ပစၥဳပၸန္ကိုရွာမေတြ႕ႏုိင္ၾကသူမ်ား (ျမင့္သန္း)

You must live in present, launch yourself on every wave, find your eternity in each moment.

Henry David Thoreau

တစ္ေန႔ေတာ့ ဟိုအေကာင္က ဖုန္းဆက္တယ္။ အေတာ္ပဲ အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ရန္ကုန္ကေန ဖုန္းဆက္တဲ့လူ ရွားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေယာက္ဖတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အစ္မဆီ ဆက္ေလ့ရွိတယ္။ ျငိမ္းေမာင္တစ္ေယာက္ပဲ နည္းနည္းေထြျပီး အိပ္မရရင္ ဆက္တတ္တယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္ခ်ဲထားလို႔။ တစ္ခါက စားရင္းေသာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကူးေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခ်ဲပစ္လိုက္ဖူးတယ္။ တတိယကမာၻကလူေတြမွာ အက္တိကက္ဆုိတာမရွိဘူး။ ပရိုတိုေကာ္(လ) ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလို႔ ငါ ဖတ္ရဖူးတယ္။ ဆယ္ခါ ဖုန္းဆက္လို႔မွ တစ္ခါျပန္ျပီး ဖုန္းဆက္ရမွန္း မသိတဲ့အေကာင္ေတြ။ အီးေမး(လ္)ပို႔လို႔မွ ျပန္ရမွန္းမသိတဲ့ အေကာင္ေတြ။ မင္းတို႔နဲ႔ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းေတြနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲလို႔ ေျပာရင္း ခ်ဲလိုက္မိတယ္။ အဲဒီကတည္းက ျငိမ္းေမာင္ တစ္ေယာက္က မူးလာရင္ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူဆက္တာ ည ဆယ္နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနျပီ။ မင္းေဆြကေတာ့ အီးေမး(လ)ျပန္ဖို႔ ငွားထားတဲ့ ေကာင္မေလးလာတဲ့အခါ အီးေမး(လ)ျပန္ပို႔တယ္။ စာကေတာ့ တစ္ေၾကာင္း၊  ႏွစ္ေၾကာင္းပဲ။ သူ႕အီးေမး(လ)ဖတ္ရတုိင္း သူေျပာခ်င္တာန႔ဲ ေကာင္မေလးေရးတာနဲ႔ တစ္ျခားစီလို ျဖစ္ေနတာေတာ့ ရိပ္မိတယ္။


ေဘာ္နီ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ မင့္သား ေဘာ္နီလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ သူက ေအလို႔ ေျဖတယ္။ ေကာင္းသားပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူက ေအလို႔ပဲေျဖျပီး အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ျငိမ္ေနတယ္။ ျပီးမွ မင္းတို႔ လင္မယား လာေစခ်င္တယ္ကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တို႔ ၾကိဳးစားမယ္လို႔ေျပာျပီး ေဘာ္နီဟာ ငါ့သားလိုပဲ။ ငါ လာႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ တယ္လီဖုန္းထဲမွာ သူ႕ရယ္သံ ၾကားရတယ္။ ဘာရယ္တာလဲလို႔ေမးေတာ့ မင့္သားဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာလုိ႔ သူက ေျပာတယ္။ သူ ဘာကို ဆိုလိုမွန္း ကၽြန္ေတာ္သေဘာ မေပါက္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ဘာမွ ထပ္မေမးေတာ့ဘဲ တစ္ျခားအေၾကာင္းေတြေျပာျပီး တယ္လီဖုန္းမခ်ခင္ မင္းဆီ ငါဖုန္းဆက္တယ္ေနာ္။ ဒါဆို မင္းေျပာေျပာေနတဲ့ ပို႔(စ)ေမာ္ဒန္ေလာကၾကီးရဲ႕ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးထဲ ဝင္လို႔ရျပီလားလို႔ ရိလိုက္တယ္။ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးသားေတြဟာ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ စကားမေျပာၾကဘူး။ ဝုိင္ ေကာင္းေကာင္းေသာက္တတ္တယ္။ ဝီစကီကို သူ႕ဖန္ခြက္နဲ႔မွ သူ ေသာက္တယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို တန္ဖိုးတစ္ခုအေနနဲ႔ တန္ဖိုးထားတယ္။ ကာမဂုဏ္ခံစားဖို႔သက္သက္ရယ္လို႔ မျမင္ဘူး။ မၾကည့္ဘူး။ ေျပာရရင္ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔မွာ လိုေနတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ျပီးေျပာရင္း ေနာက္လိုက္မိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြကို မတုန္႔ျပန္ေတာ့ဘဲ လာႏုိင္ေအာင္လုပ္ကြာ။ မင္းနဲ႔ ငါ စကားေျပာခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ျငိမ္းေမာင္တို႔၊ မင္းေဆြတို႔ ေသကုန္ျပီလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ ငါေျပာတာရွင္းရဲ႕လား။ မင္းနဲ႔ငါ စကားေျပာခ်င္တယ္လို႔ ငါေျပာတာ။ ဟိုအေကာင္ေတြနဲ႔ ေျပာခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးလို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ သူ႕ေလထဲမွာ ၾသဇာေပးခ်င္တဲ့အသံ ပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအးကြာလို႔ပဲ ေျပာျပီး စကားစ သိမ္းလိုက္တယ္။

ဒီအေကာင္က ျငိမ္းေမာင္တို႔ မင္းေဆြတို႔လိုမဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႕စည္းသူ႕ကမ္း၊ သူ႕မူသူ႕ဟန္နဲ႔ ေနတဲ့ေကာင္မ်ဳိး။ ေမတၱာတရားအေျခခံနဲ႔ ေနတဲ့ေကာင္။ သည္းခံႏိုင္တဲ့ေကာင္မ်ဳိးလို႔ ေျပာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခင္တာ။ သူ႕အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကလည္း ခင္တယ္။ အေဖ့ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ သိပ္ေပ်ာ့တယ္လို႔ ျမင္တယ္။ သူ႕အေဖကလည္း အဲဒီလိုပဲ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျငိမ္းေမာင္တို႔နဲ႔ ပိုျပီး ေပါင္းေစခ်င္တယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို ျငိမ္းေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ဴးဂ်စ္ဆု သင္တယ္။ ကင္ဒို ကစားတယ္။ လက္ေဝွ႔ေတာင္ သြားထိုးၾကေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ၾကည့္မရလို႔ ဆြဲထိုးရေအာင္ဆုိရင္ သူက ဝင္ျပီးတားေလ့ရွိတယ္။ သူကေတာ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ပိုလံုးတယ္။ အႏြံအတာခံတာ မ်ားေတာ့လည္း ေကာင္မေလးေတြက သူ႕ကို သေဘာက်တယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ေကာလိပ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အေျခအေနေတြ ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ အတူသြားအတူလာ လုပ္ေနၾကတုန္း ဆုိေပတဲ့ ကိုယ့္ဦးတည္ရာကို ကိုယ့္ဘာသာရွာၾကတယ္။ ဒီေကာင္ကေတာ့ လံုးလံုးခ်ည္းေျပာင္းသြားတယ္။ ေျပာင္းဆို ေကာလိပ္ေရာက္စႏွစ္မွာပဲ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ယူတယ္။ ယူ“ရ”တယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုထိေရာက္မယ္ထင္တယ္။ ယူရတယ္ဆိုတာက မယူမျဖစ္ေတာ့လို႔ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔အရင္းႏွီးဆုံးမို႔ သူ႕ကိုၾကိတ္ျပီး ေမးမိတယ္။ ဘယ္တုန္းက ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးကလည္း သူနဲ႔အဖြဲ႕က်တဲ့ ေကာင္မေလးေတြအထဲက တစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူနဲ႔ၾကိဳက္လုိ႔ အတူသြားလာေနၾကတယ္လို႔ကို မထင္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက မင္းေဆြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္၊ အေတာ္ကေလး စကားမ်ားရေသးတယ္။ သူက ဒီေကာင့္ကို ကုတ္ကျမင္းလို႔ ျမင္တယ္။ မင္းမသိေပတဲ့ ဒီေကာင္က မိန္းကေလးအုပ္စုထဲမွာ လွည့္ပတ္ေနမွာပါကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေကာင္ အဲဒီေလာက္ထိ ပိုးစိုးပက္စက္ႏုိင္တဲ့အေကာင္လုိ႔ မထင္ဘူး။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ဖက္နမ္းရဲတဲ့သတၱိ မရွိဘူးထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့လည္း ဒီေကာင္က ဘာမွ်မေျဖဘူး။ ေကာင္မေလးက အရင္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသူ။ မ်က္ႏွာမ်ားတယ္။ နယ္က ပိုက္ဆံရွိသားသမီး၊ ပထမႏွစ္မွာ ဒီေကာင္နဲ႔ယူတယ္ဆိုျပီးေတာ့ သူ႔ျမဳိ႕ကို ျပန္သြားတာ။ တစ္ခါမွ် ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ရံုးတက္ျပီး တိုးတုိးတိတ္တိတ္ လက္ထပ္လိုက္ၾကတာပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အဲဒီကို လိုက္သြားေလ့ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘာမွ်မၾကားရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒုတိယႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက ဒီေကာင္လည္း တစ္ခုလပ္လိုလုိ၊ မုဆိုးဖိုလိုလုိ၊ ကေလးတစ္ေယာက္အေဖလိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ သူ႕ဘဝအတြက္ အစြန္းအထင္းတစ္ခုျဖစ္သြားတယ္လို႔ ေျပာၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြအၾကားမွာေတာ့ အဲဒီလို မျမင္မိၾကဘူး။ ဒီေကာင္ကလည္း တျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔ကေတာ့ ေရာေနေသးတုန္းပဲ။

ဆယ္တန္းမွာ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ႏွစ္ထပ္ေနရတယ္။ သူ႕အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႕အေမနဲ႔ ဘုရားဖူးလုိက္သြားရင္း ကားေမွာက္တဲ့အထဲပါသြားလို႔ တစ္လေလာက္ ေဆးရံုတက္လိုက္ရလို႔ပဲ။ သူ႕အေမကေတာ့ ဆံုးသြားတယ္။ သူကေတာ့ ကားထုိင္ခံုနဲ႔ညပ္ေနလို႔ ခါးေအာက္ပုိင္း အေတာ္ထိသြားတယ္လို႔ သိရတယ္။ ေဆးရံုက ဆင္းကာစကေတာ့ ခါးတစ္ဖက္နဲ႔ေနသလိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ လံုးလံုးေပ်ာက္သြားပံုရတယ္။ သူက က်န္းမာေရးလိုက္စားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲမွာ အေတာ့္ကို ေတာင့္တယ္လို႔ေျပာရမယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ အေျပးသမားအျဖစ္ နာမည္ရလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္ ဘဲြ႕ရတဲ့လူရ၊ မဟာဝိဇၨာတို႔၊ မဟာသိပၸံတို႔ တက္တဲ့လူက တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ အျမဲလို မဆံုၾကေတာ့ဘူး။ လူခ်င္းမေတြ႕ၾကေပတဲ့ တစ္ပတ္တစ္ၾကိမ္ေလာက္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းထိပ္နားက ဟိုက္စြမ္မွာ ဘီယာတိုက္မယ္ဆိုျပီး ခ်ိန္းတယ္။ အဲဒီမွ စားရင္းေသာက္ရင္း သူကေျပာတယ္။ ငါ အရာရွိသင္တန္းတက္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားတာရျပီ။ အားလံုးျပီးျပီ။ ေနာက္အပတ္ထဲ သြားေတာ့မယ္။ မင္းတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္တာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အံ့အားသင့္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္မအံ့ၾသမိဘူး။ ဒီေကာင္က ၾကိတ္ျပီးလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ႏႈတ္လံုတယ္။ ခုဟာလည္း သူ႕ဘာသာ ၾကိတ္လုပ္ေနတာ ၾကာျပီထင္တယ္။ သူ အရာရွိျဖစ္လုိ႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ဟိုက္စြမ္မွာပဲ ျပန္ဆံုၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းေဆြကေတာင္ ေနာက္ေသးတယ္။ မင္းမွာ မင္းဘာသာၾကိတ္ျပီးၾကံစည္ လုပ္ကိုင္ေနတာေတြရွိရင္ ခုကတည္းက ေျပာထား။ မင္း ၾကိတ္လုပ္ထားတာေတြ သိရတုိင္း တို႔ အံ့ၾသရတာမ်ားျပီ။ သိပ္ မအံ့ၾသခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ထဲမွာ ျငိမ္းေမာင္တစ္ေယာက္ကလြဲလို႔ မိန္းမရတဲ့ လူရ။ ရတဲ့မိန္းမနဲ႔ ကြဲတဲ့လူကြဲ။ ကေလးရတဲ့လူရ။ အဲဒီလုိျဖစ္ခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္ မိန္းမရျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပဲ။ အင္းလ်ားလိတ္မွာ လက္ထပ္တာ။ လက္မထပ္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္မွာမွ အိမ္ကိုေပါက္ခ်လာျပီး ဖိတ္စာေပးလာတယ္။ မင္းတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး လာျဖစ္ေအာင္လုပ္ကြာ။ တို႔ေတြအားလံုး ျပန္ဆံုၾကရေအာင္လုိ႔ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖိတ္စာကိုဖြင့္ဖတ္ရင္း မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဆရာဝန္မနဲ႔ ညားရတာလဲလို႔ေမးေတာ့ သူဒဏ္ရာရျပီး ေဆးရံုကဆင္းေတာ့ ေဆးခန္းမွာ ေဆးသြားထည့္ရင္းက ေတြ႕ၾကတာတဲ့။ သူ႕ဘာသာ ဆရာဝန္မပဲ ရရ၊ ေကာက္စိုက္သမပဲ ရရ၊ သူၾကိဳက္ရင္ျပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ ဟိုတုန္းက မင္းကိစၥကိုေကာ သူသိသလားလို႔ သူ႕ကိုကပ္ျပီး တိုးတိုးေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ပါးစပ္ကျပန္မေျဖဘဲ ေခါင္းကို အသာခါျပတယ္။ သူျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ဖိတ္စာကို ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ျပီး သူယူမယ့္မိန္းမက မက္သဒစ္က ထင္တယ္။ ဟို. . နာမည္ၾကီး ညီအစ္မသံုးေယာက္အထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာေတြနာမည္ၾကီးတာလဲလို႔ ဆိုေတာ့ လွလည္းလွတယ္၊ ရႈပ္လည္း ရႈပ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူၾကိဳက္ရင္ျပီးတာပဲကြာလို႔ေျပာျပီး ဒီကိစၥကို မဆက္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္က်ေတာ့ ျငိမ္းေမာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ကို ေရာက္လာျပီး အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာပါေလေရာ။ အဲဒီညီအစ္မသံုးေယာက္ထဲက အခု ဟိုေကာင္နဲ႔ ယူမွာ အငယ္ဆံုးမလို႔ေျပာျပီး ဇာတ္စံုခင္းျပတယ္။ ျငိမ္းေမာင္ကလည္း မက္သဒစ္မွာ ေနဖူးေတာ့ အဲဒီကအေၾကာင္းေတြ အေတာ္စံုစံုသိသကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကိုပဲ ႏႊာရတယ္။ သူ႕ဘာသာ ဘယ္ေလာက္ရႈပ္ရႈပ္၊ ဆရာဝန္ေတာ့ ျဖစ္ေသးတယ္။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြလုိလုိ၊ လူေတာ္ေတြလုိလို ေနေပတဲ့ ဘာမွ်ျဖစ္မလာဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္မေလးက မင္းတို႔ထက္ေတာ့ သာတယ္လို႔ ငါထင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ျငိမ္းေမာင္ကလည္း ဟုိေကာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တဲ့အေၾကာင္းကိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးျပန္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ သူနဲ႔ယူမယ့္ ေကာင္မေလး မသိဘူးလို႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ မင္းေဆြဆီက သတင္းေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ မင္းေဆြက ရာထူးရာခံရွိတဲ့လူေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္။ ဟိုေကာင္နဲ႔ယူမယ့္ အမ်ဳိးသမီးက ဟိုေကာင့္ဆရာသမားတစ္ေယာက္ ဇနီးရဲ႕တူမဆိုပဲ။ မင္းေဆြကေတာ့ စီးပြားေရးသမားဆိုေတာ့လည္း စီးပြားေရးအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ျပီး တြက္ကိန္းနဲ႔ယူတာပဲလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိန္းမယူတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သိပ္မၾကိဳက္လွဘူး။ ယူတယ္ဆိုတာထက္ ရတယ္လို႔ ေျပာရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္တယ္။ သူမ်ား သားသမီးကို ယူထားတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိပ္မတရားဘူးထင္တယ္။ ရတယ္ဆိုမွ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာတူေက်နပ္တဲ့သေဘာ ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ မင္းေဆြအျမင္လည္း မွန္ေလာက္တယ္လို႔ လက္ခံလာရတယ္။ လက္ထပ္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ဟိုေကာင္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ကို ရာထူးရာခံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာပါေလေရာ။ သူ႕သားကေလးေတာင္ တစ္ႏွစ္သာသာေလာက္ရွိေနျပီ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဟိုေကာင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲက မင္းေဆြနဲ႔ပိုျပီး ေတြ႕တာမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကေတာ့ အင္းလ်ားလိတ္မွာ အရက္ေသာက္ရင္း တစ္လ တစ္ခါ၊ ႏွစ္လ တစ္ခါေလာက္ပဲေတြ႕တယ္။ သူကေတာ့ အရင္က အတုိင္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရာထူးရာခံ ရွိတဲ့လူေတြနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ဘူး။ မွန္တယ္ထင္တာ ဖြင့္ေျပာေလ့ရွိေတာ့ မေတာ္မတည့္ေျပာမိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူတို႔ ျပႆနာမေပၚေစခ်င္ဘူး။ ေပၚလို႔ ျပဳတ္သြားလည္း ကိုယ္က ေကၽြးေမြးမထားႏုိင္ဘူး။ သူနဲ႔ အရက္ေသာက္ရင္ေတာ့ သူက ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ရင္ဖြင့္တယ္။ ဟိုေကာင္မေလးကို ငါယူလိုက္ရင္ ေကာင္းသားလို႔တဲ့ လြတ္တဲ့ငါးက ၾကီးတယ္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေတြ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဟိုေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ အေတာ္ယံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ် ယံုတတ္တဲ့လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပါင္းအသင္းေတြအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားက ကေလးႏွစ္ေယာက္ရေနျပီ။ အိမ္ေထာင္သည္ဝါအရ အေတာ္ၾကီးေနျပီ။ ကေလးကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက အေတြ႕အၾကံဳမ်ားေနေတာ့ ဟိုေကာင့္ မိန္းမက ဟိုေမးဒီေမး ေမးရင္း သူတို႔ခ်င္း ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သမီးခ်ည္းပဲ ႏွစ္ေယာက္ေမြးထားေတာ့ သူ႕သားေလးကို ခ်စ္တယ္။ သူ႕သားကေလးက အေမဖက္လိုက္ေတာ့ ျဖဴတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ျငိမ္းေမာင္ကလြဲလို႔ သူ႕မိန္းမကို သူနဲ႔ယူျပီးကာမွ သိၾကရတာ။

ရန္ကုန္မွာ ဟိုတယ္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ဟိုတယ္ေကာင္တာက စာအိတ္တစ္ခု ေပးတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုေကာင့္လက္ေရးနဲ႔ စာတိုကေလးနဲ႔ ဆင္း(မ)ကတ္ တစ္ခု။ ဖုန္းကေတာ့ မင္းမွာပါမယ္ဆိုတာ ငါသိလုိ႔ မေပးေတာ့ဘူး။ ကတ္ထဲမွာ ငါ့နံပါတ္ပါတယ္လို႔ပဲ ေရးထားတယ္။ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ သူေပးတဲ့ ဆင္း(မ)ကတ္ကို စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဘာေတြမ်ား ထည့္ထားေသးသလဲလို႔။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ဆီေတာ့ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေသးဘူး။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ျငိမ္းေမာင္ေရာက္လာလို႔ ဟိုတယ္က ေလာ္ဘီဘားထဲ ဆင္းလာလိုက္မိတယ္။ ဝီစကီဖန္ခြက္နဲ႔ ပါးစပ္ေတ့မိကာရွိေသးတယ္။ ျငိမ္းေမာင္က ဟုိေကာင့္အေၾကာင္းကေလးတစ္ခု မင္းသိထားရေအာင္ ငါ လာေျပာတာလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖန္ခြက္ကိုကိုင္ထားရင္း သူဘာဆက္ေျပာမလဲလို႔ နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူတို႔လင္မယား အတူတူမေနၾကတာ ေလးငါးလေလာက္ရွိျပီလို႔ ျငိမ္းေမာင္က ေျပာတယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ သူ႕ကိုေမးရင္း ဖန္ခြက္ကို ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ထားလိုက္မိျပန္တယ္။ မသိဘူး။ အတူမေနၾကတာဘဲ ငါသိတယ္လို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။ ဘယ္သူမွ်မသိဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့ ျငိမ္းေမာင္က ေခါင္းခါျပတယ္။ သူတို႔ေပါင္းလာတာ အႏွစ္အစိတ္မကေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲလို႔ ထပ္ေမးေတာ့ မင္းအေကာင္ကို မင္းေမးၾကည့္ပါလားလို႔ ျငိမ္းေမာင္က ေျပာတယ္။ တို႔အထဲမွာ မင္းကိုေတာ့ သူကယံုတယ္လို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဟိုအေကာင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ ရင္ဖြင့္ခ်င္တာ ေနမွာပဲလို႔ ေတြးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေဘာ္နီ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔ကေတြ႕ေတာ့ သူက ငါ ညေနခင္းဘက္က်ရင္ ဖုန္းဆက္လုိက္မယ္လို႔ အသာကပ္ျပီးေျပာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ဆီက ဖုန္းလာတယ္။ ညေနက်ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး မင္းနဲ႔ငါႏွစ္ေယာက္တည္း ညစာ စားၾကရေအာင္လို႔ ေျပာျပီးခ်ိန္းတယ္။ ငါလည္း ငါဝယ္လာတဲ့ ဝီစကီ မင္းကို တိုက္ခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ မိန္းမကလည္း သူ႕အစ္ကိုလင္မယားနဲ႔ ညစာစားဖို႔ ခ်ိန္းထားျပီးျဖစ္ေနေတာ့ ဟိုအေကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်ိန္းတဲ့ဆီ မလုိက္ႏုိင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မိန္းမက အစကတည္းက လိုက္ခ်င္လွတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျခာက္နာရီသာသာေလာက္ သူေျပာတဲ့ သူစားေနက် ရွမ္းဆိုင္ကေလးဆီ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။

ငါးဒုကၡရဲ႕ ေဝဒနာကို မစဥ္းစားဘဲ အသားႏႊင္ျပီး စားေနတုန္း သူက မင္းနဲ႔ငါ ဂ်ာကတာမွာ ေတြ႕တုန္းက မင္းေျပာဖူးတဲ့အေၾကာင္း ထပ္ျပီးေျပာျပစမ္းပါလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွန္းမသိဘူး။ သူ႕မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ပ်ံသြားတဲ့ငွက္ေတြ အေၾကာင္းကြာလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ Flock Theory ကို မင္းေျပာတာလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ ဝီစကီကို ျမည္းေနရင္း သူက ေခါင္းျငိမ့္ျပတယ္။ ငွက္အုပ္ၾကီးတစ္ခု ပ်ံသြားတဲ့အခါ ငွက္ေတြဟာ တုိင္ပင္မထားဘဲ စနစ္တက် လုိက္ပါသြားတတ္ၾကတယ္။ အုပ္စုၾကီးတစ္ခုအေနနဲ႔ ပ်ံသြားေပတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္စီက သူ႕အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ သူ ပ်ံသြားတာ။ တကယ္လို႔ ငွက္တစ္ေကာင္ ပဲ့ထြက္သြားရင္ က်န္တဲ့ ငွက္ေတြအထဲက တစ္ေကာင္က ဝင္ျပီးေနရာယူတယ္။ အခက္အခဲတစ္ခုခု ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုခုအတြက္ သူတို႔ဘာသာေျဖရွင္းႏုိင္ၾကတယ္။ သူတို႔ခ်င္း သတ္မွတ္ျပဌာန္းထားတဲ့ စည္းကမ္းမရွိေပတဲ့ သူတို႔ဘာသာ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို သိတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ဘယ္ေလာက္အကြာအေဝးမွာေနျပီး ပ်ံရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး သူတို႔ဘာသာသိတယ္။ ဦးတည္ထားတဲ့ ခရီးဆံုးကိုေရာက္ေအာင္ အခက္အခဲ ေက်ာ္လႊားျပီး ပ်ံႏုိင္ၾကတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ငွက္အုပ္ၾကီးဟာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းျပီးပ်ံေနတယ္။ သတ္မွတ္မထားတဲ့ ေဘာင္ထဲမွာ သူတို႔ခ်င္း နားလည္မႈနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ပံုစံအရ ပ်ံသန္းေနၾကတာပဲ . . လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကိုရွင္းျပလုိက္ျပီး မင္းက ဘာလို႔ ထပ္ေမးတာလဲလို႔လည္း ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို မင္းေျပာျပီးကတည္းက တစ္ခါတစ္ခါ ငါ့ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုရွိတယ္။ ငါသာငွက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒီငွက္အုပ္ၾကီးထဲမွာ မင္းေျပာျပသလို တုိင္ပင္မထားဘဲ သူမ်ားလည္းမထိခိုက္ဘဲ ခရီးတစ္ခုကို လုိက္ပါ သြားႏုိင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းပဲလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ အခ်ဥ္တစ္ဖက္ကို ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ဝါးျပီးေတာ့မွ ငွက္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ျပႆနာရွိေလာက္မယ္မထင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖျပီး ရယ္လိုက္မိတယ္။ သူက ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းညိတ္ေနရင္း ျပံဳးျပတယ္။ ဝီစကီနည္းနည္း ေသာက္ခ်လုိက္ရင္း မင္း ဝီစကီက အေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း ဘာမွ ထပ္မေျပာျဖစ္ၾကဘဲ စားပြဲေပၚက ဟင္းေတြကို တစ္ခုစီျမည္းစမ္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။

မင္းတို႔လင္မယားက ဘာျဖစ္ၾကတာလဲလို႔ အဆက္အစပ္မရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကိုေမးလုိက္မိတယ္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘူး။ ျပီးမွ လိုရင္းပဲေျပာေတာ့မယ္ကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ေဘာ္နီ မိန္းမယူေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တို႔ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းေပးတယ္။ တစ္ညေတာ့ ငါလည္း ငါ့မိန္းမကို ေမးလိုက္မိတယ္။ ေမးရတာက ႏွစ္ေတြလည္းၾကာခဲ့ျပီမို႔ သူ႕မွာလည္း ေဒါသထြက္စရာ၊ နာၾကည္းစရာရွိေတာ့မယ္မထင္လို႔ဘဲလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက သူ မိန္းမယူခဲ့ရတာကို ေျပာျပေတာ့မွာပဲလို႔ ထင္လုိက္မိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနရင္း ဆယ္တန္းတုန္းက ကားေမွာက္လို႔ ငါေဆးရံုတက္ခဲ့ရတာ မင္းမွတ္မိလားလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ပန္းကန္ျပားထဲက အသားတံုး တစ္တံုးကို တူနဲ႔အသာညွပ္ယူလိုက္ျပီး ပါးစပ္ထဲ မထည့္ေသးဘဲ ငါက အဲဒီကတည္းက သားသမီးမရႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အံ့ၾသသင့္သြားလို႔ ဘာမွ်မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူက ဆက္ေျပာေတာ့မယ္အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က လက္ကာျပီး တားလိုက္မိတယ္။ ဟိုကေလးကလည္း မင္းနဲ႔ရတာမဟုတ္ဘူးေပါ့လို႔ အဆီအေငၚမတည့္ ေမးလုိက္မိတယ္။ သူက အံ့ၾသသင့္သြားပံုရတယ္။ မင္းကပါ ငါ့ကို အဲဒီလိုေကာင္မ်ဳိးထင္ေနသလားလို႔ ျပန္ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါျပလုိက္တယ္။ ဘာမွ် ျပန္မေျပာလုိက္မိဘူး။ အဲဒီေကာင္မေလးက ျမိတ္က သူေဌးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ျဖစ္တာ။ ေကာင္မေလးအစ္ကိုနဲ႔ ငါန႔ဲ ခင္လို႔ ငါက ၾကားဝင္ရတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးဖက္က ဦးေလးက ၾကားဝင္ေပးတာနဲ႔ အားလံုးအဆင္ေျပသြားၾကေရာလို႔ သူက ေျပာတယ္။ အခု မင္းတို႔လင္မယားျဖစ္တဲ့ကိစၥကေရာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က စကား ျပန္စေပးလိုက္မိတယ္။ သူက သူ႕ဘာသာ နားမလည္ႏိုင္တဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေခါင္းခါေနတယ္။ ျပီးမွ ငါက သူ႕ကိုေမးတယ္။ မေမးခင္ စကားခံထားေသးတယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း သိခ်င္တာပဲရွိတယ္။ စိတ္ဆိုးမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာထားလုိက္ေသးတယ္။ ငါက သားသမီး မရႏုိင္တဲ့လူမို႔ ေဘာ္နီရဲ႕အေဖဟာ ဘယ္သူလဲလို႔ သိခ်င္တယ္လို႔ ေမးမိတယ္။

ဒီေတာ့ ငါ့မိန္းမက ေဒါသထြက္ပါေလေရာလို႔ သူက ေျပာေနတုန္း ထြက္ေလာက္တာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က မရည္ရြယ္ထားဘဲ အသံထြက္သြားတယ္။ သူက နည္းနည္းျပံဳးျပတာ ေတြ႕ရတယ္။ ငါ့မိန္းမက ေဒါသထြက္ရံုမကဘူး။ ငါ့ကို ေျပာတယ္။ ရွင္ဟာ ကၽြန္မကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ညာေနခဲ့တာေပါ့တဲ့။ ငါ စဥ္းစားလုိ႔ မရဘူး။ တကယ္လို႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ ငါကသာ သူ႕ကို ဒီစကားေျပာရမွာလို႔ သူ႕ကို ေျပာျပတယ္။ အဲဒီကတည္းက သူလည္း ဆင္းသြားတယ္။ အခု ေဘာ္နီ မဂၤလာေဆာင္မွ ပထမဆံုး ျပန္ေတြ႕ၾက၊ စကားေျပာၾကတာ။ မေျပာတတ္ဘူးကြာ။ ျပန္ျပီး အဆင္ေျပခ်င္လည္း ေျပမွာေပါ့။ မေျပလည္း ငါ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ငါ့အတြက္ေရွ႕ေရးကေတာ့ ပင္စင္ယူ၊ ေဂါ့သီးရုိက္၊ ေသဖို႔ထုိင္ေစာင့္ေနရံုပဲ က်န္ေတာ့တာပဲ မဟုတ္လားလို႔ သူက ထပ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခုထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။ မင္းက ဘာျဖစ္လုိ႔ အခုမွ အဲဒီဟာကို ေမးရတာလဲ။ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျဖဘဲ ေခါင္းခါျပတယ္။ ဘယ္လိုအနက္ေကာက္ရမွန္းေတာ့မသိဘူး။ ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ်ထပ္မေမးေတာ့ဘူး။ သူကလည္း သူ႕အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း ထပ္မေျပာဘူး။ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ့္သမီးေတြ၊ ေျမးေတြအေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္း။ ရယ္စရာအေၾကာင္းေတြပဲေျပာရင္း ဝီစကီတစ္လံုးနီးပါး ေသာက္လိုက္မိၾကတယ္။ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့ ဆုိင္ကလူေတြၾကည့္ရတာ အိပ္ခ်င္ေနၾကပံုရတာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထျပန္လာၾကတယ္။ သူ႕ကားနဲ႔ ဟိုတယ္ကို လိုက္ပို႔တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းကာနီးေတာ့ သူ႕ကုိ တစ္ခါတည္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားက ခရီးဆက္ၾကရဦးမွာမို႔ သူ႕ ဆင္း(မ)ကတ္ကို ျပန္ေပးလုိက္ရင္း မင္းကတ္ထဲမွာ ငါ့နံပါတ္တစ္ခု ထည့္ထားတယ္။ မင္းဆက္ခ်င္ရင္ ဆက္ရေအာင္လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူက လက္မေထာင္ျပတယ္။

အခန္းထဲကို ဝင္လုိက္ေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာ လက္(ပ)ေတာ့နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ မိန္းမကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မိုးခ်ဳပ္လွျပီ။ မအိပ္ေသးဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ေမာ့ၾကည့္ရင္း မနက္ျဖန္ ဟိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျပာစရာကေလးေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာျပီး လက္(ပ)ေတာ့ကို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ေမာ့မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ရွင့္ အေကာင္ၾကီးတို႔လင္မယားက ဘာျဖစ္ၾကတာတဲ့လဲလို႔ လွမ္းေမးတယ္။ သူေမးတာကို မေျဖေသးဘဲ ကုလားထုိင္တစ္လံုးကို ျပတင္းေပါက္အနားကိုဆြဲယူျပီး ျပတင္းေပါက္ဖက္ မ်က္ႏွာမူ ထားလုိက္တယ္။ ျပီးမွ မီနီဘားထဲက ဝီစကီပုလင္းကေလးသံုးလံုး ယူျပီး ဖန္ခြက္တစ္ခုအထဲ ေဖာက္ထည့္လုိက္တယ္။ ေက်ာဖက္ကေန မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႕စာၾကည့္မ်က္မွန္ကိုေက်ာ္ျပီး စိုက္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မွန္ထဲကေန ျမင္ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပတင္းေပါက္နားက ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း ဝီစကီကို နည္းနည္း ငံုလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုး တင္လုိက္ျပီးမွ ဟိုေကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ အေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပလုိက္မိတယ္။ မိန္းမက ဘာတစ္ခြန္းမွ် ဝင္မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနလုိ႔ သူ႕ဖက္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကလုိက္ရေသးတယ္။ အားလံုးေျပာျပလို႔ ျပီးသေလာက္ရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒါပဲ။ ငါေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ဘယ္အပိုင္း နားမလည္သလဲလို႔ ေမးရင္ေတာင္ ဘယ္အပိုင္း နားမလည္ဘူးဆိုတာ ေျပာဖို႔ခက္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မိတယ္။ မိန္းမက ခ်က္ခ်င္းဘာမွ် ျပန္မေျပာဘူး။ ခဏၾကာမွ သူ႕မိန္းမေျပာတာလည္း ဟုတ္တာပဲ။ ကၽြန္မ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိန္းမဖက္က ဖက္လုိက္ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ရွင့္ေကာင္ၾကီးက တစ္သက္လံုးညာလာတာပဲလို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နားမလည္ႏိုင္ျခင္းနယ္ပယ္ေတြဟာ က်ယ္ဝန္းသည္ထက္ က်ယ္ဝန္းသြားတယ္။ သူ႕ကို တစ္ခုခုေတာ့ ျပန္ေျပာဦးမယ္လို႔ သူ႕ဖက္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ်မေျပာရေသးခင္ သူက လွမ္းေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးတည္ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ေျပာပံုက မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္တာမ်ဳိး။ ရွဴေနရတဲ့ေလရဲ႕ ရွိေနျခင္းကို အသိအမွတ္မျပဳခ်င္ဘဲ စာရြက္ေပၚမွာ ေဖာ္ျမဴလာခ်ေရးျပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ထုတ္ ရွဴၾကည့္ခ်င္တ့ဲလူေတြလို႔ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ သူလက္(ပ)ေတာ့ကို ပိတ္လုိက္ျပီး ေရခဲစက္ရွိရာကို ထသြားျပီး ေအဗ်ံ တစ္ပုလင္းသြားယူတယ္။ သူေျပာတဲ့ “လူေတြ” ဆိုတဲ့အထဲက လူစာရင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါေကာင္းပါမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေယဘူယ်က်နတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမွန္သမွ်ဟာ လူကို အႏၱရာယ္ရွိႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ စကားလိုပဲ။ မိန္းမက ခုတင္ဆီျပန္သြားျပီး ဂြတ္ႏုိက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာတယ္။ သူ႕ဖက္က စာၾကည့္မီးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂြတ္ႏုိက္လို႔ လွမ္းေျပာျပီး သူအိပ္တာ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္နားက မီးကို လွမ္းပိတ္ေပးလုိက္တယ္။

အေမွာင္ထဲမွာ ထုိင္ေနရင္း ဝီစကီကို နည္းနည္းေသာက္ခ်လိုက္ျပီး အျပင္ဖက္ဆီ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဟိုနား ဒီနားဆီက မီးေရာင္ လက္လက္ကေလးေတြ ေတြ႕ရေပတဲ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မည္းေမွာင္ေနတာပဲ။ လမိုက္ညထင္တယ္။ ေကာင္းကင္ရံထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္း ပ်ံေလ့ရွိတဲ့ ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္ေကာင္ကိုမ်ား ေတြ႕ရေလမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဂဲဂဲလို႔ ေအာ္ရင္း တစ္ေကာင္တည္း ပ်ံေလ့ရွိတဲ့ ညဥ့္ငွက္ၾကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ မေတြ႕ရမယ္မွန္း သိေပတဲ့ အေမွာင္ထဲကိုပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုးက မိုးကုတ္စက္ဝုိင္းမွာ ဘာအလင္းေရာင္မွ မေတြ႕ရဘူး။ ထုိင္ၾကည့္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ လက္ထဲက နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနျပီ။ ခုဆို ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက တစ္ေနရာရာမွာ ေနထြက္ေလာက္ျပီ။ ဂ်ီဘူတီမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အဘူဒါဘီမွာျဖစ္ျဖစ္ ေနဝင္ေလာက္ျပီ ထင္တယ္။

< ခ်င္းတြင္း | ေအာက္တိုဘာ | ၂၀၀၇ >