ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ျပိဳလဲျခင္း

ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုကို ေရာက္လာခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္လာခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ငါးဆယ္ထက္ ကမာၻၾကီးကို ပိုမို အသြင္ေျပာင္းေစခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုဟာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ကို ႏွစ္ဆယ္ရာစုထက္ ပိုမို ျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္လာခဲ့ျပီ။ ႏွစ္ဆယ္ရာစုကို ၾကည့္လုိက္ရင္ ကမာၻစစ္ေတြ၊ အယူဝါဒတိုက္ပြဲေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြနဲ႔ ကမာၻ႕သမိုင္း စာမ်က္ႏွာကို ခ်ယ္လွယ္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ရလဒ္ဟာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ အရိပ္ထင္လာခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုဟာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ကို ဆိုးဝါးတဲ့ နမိတ္ပံုေတြန႔ဲ စတင္လာခဲ့တယ္။ ကမာၻေျမနဲ႔ လူသားတို႔ရဲ႕ ရွင္သန္ေရးတိုက္ပြဲ (survival quest) မွာ ကမာၻေျမဟာလည္း လူသားမ်ဳိးႏြယ္ကို ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္လာခဲ့တယ္။

လူသားနဲ႔ ကမာၻေျမတို႔ရဲ႕ စစ္ပြဲမွာ ကမာၻေျမက လူသားတို႔ကို တန္ျပန္ထိုးစစ္ (counter attack) နဲ႔သာ တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုအစမွာ ကမာၻေျမရဲ႕ ဗ်ဴဟာ အေျပာင္းအလဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခပ္ေရးေရး ျမင္လာခဲ့ရတယ္။ ခံစစ္ကေန ထိုးစစ္ အေနအထားကို ေျပာင္းလဲလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြကို ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုဟာ ပထမဆံုးေန႔မွာတင္ Y2K ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေစတယ္။ ဒါဟာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္တစ္ရပ္လံုးကို တုန္လႈပ္သြားခဲ့ေစေပမယ့္ Y2K ျပႆနာဟာ ေနာင္လာမယ့္ အခက္အခဲမ်ားစြာရဲ႕ ေရွ႕ေျပး နိမိတ္ပံုအဆင့္သာ ရွိပါတယ္။

လူတို႔သည္

• က်ားတစ္ေကာင္ လူကိုကိုက္ေသာအခါ နာက်ည္းစြာ လက္စားေခ်ၾကေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္ က်ားကိုသတ္ေသာအခါ အမဲလိုက္ျခင္းဟု အမည္ေပးတတ္ၾကသည္။

• လူဆိုသည္မွာ အလင္းေရာင္သာမရွိလွ်င္ ေၾကာက္တတ္လြန္း၊ မေကာင္းမႈမ်ားစြာ ၾကံစည္တတ္လြန္းေသာ အေကာင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ထိုအေကာင္တြင္ ထက္ျမက္ေသာ သြားမ်ားမရွိပါ။ အင္အားေကာင္းေသာ ႏွာေမာင္းမ်ားမရွိပါ။ ေပ်ာ္ဝင္ေစတတ္ေသာ အဆိပ္မ်ားလည္းမရွိပါ။ ခုန္ပ်ံႏုိင္ေသာ အစြမ္းလည္းမရွိပါ။

• သို႔ေသာ္ ထိုလူတို႔သည္ မာေက်ာေသာအရာမ်ားကို ခပ္တံုးတံုး သြားမ်ားျဖင့္ ကိုက္ဝါးႏုိင္ရန္ မီးကို သံုးတတ္သည္။ အားေကာင္းေသာ ႏွာေမာင္းမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ခၽြန္းဆိုေသာ အရာကို ကိုင္တြယ္တတ္သည္။ အဆိပ္ရွိေသာ သတၱဝါမ်ားကိုပင္ ေရာင္းစားတတ္ေသးသည္။

• ထိုလူတို႔ ေခါင္းထဲတြင္ တရုတ္တန္းမွေရာင္းေသာ အီကုတ္ေခၚ အေကာင္ေလးမ်ားပံုစံ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဦးေႏွာက္ဆိုေသာ အရာရွိသည္။ ထိုဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ေသြးသားဆႏၵ၊ ေငြေၾကး၊ ေလာဘမ်ားႏွင့္ အတၱသာရွိသည္။ ထိုအရာ၏အေရာင္မွာ အျဖဴေရာင္သဲ့သဲ့ရွိသည္။ ေရစိမ္ၾကည့္လွ်င္ အနီေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္မ်ား လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာ ထြက္လာတတ္သည္။

• လူတြင္ လက္ႏွစ္ဘက္ပါသည္။ တစ္ဖက္မွာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရန္ျဖစ္၍ အျခားတစ္ဘက္မွာ လုပ္ၾကံရန္ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တတ္သူမ်ားကို သတိထားပါရန္။

• လူတြင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပါသည္။ တစ္ေခ်ာင္းမွာ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးရန္ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းမွာ ေနာက္သို႔ ႏွစ္လွမ္းဆုတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးလာသူမ်ားကို စြန္႔ခြာမည့္သူအျဖစ္ မွတ္ယူပါ။

• လူတြင္ မ်က္စိႏွစ္လံုးပါသည္။ တစ္လံုးမွာ သူတစ္ပါးအျပစ္ကို လိုက္ရွာရန္ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္လံုးမွာ အိပ္စက္ရန္သာျဖစ္သည္။ အိပ္စက္ေနခ်ိန္တြင္ မ်က္စိတစ္ဖက္ ပြင့္ေနသူမ်ားကို သတိျပဳပါ။

• လူတြင္ ႏွာေခါင္းေပါက္ တစ္စံုပါသည္။ တစ္ေပါက္မွာ ရနံ႔မ်ားကို ခံယူရန္ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ေပါက္မွာ ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားကို စြန္႔ထုတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္သူမ်ားကို ၾကင္နာပါ။

• လူတြင္ အသည္းႏွစ္လံုးတစ္ခုပါသည္။ ေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါျဖစ္ရန္ စိတ္ခ်လံုျခံဳရေသာ အခန္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အသည္းႏွလံုးမပါသူမ်ားကို ေကာင္းခ်ီးေပးပါ။
  

အထီးက်န္လူအုပ္ၾကီး

ျမိဳ႕ျပဝါဒရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ျမိဳ႕ျပလူဦးေရဟာ တစ္ဟုန္ထိုး မ်ားျပားလာခဲ့တယ္။ လူဦးေရမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် အလုပ္သမားေတြ မ်ားျပားလာခဲ့တယ္။ အေပၚဆံုးအလႊာနဲ႔ ေအာက္ေျခအလႊာရဲ႕ ကြာဟမႈကလည္း ပိုမိုၾကီးထြားခဲ့ရျပန္တယ္။ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ အဆင္တန္ဆာျဖစ္တဲ့ တိုက္ခန္းတြဲေတြကလည္း မႈိလုိေပါက္ခဲ့ေပါ့။ ျမိဳ႕ျပလူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ ေက်းလက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ မတူေခ်ဘူး။ ျမိဳ႕ျပက လူေတြဟာ တိုက္ခန္းတြဲတစ္ခုထဲ အတူေနတာေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မသိၾကဘူး။ လမ္းေပၚမွာ ခင္ဗ်ားေတြ႕ရတဲ့ လူေတြဟာ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြခ်ည္းပဲ။ ယံုၾကည္လို႔ မရတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြက စိတၱဇလူသတ္ကားေတြထဲကလို ေအးစက္တဲ့ မ်က္ႏွာေသၾကီးေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

မဂၤလာရွိေသာ ညေနခင္း

`ဟိတ္´.. ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေဟာက္လိုက္သံေၾကာင့္ သူလန္႔ျပီး ေမာ့ၾကည့္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္သြားပံုရသည္။ ထည့္လက္စ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးကို လံုး၍ ကိုင္လုိက္သည္။ ေဘးနားတြင္ ခ်ထားေသာ ျခင္းကို ေကာက္လြယ္ျပီး ေျပးဟန္ျပင္သည္။ `ဟိတ္ေနဦး´.. ကၽြန္ေတာ္အသံမာမာႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ သံလိုက္ႏွင့္ အဆဲြခံရသလို တန္႔သြားသည္။

`ဒီ ခြက္ထဲကထမင္းေတြမင္းေန႔တိုင္းယူေနတာလား´

သူေခါင္းညိတ္ျပသည္။

`ဒါေခြးစားဖို႔ထည့္ထားတာကြ မင္းသိလား´

သူဒုတိယအၾကိမ္ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

ဆိုရွယ္လစ္လြန္ ဟင္းလင္းျပင္ ႏွင့္ နတၱိဝါဒ

ဆိုရွယ္လစ္လြန္ ဟင္းလင္းျပင္ (Post-Socialist Void)

ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ အမွန္တရားဟာ ပါတီအမွန္တရားမွ်သာျဖစ္ျပီး အႏုပညာဟာလည္း ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရးအဆင့္သာ ရွိခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ တရုတ္နဲ႔ ရုရွတို႔လို ႏုိင္ငံေတြမွာ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ နိဂံုးခ်ဳ႔ပ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသည္းႏွလံုးကို ဖိႏိွပ္ထားတဲ့အရာေတြ ေလ်ာ့သြားတယ္။ အီလ်ာအာရင္ဘာ့(ဂ) (Ilya Ehrenburg) ရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္မွ လူမ်ား၏ အသည္းႏွလံုးမ်ားေပၚ၌ ေက်ာက္တံုးၾကီးကဲ့သို႔ လဲေလ်ာင္းတည္ရွိေနေသာ အရာမ်ားအားလံုး” (all the things taht lie like a stone on the hearts of people of our generation) ေလ်ာ့သြားတာေပါ့။

17 ဇန္နဝါရီ၊ 2010

တစ္အိမ္လံုးတြင္ အခန္းေလးတစ္ခန္းမွ လြဲ၍ေမွာင္ေနသည္။ ကြန္ျပဴတာမွ သီခ်င္းသံတိုးတုိးေလး ထြက္ေနသည္။ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ယန္းေပါလ္ဆာတ္၏ “ေနာ့္ဆီယာ” (Nausea) စာအုပ္ကို ဖတ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ျငိမ္သက္။ ကားတစ္စီးႏွစ္စီး လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္သြားသံကို တစ္ခါတစ္ရံ ၾကားရသည္။ ပူေႏြးေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ ညသန္းေခါင္ယံ သို႔မဟုတ္ မိုးေသာက္ယံအခ်ိန္တြင္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းအတြင္း၌ အသက္ဝိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနသလိုပင္ ထင္ေနရသည္။ ဒီေန႔သည္ ဇန္နဝါရီလ ၁၇ ရက္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔မွစ၍ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၇ ႏွစ္တိတိ နံနက္ ၀:၂၂ တြင္ ထို “စာဖတ္သူ” ေကာင္ေလးကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔သည္ ထုိေကာင္ေလး၏ ေမြးေန႔ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ သတ္မွတ္ထားပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အယ္လ္ကိုေဟာ

ဘဝတြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ အယ္လ္ကိုေဟာ ဝင္ေရာက္ျခင္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔၊ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဘယ္အေပါင္းအသင္းမွ ဆြဲေဆာင္ဖ်က္ဆီး၍ လည္းမဟုတ္၊ မိမိဘာသာပ်က္စီးခ်င္သည့္ ဗီဇ ပါလာ၍ အေဖ့အရက္ပုလင္းမွ ခုိးေသာက္မိျခင္းပင္။ ထိုသို႔ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ အရက္သမားဟု မထင္လုိက္ပါႏွင့္။ အေဖသည္ လူၾကီးပီပီ ေဆးျဖစ္ဝါးျဖစ္ တစ္ေန႔ ႏွစ္ပက္ခန္႔ ပံုမွန္သံုးေဆာင္ေနေသာ ဂုဏ္သေရရွိ “လူၾကီးလူေကာင္း” သာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သီတင္းကၽြတ္ကာလျဖစ္ရာ အေဖ့ကို လာေရာက္ “ၾသကာသ” သူမ်ားႏွင့္ စည္ကားလ်က္၊ အိမ္တြင္ ပုလင္းမ်ား တန္းစီေနေသာ အခ်ိန္ေကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူငယ္ပီပီ အရာရာကို စမ္းသပ္ခ်င္ေသာ သဘာဝ၏ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ဟူ၍သာ လႊဲခ်လိုက္ေတာ့မည္။

လိုအပ္ခ်က္

ကၽြန္မခင္ပြန္း ဒန္နီယယ္ နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သိခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ဂ်က္ဖရီ ပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာလဲ အတူစား အတူလာ၊ အျပင္မွာေရာ ပူးပူးတဲြတဲြနဲ႔ ေနထိုင္ၾကသူေတြပါ။ ဒန္နီရယ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း သြားတက္ေတာ့ ဂ်က္ဖရီ က မေလးရွားမွာပဲ တကၠသိုလ္တက္ျပီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာစျပီး ဂ်က္ဖရီ ပ်က္စီးတာပါပဲ။ သူ မူးယစ္ေဆးေတြ သံုးလာတယ္။ စာေတြမက်က္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူ႔အေဖက သူ႔ကို အိမ္က ႏွင္ခ်တဲ့အထိေတာင္ ဆိုးရြားလာပါတယ္။ ဂ်က္ဖရီ ဟာ ကြာလာလမ္ပူ ျမိဳ႕ရဲ့ လမ္းမေတြမွာ ေနထိုင္က်က္စားျပီး ဘ၀ရဲ့အခ်ိန္ေတြကို ပိုက္ဆံ တျပားတခ်ပ္မွမရွိဘဲ မူးယစ္ေဆးနဲ႔ ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဂ်က္ဖရီ ရဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုေတြ႕သြားျပီး သနားတာနဲ႔ သူ႔ကို အကၤ်ီအသစ္ေတြ၀ယ္ေပး၊ ထမင္းေကၽြး၊ ပိုက္ဆံနည္းနည္းေပးျပီး အိမ္အထိ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။

မေလွ်ာ့ေသာဖြဲႏွင့္

ဒီအေၾကာင္းဟာ Reader’s Digest မွာ Richard Neol က Marathon man of the East ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကေန ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္လည္း လံုးခ်င္းစာအုပ္ ထုတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

လီတန္ဟာ ေတာင္ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံက ဂ်က္ေလယာဥ္မွဴးေဟာင္းျဖစ္ျပီး ဗီယက္နမ္ျပည္တြင္းစစ္ ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ အက်ဥ္းစခန္းေတြမွာ ၅ ႏွစ္ၾကာ အဖမ္းခံခဲ့ ရတာပါ။

ဒီေနာက္ သူ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္မွာ အက်ဥ္းသားမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ခ်ိန္မွာ သူ႕မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ပစ္သတ္ခံရတာ ျမင္လိုက္ရတာက သူထြက္ေျပးဖို႔ ၾကံခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။

အေမွာင္ညအလြန္

ညဆယ္နာရီခန္႔တြင္ ျဖစ္သည္။ အနက္ေရာက္ ဇိမ္ခံကားေလး တစ္စီးသည္ ေမွာက္မိုက္ေသာလမ္းမေပၚတြင္ ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္ ေမာင္းႏွင္လာသည္။ ယာဥ္ေမာင္းသူမွာ လူငယ္ပင္ျဖစ္ျပီး ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာ ေျပျပစ္သူဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ သူ၏မ်က္လံုးမ်ားမွာ စူးရွ၍ တစ္စံုတစ္ခုအား အျမဲလိုလိုပင္ အာရုံစူးစိုက္ေန သေယာင္ေယာင္ ရွိသည္။ သူသည္ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံု အနက္ေရာင္ကို သပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ထိုသူ၏ အမည္မွာ ေမာင္ျပည္သိန္း ျဖစ္ျပီး လူကံုထံ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ သူ႔အား မသိသူရွားသည္။ ပဲြစား ေမာင္ျပည္သိန္းဆိုလွ်င္ အထူးသျဖင့္ သူေဌးကေတာ္မ်ား သိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အျမဲလိုလို ဟန္ေဆာင္ျပံဳးခဲ့ေသာ သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ ယခုေတာ့ စိတ္ညစ္ေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ား သိသာထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ေမာင္ျပည္သိန္းသည္ ကားေမာင္းရင္ႏွင့္ပင္ တစ္စံုတစ္ခုကို အလိုမက် သကဲ့သို႔ ပါးစပ္မွ ေရရြတ္ေနေပသည္။

မွတ္ဥာဏ္ထဲမွ အပိုင္းအစမ်ား

ဟက္ပီးနယူးရီးယားပါ မိတ္ေဆြတို႔။ အားလံုးလဲ ႏွစ္သစ္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကိဳဆိုခဲ့ၾကျပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အားရပါးရ ၾကိဳဆုိလုိက္တာ ႏွစ္ပင္၊ သံုးပင္လိမ္ျပီး ေခါင္းေတြကိုက္ေနျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ဘာလိုလုိနဲ႔ 2010 ေတာင္ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီေနာ္။ ကမာၻၾကီးလဲ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးသြားျပီ။ ျဖစ္ပ်က္သေဘာအရဆိုရင္ေတာ့ ကမာၻပ်က္ဖို႔ တစ္ႏွစ္နီးသြားျပီေပါ့ေနာ္။
တစ္ခ်ဳိ႕ေတြလဲ ဒီႏွစ္မွာ ငါဘာျဖစ္ရမယ္ ညာျဖစ္ရမယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကျပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္ဓာတ္အေဟာင္းေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အနာဂတ္ဟာလည္း အေဟာင္းပဲျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။