ေအာ္ဂလီ

My thought is me: that is why I can't stop. I exist by what I think...and I can't prevent myself from thinking.

Jean-Paul Sartre, Nausea.

စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ဝင္လိုက္ေတာ့ ဆယ္နာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္လိုေသးတယ္။ စားပြဲထုိးကို သူ႕နာမည္ေျပာလုိက္ျပီး ၾကိဳမွာထားတဲ့ စားပြဲကို တန္းတန္းမတ္မတ္ပဲ သြားလိုက္တယ္။ မုိးေရထဲ လာရတာမို႔လို႔ သူ႕ကုတ္အကၤ်ီက နည္းနည္းစိုေနေပတဲ့ အရမ္းၾကီးေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္မေနတာေတာ္ေသးတယ္။ သူ႕အေနနဲ႔ ဒီဆုိင္ကို ဆယ္နာရီအတိေလာက္ ေရာက္လာေအာင္ ထြက္ခဲ့တာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက ဒါမ်ဳိး ေစာင့္ဆုိင္းရတာေတြကို သိပ္မုန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ခ်ိန္းထားရင္ ေနာက္က်တတ္တာကိုလည္း သူသိေနတယ္။ သူက ခ်ိန္းထားျပီးသား စကားကၽြံထားလို႔သာ လာရတာ သိပ္ေတာ့ လာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ခုလည္း သူက ေစာေရာက္ေနေတာ့ ဟိုအမ်ဳိးသမီး မလာမခ်င္း ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ေစာင့္ရဦးမယ္။ ဆယ္မိနစ္လံုးလံုး ဘယ္လုိအခ်ိန္ျဖဳန္းမလဲဆိုတာ သူေတြးရင္းနဲ႔ ဆုိင္ထဲကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

ဆိုင္ထဲမွာ လူက သိပ္မမ်ားဘူး။ မမ်ားဆို ဒီလိုဆိုင္မ်ဳိးက အထက္တန္းလႊာက လူေတြပဲ လာတတ္တဲ့ ဆုိင္မ်ဳိးမို႔လို႔ပဲ။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ သူေဌးသား သူေဌးသမီးေတြ ခ်ိန္းၾကရင္သာ ဒီလိုဆုိင္မ်ဳိးမွာ ခ်ိန္းၾကတာ။ ဒီဆိုင္က အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ေတာင္ ေစ်းၾကီးမွန္း သိသာတဲ့ဆုိင္မ်ဳိး။ ဆုိင္ထဲမွာ သူအပါအဝင္ ေလးဝိုင္းေလာက္ပဲ လူရွိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ညာဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုးဝိုင္းမွာ မိန္းမၾကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက္်ားၾကီးႏွစ္ေယာက္ ေန႔လည္စာ စားေနၾကတယ္။ လင္မယား ႏွစ္တြဲထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔က ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးေတြပီပီ ထမင္းစားတာေတာင္ ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ စားေနၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြက ရယ္ရင္ေတာင္ လက္ဝါးေလး ပါးစပ္ကိုကာျပီးေတာ့ အသံခပ္တိုးတိုးပဲ ရယ္ၾကတယ္။ ေယာက္်ားၾကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ၾကီးေတြ ပံုေပါက္တယ္။ ဗိုက္ပူပူ၊ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔မို႔လို႔ပါ။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ မသာမယာနဲ႔။ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ သက္ရွိလူသားေတြနဲ႔ သိပ္မတူလွဘူး။ အရုပ္ေတြကုိ သံပတ္ေပးထားသလိုျဖစ္ေနတယ္။ သူ ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့လုိ႔ ေနာက္တစ္ဝိုင္းကို လွည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ဝိုင္းမွာေတာ့ အမ်ဳိးသားႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ၾကည့္ရတာ လုပ္ငန္းကိစၥေဆြးေႏြးေနၾကပံုပဲ။ သူတို႔ စားပြဲေပၚမွာလဲ စာရြက္ေတြ တစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္ ေတြ႕ရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ရွိတဲ့လူထက္ ေျပာတဲ့စကားက ပိုျပီး အေရးပါသလိုမ်ဳိး အတင္းအာရံုစိုက္ျပီး နားေထာင္ေနၾကတယ္။ ဒီလူ ငါ့ကို လိမ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိးတဲ့ အတင္းသတိထားေနၾကသလိုပဲ။

ကိုင္ရို စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ သက္ျပင္းခ်လုိက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူ႕ကုိမွ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚက ေကာ္ဖီပန္းကန္ကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးေနမိတယ္။ အခုတေလာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာင္းလဲလာတာ သတိထားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေလာကကို ျမင္တဲ့အျမင္၊ လူေတြအေပၚ အျမင္၊ ဘဝအေပၚ အျမင္။ အဲ့ဒါေတြေျပာင္းလဲလာတာ သတိထားမိတယ္။ ဒီလို စီးပြားေရးသမားေတြ၊ ေၾကးရတတ္ လူတန္းစားေတြကို ကိုင္ရို သူ႕ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတာပဲ။ သူကိုယ္တုိင္လဲ အဲလို အထက္တန္းလႊာက လူတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုရက္ပိုင္းအတြင္း သူ႕စိတ္မွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလူေတြကို ၾကည့္ရတာ အသက္မပါဘူးလို႔ ခံစားေနရတယ္။ ေလာကကို အဆိုးျမင္လာသလိုပဲ။ ေအာ္ဂလီဆန္သလုိမ်ဳိးပဲ။ သူ႕ဘဝက အေျပာင္းအလဲ မရွိတာၾကာခဲ့ျပီ။ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္တယ္။ ေအာင္ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ကို ဆက္တက္ေနတယ္။ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ပဲ။ ဘဝမွာ လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခုလိုေနသလိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရည္းစားထားတယ္။ အခုခ်ိန္းထားတာ သူ႕ရဲ႕ ရည္းစား ေမာ္လီနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့လဲ ကိုင္ရို ဘဝကို မေက်နပ္ႏုိင္ေသးဘူး။ သူလက္ရွိရေနတဲ့ ေပ်ာ္စရာေတြက သူ႕ကို မေပ်ာ္ရႊင္ေစဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပါတီသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုေရာက္ရင္ လူေတြကို ၾကည့္ရတာ သူ႕ကို ေအာ္ဂလီဆန္ေစတယ္။ ေမာ္လီ့ကိုလည္း အတူတူပဲ။

သူ ဒီလိုျဖစ္ေနခဲ့တာ တစ္ႏွစ္သာသာေလာက္ေတာ့ ရွိျပီ။ တကၠသိုလ္စတက္ကတည္းကပဲ။ တကယ္ကို သူ႕အရြယ္မွာ အျခားလူေတြလို ေပ်ာ္ပါးျပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနရမွာ။ ခုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ ေလာကအေပၚ အေျခခံအျမင္ ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔ ဘာကိုမွ သူ ဟုတ္တိပတ္တိ မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႕အဖို႔ ေနရထုိင္ရတာ ပ်င္းစရာအတိျဖစ္ေနတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္က ကိုင္ရို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ခရီးထြက္လိုက္ေသးတယ္။ ပဲရစ္၊ တိုက်ဳိ၊ ကေမာၻဒီးယား စသျဖင့္ အစံုပဲ။ သြားတုန္းကေတာ့ ဟုတ္သလုိလိုပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းႏိုးႏုိးေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ အေျပာင္းအလဲဆိုတာကလည္း ခဏတာပဲ သာယာဖို႔ ေကာင္းတာမဟုတ္လား။ သူဒီကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခရီးထြက္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္က ဘာမွမဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ။ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့ေနတယ္။ တီဗီြၾကည့္တာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ ေပ်ာ္ပါးတာေတြနဲ႔ သိပ္ေတာ့ မျခားနားလွဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူ႕အဖို႔ ေနရထုိင္ရတာ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတုန္းပဲ။ ေမာ္လီနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕တာလဲ ခဏပဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲ သူပ်င္းလာျပန္တယ္။ ပ်င္းရတဲ့ အျပင္ သူေမာ္လီ့ကိုေသခ်ာၾကည့္ရင္း ေအာ္ဂလီဆန္လာတယ္။ မိတ္ကပ္လိမ္းထားတဲ့မ်က္ႏွာ၊ လက္ေခ်ာင္းေတြ၊ အေရျပားေတြ၊ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္ပ်က္လာသလိုပဲ။ ႏွစ္ေယာက္တည္း အတူေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ပိုဆိုးတယ္။ ေမာ္လီ့ကို အသက္မရွိတဲ့ အသားတုံးၾကီးအလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ အခု ခ်ိန္းထားတာကလည္း သူ အျပတ္ေျပာျပီး လမ္းခြဲေတာ့မလို႔ပဲ။

ဆယ္နာရီထိုးသြားတဲ့အထိ ေမာ္လီ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ေကာ္ဖီကို နည္းနည္းေသာက္ရင္း တံခါးဝကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စံုတြဲတစ္တြဲ ဝင္လာတာေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔က ကိုင္ရုိနဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္ ဝိုင္းမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္ၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးက ခပ္ေခ်ာေခ်ာပဲ။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္လွတယ္။ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ညွိဳ႕ေနသလိုမ်ဳိးပဲ။ အမ်ဳိးသားက အမ်ဳိးသမီးထက္စာရင္ အသက္သိသိသာသာ ပိုၾကီးတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔ သံုးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္ပံုစံမ်ဳိး။ ကိုင္ရိုကို ေက်ာေပးျပီးထုိင္ေနတယ္။ အမ်ဳိးသမီးက ကိုင္ရုိနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခပ္ဟဟ ရယ္ရင္း ကိုင္ရို႕ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္တတ္တယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ရမၼက္အရိပ္အေငြ႕ေတြ ပါေနတယ္။ ကိုင္ရိုက အမ်ဳိးသမီး စကားေျပာရင္ တြန္႔တြန္႔ျပီး လႈပ္ရွားသြားတဲ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ သက္ရွိသတၱဝါတစ္ေကာင္လုိပဲ။ အျခားခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြလဲ လႈပ္ရွားေနေတာ့ သူ႕ကို ၾကည့္ရတာ သတၱဝါေတြ စုေပါင္းထားတဲ့ သက္ရွိတစ္ေကာင္လိုပဲ။ ကိုင္ရို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ အန္ခ်င္သလိုျဖစ္လာလို႔ တံေတြးကို ျမိဳခ်ရင္း မ်က္စိကုိ လႊဲလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းေတြကို ျပန္ၾကည့္ေနရင္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ ရွိေနတယ္ဆိုတာေတာင္ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။

ကိုင္ရို ေစာင့္ရတာ ပ်င္းလာျပီ။ သူ႕မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိလို႔သာပဲ။ ႏုိ႔မိုဆိုရင္ ထသြားတာၾကာျပီ။ သူရည္ရြယ္ခ်က္ရွိလို႔ သူခ်ိန္းထားလို႔သာ ထုိင္ေစာင့္ေနတာပဲ။ ဒီဆုိင္ထဲမွာ သူရွိေနတာ သူ႕မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုခုရွိလုိ႔ပဲ။ ဒီဆိုင္ထဲက အျခားလူေတြလဲ အတူတူပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ သူတို႔လည္း ရည္ရြယ္ရင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိလို႔ ဒီဆုိင္ကို ေရာက္လာျပီး ဒီဆိုင္မွာ ရွိေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုင္ရို တစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္။ သူအသက္ရွင္ေနတာ ဘာအတြက္လဲ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္လဲ။ အသက္ရွင္ေနျခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကို သူစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ဒီဆိုင္ထဲက လူေတြလဲ သိမယ္မထင္ဘူး။ စည္းစိမ္ခံစားဖို႔၊ လူေတြကို အက်ဳိးျပဳဖို႔တို႔က သာယာမႈအတြက္ပဲ။ အဲ့ဒါေတြကို လုပ္ျပီး၊ ခံစားျပီးတဲ့ သူမွာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ က်န္ဦးမလဲ။ လူေတြရဲ႕ ျဖစ္ရွိေနျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္က ဘာလဲ။ ကိုင္ရို စဥ္းစားရင္း စိတ္ဓာတ္က်လာတယ္။ သူ႕ဘဝဟာ ကြင္းျပင္ထဲကို ပစ္ခ်ထားျခင္း ခံထားရသလိုပဲ။ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ လူျဖစ္ေနရျခင္းကို ေအာ္ဂလီဆန္လာတယ္။

ဟုိဘက္ဝိုင္းက လူႏွစ္ေယာက္ ထျပန္သြားၾကတယ္။ ေမာ္လီမလာေသးဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္သြားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စားပြဲမွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ခုနေလးတင္ ရွိေနၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ခုေနမ်ား အျပင္ကလူတစ္ေယာက္က ဝင္လာလို႔ (ဥပမာ ေမာ္လီ) ရွိခဲ့ရင္ ခုနက အဲဒီစားပြဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ မယံုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုင္ရို စဥ္းစားရင္း ပိုျပီး စိတ္ဓာတ္က်လာတယ္။ လူ႕ဘဝရဲ႕ ျဖစ္ေနရျခင္းဟာလည္း ဒီလုိပဲ။ ေနာက္ ႏွစ္တစ္ရာေလာက္ဆိုရင္ ဒီေလာကမွာ ကိုင္ရိုဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခု သူလုပ္ေနတဲ့ အရာေတြအားလံုးဟာ အလကားပဲ။ သူေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ခံစားမႈေတြ အားလံုးက ခဏတာပဲ။ သူေသသြားတာနဲ႔ အကုန္လံုးျပီးဆံုးသြားမွာပဲ။ ျပီးေတာ့ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာကလည္း သူေရွာင္လႊဲလို႔ ရႏုိင္တဲ့ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ေပဘူး။ လူ႕ဘဝဟာ အိုင္ထဲက ေရပြက္ကေလး တစ္ခုလုိပဲ။ ခဲလံုး ေရထဲက်တဲ့အခ်ိန္သာ ေရပြက္ကေလး ျဖစ္သြားျပီး ခဏေလးေနရင္ ေပ်ာက္သြားေတာ့တာ။ အိုင္ထဲမွာ ေရပြက္ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာေတာင္ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ကိုင္ရိုတစ္ေယာက္ လူျဖစ္ေနရတာကို ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ ေအာ္ဂလီဆန္လာေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာလည္း သူတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ေတာ့လဲ ခက္သားပဲ။    ။