Friday, July 12, 2013

PHAEDO / ပေလတို၏ ဖိဒလ ဇာတ္ထုပ္ (၁)

ပေလတိုရဲ႕ ဖီဒိုကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တိတိ ျခားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ပေလတိုရဲ႕ စာမ်ဳိးဟာ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တုိင္း ျပန္ဖတ္ၾကည္သင့္တဲ့ စာအုပ္မ်ဳိးေတြလို႔ ထင္တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္နဲ႔ ဒုတိယတစ္ေခါက္ နားလည္ပံုခ်င္းသာကြာတာမဟုတ္ပဲ အသိသစ္ေတြပါ ပိုျပီးရတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဖီလိုဆိုဖီမွာ တျခားဘာသာရပ္ေတြလို စာအမ်ားၾကီး ဖတ္စရာမလိုဘဲ တစ္အုပ္ထဲကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ျပီး ထပ္ကာထပ္ကာစဥ္းစားလို႔ရတာ ေပ်ာ္စရာတစ္ခုလို႔ထင္တယ္။ အခု ဖီဒိုကို ဒုတိယအၾကိမ္ ဖတ္ျပီး ကိုယ္နားလည္မိသေလာက္ ျပန္ေရးၾကည့္ထားတယ္။ အခုလိုေရးတာဟာ မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြကို ဒီဟာဒီလိုရွိတယ္ကြ ဆိုျပီး ဆရာလုပ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘဲ ဖတ္ျပီးသားသူေတြနဲ႔ နားလည္ပံုခ်င္း ဖလွယ္ခ်င္တာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖီဒို မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြ အရင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။


ဖီဒုိကို 360 ဘီစီေလာက္မွာ ေရးတယ္လို႔ ယူဆရတယ္။ ပေလတို ဒီစာေတြေရးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုခေရးတီးက ေသျပီးသြားျပီ။ ဇာတ္လမ္းက ေအသင္သား ေမာင္ဖီဒို Phlius ျမိဳ႕ေရာက္ေနတုန္း သူ႕ကို ဆိုခေရးတီး ေသသြားတဲ့အေၾကာင္း ဝိုင္းေမးၾကလို႔ ဖီဒုိက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တာပဲ။ ဆိုခေရးတီး မေသခင္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူလည္းရွိေနတယ္။ ေျပာရရင္ ဒီ ဇာတ္ထုပ္က ဆိုခေရးတီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကားေတြပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ေျပာၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာက ေသျခင္းတရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲ။ ေသရေတာ့မယ္ ဆိုတာေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနႏုိင္တဲ့ ဆိုခေရးတီးဆိုတာ စံျပေတြးေခၚရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ဆိုခေရးတီးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ပညာအေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကို Apology မွာ ပုိျပီးေတြ႕ရတယ္။ ထားေတာ့။ ဖီဒို အေၾကာင္းပဲ ေျပာရေအာင္။

Monday, July 8, 2013

ဖ်ားေနတယ္

ဖ်ားေနတယ္။ အခုလိုဖ်ားနာေနေတာ့လည္း ကိုယ့္မွာ ခႏၶာၾကီးကို လြယ္ထားရလို႔ ဒုကၡဆိုတာ လိုက္လာတာပါလားဆိုျပီး သဘာဝတရားၾကီးကိုေတာင္ အျပစ္ဖို႔ခ်င္ေသးရဲ႕။ အမွန္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ မဆင္မျခင္ ေသာင္းက်န္းျပီး ျဖစ္တာပါ။ ေသာက္စားမူးယစ္တာေတြ မ်ားေတာ့လည္း ဘယ္ခံႏုိင္ေတာ့မလည္း။ အခုလို ဖ်ားတုိင္း ေနာက္ဆို က်န္းမာေအာင္ ေနေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးဝင္မိတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသရမွာလည္း ေၾကာက္ေသးတာကိုး။ အို၊ နာ၊ ေသ ေဘး ေျပးမလြတ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေသျပီး ျပီးတာပဲကြာလို႔ ကိုယ္ေတြ ေတြးၾကည့္ထားသလုိ မွန္ေနရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္၊ (ေသတယ္ဆိုတာကလည္း ေတြးၾကည့္လို႔ပဲရတာမ်ဳိး) အဘိဓမၼာဆရာမ်ား ေျပာသလို ေနာက္ဘဝဆိုတာေတြ ရွိေနမွ အခက္။ မသကာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္အိမ္သာမွာ ပက္က်ိသြားျဖစ္ေန ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္မတုန္း။ ဖ်ားတ့ဲ နာတ့ဲအခ်ိန္ အဲဒါေတြ ေတြးၾကည့္ျပီးေတာ့လည္း ပူမိတတ္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ငါ ေနာက္ဆို ဆင္ျခင္မွဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးက ဝင္လာျပန္ေရာ။

ဆင္ျခင္တယ္ဆုိလို႔ ေနာက္ဘဝ ပက္က်ိျဖစ္မယ့္အေရး ေတြးပူျပီး ဝိပႆနာဥာဏ္စဥ္ေတြ ဆင္ျခင္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္လိုက္နဲ႔ဦး။ ဒါမ်ဳိးက ပါရမီထက္သန္ျပီး ပညာဥာဏ္သမာၻ အင္မတန္ရင့္က်က္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးမွ နားလည္ႏိုင္တာမ်ဳိး။ ကိုယ္ေတြ တတ္ထားတဲ့ ဆိုကေရးတီးသည္ ေသမ်ဳိးျဖစ္သည္ ဆိုတဲ့ ေလာ့ဂ်စ္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္ရမွာတုန္း။ ဒီေတာ့ကာ ကိုယ္ဆိုလိုတဲ့ ဆင္ျခင္ျခင္းဆိုတာ ဘာလဲ၊ ထပ္ရွင္းရျပန္ေတာ့တယ္။