကို ကိုင္တြယ္တတ္သည္။ အဆိပ္ရွိေသာ သတၱဝါမ်ားကိုပင္ ေရာင္းစားတတ္ေသးသည္။

• ထိုလူတို႔ ေခါင္းထဲတြင္ တရုတ္တန္းမွေရာင္းေသာ အီကုတ္ေခၚ အေကာင္ေလးမ်ားပံုစံ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဦးေႏွာက္ဆိုေသာ အရာရွိသည္။ ထိုဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ေသြးသားဆႏၵ၊ ေငြေၾကး၊ ေလာဘမ်ားႏွင့္ အတၱသာရွိသည္။ ထိုအရာ၏အေရာင္မွာ အျဖဴေရာင္သဲ့သဲ့ရွိသည္။ ေရစိမ္ၾကည့္လွ်င္ အနီေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္မ်ား လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာ ထြက္လာတတ္သည္။

• လူတြင္ လက္ႏွစ္ဘက္ပါသည္။ တစ္ဖက္မွာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရန္ျဖစ္၍ အျခားတစ္ဘက္မွာ လုပ္ၾကံရန္ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တတ္သူမ်ားကို သတိထားပါရန္။

• လူတြင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပါသည္။ တစ္ေခ်ာင္းမွာ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးရန္ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းမွာ ေနာက္သို႔ ႏွစ္လွမ္းဆုတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးလာသူမ်ားကို စြန္႔ခြာမည့္သူအျဖစ္ မွတ္ယူပါ။

• လူတြင္ မ်က္စိႏွစ္လံုးပါသည္။ တစ္လံုးမွာ သူတစ္ပါးအျပစ္ကို လိုက္ရွာရန္ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္လံုးမွာ အိပ္စက္ရန္သာျဖစ္သည္။ အိပ္စက္ေနခ်ိန္တြင္ မ်က္စိတစ္ဖက္ ပြင့္ေနသူမ်ားကို သတိျပဳပါ။

• လူတြင္ ႏွာေခါင္းေပါက္ တစ္စံုပါသည္။ တစ္ေပါက္မွာ ရနံ႔မ်ားကို ခံယူရန္ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ေပါက္မွာ ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားကို စြန္႔ထုတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္သူမ်ားကို ၾကင္နာပါ။

• လူတြင္ အသည္းႏွစ္လံုးတစ္ခုပါသည္။ ေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါျဖစ္ရန္ စိတ္ခ်လံုျခံဳရေသာ အခန္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အသည္းႏွလံုးမပါသူမ်ားကို ေကာင္းခ်ီးေပးပါ။
  

အထီးက်န္လူအုပ္ၾကီး

ျမိဳ႕ျပဝါဒရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ျမိဳ႕ျပလူဦးေရဟာ တစ္ဟုန္ထိုး မ်ားျပားလာခဲ့တယ္။ လူဦးေရမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် အလုပ္သမားေတြ မ်ားျပားလာခဲ့တယ္။ အေပၚဆံုးအလႊာနဲ႔ ေအာက္ေျခအလႊာရဲ႕ ကြာဟမႈကလည္း ပိုမိုၾကီးထြားခဲ့ရျပန္တယ္။ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ အဆင္တန္ဆာျဖစ္တဲ့ တိုက္ခန္းတြဲေတြကလည္း မႈိလုိေပါက္ခဲ့ေပါ့။ ျမိဳ႕ျပလူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ ေက်းလက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ မတူေခ်ဘူး။ ျမိဳ႕ျပက လူေတြဟာ တိုက္ခန္းတြဲတစ္ခုထဲ အတူေနတာေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မသိၾကဘူး။ လမ္းေပၚမွာ ခင္ဗ်ားေတြ႕ရတဲ့ လူေတြဟာ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြခ်ည္းပဲ။ ယံုၾကည္လို႔ မရတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြက စိတၱဇလူသတ္ကားေတြထဲကလို ေအးစက္တဲ့ မ်က္ႏွာေသၾကီးေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

မဂၤလာရွိေသာ ညေနခင္း

`ဟိတ္´.. ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေဟာက္လိုက္သံေၾကာင့္ သူလန္႔ျပီး ေမာ့ၾကည့္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္သြားပံုရသည္။ ထည့္လက္စ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးကို လံုး၍ ကိုင္လုိက္သည္။ ေဘးနားတြင္ ခ်ထားေသာ ျခင္းကို ေကာက္လြယ္ျပီး ေျပးဟန္ျပင္သည္။ `ဟိတ္ေနဦး´.. ကၽြန္ေတာ္အသံမာမာႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ သံလိုက္ႏွင့္ အဆဲြခံရသလို တန္႔သြားသည္။

`ဒီ ခြက္ထဲကထမင္းေတြမင္းေန႔တိုင္းယူေနတာလား´

သူေခါင္းညိတ္ျပသည္။

`ဒါေခြးစားဖို႔ထည့္ထားတာကြ မင္းသိလား´

သူဒုတိယအၾကိမ္ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

ဆိုရွယ္လစ္လြန္ ဟင္းလင္းျပင္ ႏွင့္ နတၱိဝါဒ

ဆိုရွယ္လစ္လြန္ ဟင္းလင္းျပင္ (Post-Socialist Void)

ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ အမွန္တရားဟာ ပါတီအမွန္တရားမွ်သာျဖစ္ျပီး အႏုပညာဟာလည္း ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရးအဆင့္သာ ရွိခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ တရုတ္နဲ႔ ရုရွတို႔လို ႏုိင္ငံေတြမွာ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ နိဂံုးခ်ဳ႔ပ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသည္းႏွလံုးကို ဖိႏိွပ္ထားတဲ့အရာေတြ ေလ်ာ့သြားတယ္။ အီလ်ာအာရင္ဘာ့(ဂ) (Ilya Ehrenburg) ရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္မွ လူမ်ား၏ အသည္းႏွလံုးမ်ားေပၚ၌ ေက်ာက္တံုးၾကီးကဲ့သို႔ လဲေလ်ာင္းတည္ရွိေနေသာ အရာမ်ားအားလံုး” (all the things taht lie like a stone on the hearts of people of our generation) ေလ်ာ့သြားတာေပါ့။

17 ဇန္နဝါရီ၊ 2010

တစ္အိမ္လံုးတြင္ အခန္းေလးတစ္ခန္းမွ လြဲ၍ေမွာင္ေနသည္။ ကြန္ျပဴတာမွ သီခ်င္းသံတိုးတုိးေလး ထြက္ေနသည္။ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ယန္းေပါလ္ဆာတ္၏ “ေနာ့္ဆီယာ” (Nausea) စာအုပ္ကို ဖတ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ျငိမ္သက္။ ကားတစ္စီးႏွစ္စီး လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္သြားသံကို တစ္ခါတစ္ရံ ၾကားရသည္။ ပူေႏြးေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ ညသန္းေခါင္ယံ သို႔မဟုတ္ မိုးေသာက္ယံအခ်ိန္တြင္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းအတြင္း၌ အသက္ဝိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနသလိုပင္ ထင္ေနရသည္။ ဒီေန႔သည္ ဇန္နဝါရီလ ၁၇ ရက္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔မွစ၍ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၇ ႏွစ္တိတိ နံနက္ ၀:၂၂ တြင္ ထို “စာဖတ္သူ” ေကာင္ေလးကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔သည္ ထုိေကာင္ေလး၏ ေမြးေန႔ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ သတ္မွတ္ထားပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အယ္လ္ကိုေဟာ

ဘဝတြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ အယ္လ္ကိုေဟာ ဝင္ေရာက္ျခင္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔၊ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဘယ္အေပါင္းအသင္းမွ ဆြဲေဆာင္ဖ်က္ဆီး၍ လည္းမဟုတ္၊ မိမိဘာသာပ်က္စီးခ်င္သည့္ ဗီဇ ပါလာ၍ အေဖ့အရက္ပုလင္းမွ ခုိးေသာက္မိျခင္းပင္။ ထိုသို႔ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ အရက္သမားဟု မထင္လုိက္ပါႏွင့္။ အေဖသည္ လူၾကီးပီပီ ေဆးျဖစ္ဝါးျဖစ္ တစ္ေန႔ ႏွစ္ပက္ခန္႔ ပံုမွန္သံုးေဆာင္ေနေသာ ဂုဏ္သေရရွိ “လူၾကီးလူေကာင္း” သာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သီတင္းကၽြတ္ကာလျဖစ္ရာ အေဖ့ကို လာေရာက္ “ၾသကာသ” သူမ်ားႏွင့္ စည္ကားလ်က္၊ အိမ္တြင္ ပုလင္းမ်ား တန္းစီေနေသာ အခ်ိန္ေကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူငယ္ပီပီ အရာရာကို စမ္းသပ္ခ်င္ေသာ သဘာဝ၏ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ဟူ၍သာ လႊဲခ်လိုက္ေတာ့မည္။