Saturday, December 17, 2011

All in the Family by Brian Warner


He hoped the tape recorder would still work. It was one of those small portable ones often used in schools or libraries. 

Teddy didn't even realize the irony of his action-Angie was in fact the one who had bought it for him. He wiped the hair and blood off the corner and released a sigh of frustration. "Mother will probably ground me from the television," he considered, looking to the mess he had made.

"Damn her. Damn them all. Why did she have to hurt Peg? Why?" Balefully, he kicked the corpse beside him. Her glazed eyes stared back at him with empty fascination. "You bitch. You killed Peg."

His sister's dead look gave no response. (He wondered why.) Her face looked so shadowed. He lifted her head up by her clotted hair and saw that it was dried blood on her cheek that created the mock shadow. He saw, too, that the dent in her skull had stopped gushing; the coagulated blood had formed a gelatinous plug.


Mother would be home soon. He would have to dig a grave.

Wednesday, October 26, 2011

The Birth of the Author


တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စာေရးဆရာ ေသဆံုးသြားျပီလို႔ ေျပာၾကတယ္။

ေျပာခ်င္တာက စာေပအႏုပညာတစ္ခုမွာ စာေရးဆရာက ေရးသားဖန္တီးျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း စာေရးဆရာရဲ႕ အခန္းက႑ဟာျပီးဆံုးသြားျပီဆိုတာပါ။ စာေပတစ္ခုကို ဖတ္႐ႈတဲ့အခါမွာ အဓိပၸာယ္ဟာ စာဖတ္သူရဲ႕ သိျမင္႐ႈမွတ္မႈေပၚမွာပဲ အေျခခံျပီး စာေရးသူန႔ဲ မပတ္သက္ေတာ့ဘူးဆိုတာပါ။ ဒယ္ရီဒါရဲ႕ deconstruction အရ ဒီအဆုိကို ေျပာၾကတာထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာတစ္ပုဒ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စာေရးသူ ခ်ျပထားတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ဖတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘာသာစကားအနက္ျပန္မႈ context ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဝယ္မွာပဲ ရွိေနတယ္ ဆုိတာပါ။ ဘယ္သူမွ စာတစ္ပုဒ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အစြဲကင္းကင္းနဲ႔ မဖတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သိမႈေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ က်င့္ဝတ္ေတြ ေဘာင္အတြင္းကေနပဲ အနက္ျပန္ၾကပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ လံုးဝအစြဲကင္းကင္းနဲ႔ ဖတ္ႏုိင္ျပီဆုိရင္လည္း အဲဒီ စကားလံုးေတြဟာ အဓိပၸာယ္တစ္စံုတစ္ရာကို ကုိယ္စားမျပဳႏုိင္ေတာ့ပဲ စာမ်က္ႏွာေပၚက၊ ဖန္သားျပင္ေပၚက ဗ်ည္းနဲ႔အကၡရာေတြ အျဖစ္သာ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။

Monday, October 17, 2011

ကားဂိတ္ (ျမင့္သန္း)

ကၽြန္ေတာ္ အနားယူေတာ့မယ္လုိ႔ စဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာကို ဆက္ခံမယ့္လူကို ရွာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေရြးရမွာပဲ။ ေရြးတယ္ဆိုတာကလည္း တကၠသိုလ္ရဲ႕ မူအရ။ အနားယူမယ့္ ပါေမာကၡက သူ႕ေနရာအတြက္ သင့္တင့္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ရွာျပီး တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေကာင္စီကို အဆိုျပဳ႐ံုပဲ။ အဆိုျပဳစရာ လူမရွိကာမွ တျခားမွာ လုိက္ရွာရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက ဘြဲ႕ၾကိဳသင္တန္းေတြကို သင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ဘြဲ႕လြန္နဲ႔ သုေတသနလုပ္ေနတဲ့ လူေတြေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသိပညာခ်င္း ဖလွယ္ၾကတဲ့လူေတြရဲ႕ ရပ္ဝန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက ေရြးတာပဲ။ သူ အနားမယူခင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရာထားတာ။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆရာအလုပ္ေတြကို တြဲလုပ္ရတယ္။ တြဲလုပ္ရ႐ံုမကဘူး သြားအတူ လာအတူ သေဘာမ်ဳိးေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အခါပဲ။ ပါေမာကၡေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့ အိမ္ကေလးဆီကေန ဆရာၾကီးက ထြက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္က သစ္ပင္အုပ္ကေလးေတြေအာက္ဆီက ခံုတန္းကေလး တစ္ခုကေန ထုိင္ရင္း ေစာင့္ေလ့ရွိတယ္။ ေလးနာရီ ေလးနာရီခြဲေလာက္ ရွိမယ္။ ေနာက္ေတာ့ သစ္ပင္အုပ္ကေလးေအာက္က ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပီး တကၠသိုလ္ဝင္းရဲ႕ အျပင္ဘက္ဆီ ထြက္ျပီး ေရကာတာ လုပ္ထားတဲ့ တာ႐ိုးေဘာင္ေပၚ တက္တယ္။ အဲဒီကေန တာ႐ိုးအတုိင္း အေနာက္ဘက္တည့္တည့္ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမွာ ေႏြေႏြ၊ မိုးမုိး၊ ေဆာင္းေဆာင္း ထီးတစ္လက္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖြင့္ေဆာင္းရတယ္လို႔ေတာ့ မရွိခ့ဲဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာလို႔ ဆရာၾကီးလက္ထဲမွာ ထီးကုိင္လာတယ္ဆိုတာကို တစ္ခါမွ ေမးမၾကည့္မိခဲ့ဖူးဘူး။ တာ႐ိုးဆံုးေတာ့ ခံုတန္းကေလးေတြ ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေရကာတာဘက္ကို လွည့္ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေရကာတာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္က ကားလမ္းဘက္ဆီ လွည့္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာၾကီးကေတာ့ ကားလမ္းဘက္ဆီ လွည့္ထားတဲ့ ထုိင္ခံုကေလးေတြမွာ ထုိင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ထုိင္ရင္း ေအာက္ဘက္မွာ သြားလာေနၾကတဲ့ ကားေတြ လူေတြကို ေငးရင္း ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေခြးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့ မိန္းမ လွလွကေလးေတြကို ေငးၾကည့္မိတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ ဆရာၾကီးပါးစပ္ထဲက ခ်စ္စရာအေကာင္းသားလို႔ ထြက္လာတယ္။ ေခြးကေလးကို ရည္ရြယ္ျပီး ေျပာတာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးေနလုိက္မိတယ္။ ေခြးပဲ ဘာခ်စ္စရာရွိတာမွတ္လို႔လို႔ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေအာ္ . . ငါ့ဆရာၾကီးခမ်ာ ေခြးကေလး ေၾကာင္ကေလးကို ခ်စ္တတ္တဲ့အရြယ္ ေရာက္သြားပါပေကာလို႔ပဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သန္တုန္းျမန္တုန္း ငါးဆယ့္သံုးဆိုတာေလာက္ပဲ ရွိေသးတာကိုး။ ခ်စ္ရင္းခ်စ္ေတာ့ လူပဲ ခ်စ္ေတာ့မွာေပါ့။ လူေတြကို မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့မွပဲ တိရစာၦန္ကို ခ်စ္ၾကည့္ရမွာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဟိတ္တိရစာၦန္ဆိုတာကို လူကခ်စ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ အဓိပၸာယ္မရွိလွဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာၾကီးတို႔ အဲဒီမွာထုိင္ရင္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ေအာက္ဘက္မလွမ္းမကမ္းနားဆီက ကားဂိတ္ဆီကို လွမ္းျပီးၾကည့္ေနမိတတ္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းကလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ခုလည္း မသိေသးဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့ ဆရာၾကီးက သက္ျပင္းခ်ရင္း ကားဂိတ္အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ပိုျပီး ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရရင္ေတာ့ အတိတ္တုန္းက ခုျမင္ေနရတဲ့ ကားဂိတ္အေၾကာင္းပဲ။ ဆရာ ပါေမာကၡ မျဖစ္ခင္က ကားဂိတ္ဟာ ခုလုိ မဟုတ္ဘူး။ သစ္ပင္အုပ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ခုေတာ့ ကားေစာင့္တဲ့လူေတြအတြက္ အမိုးအကာနဲ႔ အခုိင္အခန္႔ပဲ။ ဒါတင္ ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ ေရကာတာၾကီးရဲ႕ ေဘာင္က ခုလို လမ္းေလွ်ာက္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေက်ာက္ျပားေတြ ဘာေတြ ခင္းမထားေသးဘူး။ ခု ဆရာတို႔ ထုိင္ေနတဲ့ ခံုတန္းကေလးေတြလည္း မရွိေသးဘူး။ ခုလို မင္းနဲ႔ဆရာ လမ္းေလွ်ာက္သလုိပဲ ဆရာလည္း ဆရာ့ဆရာၾကီးနဲ႔ ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ ရွိတယ္။ ဒီနားေရာက္တဲ့အခါ ေရကာတာတည္စဥ္က လွဲထားခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ငုတ္တိုေတြပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ ဆရာတို႔ ထုိင္ၾကတယ္။ ဘာမွလည္း သိပ္ၾကည့္စရာမွ မရွိဘဲကိုး။ ဒီေတာ့ လမ္းမဘက္ကိုလွည့္ျပီး အဲဒီကားဂိတ္ကေလးကိုပဲ ၾကည့္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကဆို ကားလမ္းက ခုေလာက္ မက်ယ္ေသးဘူး။ ဒါေပတဲ့ ကားေစာင့္တဲ့ လူေတြကေတာ့ အျမဲလိုပဲ ရွိေနၾကတယ္။ စေန တနဂၤေႏြလို ေန႔မ်ဳိးမွာေတာင္ ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္တဲ့လူေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ ဘတ္(စ)ကားမ်ဳိးစံုေတာ့ ရပ္တာပဲ။ ဒါေပတဲ့ ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြက သူတို႔ သြားခ်င္တဲ့ခရီးကိုသြားတဲ့ ဘတ္(စ)ကားကိုမွ စီးၾကတာဆိုေတာ့ ကားလာတိုင္း ကားေပၚကို ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြ အကုန္လံုး မတက္ၾကဘူး။ လာတဲ့ကားတုိင္းကလည္း ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြအားလံုး သြားခ်င္တဲ့ခရီးအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြဟာ အျမဲရွိေနတတ္တယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ ကားေစာင့္တဲ့လူေတြအတြက္ ခုလုိ ထုိင္စရာေတြဘာေတြ မရွိေသးဘူး။ သစ္တံုး၊ သစ္ငုတ္တို၊ အုတ္ခဲ အက်ဳိးအပဲ့ေတြေပၚမွာ ထုိင္ေစာင့္ရတာ။ မုိးရြာရင္ ထီးေဆာင္းေပါ့ကြာ။ ညေနတုိင္း ဆရာနဲ႔ ဆရာ့ဆရာၾကီးတို႔ ဒီနားဆီက ထုိင္ျပီးၾကည့္ရင္း ၾကာလာေတာ့ သတိထားမိလာၾကတယ္။ ဒီေကာင္ကေလးတစ္သိုက္ကျဖင့္ တံဆိပ္အျပာနဲ႔ကားေပၚ တက္မွာ။ ဒီလူကေတာ့ျဖင့္ တံဆိပ္အစိမ္းနဲ႔ကားေပၚ တက္မွာ။ ဒီသူငယ္မကေလးကေတာ့ျဖင့္ တံဆိပ္အနီနဲ႔ကားေပၚ တက္မွာ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း တံဆိပ္အနီနဲ႔ကားေပၚ တက္ေနက် ေကာင္ကေလးနဲ႔ တံဆိပ္အစီမ္းေပၚ တက္ေနက် ေကာင္ကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တံဆိပ္အစီမ္းကားေပၚ အတူတူ တက္သြားၾကေရာ။ ဒီေတာ့ ဆရာတုိ႔လည္း ဒီနားကထုိင္ေနရင္း ေတြးၾကည့္ၾကရတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္ကိုသြားၾကမွာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ . . စသျဖင့္ အမ်ဳိးစံု ေတြးၾကည့္ၾကတာပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ အတူတူကားစီးၾကေသးလား မစီးၾကေတာ့ဘူးလား။ အျပာေရာင္တံဆိပ္နဲ႔ကားကိုစီးတဲ့ ေကာင္ကေလးထဲက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ဒီေန႔ ကားမေစာင့္တာရွိသလဲဆိုျပီး ၾကိဳေတြးၾကည့္မိၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာ့ဆရာၾကီးက ေမးတယ္။ လူေတြဟာ ေန႔တုိင္းလို ကားဂိတ္မွာ ကားလာေစာင့္တာ ဘယ္သြားတယ္လို႔ မင္းထင္သလဲတဲ့။ ဆရာကေတာ့ ဘယ္ေျဖတတ္မွာတုန္း။ ျပံဳးပဲေနလုိက္ရသတဲ့။

Saturday, September 24, 2011

ကုိယ္ပိုင္ စာၾကည့္တုိက္

 ပညာဆိုတာ အင္မတန္ တန္ဖိုးၾကီးပါတယ္။ ပညာရွိရင္ ဘာမဆုိျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မွာ ျငင္းတဲ့အခါ ႏုိင္ေအာင္ျငင္းႏုိင္႐ံုမက ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္လံုးကိုပါ ဦးေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ပညာအမ်ားစုဟာ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွိပါတယ္။ စာမ်ားမ်ားဖတ္ေလ၊ အေတြ႕အၾကံဳပိုရွိေလ၊ ပိုစဥ္းစားတတ္လာေလ၊ ပညာရွိေလပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အသက္ကို ပညာနဲ႔တုိင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္ေတြဟာ ဘဝမွာ အေရးပါဆံုး အခန္းက႑ကေန ပါဝင္ေနပါတယ္။

ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ တိုးတက္ဖို႔ရာ ႏိုင္ငံသားေတြ ပညာတတ္ေရးပါ အေရးပါဆံုးပါ။ ႏုိင္ငံသားေတြ ပညာတတ္ရန္ စာၾကည့္တုိက္ေတြဟာ လိုအပ္ပါတယ္။ အခု ျမန္မာျပည္မွာ ေက်းရြာစာၾကည့္တုိက္ေတြ၊ ျမိဳ႕နယ္စာၾကည့္တုိက္ေတြ ဗံုးေပါလေအာ ဖြင့္ေနတာ သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေအာင္ျမင္သလား မေအာင္ျမင္သလား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ ဘယ္လုိကူညီႏုိင္မလဲေပါ့။ အလွဴေငြထည့္ဖို႔လဲ အပိုေငြမရွိပါ။ အျမတ္တႏိုး စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ လွဴပစ္ဖို႔ဆုိတာကလဲ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္တုိးတက္ေရးကို ကူညီေပးတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္တုိက္ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။

Saturday, September 17, 2011

Long Hard Road Out of Hell


I have always been a huge fan of Marilyn Manson. I loved his music, performance, writings, appearance, well, everything. I admired him and in the same level as Hitler, Mao, and even Nietzsche and Karl Marx. Because he is the only individual of our age who is so powerful and strong. I was heavily influenced by him since I was a kid. Actually, my interest in philosophy, religion, fame, and freedom started with listening to him. His lyrics struck me in the head. I admired him, appreciated him. It is normal for me to have interest in the life of a man who I admire.

Through the reading of his book, I became to understand him more than ever. His ideas, his life, his experiences, his philosophy, I can see them clearly in his book. His life is a story of a worm, who is scared and abused, struggle his way up to get wings and became a hero, Antichrist.

Tuesday, September 6, 2011

Franz Kafka's The Trial Review

It's been a long time since i update this blog. The reason is I simply don't have any inspiration these days. (or maybe I'm not trying to write) Just as in my last short-story, my life-course is repeated with same schedule everyday and then I'm lost. Still, there are some drafts which are just some paragraphs or comments. Here is one of these, a review I wrote on Goodreads.com, which maybe my last straw to regain my inspiration. I hope I can update again one or twice per week.

P.S. I will try to avoid sophisticated tone in my later submissions and try to act like just another blogger ;D



Kafka's another attempt to make fun of living a life. This time with the Trial. One morning, you are accused with unknown crime and live your life as a criminal, everyday is the trial. You can't do anything to defend. You can't run, you can't hide. You desperately search for help but that, too, is hopeless. The Law is above everything. (Heavenly law?) Later, you will realize that you can't do anything to it and finally wait for the judgement, and accept it. That is Kafka's version of life.

In this story, Kafka's symbolism is impressive. It reflects on religion, life, law, even political status of Germany in his era. The young has lost hope, the court is unreliable, the court officials are the worst of all. I'm afraid it, too, reflects the current state of Burma today.

Thursday, June 2, 2011

ေက်းလက္ဆရာဝန္

ဤအေရးအသားမွာ ကာ(ဖ)ကာ 1919 ခုႏွစ္က ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ အေရးအသားျဖစ္သည္။ သူ၏ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ေခါင္းစဥ္အမည္လည္း ျဖစ္သည္။ မူရင္း ဂ်ာမန္ဘာသာစကားမွ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္သူ အမ်ားအျပားရွိရာ ယခု အေရးအသားတြင္ Malaspina University-College မွ Ian Johnston ၏ မူကို ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာစကား တည္ေဆာက္ပံုအေျခခံ မတူညီေသာ အဂၤလိပ္မွ ျမန္မာသို႔ ဘာသာျပန္ဆုိရာတြင္ အေၾကာင္းအရာကိုသာ အနီးစပ္ဆံုး ျပန္လည္ေဖာ္ျပႏုိင္ျပီး “အေရးအသား” မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္ၾကသည္။ အဂၤလိပ္တို႔၏ ဘာသာစကား ေဘာင္အတြင္းမွသာ နားလည္ႏုိင္ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ား၊ ဝါက်မ်ား၊ ဘန္းစကားမ်ားမွာ ရွိတတ္စျမဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္းမွာ အၾကမ္းထည္မွ်သာျဖစ္ျပီး တကယ့္ ကာ(ဖ)ကာကို မေတြ႕ႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏုိင္လွ်င္ မူရင္း ဂ်ာမန္ အေရးအသားကိုသာ ရွာေဖြဖတ္႐ႈ ေစခ်င္သည္။ ဂ်ပန္မွလည္း ကာတြန္းျပန္ဆြဲထားသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ထားေသာ အဂၤလိပ္ အေရးအသား မူရင္းကို ဤေနရာတြင္ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ http://records.viu.ca/~johnstoi/kafka/countrydoctor.htm

Friday, May 6, 2011

ဘာသာျပန္တဲ့ကိစၥ

ဗ်ဳိ႕ ဦးေတဇာ

ကၽြန္ေတာ္ ဟုိေန႔ညက အင္တာနက္လုိင္း ျပတ္ေတာက္သြားလို႔ ေျပာေနတာေလး မျပီးမျပတ္ ျဖစ္သြားရတာကို အခု နည္းနည္းေတာ့ ဆက္ေျပာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္တဲ့ ကိစၥမွာ မကၽြမ္းက်င္သလို ဘိုစာကိုလည္း တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္ထားတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕အျမင္၊ လမ္းေပၚက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္တာပါပဲ။

ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အေရးအသားေတြကို ဘာသာျပန္တဲ့ကိစၥဟာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အထူးသျဖင့္ Philosophy လို ဘာသာရပ္မ်ဳိးေပါ့။ ဦးေလးသိတဲ့အတုိင္း Philosophy ဟာ နဂိုကတည္းက သေဘာတရား ႐ႈပ္ေထြးတဲ့အျပင္ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းေတြကလည္း ခက္ခဲပါတယ္။ ဒီလိုဟာမ်ဳိးကို ဘာသာစကား ဖလွယ္ျပီး ျပန္လည္တင္ျပဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း Philosophy မွာ စကားလံုး/စာလံုးေတြက အေရးၾကီးဆံုး ျဖစ္ေနေလေတာ့ ဘာသာစကားနဲ႔လည္း ကင္းကြာလို႔ မျဖစ္ဘူး။ (သခၤ်ာမွာလို သေကၤတနဲ႔ ရွင္းျပဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။) ဒီေတာ့လည္း Philosophy ကို ဘာသာျပန္တဲ့ အခါမွာ အဓိပၸာယ္တိက်မႈက လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုပဲ။ စကားလံုး/စာလံုး တစ္ခုဟာ အယူအဆ၊ အဓိပၸာယ္ ကြဲျပားသြားႏုိင္တာပဲ။

Thursday, April 28, 2011

ေအာက္မွာ ေနရာလြတ္ေတြ အပံုၾကီးရွိတယ္ (ျမင့္သန္း)

ပါေမာကၡ ဖင္း(န)မဲင္း Richard Feynman က ၁၉၅၉ က ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ There’s Plenty of Room at the Bottom ကို ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္က်မွ ၾကားဖူးတယ္။ မဆီမဆုိင္ေျပာတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေရွးေဟာင္းဂရိ အေတြးအေခၚ သင္ၾကားတဲ့ ပါေမာကၡ မီေလာ့(စ) ဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးပဲ (ခုေတာ့ ဆံုးသြားရွာျပီ)။ ဘာမွ်ေထြေထြ ထူးထူးမေျပာဘဲ ရွာဖတ္ၾကည့္ၾကစမ္းလို႔ပဲ ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ စာၾကည့္တုိက္မွာ သြားေကာ္ပီကူးျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စာၾကည့္တုိက္ထဲက ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ဖတ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းခါမိၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေလ့လာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အေၾကာင္းရပ္ေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ဖင္း(န)မဲင္းက ႐ူပေဗဒ အေျခခံနဲ႔သိပၸံပညာအေၾကာင္း ေဟာေျပာခဲ့တာ။ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာေတာ့ အဖိုးၾကီး မီေလာ့(စ)ကို ေမးၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သူက “ငါေျပာခ်င္တာ ဖင္း(န)မဲင္းရဲ႕အျမင္မွာ အေျခခံေပးတဲ့ သူ႕ ေကာန္တက္(စ) Context အတုိင္းမဟုတ္ဘူး။ ဒႆနိကေဗဒ၊ ဒႆနစနစ္ေတြ အေျခအေနေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ေအာက္ေျခမွာ ေနရာလြတ္ေတြ ရွိေသးတယ္။ ျဖည့္စရာေနရာေတြက်န္ေသးတယ္။ ျဖည့္ႏိုင္တာျဖည့္ဖို႔ပဲ” လို႔ ေျပာျပီး သူရဲ႕ဆိုလိုရင္းကို ရွင္းျပတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဖင္း(န)မဲင္းရဲ႕အျမင္ကို ေထာက္ခံရင္း တျခားတစ္ဖက္က ၾကည့္တာပဲ။

ေနာက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဥေရာပမွာ ဘာသာစကား၊ ဘာသာေဗဒအေၾကာင္း ေလ့လာေနတုန္း ဒီစကားကို ထပ္ၾကားရျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိေနျပီ။ ခင္ဗ်ားဆိုလုိတာ ဘာသာေဗဒရဲ႕အေျခခံမွာ ျဖည့္ႏုိင္တဲ့ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနေသးတယ္ဆုိတာပဲ မဟုတ္လားလို႔ ကထိကမၾကီးကို ေမးလုိက္မိတယ္။ သူက ဝန္ခံတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မသိၾကလုိ႔ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ရသလို အေျပးအလႊားစာၾကည့္တုိက္သြားျပီး ရွာေဖြဖတ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဖင္း(န)မဲင္းရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေခါင္းစဥ္က ဒီေရြ႕ဒီမွ်နဲ႔ မျပီးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထပ္တုိးရျပန္တယ္။ ၂၀၀၅ မွာ မဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပညာရွင္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတစ္ဦးက ရွင္းျပေနတုန္း ညႊန္းျပန္တာ ၾကားရျပန္တယ္။ သူက ပညာရွင္ဆိုေပတဲ့ တကၠသိုလ္ပညာရပ္ဆုိင္ရာ အေဆာက္အအံုထဲက လာတာမဟုတ္ဘူး။ အခ်က္အလက္ ေကာက္ခံေရး စိစစ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာပုိင္းကလာတာ။ ဥေရာပစစ္ေအးကာလရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရွိခဲ့တဲ့လူ။ ဟုိတယ္က သူ႕အခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးငါးေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း ရွင္းျပတုန္း ဖင္း(န)မဲင္းေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လို႔ အစခ်ီရင္း ေျပာျပန္တယ္။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ဖင္း(န)မဲင္းရဲ႕ ေခါင္းစဥ္လိုပဲ။ ေကာန္တက္(စ)ကေတာ့ မတူဘူး။ ေအာက္မွာေနရာလြတ္ေတြ အပံုၾကီးရွိေနတယ္လို႔ သတိေပးတာပဲ။

Friday, April 22, 2011

လူႏွင့္သူ၏လိုအပ္မႈ (ျမင့္သန္း)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အစည္းအေဝးခန္းထဲက ေအဒရီယံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းရဲ႕ ျပင္ဘက္နားေရာက္တာနဲ႔ ဘာနဘီနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ဘာနဘီက အေရးၾကီးတဲ့လူေတြအတြက္ လံုျခံဳေရးတာဝန္ ယူရတဲ့လူ။ အရင္က ကမာန္ဒို လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အလုပ္က ထြက္ခြင့္ရတာနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ လံုျခံဳေရးကုမၸဏီကေလး ေထာင္တယ္။ အေပါင္းအသင္း အဆက္အသြယ္ေကာင္းေတာ့ ေအာင္ျမင္တယ္။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရထားတဲ့သူမို႔လည္း အေျမာ္အျမင္ရွိတယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ေအဒရီယံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား အားတ့ဲအခါ အခ်ိန္ပိုင္းသင္ၾကားေပးတ့ဲ သင္တန္းေတြလည္း ၾကိဳးစားတက္ေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္းေတြက အိုင္က်ဴစစ္ျပီးမွ လက္ခံေတာ့ ဘာနဘီ တက္ခြင့္ရတာကို ၾကည့္တာနဲ႔ သူ႕ အနည္းဆံုး အုိင္က်ဴဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာ ေတြးလို႔ရတယ္။ ခုခ်ိန္အထိ တစ္မိနစ္ကို စာလံုးေရ သံုးရာ၊ သံုးရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ဖတ္ေနႏိုင္ ေသးတယ္ဆိုကတည္းက ဘာနဘီဟာ လူညံ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္မဟုတ္ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေလးစားတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ တျခား လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ေရးဟာ သူ႕မွာ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတာ ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ လက္ခံထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိခ်င္တာကေလးေတြ သိခ်င္တဲ့ အဆက္အသြယ္ေတြ သူ႕ဆီက ရႏုိင္တယ္။ အလုပ္ျပီးသြားၾကျပီလားလို႔ေမးရင္း ကလယ္ေတာ့ ဟိုဖက္အခန္းထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ သူက လွမ္းေျပာတယ္။ ကလယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး။

ျပီးသြားျပီကြာ။ ျပီးသြားတာပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသးတယ္လို႔ ေအဒရီယံက ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဒီကိုေရာက္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ ေက်ာ္သြားျပီလို႔ ဘာနဘီက ထပ္ေျပာျပီး ျပန္ၾကေတာ့မွာလား ေမးလုိက္တယ္။ ေအဒရီယံက မေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲမွာရွိတာ ဖြင့္ေျပာ လုိက္မိတယ္။ အလုပ္ကေတာ့ ျပီးျပီကြာ။ တစ္ေနရာရာ သြားခ်င္တယ္။ အိမ္ျပန္လည္း ႏွင္းဆီပင္ေတြေရေလာင္း။ ေၾကာင္ကို အစာေကၽြး။ ဒါပဲ လုပ္စရာရွိတယ္။ တစ္ေနရာရာကို သြားျပီး ဘာမွ်မလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ေအဒရီယံက ဒါကေတာ့ မိန္းမယူမိတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡတစ္ခုပဲ။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအက်ဳိးတရားေတြကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေတြးခဲ့မိတဲ့လူေတြ ၾကံဳရတတ္တဲ့အက်ဳိးဆက္ေတြေပါ့ကြာလို႔ ေျပာျပီး ခဏရပ္ေနလိုက္တယ္။ ျပီးမွ မင္း စိတ္ကူးကိုေတာ့ ငါလည္း သေဘာအက်သား။ ငါေရာ လုိက္ခဲ့လို႔ရမလားလို႔ ေမးတယ္။ လုိက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေပါ့။ လိုက္တာမလုိက္တာက မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္။ မင္းရဲ႕အခြင့္အေရးပဲ။ ဒါေပတဲ့ ငါ့ရဲ႕စိတ္ကူးအတြက္ကေတာ့ တန္ရာတန္ေၾကး မင္းေပးရမယ္။ ပီႏိုႏြား တစ္လံုးေကာင္းေကာင္း မင္းဝယ္တိုက္ရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေအဒရီယံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ဘာနဘီကို ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပေနတယ္။ ျမင္ရဲ႕မဟုတ္လားလို႔ သူက ေျပာခ်င္တာပဲ။ ဘာနဘီကလည္း ျပံဳးတယ္။ ျပီးမွ သူက ဦးေႏွာက္ေရာင္းစားေနတဲ့လူ။ ဦးေႏွာက္အတြက္ အဖိုးအခကို မင္းေပးရမွာေပါ့လို႔ ေျပာရင္းရယ္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေအဒရီယံက အိုေကလို႔ ေျပာျပီး ဘယ္သြားမွာလဲလို႔ တစ္ဆက္တည္းေမးတယ္။

Friday, April 1, 2011

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အတိတ္ေမ့ေနတဲ့ လူ

ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ျပီး စာမေရးဖူးဘူး။ အိမ္မွာပဲ ေရးတာမ်ားတယ္။ လံုးဝကို မေရးဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အျပင္ေရာက္ေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတုန္း အခ်ိန္ေတြမ်ဳိးမွာ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ စာတစ္ပုဒ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ အတိုအစေလးေတြ မွတ္စုသေဘာမ်ဳိးပဲ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္တေလ ပန္းျခံတို႔ ေကာ္ဖီဆုိင္တုိ႔မွာ စာေရးေနတာ ေတြ႕ရဖူးတယ္။ ပန္းျခံလို ေနရာမ်ဳိးမွာ စာေရးတာက နားလည္ႏုိင္ေပမယ့္ ေကာ္ဖီဆုိင္လိုမ်ဳိး ဆူညံေနတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာ စာေရးတဲ့သူေတြကို နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ စာေရးဖို႔ဆိုတာ အာရံုစူးစိုက္ႏုိင္ဖို႔ လိုမယ္ေတာ့ ထင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွာေရးရင္ေတာင္ အသံဆူတဲ့ ေနခင္းပုိင္းမွာ မေရးတတ္ဘူး။ ညနက္တဲ့အခ်ိန္ရယ္ မနက္ခင္း အေစာၾကီးေတြရယ္ အဲလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွ ေရးလို႔ရတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။

ဒီေန႔ေတာ့ အျပင္မွာ စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေရးဖူးေအာင္လို႔ ေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားမိလို႔ ပန္းျခံကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလည္း အျပင္မွာ စာေရးရတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ပန္းျခံကိုေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေတာ့မယ္။ ေနသိပ္မျပင္းေတာ့တဲ့အခ်ိန္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ ေႏြရာသီမွာ ေတာ္ရံုအေရးမၾကီးရင္ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္မထြက္ဘူး။ ေနပူရင္ လူ႕ရဲ႕စိတ္က ဂနာမျငိမ္နဲ႔ အလိုလိုေနရင္း စိတ္တုိသလိုလို စိတ္ညစ္သလိုလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလလို႔ ေျပာၾကတာ ေနမယ္။ ေနပူတဲ့ေန႔ေတြဆို ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ေလ့ မရွိဘူး။ ညေနေစာင္းခါနီးအခ်ိန္မွာေတာ့ ေနအပူရွိန္ ေလ်ာ့သြားရင္ ထြက္ျဖစ္တယ္။

Tuesday, March 15, 2011

ဘဝတဏွာ

ပံုရိပ္ေတြပါပဲ...
ခင္ဗ်ားလဲ တကယ္မရွိႏုိင္ပါဘူး။

အာရံုငါးပါးကို သတိထားမိတယ္
ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ခံစားခ်က္ေတြလဲပါတယ္
ဒီအိပ္မက္က တစ္ဘဝစာ ရွည္တယ္
ဝန္ခံရရင္ျဖင့္
ဒီအိပ္မက္ေလး ျပီးဆံုးသြားမွာ ေၾကာက္ေနမိတယ္...။

Sunday, March 13, 2011

ဝိေရာဓိအဆုိသင့္ေနေသာ အေရးအသားမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ ဤစာေၾကာင္းကို စတင္ေရးလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွ စတင္၍ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မသိစိတ္မ်ားကသာ လႊမ္းမိုးသြားပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဤစာသားမ်ားကို ေရးေနျခင္းမွာ မသိစိတ္ျဖင့္ ေရးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သိစိတ္ျဖင့္ ေရးသားေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုသုိ႔ ေျပာလိုက္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ လိမ္လည္မႈတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သင္သိသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါသည္။ စင္စစ္ “မသိစိတ္ကို သိေနသည္” ဟူေသာ ဝါက်မွာ ဝိေရာဓိအဆုိတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္သာ မသိစိတ္ျဖင့္ ဤစာေၾကာင္းမ်ားကို ေရးေနသည္ ဆိုပါလွ်င္ ထုိအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သုိ႔မွ် မသိႏုိင္ပါ။ ဤစာသားမ်ားကိုလည္း မည္သုိ႔မွ် ေရးသားႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ မသိေသာအရာကုိ ကၽြႏု္ပ္က မည္ကဲ့သို႔ ေဖာ္ျပႏုိင္မည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤ အေရးအသား တစ္ခုလံုးမွာ ဝိေရာဓိအဆိုသင့္ေနေသာ အေရးအသားမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။

မနက္ျဖန္ သတင္းစာကို ယေန႔ဖတ္ျခင္း မွစ၍ ဝိေရာဓိအဆုိသင့္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ဥပမာ ဆိုရလွ်င္ သင္မေရးတတ္ေသာ စာလံုးကို ေရးၾကည့္ပါ။ သင္ မသိေသာအရာ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါ။ ထုိသို႔ေသာ ကိစၥမ်ားသည္ ကိုယ့္တံေတာင္ဆစ္ကိုယ္ လွ်ာျဖင့္လွ်က္ၾကည့္သလို အေျပာလြယ္၍ လက္ေတြ႕မက်ေသာ ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ဝိေရာဓိမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ဝိေရာဓိမ်ားတြင္ တစ္နည္းတစ္ဖံုျဖင့္ သူတို႔၏ အလွအပမ်ား တည္ရွိေနသည္။ အနည္းဆံုး ၎တို႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရျခင္းသည္ စိတ္ေက်နပ္မႈ တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။

Saturday, February 26, 2011

ေပ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥ (ျမင့္သန္း)

ငယ္ငယ္က အေဖရယ္၊ ဘၾကီးသုခရယ္၊ ဦးေလးခန္႔ရယ္ ဘုန္းၾကီး ဦးအဂၢရဲ႕ ဖိုရံုကေလးမွာ ထုိင္စကားေျပာၾကရင္း ျငင္းၾကတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုရွိတယ္။ "ေပ်ာ္တယ္" ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပဲ။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾကရင္း စကားအူေပါက္ ေလွ်ာက္ေျပာၾကရာက အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေလ့ရွိၾကတာပဲ။ ဦးေလးခန္႔ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေပတဲ့ စကားနည္းတယ္။ (အေဖတို႔တစ္ေတြဟာ ေက်ာင္းဆရာဘဝက လာၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဦးေလးခန္႔ တစ္ေယာက္သာ ေသတ့ဲအထိ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္သြားတာ။) သူက နားေထာင္တာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဖနဲ႔ ဘၾကီးသုခတို႔ႏွစ္ေယာက္သား စကားအေခ်အတင္ေျပာရင္ သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တ့ဲ အဓိကအခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အေဖနဲ႔ ဘၾကီးသုခတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံအျမင္ဟာ လံုးလံုးကို မတူဘူး။ အေဖက ဘာသာေရးမွာ အေျခခံတယ္။ ဘၾကီးသုခက လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈမွာ အေျခခံတယ္။

အေဖန႔ဲ ဘၾကီးသုခတို႔ေျပာတဲ့ "ေပ်ာ္တယ္"၊ "မေပ်ာ္ဘူး"။ "လူဘယ္လိုေပ်ာ္သလဲ"၊ "လူေပ်ာ္ႏိုင္သလား" ဆိုတာေတြကို အရွည္အက်ယ္ စဥ္းစားမၾကည့္ခဲ့မိဖူးဘူး။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ တစ္ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့ပံုပဲ။ အထူးသျဖင့္ အသက္ၾကီးလာေတာ့ လူငယ္ေတြ ေပ်ာ္တာေတြ႕ရင္ ငါေကာ ဒီလိုေပ်ာ္ဖူးသလားဆိုတ့ဲ ေမးခြန္းက ေပၚလာတတ္တယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ခရီးသြားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ထုိင္ျပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာ မိတ္ေဆြက တို႔ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ဟိမဝႏာၱေတာင္ေျခ သြားၾကမလဲလို႔ ေမးတယ္။ သူက အတည္ေျပာတာ။ ဇနီးသည္က ရွင္လည္း အဲဒီစာရင္းထဲ ပါသြားျပီလားလို႔ မိတ္ေဆြကို ၾကားျဖတ္ေမးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကုိ သြားေစခ်င္ပါတယ္လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ မိတ္ေဆြကေတာ့ ျပန္မေျဖဘဲေနျပီး ေခါင္းခါတယ္။ ေခါင္းခါတယ္ဆိုတာကလည္း ခက္ေတာ့ အခက္သား။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေခါင္းခါတာကေတာ့ မေကာင္းစိတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စိတ္နဲ႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ယံုတယ္။

Friday, February 25, 2011

ဒႆနိကအရႈပ္အေထြး

ဒႆနိကေဗဒကို ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တ့ဲ ဘာသာရပ္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္ နားမလည္ဘူးဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ဝန္ခံၾကေသးသည္။ မွန္ပါသည္။ ဒႆနိကေဗဒသည္ အင္မတန္ရႈပ္ပါသည္။ ေဝါဟာရေတြကို စနစ္တက်ေလ့လာေသာ ဘာသာရပ္လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဝါဟာရမ်ားမွာ အင္မတန္နက္နဲပါသည္။ ထိုသုိ႔ နက္နဲေသာ ေဝါဟာရမ်ားကို ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆိုရာတြင္ ျမန္မာဘာသာစကား၏ နက္နဲမႈေၾကာင့္ ပို၍ပင္ ရႈပ္ကုန္ပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒႆနိကေဗဒကို နားမလည္ရေသာ အေၾကာင္းရင္း၏ လက္သည္မွာ စကားလံုးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိပါရေတာ့မည္။

ဒႆနိကေဗဒအေၾကာင္းကို ေရးသားရာတြင္ အခ်ဳိ႕ေဝါဟာရမ်ားကို ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ဖလွယ္ျခင္း မျပဳဘဲ မူရင္း အဂၤလိပ္ဘာသာအတုိင္း ေရးသားလွ်င္ ပို၍သင့္ေတာ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဘာသာစကားတစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ဖလွယ္ရာတြင္ မူရင္းအဓိပၸါယ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈ အနည္းငယ္ရွိပါသည္။ ဒႆနိကေဗဒ ေဝါဟာရတခ်ဳိ႕ကို ျမန္မာသာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိလိုက္ေသာအခါတြင္ အဓိပၸါယ္ေသြဖီသည္သာမက လံုးဝမတူေတာ့သည္မ်ားပင္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

Thursday, February 24, 2011

ေဒးကား၊ Matrix ႏွင့္ အစစ္ေယာင္ကမာၻ

Matrix ရုပ္ရွင္ကားကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ဖူးၾကလိမ့္မည္။ ထိုရုပ္ရွင္ထဲတြင္ ကမာၻေပၚရွိ လူသားမ်ားကို စက္ရုပ္မ်ားက ဖမ္းဆီး၍ စြမ္းအင္ထုတ္သည့္အခါတြင္ လူသား၏ အသိအာရံု (conscious) သည္ matrix ဟူေသာ ကမာၻ သို႔မဟုတ္ နယ္ပယ္အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ ထိုနယ္ပယ္၏ ျပင္ပတြင္ သူ၏ အစစ္အမွန္ေလာကတြင္ တည္ရွိေနျခင္းကို ကာယကံရွင္ လူသားကိုယ္တုိင္ေသာ္မွ သတိမျပဳမိေခ်။ သူ၏ စိတ္အာရံုသည္ အမွန္တကယ္မရွိေသာ matrix ႏွင့္သာ အျမဲတေစ ထိေတြေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ထုိ matrix ကိုသာ အစစ္အမွန္ကမာၻဟု ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အစစ္အမွန္ေလာက ဟု အထင္ခံရေသာ အတုအေယာင္ ေလာကကို အစစ္ေယာင္ကမာၻ (virtual reality) ဟု ေခၚဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အစစ္ေယာင္ကမာၻ အိုင္ဒီယာကို ဦးစြာပထမ အစေဖာ္ေပးခဲ့သူမွာ ေခတ္သစ္ေတြးေခၚပညာရွင္ [1] ေဒးကား ပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ အေတြးအေခၚစနစ္သည္ သံသယကို အေျခခံသည္။ ေလာကတြင္ သံသယ ျဖစ္ႏုိင္သမွ် အရာအားလံုးကို သံသယထားရမည္ဟု ေဒးကားက သူ၏ အေတြးအေခၚကို စတင္ခ့ဲသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မည္သည့္အရာကိုမွ် လံုးဝဥသံု ယံုၾကည္ျခင္း မရွိေစျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ သံသယျဖင့္ စတင္ပါမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ လံုးဝ သံသယမရွိႏုိင္ေသာ မျငင္းပယ္ႏိုင္ေသာ အမွန္တရားကို ေရာက္ႏုိင္မည္ဟု ေဒးကားက ဆိုသည္။ [2]

Wednesday, February 23, 2011

Diary Entry, 22th Feb

ဒီေန႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔က်မွ ေထြေထြထူးထူး အိပ္မေပ်ာ္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ insomnia ျဖစ္ေနတာၾကာျပီ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုေတာ့ genius ေတြမွ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေရာဂါလို႔ လိမ္ထားတာပဲ။ အိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႔ပဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း လေရာင္နဲ႔ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က ျခံဝန္းၾကီးထဲမွာ တိုက္ေနကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အတုိင္း ေဆာက္ထားတယ္။ ဝန္းရဲ႕ အလည္ေခါင္မွာ သစ္ပင္ပန္းျခံလို္လို၊ ခ်ဳံလုိလိုရွိတယ္။ ညသန္းေခါင္းအခ်ိန္ လေရာင္တစ္ဝက္ သစ္ပင္ေတြကို ထိုးေနတာ ၾကည့္ရတာ လွတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ လေရာင္တစ္ဝက္လို႔ ေရးတာက ဒီေန႔လတစ္ဝက္ပဲ ရွိတဲ့ေန႔မို႔လို႔ရယ္။ ေဆးလိပ္ကုန္သြားေတာ့ အိမ္ထဲကို ျပန္ဝင္ျပီး စာထိုင္ေရးလိုက္တယ္။

စာမေရးတာၾကာေနျပီ။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပို႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ ႏွစ္လစြန္းစြန္း ရွိေရာ့မယ္။ ဒီႏွစ္လအတြင္း ေရးျဖစ္တာနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရွိတယ္။ သိမ္းထားတာေတြလဲ ပါတယ္။ အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္သြားတာေတြလဲ ပါတယ္။ မတင္ျဖစ္တာကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ လမ္းမၾကံဳေသးလို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ ပို႔စ္တစ္ခါတင္ရတာလဲ လြယ္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ ေက်ာ္ရခြရနဲ႔။ ျပီးေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း ေကာ္နက္ရွင္အေျခအေနဆိုးတယ္။ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာေလးေတြ လုပ္တာေတာင္မွ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနျပီ။ ဘေလာ့စေပါ့ကို အခ်ိန္မေပးႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။