ေႏွာင္းမွေျပာင္းတတ္ေသာ အခ်စ္တစ္မ်ဳိး (ျမင့္သန္း)

ဘဲမနဲ႔ေတြ႕တယ္။ သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာေနတုန္းက သူ႕နာမည္က ဘယ္လမီ။ ျငိမ္းေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ဘဲမလို႔ေခၚၾကရင္းက ဘဲမလို႔ နာမည္တြင္သြားတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္သားက ငယ္ငယ္တည္းက ေက်ာင္းသြားအတူတူ၊ ၾကီးလာေတာ့ ေက်ာင္းေျပးတာအတူတူ။ ေက်ာင္းေျပးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က၊ သူ႕ကို မပါေစခ်င္ဘူး။ ငါပါ ေက်ာင္းမေျပးရရင္ တုိင္ေျပာမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေျပးတဲ့အခါ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ သူပါလာတာ။ မိဖေတြကလည္း ရင္းၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ သူ႕ကို ေမာင္ႏွမေတြထက္ပိုျပီး သေဘာထားၾကည့္လို႔ မရတာပဲ။ ျငိမ္းေမာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေမးဖူးတယ္၊ မင္း ဘဲမကို မၾကိဳက္ဘူးလားလို႔။

ျငိမ္းေမာင္က ျပန္ေျဖတယ္။ ငါ့ဘဝမွာ အေမတစ္ေယာက္ဆို လံုေလာက္ျပီ။ ေနာက္ထပ္ ဆံုးမမယ့္လူ မလုိခ်င္ဘူး။ မင္းက ဘဲမကို ၾကိဳက္လို႔လား။ မင္းသာ ဘဲမကိုယူမယ္ဆိုရင္ ငါရမယ့္အေမြထဲက တစ္ဝက္ေပးမယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႕လို႔ပဲ။ ငါ့အိမ္ေလာက္ စည္းကမ္းကလနားမ်ားတာ မရွိဘူးထင္တယ္။ ဘဲမကို ၾကိဳက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ စည္းကမ္းကလနားေတြ၊ ဘဝအတြက္ တုိးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း လမ္းညႊန္ေတြ မ်ားလာမွာ။ ငါနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဘဲမကို မၾကိဳက္ေပမယ့္ မင္းအေမြတစ္ဝက္ေတာ့ လိုခ်င္သားလို႔ ေျဖလိုက္ဖူးတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘဲမကို အဲဒီအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာျပလုိက္တယ္။ နင္တို႔ ငါ့ကို ဒီေလာက္မုန္းသလားလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ ျငိမ္းေမာင္က ေျဖေတာ့မယ္လို႔ လုပ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္က ၾကားဝင္ျပီး၊ နင့္ကိုမုန္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္လို႔ပါ။ တကယ္ခ်စ္တာပါ။ ခ်စ္လို႔ နင့္ကို လင္ေကာင္းသားေကာင္း ရေစခ်င္လို႔ပါလို႔ ေျဖလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ၊ သူက သူ႕ဖက္က ေတြးျပီးေၾကာက္ေနတာ တစ္ခုဖြင့္ေျပာတယ္။ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္၊ နင္တို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔သာ ညားရင္ ငါတစ္ဘဝလုံး ဦးတည္ရာမ့ဲနဲ႔ ေရစုန္ေျမာမွာပဲလို႔ ေတြးပူတယ္တဲ့။ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ၊ ဘာဦးတည္ခ်က္မွ မရွိဘူး၊ ဘဝအတြက္ ဘာအစီအစဥ္မွ မရွိဘူး။ တစ္ခါတေလ အဲဒီအေၾကာင္းေတြမ်ား ေတြးမိရင္၊ အိပ္ေတာင္မေပ်ာ္ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ ျငိမ္းေမာင္က ဝင္ေျပာတယ္။ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနပါဟာ၊ နင့္ကို ငယ္သူငယ္ခ်င္းအေနနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ျပီး နင့္ဖက္က ရပ္တည္ရံုကလြဲလို႔ တို႔ရဲ႕ လြင့္ေျမာေနတဲ့ ဘဝၾကီးဟာ နင့္ေၾကာင့္ အေျခတက်ျပန္ျဖစ္ျပီး ပ်က္စီးမသြား ေစခ်င္ဘူးတဲ့။

ဆယ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဘဲမက သိသိသာသာခ်ည္း လွလာတယ္။ လိုက္ၾကိဳက္တဲ့အေကာင္ေတြ မ်ားလာတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခုတံုးလုပ္ေျပာတာေတြ ရွိေပတ့ဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သူ႕ကို လုိက္ၾကိဳက္တဲ့ အေကာင္ေတြကို ေျမွာက္ေပးတယ္။ သူ႕ကုိ စာမေပးရဲတဲ့ေကာင္ေတြဆီက စာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ယူသြားျပီး ေပးေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ သံုးေယာက္သား ထုိင္ဖတ္ျပီး ဟားၾကတယ္။ သူ႕ေမြးေန႔ ဘယ္ေန႔ရယ္ဆိုျပီး သူ႕ကို ၾကိဳက္တဲ့ေကာင္ေတြကို ၾကိဳေျပာျပီး သူ႕အတြက္လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ေခ်ာကလက္တို႔ ဘာတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမီးၾကည့္၊ ဟန္ကိုက်လို႔။ သူကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ စိတ္မဆိုးရွာဘူး။ ဘယ္လိုမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဆယ္တန္းေျဖျပီးတာနဲ႔ သူ႕ဆံပင္ကို ဖရင့္(ခ်)ရိုး စထံုးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေကာင္မေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဆံပင္ဖားယားေလးေတြ ခ်တဲ့အခ်ိန္၊ ခုမွ နင့္ကိုၾကည့္လုိက္ရင္ အသက္ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ထင္လိုက္ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေျပာေတာ့၊ ဘဲမက သိပ္မၾကိဳက္လွဘူး။ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့မွ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ေပၚတယ္။ သူက ဘီအီးဒီတက္မွာ။ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္မွာတဲ့။ အရင္က အဲဒီလို သူေျပာတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္တယ္လို႔ထင္ၾကတာ။ တကယ္တန္းက်ေတာ့လည္း သူ႕ကို ဘီအီးဒီ မတက္ေစခ်င္ဘူး။ ဘဲမက စာေတာ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေဆးေက်ာင္းတို႔ ဘာတို႔ရႏုိင္တယ္။ ဒါေပမ့ဲ ဘယ္သူကမွ် ေဖ်ာင္းဖ်လို႔ မရဘူး။ ငါက ဆရာမပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ လုပ္ခ်င္တာက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ။ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူၾကီးရေတာ့၊ ကေလးေတြကို နင္တို႔လို ဦးတည္ရာမဲ့ အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ မၾကီးေစခ်င္ဘူးတဲ့။ အဲဒီတုန္းက၊ ျငိမ္းေမာင္က စိတ္ဆိုးျပီး နင္၊ ခ်က္ေအာက္ထုိးတာပဲ။ ဖရီးကစ္ပဲလို႔ေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ သူျပန္ေျပာတာတစ္ခုကို ခုထိ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနေသးတယ္။ နင္တို႔ ႏွစ္ေကာင္ဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစပ္မွာ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေအာက္ကုိ ျပဳတ္က်မသြားတာကိုပဲ၊ ဘာလုိ႔မ်ား ေအာက္ကို ျပဳတ္မက်ေသးပါလိမ့္လို႔ေတြးျပီး သာယာေနတ့ဲ လူမ်ဳိးေတြ။ ငါက ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို တံတားေပၚကပဲ ျဖတ္ခ်င္တာ။ တံတားမရွိရင္ တံတားေဆာက္မယ္။ အဲသလို ကြာတယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက၊ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ နင့္ကို တို႔ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္တာလို႔။

ဘဲမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လူခ်င္းမေတြ႕ရတာၾကာျပီ။ တစ္ႏွစ္က ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ျငိမ္းေမာင္က ဖုန္းလွမ္းဆက္ေပးလို႔ စကားေျပာရတယ္။ သူက နယ္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၊ ဘာၾကီးညာၾကီး၊ ျဖစ္ျပီးေပ်ာ္ေနတာ။ ခုေတာ့၊ ရန္ကုန္ျပန္လာဖို႔ ေခၚထားတယ္ဆိုသလားပဲ။ လူခ်င္းေတာ့ ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ဟာလို႔ ဝမ္းနည္းသလိုအသံမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတယ္။ ေတြ႕ၾကဦးမွာေပါ့ဟာလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဖုန္းေျပာျပီးသြားေတာ့ ဘဲမတစ္ေယာက္ ေယာက္်ားရျပီလားလို႔ ျငိမ္းေမာင္ကို ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက၊ အနားမွာရွိေနတဲ့ မင္းေဆြက မင္းတုိ႔မွ မယူလုိ႔ကေတာ့ ဘဲမတစ္ေယာက္ ဘယ္မွာေယာက္်ားရေတာ့မွာလဲလို႔ ေျပာလို႔ရယ္ၾကေသးတယ္။ မေန႔မနက္က၊ မိန္းမက မနက္ေစာေစာ ဘုရားတက္ျပီး၊ မုန္႔ဟင္းခါးသြားစားဦးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘုရားတက္တာေရာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားတာေရာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပါဏုေပတံ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ အမ်ဳိးသမီး သူငယ္ခ်င္းတို႔ သြားဖို႔စီစဥ္ထားျပီး၊ သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မနက္စာစားျပီး ဟိုတယ္ေရွ႕ လမ္းကိုျဖတ္၊ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ရိုးေပၚ တက္လာခဲ့မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ရဲ႕ တျခားအစြန္းဖက္၊ အင္းလ်ားရိပ္သာရွိတဲ့ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္သား မၾကာခဏထုိင္ျပီး ေလပစ္ခဲ့ၾကဖူးတာ၊ သတိရလိုက္မိတယ္။ မသိစိတ္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈပဲလားေတာ့ မသိဘူး၊ ကန္ေဘာင္ရိုးေပၚေရာက္ေတာ့ ခဏထိုင္ဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးရေပတဲ့၊ ျမက္ေတြက စိုထုိင္းထုိင္းျဖစ္ေနလို႔ မထုိင္ဘဲ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ၾကံဳရာေငးေနမိတယ္။ အေတာ္ကေလးၾကာေတာ့ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဖက္ဆီက လူႏွစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာတာ သတိထားလုိက္မိတယ္။ မလွမ္းမကမ္းေရာက္ေတာ့၊ ထရက္ဆု ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္မွန္း သိလုိက္ရေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာက အသာေနာက္ဆုတ္ျပီး လမ္းဖယ္ေပးလိုက္မိတယ္။ သူတို႔လည္း အရွိန္မေလွ်ာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကရင္း ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ အသာျပံဳးသြားၾကတယ္။ ေလး၊ ငါးလွမ္း ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ေက်ာ္သြားျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း ပါးစပ္က “ဟဲ့၊ ဘဲမ” လို႔ အသံထြက္သြားမိတယ္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ရပ္လိုက္ျပီး လွည့္ၾကည့္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ဘဲမရယ္။

သူက ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနတဲ့ဆီ ျပန္လွည့္လာတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့မွ “ဟယ္၊ နင္က အရင္အတုိင္းပဲ” လို႔ ေျပာျပီး သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို လက္နဲ႔ အသာဆြဲဆိတ္တယ္။ သူနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးကေတာ့ သူ႕ထက္ အေတာ္ငယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ “ဒါ နင့္သမီးလား” လုိ႔ ေမးလိုက္ေတာ့၊ “ငါက ဘယ္သူနဲ႔ရလို႔ ကေလးေမြးရမွာလဲ” လို႔ သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ပက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကၤ်ီကို လက္နဲ႔အသာပြတ္လိုက္ရင္း၊ “နင္တို႔ဆီမွာေတာ့ မသိဘူး၊ တို႔ဆီမွာေတာ့ အကၤ်ီေရာင္စံု ဝယ္လို႔ရတယ္” လို႔ေျပာျပီး ေလွာင္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အက်ၤီအစိမ္းေရာင္ ပိုဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ကို သူက ေလွာင္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အဲဒီနားဆီမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း အေတာ္ၾကာေအာင္ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ေဆးခြင့္နဲ႔ ပင္စင္ယူလိုက္ျပီလို႔ေျပာေတာ့ “နင္က၊ ကံေကာင္းတာပဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ “အိမ္လာဦးေလ၊ ဟိုနားဆီမွာ ငါေနတယ္” လို႔ ေျပာလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကန္ေဘာင္ရိုးအဆံုးနားဆီမွာ တုိက္ခပ္ျမင့္ျမင့္ၾကီးတစ္ခုကို သူညႊန္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ “သူတို႔နဲ႔ ေနတယ္၊ ငါ့အစ္ကိုဝမ္းကြဲ ကိုကိုေလးသမီးေလ” လို႔ေျပာရင္း၊ သူက မဆီမဆုိင္၊ “ငါေတာ့ ခုထိနင့္ကို ေပါင္းသင္းေနေသးတဲ့ နင့္မိန္းမကို သိပ္ခ်ီးက်ဴးတာပဲ” လို႔ ေျပာတယ္။ “ဟဲ့၊ ငါက ဘာမ်ား မေတာ္မတရား လုပ္ေနလို႔လဲ။ မင္းေဆြလို ကားအသစ္ေျပာင္းစီးတုိင္း မိန္းမေျပာင္းယူတာလဲမဟုတ္။ ငါ့ဘာသာ ငါ့ထမင္း ငါရွာစားေနတာကို နင္က ဘာအျပစ္ေျပာခ်င္လို႔လဲ” လို႔ေမးေတာ့မွ၊ “နင္၊ ေတာ္လာျပီဆုိတာ ငါ ၾကားပါတယ္” လို႔ သူက ေျပာျပီး စကားကို ေျဖခ်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘဲမကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း “နင့္ဖရင့္(ခ်)ရိုးထဲမွာ ဆံပင္ျဖဴေတြ ေပၚလာေတာ့၊ တစ္မ်ဳိးေတာ့ လွသား။ ဟုိင္းလိုက္ လုပ္ထားသလုိေပါ့” လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူက ရယ္ရင္း၊ “ဟိုးတစ္ေလာကတင္ ျငိမ္းေမာင္က နင္ေျပာသလို ေျပာေသးတယ္” လို႔ ေျပာျပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို လွမ္းျပီးဆိတ္ျပန္တယ္။ ဆိတ္ေနရင္း “ဒါေၾကာင့္ နင့္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ငါခ်စ္တာ” လို႔ ေျပာတယ္။ သူ႕တူမဆိုတာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အဂၤါျဂိဳလ္သားေတြကို ေတြ႕ရသလိုမ်ဳိး ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္မေလးကို “အန္ကယ္တို႔ သံုးေယာက္အၾကားက ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ သမီးတို႔ေခတ္မွာ နားလည္သလိုမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဒီအရင္ကလူေတြ နားလည္သလိုမ်ဳိးလည္း ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး” လို႔ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ျပံဳးေနတယ္။

ဘဲမက “နင္ ျငိမ္းေမာင္နဲ႔ ေတြ႕ျပီးျပီလား” လို႔ေမးတယ္။ “မေန႔ညက လာတယ္” လို႔ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္ေတာ့ “နင္ မျပန္ခင္ ျငိမ္းေမာင္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူျပီး စကားေျပာလုိက္ပါဦး” လို႔ဘဲမက ေျပာတယ္။ “ဘာလို႔တုန္း” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမးကို ျပန္မေျဖဘူး။ “ျငိမ္းေမာင္တစ္ေယာက္က အခု ဇီးကြက္လိုပဲ၊ တစ္ေနကုန္အိပ္ျပီး ညက်မွ ထတယ္။ အျပင္သိပ္မသြားေတာ့ဘူး။ သူ႕ကို ေျပာႏုိင္ဆုိႏုိင္တာ နင္ပဲရွိတယ္။ မင္းေဆြကေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ သြားေတာ့ေတြ႕လိုက္ပါဦး” လို႔ပဲေျပာတယ္။ ဟုတ္လိမ့္မယ္။ တစ္ေန႔ညက၊ ဟိုတယ္ကို ျငိမ္းေမာင္လာေတာ့ ညဆယ္နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ အရင္ကဆို၊ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ မင္းေဆြနဲ႔အတူ ျငိမ္းေမာင္ ေရာက္ခ်လာေလ့ရွိတယ္။ အခုေခါက္၊ မင္းေဆြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာေတာ့ ျငိမ္းေမာင္ဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးေတာ့ အိပ္ေနမွာေပါ့လို႔ပဲေျဖတယ္။ “ခုတစ္ေလာ၊ ဒီေကာင္နဲ႔ စကားေျပာတာ အျမီးအေမာက္ မတည့္ဘူး” လုိ႔ မင္းေဆြက ေျပာေတာ့၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ကိစၥတစ္ခုခုရွိလိမ့္မယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ထင္လိုက္မိတယ္။ ဘဲမက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို အသာလွမ္းပုတ္လိုက္ရင္း “နင္၊ ျငိမ္းေမာင္နဲ႔ စကားေတာ့ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ေနာ္” လို႔ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အသာေခါင္းျငိမ့္ျပလုိက္တယ္။ သူကပဲ၊ တစ္ဆက္တည္း “ယဥ္ယဥ္လည္း ဆံုးသြားျပီ” လို႔ေျပာတယ္။ ဘာလို႔မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္ထဲက “ဟုိေကာင္မ၊ ယဥ္ယဥ္လတ္လား” လို႔ေမးလုိက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသံထဲမွာ ေဒါသသံ ပါသြားတယ္ထင္တယ္။ ဘဲမတုိ႔ တူအရီးႏွစ္ေယာက္သား ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲက ေကာင္းတယ္လို႔ ဆက္ထြက္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ၊ ဘဲမက “ဟဲ့ နင့္ကို ဟုိက ဘာလုပ္လို႔လဲ။ နင့္ဘာသာ နင့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ရွာၾကံမုန္းတီးေနတာပဲ။ ခုထိ၊ မုန္းတီးျခင္းဟာ လူ႕အတြက္ လိုအပ္မႈလို႔ နင္၊ လက္ခံေနတုန္းပဲလား။ ငယ္ငယ္တုန္းက၊ နင္ေျပာေနက်၊ မုန္းတီးမႈ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္သာ ခ်စ္ျခင္းဟာ တန္ဖုိးတက္လာတယ္ဆိုတာကို နင္လက္ခံေနတုန္းပဲလား။ ေတာ္ျပီ။ ငါ သြားေတာ့မယ္” လို႔ေျပာျပီး ေျခလွမ္းျပင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းလြန္သြားသလားလို႔ ျပန္ေတြးမိတယ္။ “ေဆာရီးဟာ၊ ေနပါဦး” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ဘဲမက ျပန္ျပံဳးျပျပီး “ျငိမ္းေမာင္ဆီကျပန္ရင္၊ ငါ့ဆီဖုန္းဆက္လိုက္ဦး။ ျငိမ္းေမာင္မွာ င့ါနံပါတ္ ရွိတယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီညက ျငိမ္းေမာင္ဆီသြားတယ္။ မင္းေဆြက ကားစီစဥ္ေပးေပတဲ့ မလုိက္ခ်င္ဘူး။ မင္းတို႔ ကိစၥလို႔ ေျပာတယ္။ ဘာ၊ မင္းတို႔ကိစၥလည္းဆိုေတာ့၊ မေျဖဘူး။ ျငိမ္းေမာင္အခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ေနျပီ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညစာထြက္စားျပီး ျပန္ကာမွ သြားတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ျငိမ္းေမာင္ တစ္ေယာက္ အေတာ့္ကို ေသာက္ထားျပီးျပီ။ မယ္လိုး တစ္လံုးကုန္ေနျပီ။ “မင္းလာမယ္ မထင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ငါထင္တာလို႔” သူကေျပာတယ္။ “ကမာၻၾကီးမပ်က္ေသးဘူးဆိုရင္ မင္းဆီေတာ့ ငါေရာက္ေအာင္ လာမွာပဲ” လို႔ေျပာေတာ့ သူက ရယ္ရင္း အရက္ပုလင္းေတြ တင္ထားတဲ့ စားပြဲေလးဆီ လက္ညွိဳးထိုးျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း၊ ဖန္ခြက္ ႏွစ္လံုးထဲမွာ ေမာ့(လ)လက္သံုးေလာက္ထည့္ျပီး၊ ဖန္ခြက္တစ္လံုး သူ႕ဆီ ကမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ၊ တူအပ္(စ)လုိ႔ဆိုျပီး၊ အေတာ္မ်ားမ်ားကေလး လည္ေခ်ာင္းထဲ စီးဆင္းသြားေစလိုက္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းကို အပူရွိန္ကေလးနဲ႔ သန္႔စင္ျပီးကာမွ၊ “ျငိမ္းေမာင္၊ မင္းဘာျဖစ္ေနသလဲ။ မင္းကိုၾကည့္ရတာ၊ အရက္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ ေသာက္ေနပံုရတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့၊ သူက ျပန္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပီးၾကည့္ေနတယ္။ “တို႔ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အရက္ကို ေစာ္ကားဖို႔၊ သိကၡာခ်ဖို႔၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပဲ မေသာက္ခဲ့ၾကဘူး။ ခု၊ မင္းေသာက္ေနတာေတြဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိသလား။ ကေဇာ္သမားလို႔ စည္းလြတ္ ဝါးလြတ္ေသာက္ဖို႔ မသင့္ဘူးထင္တယ္” လို႔ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ဆက္တီမွာ သူက ဝင္ထုိင္လုိက္တယ္။ “ေလာေလာဆယ္၊ ငါအားလံုးကို ေမ့ထားခ်င္တယ္ကြာ” လို႔ သူကေျပာရင္း ဝီစကီကို ေမာ့လုိက္တယ္။ ဘာမ်ား သူကဆက္ေျပာဦးမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေစာင့္ရင္း ဘာမွဝင္မေျပာမိဘူး။

“ယဥ္ယဥ္မရွိေတာ့ဘူး” လို႔သူကေျပာတယ္။ “ဘဲမ ငါ့ကို ေျပာတယ္” လို႔ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလုိက္တယ္။ သူက၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း “ဘဲမက ဘာေတြေျပာေသးလဲ” လို႔ေမးလို႔ မနက္က၊ ဘဲမနဲ႔ အမွတ္မထင္ဆံုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူက ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာတယ္။ “ယဥ္ယဥ္အတြက္ မင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသလား” လို႔ တည့္တည့္ၾကီးေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းျငိမ့္ျပျပီး၊ ဝီစကီကို အကုန္ေမာ့ေသာက္လုိက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထျပီး၊ ေမာ့(လ)ပုလင္းကို ယူလိုက္တယ္။ သူ႕ေရွ႕ဆက္တီမွာ ျပန္ထုိင္ရင္း၊ “ယဥ္ယဥ္ကို မင္း ဘာလြမ္းစရာ ရွိလို႔လဲ။ မင္းကို မခ်စ္လုိ႔ တစ္ျခားလူနဲ႔ ယူသြားတာပဲ” လုိ႔ ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိက္တယ္။ သူက၊ သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ျပံဳးျပရင္း ေခါင္းခါတယ္။ “မင္းမသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုႏွစ္ခု ငါေျပာျပမယ္” လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ၊ သူ႕ဖန္ခြက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဖန္ခြက္ထဲကို ေမာ့(လ)ထပ္ျဖည့္လုိက္တယ္။ ျပီးမွ၊ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနတဲ့ ဆက္တီအရွည္ေပၚမွာ လက္တန္းကို ေခါင္းအံုးလုိက္ျပီး၊ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုပဲ ေငးေနမိတယ္။ ဒီေတာ့၊ ျငိမ္းေမာင္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆက္တီေပၚမွာထုိင္ရင္း သူေျပာခ်င္တာကို ေျပာျပတယ္။

“ယဥ္ယဥ္နဲ႔ ငါ ၾကိဳက္ခဲ့ၾကျပီးေတာ့၊ သူဘြဲ႕ရတဲ့ႏွစ္မွာ လက္ထပ္ၾကရေအာင္လို႔၊ သူကေျပာတယ္။ ငါ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ သူနဲ႔ငါ ၾကိဳက္ေနခဲ့ၾကတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အဲဒီကိစၥကို တစ္ခါမွ ငါထည့္မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ မင္းနဲ႔ငါ အျမဲတမ္း ေျပာခဲ့ၾကသလို ခ်စ္တာဟာ ခ်စ္တာပဲ။ ခ်စ္လို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ပုိင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ဆုိတာက ေသးသိမ္တဲ့ အျမင္ပဲလို႔ ငါက ျမင္တာကိုး။ သူကေတာ့ အဲဒီလို မျမင္ဘူးေပါ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့သေဘာထား ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက အေတာ္ကေလး အံ့ၾသျပီး၊ ေဒါသလည္း ထြက္ပံုရတယ္။ ယဥ္ယဥ္နဲ႔ ငါ ျပတ္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ငါ့ဘာသာေတာ့ အေတာ္ခံစားရတယ္။ မင္းမွတ္မိေသးလား။ အဲဒီတုန္းက၊ မရမ္းကုန္းကျခံမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း သြားျပီးေနတာ၊ ေတာ္ေတာ္ကေလး အသားျပန္က်ေတာ့မယ္လို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔။ အဲဒီေန႔က၊ ဘဲမ ေပါက္ခ်လာတယ္။ သူကိုယ္တုိင္ ကားေမာင္းလို႔။ ဘာမ်ားလဲလုိ႔ဆိုေတာ့၊ ယဥ္ယဥ္က ငါ့ကုိ ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့။ ကားထဲမွာ ယဥ္ယဥ္ ပါလာတယ္တဲ့ ဒီေတာ့၊ ငါလည္း အိမ္ေပၚေခၚျပီး စကားေျပာၾကတာေပါ့။ ဘဲမက နင္တို႔ခ်င္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာၾက။ ငါ ဒီနားလမ္းဆံုက ပတၱျမား ကိုေနဝင္းဆီသြားျပီး ပတ္စ္ပို႔ဓာတ္ပံု ရိုက္လိုက္ဦးမယ္လို႔ အေၾကာင္းျပျပီး ထြက္သြားတယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေတာ့၊ ယဥ္ယဥ္က ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္သတိရေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပီး ငိတယ္။ အခု၊ သူ႕ကို မိဖေတြက ေယာက္်ားေပးစားေတာ့မွာမို႔၊ သူ ရန္ကုန္ကို ခဏဆိုျပီးလာတာ။ ငါက သူ႕ကို မယူႏုိင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ငါနဲ႔အတူ တစ္နာရီပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ပထမေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ၊ ေအာ္၊ သူတို႔မိတီၱလာမွာ စကားေျပာစရာ လူအေတာ္ရွားပံုရတယ္လို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အဓိပၸာယ္ေပါက္တယ္။ ဒါေပမဲ့၊ ငါဟာ ငါ့သိကၡာကို အထိအပါးမခံႏုိင္ရံုတင္မကဘူး။ ဒီကိစၥဟာ ငါယံုၾကည္တဲ့ လက္ခံတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ တုိတုိ ေျပာရရင္ေတာ့ကြာ ဘဲမျပန္ေရာက္လာတဲ့အထိ သူ႕ကို ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာရင္း ဘဲမနဲ႔အတူ ျပန္လႊတ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီအခါကစျပီး ငါ့ဘဝဟာ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္တရတဲ့သေဘာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ၊ နာက်ည္းတဲ့ သေဘာပဲ။ ဒီအေၾကာင္းကို၊ ဘဲမကိုေရာ မင္းကိုပါ ငါ ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူး။ ဘဲမကို ယဥ္ယဥ္က ေျပာေကာင္း ေျပာမလားေတာ့ မသိဘူး။ ဘဲမ နည္းနည္းရိပ္မိသလိုပဲ။ အဲဒီတုန္းက၊ မင္းက အမ္ေအျပီးေတာ့မယ္။ မိန္းမလည္းရေနတယ္။ မင္းကို ငါ မေျပာခဲ့ဘူး။ မင္း မိန္းမ ရကာစမို႔၊ ငါ့ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပဲ”

ျငိမ္းေမာင္ စကားသံ ရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းေထာင္ျပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ျငိမ္းေမာင္ဟာ စကၠဴလက္သုတ္ပုဝါ တစ္ခုကို လွမ္းယူျပီး၊ သူ႕မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္ေနတယ္။ အရြယ္ေရာက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုရင္ ျပည့္စံု လံုေလာက္တဲ့ ဆင္ေျခတစ္ခုခုေတာ့ ရွိမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ၾကိဳးစားျပီး ျပံဳးရင္း၊ လက္ဟန္နဲ႔ သူ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆိုတဲ့ သေဘာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာ့(လ)တစ္ငံုေသာက္လိုက္ျပီး ဆက္တီလက္တန္းေပၚ ေခါင္းျပန္ခ်လုိက္တယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ အာရံုထည့္ထားလိုက္တယ္။ ျငိမ္းေမာင္က ဆက္ေျပာျပတယ္. .

“လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေယာက္်ား ဆံုးသြားတာ၊ ၾကားရတယ္။ ႏွလံုးနဲ႔တဲ့။ ေနာက္ေတာ့၊ ယဥ္ယဥ္တစ္ေယာက္ ဒီကို ျပန္ေျပာင္းလာတယ္။ သူ႕သား၊ ဆရာဝန္ဆုိတာနဲ႔ အတူလာေနတယ္။ ဘဲမတို႔ အခုေနတဲ့ ေနရာဆီမွာ၊ ငါက မင္းေဆြတို႔ေျပာလို႔ သိရတာ။ ယဥ္ယဥ္နဲ႔ မေတြ႕ဘူး။ တစ္ေန႔ ဘဲမ ရန္ကုန္ကိုလာရင္း ငါ့ဆီေရာက္လာတယ္။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ငါ့ကို ကားေပၚတက္လို႔ေျပာျပီး၊ ယဥ္ယဥ္ဆီကို ေခၚသြားတယ္။ ယဥ္ယဥ္က အေတာ္ပိန္က်သြားတယ္။ သူ႕သား လင္မယားနဲ႔လည္း ေတြ႕တယ္။ ခင္စရာေကာင္းရွာၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က၊ တို႔သံုးေယာက္သား ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္လာခဲ့ဦးေနာ္လို႔ သူကေျပာေတာ့၊ လာမယ္လို႔ ငါကတိခံခဲ့ေပတဲ့၊ မသြားရဲဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့၊ သူ႕သားကေလး ငါ့ဆီေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့မွ၊ ယဥ္ယဥ္အေၾကာင္း သိရတယ္။ ယဥ္ယဥ္မွာ ကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕သားကေလးက အန္ကယ္ ဟုိေန႔က လာလည္ေတာ့ ေမေမ သိပ္လန္းတယ္။ အားရွိသြားသလိုပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ စကားစပ္ရင္း အန္ကယ့္အေၾကာင္း ေမေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္မိတယ္။ ေမေမက ေလာကမွာ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ကုိ ယံုၾကည္၊ စိတ္ခ်၊ တန္ဖိုးထားရမယ္ဆိုရင္၊ အဲဒီေယာက္်ားသားဟာ အန္ကယ္ပဲျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့၊ ငါ မ်က္ရည္က်ရျပန္တယ္။ ေကာင္ကေလးက အန္ကယ္ရယ္ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ ေမေမနဲ႔လာျပီး စကားစျမည္ ေျပာေပးပါလားလို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ဒီေတာ့၊ ၾကာသပေတးေန႔တုိင္းလို ေန႔ခင္း ထမင္းစားျပီးတာနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ဆီသြားျပီး စကားစျမည္ေျပာတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ညစာစားျပီးမွ သူတို႔အိမ္က ျပန္တယ္။ တစ္ခါက မင္းဖတ္ခိုင္းတဲ့ ဝတၳဳထဲကလိုပဲ၊ အဂၤါေန႔တုိင္း ေမာ္ရီဆီ သြားတဲ့အေၾကာင္းေလ။ သူ႕အေျခအေနကေတာ့ ေကာင္းမလာဘူး။ အျပင္ထြက္ျပီး၊ ကီမိုေတြ ဘာေတြ လုပ္ေတာ့လုပ္တာပဲ။ တျဖည္းျဖည္းဆိုးလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ ဝွီးခ်ဲနဲ႔ပဲ သြားႏုိင္ေတာ့တယ္။ သူမဆံုးခင္ တစ္ပတ္ေလာက္မွာ သူနဲ႔ငါ အၾကာၾကီးထုိင္ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

ငါကပဲ စကားမ်ားမ်ားေျပာတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ငါ့ကို တစ္ခုေျပာတယ္၊ ကုိျငိမ္းေမာင္ကို ယဥ္ယဥ္ေတာင္းပန္ခဲ့ခ်င္တာ တစ္ခုရွိတယ္တဲ့။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း သိေနျပီထင္ပါရဲ႕ကြာ။ ဘာမ်ားလဲလို႔ဆိုေတာ့၊ ကိုျငိမ္းေမာင္ရဲ႕ မရမ္းကုန္းကအိမ္ဆီ ယဥ္ယဥ္ လာခဲ့တာအတြက္ ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔ပါတဲ့။ ယဥ္ယဥ္အေနန႔ဲ မလုပ္သင့္အပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ခဲ့မိလုိ႔ ေတာင္းပန္ခ်င္တာပါတဲ့။ ငါ ဘာေျပာမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့၊ ငါကသာ သူ႕ကို ေတာင္းပန္ရမွာ။ ဘာေျပာရမွန္းမသိေပမယ့္၊ ငါ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ဟိုတုန္းက ငါဟာ၊ အခုငါလို ငါသာဆိုရင္၊ ငါဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ငါသိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ကြာ၊ “အကယ္၍. . လွ်င္. .” ဆိုတဲ့ ယုတၱိပံုစံဟာ ပံုစံအရ မွန္ေကာင္းမွန္ေပတဲ့၊ ေန႔စဥ္ဘဝထဲမွာ ေအာက္ေနတတ္တယ္လို႔ မင္းေျပာေလ့ရွိသလိုပဲ။ အခု၊ ငါဆုိတာက ငါ့ဘာသာျပန္ျပီး ေတြ႕ရွိထားတဲ့ ငါကိုး။ ဟုိတုန္းက ငါက၊ ငါရဲ႕အထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ငါ။ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့ ငါဆိုတာလည္း ေႏွာင္းခဲ့တဲ့ ငါေပါ့ကြာ။ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့ ငါဟာ ဝမ္းနည္းစရာေတြခ်ည္းပဲ. .” ။ ျငိမ္းေမာင္ စကားသံရပ္သြားတယ္။ ဘာမ်ားေျပာဦးမလဲလို႔ နားေထာင္ေနေပတဲ့ သူ႕ဆီက ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ ျငိမ္းေမာင္က ဖန္ခြက္ထဲက ေမာ့(လ)ကို အကုန္ေမာ့ခ်လုိက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း သူ႕ပါးေပၚမွာစီးလို႔။ ျပီးေတာ့၊ ဆက္တီေပၚမွာ အသာလဲခ်လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာ့(လ)လက္က်န္ကို အသာေသာက္လိုက္ျပီး၊ စကားစလုိက္တယ္။ “ျငိမ္းေမာင္၊ လူႏွစ္ေယာက္ဆံုဖုိ႔ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ ေျပာသေလာက္ မလြယ္လွဘူး။ ခုညေန၊ မင္းဆီမလာခင္ ငါၾကံဳခဲ့တာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ညေနက ငါတုိ႔မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာမၾကီးရယ္၊ ငါ့မိန္းမရယ္၊ ငါရယ္၊ အင္းလ်ားလမ္းထဲက ဆုိင္ကေလးတစ္ခုမွာ ထမင္းသြားစားၾကတယ္။ အဲဒီကို လာခဲ့ဖို႔၊ ကိုေအာင္စိုးဝင္းတို႔လင္မယားကို ခ်ိန္းထားလုိက္တယ္။ ကိုေအာင္စိုးဝင္းကို မင္းသိပါတယ္။ ေအး ဟိုေရာက္ေတာ့၊ တို႔သံုးေယာက္က ဆုိင္ကေလးရဲ႕ ဘယ္ဖက္အျခမ္းမွာ ရွိေလမလားလို႔ သြားရွာသလို၊ သူကလည္း ဒီဖက္ကို လာရွာတယ္၊ ဒါေပမယ့္မေတြ႕ၾကဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ စားေသာက္လို႔ျပီးကာနီးက်မွ၊ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့၊ စားလို႔ေသာက္လို႔က ျပီးသေလာက္ ျဖစ္ေနၾကျပီ။ ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတာက စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔၊ အခ်ိန္ကလြဲေနျပီ။ ဟိုတစ္ေန႔ဆီကေတာ့၊ အမွတ္မထင္ ဘဲမနဲ႔တိုးတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထား၊ ခ်ိန္းမထားဘဲနဲ႔ ေတြ႕တာ။ ငါဆုိလိုတာ၊ မင္းသေဘာေပါက္ရဲ႕လားေတာ့၊ မသိဘူး။ တကယ္ေတာ့၊ တို႔တစ္ေတြဟာ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေနခ်င္းအတြင္းက၊ ၾကံဳရာက်ပမ္းေပၚလာတဲ့၊ တုိက္ဆိုင္မႈေတြေၾကာင့္ ေတြ႕ၾကံဳဆံုေနရတာ။ ျပဳမူလႈပ္ရွားေနၾကတာ။ တင္ကူးျပီး၊ ျပ႒ာန္းထားလို႔ မလြယ္တာေတြဟာ ဘဝမွာ အပံုၾကီးပဲ။ အဲဒါကိုက၊ ဘဝပဲလို႔ ေျပာရမလားမသိဘူးေျပာရင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က ျငိမ္းေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္မိတယ္။ သူကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ၊ လွဲေနရာကထျပီး သူ႕ကို သြားၾကည့္လိုက္မိတယ္။

အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ျငိမ္းေမာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္စေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး၊ သူ႕ကို သနားသြားမိတယ္။ ငယ္ငယ္ကလို သူ႕ေခါင္းကုိ လက္နဲ႔အသာပုတ္လုိက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့၊ အိပ္ခန္းထဲက ေစာင္ပါးကေလးတစ္ထည္ သြားယူျပီး၊ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ျခံဳေပးလုိက္တယ္။ ဟိုတယ္ကို ျပန္မွပဲလို႔ စဥ္းစားမိတာနဲ႔ ျငိမ္းေမာင္ တယ္လီဖုန္းကို ေကာက္ယူလိုက္ျပီး တယ္လီဖုန္းထဲက ဘဲမဖုန္းနံပါတ္ကို ကူးေရးလုိက္တယ္။ ကူးေရးျပီးလို႔၊ မွတ္စုကဒ္ကေလးေတြကို စားပြဲေပၚမွာ ျပန္ခ်ေနတံုး၊ ေခါင္းထဲကို စာတစ္ပိုဒ္ ဝင္လာတယ္။ မွတ္စုကဒ္ကေလးတစ္ခုေပၚမွာ၊ ျငိမ္းေမာင္ႏုိးလာတဲ့အခါဖတ္ဖို႔၊ စာကေလး သံုးေလးေၾကာင္း၊ ေရးလုိက္မိတယ္။ လက္ဘႏြန္ အမ်ဳိးသား ေတြးေခၚရွင္၊ ကဗ်ာဆရာ ခါေလ(လ)ဂ်စ္ဗရမ္ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကပဲ။

If you love somebody, let them go,

for if they return, they were always yours.

And if they don't, they never were.

ျပီးမွ၊ စာရြက္ကို ေခါက္ျပီး သူ႕အိတ္ထဲ ထိုးထည့္ထားလုိက္တယ္။ ဟိုတယ္ကို ျပန္ေတာ့မယ္လို႔၊ သူ႕အခန္းထဲကထြက္ေတာ့၊ တံခါးကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မပိတ္ႏိုင္ဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ျငိမ္းေမာင္ကို အေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း မ်က္ရည္က်ရတာ၊ မၾကည့္ရက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဘဲမဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး နင္အသံုးမက်လုိ႔၊ ျငိမ္းေမာင္ တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်ရတယ္လို႔ အျပစ္တင္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေႏွာင္းမွ ေျပာင္းတတ္တဲ့ အခ်စ္တစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူတုိင္းမွာ အျပစ္ရွိမွာပဲေလ။ အျပစ္တင္စရာေကာင္းတဲ့ သူေတြအခ်င္းခ်င္း အျပစ္တင္ေနၾကလို႔ေတာ့လည္း၊ သိပ္ထူးမယ္မထင္ဘူး။

< ခ်င္းတြင္း၊ ဧျပီ၊ ၂၀၀၉ >