ေပ်ာက္ဆံုးေနျခင္းမ်ားအတြင္း၌ ရွာေဖြ၍မရႏုိင္ေတာ့သည္မ်ား (ျမင့္သန္း)

... What happens to me happens through me, and I can neither affect myself with it nor revolt against it nor resign myself to it. I am alwasys the focal point of everything that happens to me.

Jean-Paul Sartre, Being and Nothingness.

အဘုိးဆံုးသြားတာ ၾကာျပီ။ အဘိုးဆံုးသြားေတာ့ အေဖက ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ နယ္ပိုင္ၾကီးကလည္း ဆက္တယ္။ မင္း လာႏိုင္မယ္ မထင္လို႔ ငါနဲ႔ နယ္ပိုင္ၾကီးနဲ႔ ၾကည့္ျပီးစီစဥ္လိုက္တယ္လို႔ အေဖက ေျပာတယ္။ နယ္ပိုင္ၾကီးကေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ား အေဖကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး စီစဥ္လိုက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္လို စီစဥ္လိုက္ၾကမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမးမၾကည့္မိဘူး။ အသက္မရွဴေတာ့တဲ့ ရုပ္ခႏၶာခ်ည္းသက္သက္ကို ေျမျမွဳပ္ခ်င္ျမွဳပ္၊ မီးသျဂၤိဳလ္ခ်င္ ျဂိဳလ္ ဒီႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဂူေတြဘာေတြေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဘိုးက ဂူသြင္းတာတို႔ဘာတို႔ မၾကိဳက္ဘူး။ ငါေသရင္ ငါ့ကို သတိမရေနၾကေစခ်င္ဘူးရယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ေသသြားတဲ့အဘိုးကို ဘယ္လိုစီစဥ္လိုက္ၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ဘူး။ လူအျဖစ္န႔ဲ ရွိေနစဥ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အဘိုးဟာ ေသသြားေတာ့ အဘိုးမဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အသက္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သိမႈမရွိေတာ့ ထင္းတံုးတစ္တံုးန႔ဲ ဘာမွ် ကြာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို ေတြးၾကည့္မိေတာ့လည္း တိဗက္ေတြဟာ လူေသသြားျပီးရင္ ခုတ္ထစ္ျပီး လဒစာေကၽြးတယ္ဆိုတာ ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲလို႔ေတာင္ ျမင္မိတယ္။ ဘာခ်ည္းေျပာေျပာ အဘိုးကိုေတာ့ သတိရ ေနေသးတယ္။ သူ အသက္ရွင္ေနတုန္းကာလကို သတိရေနမိတယ္။ သူ အသက္ရွိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အဘိုးျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သတိရေနမိတာ။ “သူ” ဆိုတဲ့နာမ္စားဟာ ခုေတာ့ “ရွိတုန္းက” ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ျပပုဒ္တစ္ခုနဲ႔ တြဲသံုးစရာ ျဖစ္သြားတယ္။


အဘုိးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႕တုန္းကေတာ့ သူကေျပာတယ္။ မင္းနဲ႔ငါ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ၾကေတာ့မွာ။ ဒီေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာထားခဲ့ေခ်တဲ့။ အဲဒီတုန္းက အဘိုးကို မဟုတ္တာဘဲ အဘိုးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ၾကဦးမွာပါ၊ အဘိုးလည္း က်န္းမာေနေသးတာပဲလို႔ေျပာေတာ့ အဘိုးက ျပံဳးတယ္။ ျပီးေတာ့ သဘာဝက်က် စဥ္းစားစမ္းပါကြာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မညာခ်င္စမ္းပါနဲ႔လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဘိုးက ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမေပါက္မိဘူး။ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ အဘိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္တာတစ္ခုလို႔ ေတြးထားလို႔မရဘူး။ သဘာဝတရားၾကီးအထဲမွာ တကယ္ရွိေနတာ တစ္ခုပဲ။ လူေတြက ကေမာက္ကမေတြျမင္ျပီး ရွိတာကို မရွိသလို၊ မရွိတာကို ရွိသလို သေဘာထားေနၾကတာလို႔ အဘိုးက ေျပာျပန္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ပိုရႈပ္ကုန္တာ။ အဘိုးရာ အဘိုးေျပာတာေတြ ရႈပ္ရႈပ္လာတယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဘုိးက ေခါင္းခါရင္း လြယ္လြယ္ကေလးပါကြာလို႔ ေျပာတယ္။ အဘိုး ရွင္းျပမယ္လို႔ စကားခံလိုက္ျပီး ရွင္းျပတယ္။ လူေတြဟာ လူအျဖစ္နဲ႔ ရွိေနတယ္လို႔ ျမင္ေနၾကတယ္။ ရွိေနတယ္ဆုိတာ ျမဲေနတဲ့သေဘာပဲ၊ ျခံထိပ္မွာ သစ္ပင္တစ္ပင္ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္သြားၾကည့္ၾကည့္ ျမင္ေနရတယ္။ ျမဲေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ ျဖစ္ေနျခင္းတစ္ခုပဲ။ ရွိေနျခင္းက တျခား၊ ျဖစ္ေနျခင္းရဲ႕ အတြင္းမွာ ရွိေနၾကရတာ။ ျဖစ္ေနျခင္းရဲ႕ အတြင္းမွာ အေသခ်ာဆံုးအရာဟာ ရွိေနျခင္းပဲ။ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေနျခင္းကို လူေတြက ျဖစ္၊ ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာကြလို႔ အဘိုးက အရွည္ၾကီး ရွင္းျပတယ္။ လူဟာ ျဖစ္ေနျခင္းအတြင္းကဆိုတဲ့ အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒီထက္ပိုလာတဲ့ဟာေတြကိုေတာ့ သေဘာေပါက္သလိုလိုပဲ။ သေဘာေပါက္သလိုလုိပဲဆိုတာ ငါးဆယ္ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ သေဘာေပါက္တာလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ အေတာ္ ေျဖရက်ပ္မယ္ထင္တယ္။ ျပႆနာက နားလည္တယ္၊ နားမလည္ဘူး ဆိုတာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ တြက္လို႔ရမွာလဲ။ နားလည္ရင္ နားလည္တာပဲ။ နားလည္သလိုလိုပဲဆိုတာက တကယ္ေတာ့ နားမလည္ဘူးဆိုတာကို ေဘးလူ အထင္ၾကီးေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိကၡာတင္ ေျပာတာပဲမဟုတ္လား။

အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး။ အဘုိးကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တစ္ေန႔ အဘိုးမရွိေတာ့တဲ့အခါ ရွိေနေသးတဲ့ လူေတြက အဘိုးကို ဘယ္လို သတိရ ေစခ်င္သလဲ။ ဥပမာေျပာရရင္ေတာ့ အဘုိးရာ ဒီလူၾကီးဟာ လူေတာ္ၾကီး၊ ဒီလူၾကီးဟာ လူေကာင္းၾကီး ဆိုသလိုေပါ့။ အဘိုးကို ဘယ္လိုမ်ား အမွတ္ရ ေနၾကေစခ်င္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို အဘိုးက ျပံဳးျပီးၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မင္းက စိတ္ကူးယဥ္တတ္တာပဲလို႔ အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို မေျဖေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္သြားလို႔ အဘိုးကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ မေနႏုိင္လုိ႔ ဘာကိုဆိုလုိတာလဲအဘိုးလို႔ ေမးၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္စြမ္း မရွိတာကို အရွည္အက်ယ္ ဆက္ေတြးၾကည့္တာဟာ စနစ္တက် ဆင္ျခင္ျခင္းရဲ႕ လုပ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာကို ေက်ာ္လိုက္တာခ်ည္းပဲ သားရဲ႕။ စနစ္တက်ဆင္ျခင္ျခင္းရဲ႕ လုပ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာကို ေက်ာ္လုိက္တာ မွန္သမွ်ဟာ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားတစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းသြားေတာ့တာပဲလို႔ အဘိုးက ေျပာတယ္။ အဘိုးျပန္ေျပာလုိက္တာက ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို ေျဖေတာ့ ေျဖလုိက္တာပဲထင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို ေျဖလိုက္တာပဲရယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိလိုက္မိဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ။ အဘုိးကုိ တည့္တည့္ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဘုိးေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူးလို႔၊ အဘိုးက ျပံဳးျပန္တယ္။ ျပီးမွ ေျပာတယ္။ သူမ်ားေတြက ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုျမင္ဖို႔၊ ဘယ္လိုလက္ခံဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္က မွာထားခဲ့လို႔ မရဘူးကြဲ႕။ ဒီကိစၥက ႏွစ္ႏွစ္လီ ေလးဆိုတာမ်ဳိး လုပ္လို႔မရဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္လီ ေလးဆိုတာက ႏွစ္နဲ႔ေလးကို ဘာမွန္းမသိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အလြတ္က်က္ခုိင္းထားလုိ႔ရတယ္။ အဲဒီကေလးက တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့ ႏွစ္ဆိုတာဘာ၊ ေလးဆိုတာဘာလို႔ သိလာရင္ ႏွစ္ႏွစ္လီ ေလးဆိုတာကို အက်ယ္ထပ္ရွင္းျပဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားအေလာင္းလို႔ ျမင္ေအာင္ လူတကာကို လုိက္ေျပာထားလို႔ မရဘူး။ ႏြားေက်ာင္းသားဟာ ဘုရားအေလာင္းလို႔ ေတာ္မွသာ လူေတြက သူ႕ကို ဘုရားအေလာင္းလို႔ ျမင္မွာ။ အဘိုးေျပာခ်င္တာက အဘိုးဟာ ဘာခ်ည္းျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ ဘာခ်ည္းလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ လူတုိင္းဟာ အဘိုးကို သူတို႔အျမင္ထဲမွာ သူတို႔ၾကိဳက္သလို ျမင္ႏုိင္တယ္။ ဒါ သူတို႔ အခြင့္အေရးပဲလို႔ အဘုိးက ျပန္ေျဖရွင္းျပျပီး ခဏ ရပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ ့အဘိုးရဲ႕ အေျဖေတြကို သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဘိုးက သူ႕စကားကို အဆံုးသတ္တယ္။ အဘိုး မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အခါ ဘာျဖစ္လို႔ သတိရေနၾကရေတာ့မွာလဲ။ အဲဒီအခါမွာ အေရးအၾကီးဆံုးနဲ႔ ရွိေနျခင္းတစ္ခုက အဘိုးရဲ႕ မရွိေတာ့ျခင္းပဲတဲ့။

ဒီလိုေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္တယ္။ အဘိုးန႔ဲ စကားသြားေျပာေနက် နယ္ပိုင္ၾကီးကေတာ့ အဘိုးဆံုးသြားတဲ့အတြက္ သိပ္ဝမ္းနည္းေနသလိုပဲ။ အဘုိးဆံုးျပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ နယ္ပိုင္ၾကီးနဲ႔ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူခ်င္းေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ နယ္ပုိင္ၾကီးက အဲဒီအခ်ိန္အထိ စကားေျပာတုိင္း ဝမ္းနည္းသံပါ ေနေသးတယ္။ သူ႕အေျပာအရ အဘုိးဆံုးျပီး ရွစ္လေလာက္အၾကာမွာပဲ သူလည္း ေဆးခြင့္တင္ျပီး အလုပ္က ထြက္လိုက္တယ္တ့ဲ။ ခင္ဗ်ားအဘိုး ဆံုးသြားေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားကိုးတစ္ခု ေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။ ဘာမွ် ဆက္ျပီး လုပ္လို႔ကိုင္လို႔ မေကာင္းဘူး။ အဘုိးအိမ္ဘက္ကို သြားမယ္ဆိုရင္ လစ္ဟာေနတဲ့ အရပ္တစ္ခုကို သြားရသလိုပဲ။ မရွိမွန္းသိသိနဲ႔ ရွိေနခဲ့တုန္းကဟာေတြကို သတိရေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေဖကလည္း သူ႕အေျပာကို ေထာက္ခံတယ္။ အေဖက လက္ေတြ႕ဆန္တယ္လို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ အေဖက စီးပြားေရးအျမင္မွာ အမ်ားၾကီး ေရွ႕ကို ၾကိဳေတြးတတ္တဲ့လူ။ အေဖနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕ေတာ့ အေဖက ေျပာတယ္။ မင့္ နယ္ပိုင္ၾကီးကို ငါတို႔ အေတာ္ေစာင့္ေရွာက္ထားရတယ္။ ငါ့အထင္ေျပာရရင္ေတာ့ မင့္အဘိုး ဆံုးသြားေတာ့ သူက မင္းထက္ေတာင္ ခံစားေနပံုရတယ္တဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ နယ္ပိုင္ၾကီးက အဘိုးနဲ႔ ပိုျပီး အနီးကပ္ေနရတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေသာၾကာေန႔ ညေနကတည္းက အဘိုးအိမ္ကို သြားတယ္။ စားစရာ၊ ေသာက္စရာေတြ ဝယ္သြားျပီး သူကုိယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး စားရင္း ေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကတယ္။ ရာသီဥတုမ်ားေကာင္းရင္ ျမစ္ဘက္ကို ျမင္ေနရတဲ့ အဘုိးအိမ္ရဲ႕ ဝရန္တာေပၚမွာထုိင္ျပီး ညတစ္ဝက္ေလာက္အထိ စကားေျပာၾကသတဲ့။ နယ္ပိုင္ၾကီး ျပန္ေျပာျပတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားမိတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ခင္ဗ်ားအဘိုးဟာ က်ဳပ္ကို နားလည္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ထဲမွာေတာ့ အဘိုးဟာ နယ္ပိုင္ၾကီးကိုမွ မဟုတ္ဘူး လူေတြကို နားလည္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။ နားလည္တယ္လို႔ ဆိုရေပတဲ့ နားလည္တဲ့အတြက္ သေဘာတူတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာဘူး။ နားလည္တဲ့အတြက္ အစစအရာရာ ခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဘိုးဟာ ျဖစ္ေနတဲ့အတုိင္း စီးေမ်ာလိုက္ပါသြားတတ္တဲ့ လူေတြကို သိပ္မၾကိဳက္ဘူး။ သူ႕အျမင္ထဲမွာ လူဟာ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာ ႏွစ္ခုအၾကားမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ တစ္ခုခု လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ျဖစ္သင့္တာကိုေရြးဖို႔ လုိတယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။

နယ္ပိုင္ၾကီးက စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာတစ္ခု ေျပာျပတာ ရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း သင္းအုပ္ဆရာ ဦးအာလ္ဘိ လာရင္လည္း အဘိုးက ခင္ဗ်ားကို သတိရေနတတ္တယ္။ သင္းအုပ္ဆရာက ႏွစ္လတစ္ခါေလာက္ ျမဳိ႕ေတာ္ကိုသြားဖို႔ ေတာင္ရိုးက ဆင္းလာရင္း အဘိုးအိမ္မွာ တစ္ညေလာက္ ဝင္အိပ္တတ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဘိုးက သင္းအုပ္ဆရာကို ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း က်ဳပ္ေျမးကိုလည္း ဆံုးမစမ္းပါဦးတဲ့။ ဒီေတာ့ သင္းအုပ္ဆရာက ေျပာတယ္။ အဘိုးဟာ ျမင္းလို ေကာင္းေကာင္းေျပးတတ္ေအာင္ လိပ္ကို အေျပးသင္ခုိင္းေနတာပဲတဲ့။ အဲဒီတုန္းကမ်ားဗ်ာ ခင္ဗ်ားအဘိုး အားပါးတရရယ္တာ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ထြက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သင္းအုပ္ဆရာက ေျပာတယ္။ အဘိုး ငါ့ေနာက္မွာ ထာဝရဘုရားသခင္ ရွိတယ္။ အဘိုးေျမး အေနာက္မွာ ဘာမွ်မရွိဘူး။ တစ္နည္းေျပာရရင္ သူက ငါ့ထက္ေတာင္ လြတ္လပ္ေနေသးတယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ ဆံုးမရရင္ သူ႕ေနာက္မွာ ထာဝရဘုရားကို ေနရာခ်ထားေပးဖို႔ပဲ ငါ့အေနနဲ႔ ေျပာႏုိင္မယ္။ ငါ ဆုေတာင္းေပးႏုိင္တယ္။ ဒါေပတဲ့လည္း သူက သူ႕အေနာက္မွာ တစ္ခုခုက ထိန္းခ်ဳပ္ထားမွာ သိပ္ေၾကာက္တဲ့လူပဲ အဘိုးရဲ႕လို႔ေျပာေတာ့ အဘိုးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ျပီး နားေထာင္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဘိုးက ေျပာတယ္တဲ့။ ဒီအပိုင္းကေတာ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားေရာ က်ဳပ္ပါ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္တဲ့ကိစၥ။ သူ႕ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ပဲဗ်။ က်ဳပ္ စိတ္ပူေနတာတစ္ခုက ခင္ဗ်ားကူညီႏိုင္တာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ေတာ့ မသက္ဆိုင္ဘူးထင္တယ္။ က်ဳပ္ သတိထားမိတာတစ္ခုက သူ႕မွာ တြယ္တာစိတ္ နည္းနည္းလာတာကိုပဲ။ သူေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ သူလုပ္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ယွဥ္ျပီး က်ဳပ္ေျမးက ဆင္ျခင္တံုတရားကုိ ဦးစားေပးတယ္။ ဦးစားေပးတဲ့အပိုင္းကေတာ့ ဘာမွ်လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဦးစားေပးဖို႔အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းႏုိင္ေအာင္ စိတ္ကုိ ပ်ဳိးေထာင္ယူသတဲ့။ အဲဒီေလာက္အထိက်ေတာ့ မေကာင္းလွဘူးလို႔ ထင္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားအဘိုးက ေျပာတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ သူသိရံုေလာက္အတြက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပဖူးတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုေတာင္ အဘုိးက နယ္ပိုင္ၾကီးနဲ႔ ဦးအာလ္ဘီကို ေျပာတယ္ဆုိပဲ။ အဲဒီေန႔တုန္းက အဘိုးက ေျပာေသးသတဲ့။ ၾကိဳက္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ၾကိဳက္၊ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ လူမွာ ခံစားတတ္တယ္ဆိုတာကေလးေတာ့ ရွိသင့္ေသးတယ္လို႔ ထင္တာပဲလို႔ ေျပာေသးတယ္တဲ့။

ဒီအခ်က္ကေတာ့ အဘိုးနဲ႔ အဖ အၾကားမွာ အဓိကကြာျခားခ်က္ တစ္ရပ္ပဲ။ အေဖမွာ ခံစားခ်က္ နည္းတယ္ထင္တယ္။ သနားတတ္တာဟာ မေကာင္းဘူးလို႔ အေဖက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သနားရင္ သံသရာ ရွည္တတ္တယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုရယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး၊ ေမးမၾကည့္မိခဲ့ဘူး။ တစ္ခါက စကားစပ္မိေတာ့ အေဖက ေျပာတယ္။ ခံစားတာတို႔၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအေပၚမွာ တုန္႔ျပန္တာတို႔ဆိုတာက အခ်ိန္ပိုေနတဲ့ လူေတြအတြက္ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဘာလို႔လဲလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ အခ်ိန္ပို မရွိဘူး။ မရွိလို႔ ခံစားခ်က္တစ္ခုခုအေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ခံမေနႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေဝဒနာ တစ္စံုတစ္ရာကို ပြားမယူႏုိင္ဘူးတဲ့။ ဒီအေၾကာင္းကို အဘိုးကိုေျပာျပေတာ့ အဘိုးက ျပံဳးေနတယ္။ ျပီးမွ မင္းအေဖက စီးပြားေရး သမားကြဲ႕။ စီးပြားေရးအျမင္မွာ အဓိက ေရွ႕တန္းတင္ျပီး လက္ခံထားတာက အက်ဳိးအျမတ္ပဲ။ အက်ဳိးအျမတ္ဆိုေပတဲ့ ပိုက္ဆံကိုခ်ည္း တြက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ လက္ခံထားတဲ့ အတိုင္းအတာထဲမွာ ျမတ္စြန္းမႈ တစ္ခုခုရတာဟာ သူ႕ရဲ႕ အက်ဳိးအျမတ္ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူလိုလူမ်ဳိး အဖို႔ကေတာ့ အသံုးက်၊ အသံုးဝင္မႈဟာ စံတစ္ခုပဲ။ ေဝဒနာတစ္စံုတစ္ရာဆိုတာက အသံုးက်၊ အသံုးဝင္မႈနဲ႔ တုိင္းတာၾကည့္လို႔မွ မရဘဲ။ မင့္အေဖအတြက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ဆိုတာ အခ်ိန္ပုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္မ်ဳိးကလြဲလို႔ ဘာမွ်မဟုတ္ဘူးလို႔ ျမင္မွာပဲ။ သူ႕ဟာနဲ႔သူေတာ့ ဟုတ္သေပါ့ကြာလို႔ အဘုိးက ရွင္းျပတယ္။ ဒီလုိဆုိျပန္ေတာ့လည္း အေဖ့အယူအဆကို ကၽြန္ေတာ္က အၾကိဳက္သား။ အေဖ့လို စီးပြားရွာတာကို နားမလည္ေပတဲ့ ခံစားခ်က္ရွိတာ အခ်ိန္ပုပ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သေဘာတူတယ္။ အသက္ၾကီးလာေသ ပိုျပီး သေဘာက်လာေလပဲ။ အေဖေျပာတဲ့ စီးပြားေရးဆိုတာက ေငြေၾကးအရ ျမတ္စြန္းမႈတင္ မဟုတ္ဘူး။ မင္းအသိအျမင္ မင္းပါဝင္ေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတုိ႔နဲ႔ ယွဥ္ျပီး ျမတ္တယ္၊ ရႈံးတယ္ဆိုတာလည္း ၾကည့္ဖို႔လုိသတ့ဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္သေဘာမေပါက္ဘူး။ နားမလည္ဘူးလို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ရွင္းျပပါဦး အေဖရာလို႔ ေျပာေတာ့ အေဖက မင္းနားလည္တဲ့ အေတြးအေခၚဆိုတာေတြနဲ႔ ငါ ရွင္းျပမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ လူေတြဟာ သူ႕အေတြးအေခၚနဲ႔သူ ေနၾကသလို သူမ်ားအေတြးအေခၚကိုလည္း ယူသံုးတတ္ၾကတယ္။ သူမ်ားေျပာဆုိထားခဲ့တာေတြအတုိင္း လုပ္ကိုင္ၾကည့္လို႔ ကုိယ့္မွာအက်ဳိးရွိတယ္ဆိုရင္ တျခားအေတြးအေခၚတစ္ခုအရ ကိုယ္က အျမတ္အစြန္း ရလိုက္တာပဲတဲ့။ ဒီလိုေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က နယ္ပုိင္ၾကီးနဲ႔ တယ္လီဖုန္း ေျပာျဖစ္တယ္။ နယ္ပိုင္ၾကီးက အဘိုးအိမ္ကို ဆက္ျပီး ေစာင့္ေရွာက္ထားေလေတာ့ အဘိုးအိမ္ကေလးအေၾကာင္း ေျပာတယ္။ နားေထာင္ေနရေပတဲ့ အဘိုးအိမ္ကုိ မ်က္စိထဲမွာ သိပ္မျမင္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျမးအဘိုး ေလွေလွာ္ၾကတုန္းကေလ . . ဆိုျပီး နယ္ပိုင္ၾကီးက ေျပာေနေပတဲ့၊ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ေရးေတးေတးပဲ၊ သိပ္မသဲကြဲ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ နယ္ပိုင္ၾကီးက စကားေျပာရင္း ခင္ဗ်ားအေဖ ရွိတုန္းကဗ်ာ . . လို႔ အစခ်ီျပီး စကားတစ္ခြန္းေျပာေတာ့ အေဖဆံုးသြားတာကို သတိျပန္ရလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ အေဖေတာင္ ဆံုးသြားတာ အေတာ္ၾကာလွေပါ့လို႔ စကားေျပာေနရင္း အသိတရားတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖဆံုးသြားတာဟာ ဆံုးသြားတာပဲ။ ေသတယ္ဆိုတာက တားထားလို႔မွ မရဘဲ။ ေသတယ္ဆိုတာဟာ ေယဘုယ်က်တဲ့ သိမႈတစ္မ်ဳိးမို႔ ကိုယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူးလို႔ ထင္ခ်င္ထင္ၾကမယ္။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ ေသတယ္ဆိုတာ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆုိင္မႈတစ္ခုပဲ။ ေဝမွ်ခံစားလို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္စား ေသေပးပါလို႔မွ လုပ္လို႔ မရဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ေရွးတုန္းက တခ်ဳိ႕လူမ်ဳိးေတြမွာ ေသတာဟာ ကာမဂုဏ္ ခံစားသလိုပဲလို႔ ျမင္ၾကတာ။ အေဖဆံုးေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း ေဆးရံုေပၚမွာ။ ဘယ္သူမွ် မသိလိုက္ဘူး။ နာတာရွည္နဲ႔ အိပ္ရာေပၚ ႏွစ္ရွည္လမ်ား လဲေနရာက တစ္ေန႔ေတာ့ ေသသြားတာပဲ။ အဘိုးလို ရုတ္တရက္ဆံုးသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေသမွာပဲလို႔ သိထားတ့ဲ အသိထဲကေန အသိဟာ အျဖစ္တစ္ခု ေျပာင္းသြားတာ။ ဒီအျဖစ္ဟာ အရာရာကို ျပီးဆံုးသြားေစတဲ့ ျဖစ္ျခင္းတစ္ခုပဲ။ အဘိုးဆံုးတုန္းက အေဖက မ်က္ရည္မက်ဘူး။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း အသက္အရြယ္အရ တရားရွိလုိ႔ ဘာလို႔၊ ညာလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလို မထင္ဘူး။ အဘုိးဆံုးသြားျပီးေတာ့ အေဖေျပာတဲ့စကားထဲမွာ ေသတာဟာ ေသတာပဲကြ။ ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတာတစ္ခုက ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႕ကို တို႔ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း တုန္လႈပ္သြားတယ္။ အေဖေျပာတဲ့ အတုိင္းပဲ အဘုိးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အေဖဆံုးသြားေတာ့ အေဖေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီစကားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို ခုန္ေပါက္ျပီး ျပန္ဝင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဖ့လို တရားမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူ အသက္ရွင္ေနတုန္းကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျမဲေတြ႕ေနၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဘိုးရယ္၊ အေဖရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္က တစ္ေနရာစီမွာ။ ကိုယ့္အလုပ္၊ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အသက္ရွဴေနၾကတာပဲ။ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိေနၾကတာပဲ။ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိေနလို႔ သိေနျခင္းအတြင္းကေန တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္မႈ ရွိေကာင္းရွိေနမယ္။ စကားေျပာခ်င္ရင္ လွမ္းေျပာလို႔ ရတယ္။ ဒါေပတဲ့လည္း မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ခုေတာ့ သိမႈထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အတြက္ ဆက္သြယ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဆက္သြယ္လို႔ မရေတာ့တာက မရွိေတာ့လုိ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မရွိျခင္းဟား ရွိေနလို႔ပဲ။ အဘိုးနဲ႔ အေဖတို႔ ရွိေနတုန္းကေတာင္ အျမဲလို စကားေျပာဆို ဆက္သြယ္တာ မရွိခဲ့ေလေတာ့ အခု မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အခါမွာ မဆက္သြယ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ဘာမ်ားထူးဆန္းလို႔လဲ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မရွိေတာ့ျခင္းဟာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ အနက္တစ္စံုတစ္ခုကို ေဖာ္မေပးႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ရွိေနျခင္းတုိင္းဟာလည္း အဓိပၸာယ္မွ မရွိေတာ့ပဲ။ သီးျခားလူ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အေျခခံ အေတြ႕အၾကံဳေတြဟာ အဓိပၸာယ္မရွိျခင္းသက္သက္ပဲ မဟုတ္လား။

ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္တုန္းကေတာ့ နယ္ပိုင္ၾကီး ဆံုးသြားေၾကာင္း ၾကားရတယ္။ ႏွလံုးရပ္သြားတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုေသေသ ႏွလံုးကေတာ့ ရပ္သြားခ်ည္းပဲထင္တယ္။ ဘာလို႔မ်ား အဲဒီစကားလံုးကို ဆင္ေျခအျဖစ္ သံုးေနၾကတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ႏွလံုးရပ္လို႔ ေသသြားတယ္ဆိုတဲ့ နယ္ပိုင္ၾကီး ေသသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းရမွာလား၊ ဝမ္းသာေပးရမွာလား မသိဘူး။ ဝမ္းသာတယ္ ဆိုတာက ေအာ္ . . သူ႕ခမ်ာ ျဖစ္ေနရျခင္းဆိုတဲ့ အျဖစ္အသြင္က ျပီးေျမာက္သြားပါကလားလို႔ ေတြးၾကည့္ျပီး ဝမ္းသာရမလားဆိုတာကို ေတြးမိလို႔။ အဘိုးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ျဖစ္ေနျခင္းဆိုတာတုိင္းဟာ ျဖစ္စဥ္ၾကီး တစ္ခုထဲမွာကိုး။ ဘာမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ထားလို႔ မရတဲ့ ျဖစ္စဥ္ၾကီးပဲ။ လူေတြ သြားေနလာေန၊ စားေသာက္ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ ျဖစ္စဥ္ၾကီး။ ျဖစ္စဥ္ၾကီး ဆိုေတာ့လည္း ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာ၊ ကိုယ္သေဘာက်တာ၊ မက်တာဆိုတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အစံု အစံုေတာ့ ပါေနမွာပဲ သားရဲ႕လုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ အဘိုးစကားကို ၾကားမိျပန္တယ္။ ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာ၊ ကိုယ္သေဘာက်တာ၊ မက်တာဆိုတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အစံု အစံုေတာ့ ပါေနမွာပဲဆိုေတာ့လည္း ဘယ္ေကာင္းမွာတုန္း အဘုိးရ။ လူဆိုတာ ေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ခ်င္မွာေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အဘိုးကို သိသိခ်ည္းနဲ႔ ကလိလိုက္ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဘိုးက ျပံဳးေနလုိက္ျပီးမွာ အဲဒါဟာ တို႔တစ္ေတြက ခပ္လြယ္လြယ္နဲ႔ ဘဝလို႔ေခၚေနၾကတာေပါ့လို႔ ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးတယ္။ အခု ေသသြားေပတဲ့ အဲဒီတုန္းက မေသေသးတဲ့ နယ္ပိုင္ၾကီးကေတာင္ အဘုိးရာ ဒီလုိျဖင့္ ဘဝဆိုတာၾကီးက ဘာေကာင္းလို႔တုန္းလို႔ ဝင္ေျပာေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အဘိုးက မင္းတို႔ကို ဘဝဆိုတာၾကီးက သိပ္ေကာင္းတာပဲလို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာဖူးလို႔လားလို႔ ျပန္ေမးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေခ်ာက္က်ခဲ့ရဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ေခ်ာက္က်ခဲ့ရဖူးတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ဘူး။ နယ္ပိုင္ၾကီးရဲ႕ ျဖစ္ေန၊ ရွိေန ရျခင္းဟာ ျပီးဆံုးသြားျပီ၊ မဟုတ္ရင္ ရပ္တန္႔သြားျပီ။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ျပီး သတိရေနလို႔လည္း ဘာမွ်ေတာ့ အေၾကာင္းထူးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူကေတာ့လည္း ခုေန ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရဖို႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သတိရတယ္ဆိုတာက သိမႈကို ျပန္ျပီးေစ့ေဆာ္တာ။ ေသသြားရင္ ဘယ္လိုမွ မေစ့ေဆာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ အသက္ရွိေနတုန္းကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို အျမဲလို သတိရမွ မရႏုိင္ပဲ။ သူလည္း အဲဒီလုိပဲ ေနမယ္။ အဘုိးတို႔၊ အေဖတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အၾကားမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရတဲ့အခါ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို သတိရတဲ့အခါ ရတယ္၊ မရတဲ့အခါလည္း မရဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြအၾကားမွာ ၾကီးမားတဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးမႈၾကီးတစ္ခုက ရွိေနတယ္။ ေပ်ာက္ဆံုးမႈၾကီး အတြင္းထဲဆီမွာ ျပန္ျပီး ရွာေဖြလို႔ရတာေတြ ရွိသလို မရႏုိင္ေတာ့တာေတြလည္း ရွိေနတာပဲ။ မရႏိုင္တာေတြက ပိုျပီးမ်ားမွာပဲ။

တစ္ခါက အဘိုးရယ္၊ အေဖရယ္၊ နယ္ပိုင္ၾကီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဆံုၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဘုိးရယ္၊ အေဖရယ္၊ နယ္ပိုင္ၾကီးရယ္ကို ဓာတ္ပံုရုိက္ေပးဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက နယ္ပိုင္ၾကီးကေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားပါ ဝင္ေလဗ်ာ။ ဒါမွ တစ္ေန႔ ဓာတ္ပံုကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္ ဆံုတာကေလး အမွတ္တရ ျဖစ္ၾကရမွာေပါ့တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မပါေပတဲ့ ဒီဓာတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္ေပးတာဆိုေတာ့ ဒီဓာတ္ပံုထဲက လူသံုးေယာက္နဲ႔အတူ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့လူလည္း အဲဒီေန႔၊ အဲဒီအခါက ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိၾကမွာေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ထပ္ေျပာတယ္။ တပ္အပ္ၾကီးေတာ့လည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဓာတ္ပံုကို ၾကည့္တဲ့လူက ဓာတ္ပံုေတြထဲက လူေတြရဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီအခါက ရွိေနျခင္းပဲ အသိအမွတ္ျပဳမွာ။ မေတြ႕ရတာ တစ္ခုရဲ႕ ရွိေနျခင္းကို အသိအမွတ္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူးတ့ဲ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ မေတြ႕ရ၊ မျမင္ရတဲ့ဟာတစ္ခုဟာ သာမန္သိမႈထဲမွာ အေရးအေၾကာင္း ထင္မလာႏုိင္ဘူး။ ေတြးၾကည့္လို႔ရတဲ့ အသိထဲမွာပဲ ပံုေပၚလာတာ။ ဒါေပတဲ့လည္း အေတြးဆိုတာတုိင္းက ေရရာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္၊ ေနထြက္ခ်ိန္အလွကို သိတဲ့အသိဟာ တကယ္ ေနထြက္တာ၊ ေနဝင္တာကို ျမင္ရတဲ့လူရဲ႕ အသိနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း က်မွာမဟုတ္ဘူး။ ေနကေတာ့ ဒီေနပဲ။ ဒီလုိပဲ ထြက္ေန၊ ဝင္ေနတာပဲ။ သိပံုခ်င္းသာ မတူၾကတာ၊ ျဖည့္လို႔မရတဲ့ ကြက္လပ္တစ္ခု ပါေနတဲ့ သိမႈပဲ။ ေနထြက္တာ၊ ဝင္တာကို ျမင္လုိ႔ သိေနရတဲ့လူေတြေတာင္ အခ်ိန္ကာလကိုလိုက္လို႔ သူ႕အေတြးထဲမွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္ႏုိင္တာေတြ ေျပာင္းသြားတတ္ေသးတာပဲ။ ငယ္ငယ္က စြဲမက္ဖူးတာ၊ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာဟာ သိႏုိင္ျခင္းအထဲမွာ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရံုကလဲြလို႔ ပီပီျပင္ျပင္ ပံုေဖာ္လို႔မွ မရေတာ့ဘဲ။ ပံုရိပ္တုိင္းဟာ ပံုရုပ္ ျဖစ္မလာဘဲ ပံုရိပ္ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္အျဖစ္ တဝဲဝဲတလည္လည္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား။ ခုဆို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူးသာယာခဲ့ဖူးတဲ့ အဘိုးရဲ႕ အိမ္ကေလးကိုေတာင္ ေရးေတးေတးပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ အဘိုးအိမ္ကေလးကို ပံုေဖာ္ၾကည့္လို႔ ရႏုိင္ေသးေပတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ သိပ္မေရရာေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာ တကယ္ရွိေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြလည္း ေျပာင္းကုန္ျပီ။ နယ္ပိုင္ၾကီး မေသခင္က ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္သား ေလွေလွာ္သြားတဲ့ ျမစ္ေကြ႕ေလးေတာင္ ေရစားလို႔ ျမစ္က မေကြ႕ေတာ့ဘဲ တည့္သြားျပီတဲ့။ ဘယ္လို တည့္သြားတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ပံုေဖာ္ၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ပံုေဖာ္ၾကည့္လို႔ မရတာ မ်ားလာတဲ့အခါ ပံုရိပ္ေတြဟာ ပါးလႊာျပီး မွိန္သြားတာပဲ။ မွိန္ရာကေန တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။

တစ္ခါတေလ အေရးရယ္၊ အေၾကာင္းရယ္ျဖစ္လာတဲ့အခါအဘိုးတုိ႔ကို သတိရလုိက္မိတယ္။ သတိရတာဟာ သတိရတာပဲ။ သတိရတဲ့ဆီကေန အက်ဳိးဆက္အသစ္ ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ မေပၚဆို အဘိုးတို႔၊ အေဖတို႔ ရွိတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲကိုး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ရွင္းရတာ။ သူတို႔လည္း သူတို႔ကိစၥ သူတို႔ရွင္းေနၾကရတာပဲ။ အဘုိးေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ မင္း ခလုတ္တိုက္မိလို႔ ေျခမ နာသြားတာကို ငါက ဝုိင္းျပီး နာေပးလို႔မရဘူး ဆိုသလိုပဲ။ လူဆိုတာဟာ သူ႕ဘာသာခ်ည္းပဲ။ အားလံုးဟာ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းထဲ လူေတြ အၾကားမွာ သူ႕ဘာသာ ျဖစ္ရွိေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ရွင္တယ္၊ ေသတယ္ဆိုတဲ့ ၾကိယာပုဒ္ဟာ အသက္ရွိေနတဲ့ဟာေတြ အားလံုးနဲ႔ ဆုိင္တာပဲ။ လူေတြအတြက္ သက္သက္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး။ သစ္ပင္နဲ႔လည္းဆုိင္တယ္။ ေရထဲက ငါးနဲ႔လည္း ဆုိင္တယ္။ ေကာင္းကင္က ငွက္နဲ႔လည္း ဆုိင္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုး အသက္ရွိတယ္လို႔ မထင္ရတဲ့ အသံနဲ႔ေတာင္ဆုိင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ ရွင္တယ္၊ ေသတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳဟာ သီးျခားစီနဲ႔ပဲ ဆုိင္တယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲက လူေတြဟာ သီးျခားစီပဲ။ အဘိုးရယ္၊ အေဖရယ္၊ နယ္ပိုင္ၾကီးရယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္ေပးထားဖူးတဲ့ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း မွတ္မိေနတာ အပ္က်မပ္က် ေျပာႏိုင္တာတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီဓာတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတာပဲ။ အခု အဲဒီဓာတ္ပံု ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏုိင္ေပတဲ့ အဲဒီဓာတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္တယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာႏုိင္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အဲဒီ ဓာတ္ပံုကိုေတြ႕လို႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ အခု တကယ္ပဲ မရွိေတာ့တဲ့ လူသံုးေယာက္ကို ေတြ႕ရလိမ့္ဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းက ဓာတ္ပံုထဲမွာ မပါခဲ့တဲ့လူ။ ခုအထိ ရွိေနေသးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဟိုတုန္းကလုိပဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနမွာပဲ။ လူေတြဟာ သူပါဝင္ပတ္သက္ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ၾကီး အထဲမွာတင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ တစ္ေနရာမွာ ရွိေနဖို႔အတြက္ တစ္ေနရာမွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနရမွာပဲ။ ကင္မရာရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ ရွိေနဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာပဲ။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ထာဝရ ေပ်ာက္ဆံုးေနျခင္းက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရွိေနခဲ့ျခင္းနဲ႔ ရွိေနျခင္းရဲ႕ သက္ေသပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

မေန႔ကေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးညဆိုေတာ့ ဒီကေန႔ဟာ ႏွစ္သစ္ ျဖစ္သြားျပီ။ ႏွစ္သစ္ေတြကို မေတြ႕ၾကရတဲ့ လူေတြမ်ားလာသလို က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြလည္း ေဝးသည္ထက္ ေဝးလာခဲ့ျပီ။ အဘုိးတို႔၊ အေဖတုိ႔ဟာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ေရာက္ေနၾကျပီ။ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာ။ ေနာက္ေတာ့ နယ္ပိုင္ၾကီးလည္း အဲဒီလို ျဖစ္လာေတာ့မွာပဲ။ သူတို႔က ျဖစ္ေနတဲ့ အစဥ္ၾကီးထဲက ထြက္သြားၾကတာ။ သူတို႔ရဲ႕ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းဟာ ရပ္တန္႔သြားၾကျပီကိုး။ ေရွ႕တိုးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ပါဝင္ပတ္သက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေခတ္ကာလေတြ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေျပာင္းလဲေနတာဟာ သူတို႔နဲ႔ မဆုိင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကန္႔လန္႔၊ ကန္႔လန္႔နဲ႔ လုိက္ပါသြားေနရဦးမွာပဲ။ ၾကိဳက္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ရွိေနျခင္း၊ ျဖစ္ေနျခင္းအတြက္ ျပစ္ဒဏ္ကို ခံေနရဦးမွာပဲ။ အဘိုးတို႔၊ အေဖတို႔၊ နယ္ပိုင္ၾကီးတို႔ဟာ ျပီးဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္မႈေအာက္ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျဖစ္ရွိေနေသးလို႔ ကန္႔သတ္ပစ္လုိက္တာ မခံရေသးဘူး။ လြတ္လပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီလြတ္လပ္မႈဟာ ျဖစ္ရွိေနျခင္းအတြက္ က်ခံထားရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ ဒီ လြတ္လပ္မႈဟာ ထီးထီးက်န္ ျဖစ္ေနရျခင္းအတြင္းက လြတ္လပ္မႈပဲ။ ေျပးထြက္လို႔လည္း ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေရွာင္ေျပး ပုန္းလို႔လည္း မရႏုိင္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ထြက္ေျပးပုန္းတဲ့အေနနဲ႔ အေဝးဆီက မိတ္ေဆြေတြန႔ဲ စကားေျပာၾကည့္မိတယ္။ သူတို႔လည္း သူတို႔ကိစၥနဲ႔သူတို႔၊ သူတို႔ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္၊ သူတို႔ရဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကတဲ့ လူေတြ။ ထီးထီးက်န္တည္ရွိမႈကို ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခံေနရတဲ့ လူေတြပဲ။ သူတို႔အေနနဲ႔ေတာ့ သိခ်င္မွ သိမယ္။ သူတို႔အၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ သူတို႔ မရွိဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ေကာင္းမွ ေပါက္ၾကမယ္။ ကာလနဲ႔ေဒသဟာ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းကို အားေပးဖို႔ ေျပာင္းခဲျခင္းကို တြန္းပို႔ေပးထားတာ။ ေျပာင္းလဲျခင္းတုိင္းဟာ သိမႈရဲ႕ေအာက္မွာ မသိမသာ ေျပာင္းလဲသြားတာ။ ခုဆို အိမ္ထမင္း၊ အိမ္ဟင္း ယဥ္ေက်းမႈေတာင္ ေျပာင္းလဲျခင္းရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံေနၾကရျပီးပဲ။ ဘယ္သူကမွ် အိမ္လာတဲ့ဧည့္သည္ကို အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ျပီး မေကၽြးခ်င္ ၾကေတာ့ဘူး။ စားေသာက္ဆိုင္ ေခၚသြားျပီး ေကၽြးၾကတယ္။ ဒါေပတဲ့ ရင္းႏွီးရင္းစြဲျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အိမ္ရဲ႕ ရပ္ဝန္းထဲကထြက္ျပီး သူစိမ္းတစ္ရံစာျဖစ္တဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ဆိုတဲ့ ရပ္ဝန္းကို ခံုမင္လာတာဟာ လူေတြရဲ႕ ပိုမိုအထီးက်န္မႈအေပၚ သာယာလာျခင္းပဲ။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို ၾကည့္လိုက္တုိင္း ျပံဳးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေက်နပ္မႈကို ျမင္ေနရတယ္။ သူတို႔ဟာ စားေသာက္ဆုိင္ရဲ႕ အစားအစာထက္ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုျပီး သာယာေနပံုပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ အသစ္ထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတာပဲ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔လည္း မရွာေဖြမိၾကဘူး။ သူမ်ားကိုလည္း ရွာမၾကည့္မိဘူး။ သူတို႔ဟာ အဘိုးေျပာဖူးတဲ့ ျခံထိပ္က သစ္တစ္ပင္လိုပဲ ေနမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္သြားၾကည့္ၾကည့္ ရွိေနမယ္လို႔ ထင္ရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ အဘုိးရယ္၊ အေဖရယ္၊ နယ္ပုိင္ၾကီးရယ္နဲ႔ ကြာတာတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဘိုးတုိ႔က ျပီးဆံုးသြားၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ေပ်ာက္ဆံုးစ ျပဳေနတာ။ တျခားလူေတြအတြက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီလုိပဲလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ရွာလို႔မရႏုိင္တဲ့ အပိုင္းေတြ မ်ားလာတယ္။ ခံစားခ်က္ဆိုတာကိုလည္း ဆင္ျခင္တံုတရားက သတ္ပစ္လိုက္တာ ၾကာမွကိုး။ အားလံုးနဲ႔ ေဝးေဝးလာတယ္။ ေဝးတယ္ဆိုတာကလည္း တျဖည္းျဖည္းဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ တြဲသံုးမွ အရသာရွိတာ။ ခ်က္ခ်င္းေဝးသြားတယ္လို႔မွ ေျပာလို႔မျဖစ္ဘဲ။

< ခ်င္းတြင္း၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၀ >