My thought is me: that is why I can't stop. I exist by what I think...and I can't prevent myself from thinking.
Jean-Paul Sartre, Nausea.
စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ဝင္လိုက္ေတာ့ ဆယ္နာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္လိုေသးတယ္။ စားပြဲထုိးကို သူ႕နာမည္ေျပာလုိက္ျပီး ၾကိဳမွာထားတဲ့ စားပြဲကို တန္းတန္းမတ္မတ္ပဲ သြားလိုက္တယ္။ မုိးေရထဲ လာရတာမို႔လို႔ သူ႕ကုတ္အကၤ်ီက နည္းနည္းစိုေနေပတဲ့ အရမ္းၾကီးေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္မေနတာေတာ္ေသးတယ္။ သူ႕အေနနဲ႔ ဒီဆုိင္ကို ဆယ္နာရီအတိေလာက္ ေရာက္လာေအာင္ ထြက္ခဲ့တာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက ဒါမ်ဳိး ေစာင့္ဆုိင္းရတာေတြကို သိပ္မုန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ခ်ိန္းထားရင္ ေနာက္က်တတ္တာကိုလည္း သူသိေနတယ္။ သူက ခ်ိန္းထားျပီးသား စကားကၽြံထားလို႔သာ လာရတာ သိပ္ေတာ့ လာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ခုလည္း သူက ေစာေရာက္ေနေတာ့ ဟိုအမ်ဳိးသမီး မလာမခ်င္း ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ေစာင့္ရဦးမယ္။ ဆယ္မိနစ္လံုးလံုး ဘယ္လုိအခ်ိန္ျဖဳန္းမလဲဆိုတာ သူေတြးရင္းနဲ႔ ဆုိင္ထဲကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
