Saturday, December 17, 2011
All in the Family by Brian Warner
Wednesday, October 26, 2011
The Birth of the Author
Monday, October 17, 2011
ကားဂိတ္ (ျမင့္သန္း)
Saturday, September 24, 2011
ကုိယ္ပိုင္ စာၾကည့္တုိက္
Saturday, September 17, 2011
Long Hard Road Out of Hell
Tuesday, September 6, 2011
Franz Kafka's The Trial Review
P.S. I will try to avoid sophisticated tone in my later submissions and try to act like just another blogger ;D
Kafka's another attempt to make fun of living a life. This time with the Trial. One morning, you are accused with unknown crime and live your life as a criminal, everyday is the trial. You can't do anything to defend. You can't run, you can't hide. You desperately search for help but that, too, is hopeless. The Law is above everything. (Heavenly law?) Later, you will realize that you can't do anything to it and finally wait for the judgement, and accept it. That is Kafka's version of life.
In this story, Kafka's symbolism is impressive. It reflects on religion, life, law, even political status of Germany in his era. The young has lost hope, the court is unreliable, the court officials are the worst of all. I'm afraid it, too, reflects the current state of Burma today.
Thursday, June 2, 2011
ေက်းလက္ဆရာဝန္
Friday, May 6, 2011
ဘာသာျပန္တဲ့ကိစၥ
Thursday, April 28, 2011
ေအာက္မွာ ေနရာလြတ္ေတြ အပံုၾကီးရွိတယ္ (ျမင့္သန္း)
Friday, April 22, 2011
လူႏွင့္သူ၏လိုအပ္မႈ (ျမင့္သန္း)
Friday, April 1, 2011
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အတိတ္ေမ့ေနတဲ့ လူ
Tuesday, March 15, 2011
ဘဝတဏွာ
ခင္ဗ်ားလဲ တကယ္မရွိႏုိင္ပါဘူး။
အာရံုငါးပါးကို သတိထားမိတယ္
ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ခံစားခ်က္ေတြလဲပါတယ္
ဒီအိပ္မက္က တစ္ဘဝစာ ရွည္တယ္
ဝန္ခံရရင္ျဖင့္
ဒီအိပ္မက္ေလး ျပီးဆံုးသြားမွာ ေၾကာက္ေနမိတယ္...။
Sunday, March 13, 2011
ဝိေရာဓိအဆုိသင့္ေနေသာ အေရးအသားမ်ား
Saturday, February 26, 2011
ေပ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥ (ျမင့္သန္း)
ငယ္ငယ္က အေဖရယ္၊ ဘၾကီးသုခရယ္၊ ဦးေလးခန္႔ရယ္ ဘုန္းၾကီး ဦးအဂၢရဲ႕ ဖိုရံုကေလးမွာ ထုိင္စကားေျပာၾကရင္း ျငင္းၾကတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုရွိတယ္။ "ေပ်ာ္တယ္" ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပဲ။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾကရင္း စကားအူေပါက္ ေလွ်ာက္ေျပာၾကရာက အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေလ့ရွိၾကတာပဲ။ ဦးေလးခန္႔ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေပတဲ့ စကားနည္းတယ္။ (အေဖတို႔တစ္ေတြဟာ ေက်ာင္းဆရာဘဝက လာၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဦးေလးခန္႔ တစ္ေယာက္သာ ေသတ့ဲအထိ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္သြားတာ။) သူက နားေထာင္တာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဖနဲ႔ ဘၾကီးသုခတို႔ႏွစ္ေယာက္သား စကားအေခ်အတင္ေျပာရင္ သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တ့ဲ အဓိကအခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အေဖနဲ႔ ဘၾကီးသုခတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံအျမင္ဟာ လံုးလံုးကို မတူဘူး။ အေဖက ဘာသာေရးမွာ အေျခခံတယ္။ ဘၾကီးသုခက လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈမွာ အေျခခံတယ္။
အေဖန႔ဲ ဘၾကီးသုခတို႔ေျပာတဲ့ "ေပ်ာ္တယ္"၊ "မေပ်ာ္ဘူး"။ "လူဘယ္လိုေပ်ာ္သလဲ"၊ "လူေပ်ာ္ႏိုင္သလား" ဆိုတာေတြကို အရွည္အက်ယ္ စဥ္းစားမၾကည့္ခဲ့မိဖူးဘူး။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ တစ္ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့ပံုပဲ။ အထူးသျဖင့္ အသက္ၾကီးလာေတာ့ လူငယ္ေတြ ေပ်ာ္တာေတြ႕ရင္ ငါေကာ ဒီလိုေပ်ာ္ဖူးသလားဆိုတ့ဲ ေမးခြန္းက ေပၚလာတတ္တယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ခရီးသြားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ထုိင္ျပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာ မိတ္ေဆြက တို႔ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ဟိမဝႏာၱေတာင္ေျခ သြားၾကမလဲလို႔ ေမးတယ္။ သူက အတည္ေျပာတာ။ ဇနီးသည္က ရွင္လည္း အဲဒီစာရင္းထဲ ပါသြားျပီလားလို႔ မိတ္ေဆြကို ၾကားျဖတ္ေမးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကုိ သြားေစခ်င္ပါတယ္လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ မိတ္ေဆြကေတာ့ ျပန္မေျဖဘဲေနျပီး ေခါင္းခါတယ္။ ေခါင္းခါတယ္ဆိုတာကလည္း ခက္ေတာ့ အခက္သား။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေခါင္းခါတာကေတာ့ မေကာင္းစိတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စိတ္နဲ႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ယံုတယ္။