မခ်စ္ၾကပါနဲ႔ (ျမင့္သန္း)

Love, Love alone, has pains severe and many:
Then, Loveliest! Keep me free,
From torturing jealousy.
John Keats. "To Fanny".

အေနာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕မွန္ကို ေခါက္လိုက္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ ျပတင္းေပါက္ေတြက ေတာင္ဘက္နဲ႔ အေနာက္ဘက္မွာပဲ ရွိတယ္။ ေတာင္ဘက္က ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာ ႏြယ္သာကီ အျဖဴေရာင္အပင္ရွိေနလို႔ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ကာထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အေနာက္ဘက္က ျပတင္းေပါက္ေတြကေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးက ကားဂိုေထာင္ကိုသြားတဲ့ ကားလမ္းေဘးမွာ။ အဲဒီဘက္မွာေတာ့ ေခါင္ရမ္းပန္းပင္ေတြရွိတယ္။ ေဖေဖက တကူးတကမွာျပီး စုိက္ထားတဲ့ ဝါလြင္လြင္ ေခါင္ရမ္းပန္းပင္ေတြ။ မစ္ ဟာဝုိင္ယံလို႔ ေခၚတယ္ထင္တယ္။ နားေထာင္ေနတုန္း ေခါက္သံ ထပ္ၾကားလာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို အသာခ်ျပီး ျပတင္းေပါက္ဆီ သြားလိုက္တယ္။ ခန္းဆီးစကိုဖယ္ျပီး တံခါးဖြင့္လိုက္ရင္း ေအာ္. . နင္ကိုးလို႔ ပါးစပ္က အသံထြက္သြားတယ္။ နင္က ဘယ္သူထင္လို႔လဲလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငါက သိၾကားမင္းလားလို႔။ ေခြးသားေရပတ္နဲ႔ နာမည္ လာမွတ္သလားလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက သိၾကားမင္းကေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး နင့္ကို စာရင္းလာမွတ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ စာရင္းထဲမွာ နင့္နာမည္က မ်ားလွျပီလို႔ေျပာရင္း ျပံဳးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ နင္ ဘာလုပ္ေနသလဲလို႔ ေမးတယ္။ ငါ စာဖတ္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ အေစာၾကီးဟယ္။ ခုမွ ဆယ္နာရီခြဲ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ သူက စကားစမပါဘဲ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ မနက္ဘက္ စာမဖတ္ရဘူးလို႔ နင့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာဖူးသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ဘာမွ်မေျပာဘဲ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ငါ ပ်င္းလို႔လို႔ သူကေျပာျပီး နင္ဖတ္ေနတာေတြ သိပ္အေရးမၾကီးရင္ စကားေျပာရေအာင္လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ဘာမွ်အေရးမၾကီးပါဘူး။ ငါလည္း ပ်င္းတာနဲ႔ ဘိုင္ရြန္ကဗ်ာေတြ ျပန္ဖတ္ေနတာ . . လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေနတုန္း ဟယ္ . . ဘုိင္ရြန္လို႔ သူ႕ပါးစပ္က အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ အသံထြက္လာတယ္။ ဘုိင္ရြန္ . . ဘာျဖစ္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အသံမာမာနဲ႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူးလို႔ သူက ျပံဳးေစ့ေစ့ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ေျပာျပီး အိမ္ေရွ႕ဆီ လာခဲ့ေလလို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။



ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႕မွာ သစ္ပင္အုပ္ရွိတယ္။ အိမ္ကိုဝင္တဲ့၊ ထြက္တဲ့ ကားလမ္းႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ သစ္ပင္ၾကီးေတြ ရွိတယ္။ ဆင္ဝင္ရဲ႕ ေရွ႕ဘက္ဆီမွာေတာ့ သရက္ပင္အုပ္ၾကီး ရွိတယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အရိပ္ရေနတယ္။ အဲဒီေအာက္မွာ သစ္သားခံုတန္းကေလးေတြ ရွိတယ္။ ျခံဝဘက္ဆီ မ်က္ႏွာမူထားတယ္။ ျခံေရွ႕က ကားလမ္းရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္မွာ ေရကန္ရွိတယ္။ ျခံထဲကေနေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ၾကခတ္ဝါးရံု ျခံစည္းရိုးက ျမင့္ေနလို႔ ရွိေနမွန္းပဲ သိရတယ္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးဖြင့္ျပီး ဆင္းလာေတာ့ သူက အိမ္ဘက္ကို ေက်ာေပးထားတဲ့ ခံုတန္းကေလးတစ္ခုေပၚမွာ ထုိင္ေနႏွင့္ျပီ။ သူ႕ဆံပင္ေတြက ခံုတန္းရဲ႕ ေက်ာမွီကိုေက်ာ္ျပီး က်ေနတယ္။ ဆံပင္ေလွ်ာ္ျပီးရင္ ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့အက်င့္ သူ႕မွာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕နေဘးမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္ရင္း ငါ ေကာ္ဖီတစ္အိုး ႏွပ္ခုိင္းထားတယ္။ ဘစ္စကစ္ေလး ဘာေလးေတာ့ ရွိမယ္ထင္လို႔ သူ႕ကိုေျပာရင္း သူ႕ေခါင္းကို လက္နဲ႔အသာဖြလိုက္တယ္။ သူက ေခါင္းခါလိုက္ရင္း ငါ ေခါင္းေလွ်ာ္ထားတယ္ မကိုင္နဲ႔လို႔ ေျပာတယ္။ ငါသိသားပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ သူက ျပံဳးေနတယ္။ ဘာလို႔ ေကာ္ဖီလုပ္ခုိင္းရတာလဲလို႔ ေမးတယ္။ ေသာက္ရင္ေအာင္ေပါ့။ နင္ မေသာက္ခ်င္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ မေသာက္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႔ နီးေနလို႔ပါလို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ဘာဆိုင္သလဲ။ ထမင္းစားတာက ထမင္းစားတာပဲ၊ ေကာ္ဖီေသာက္တာက ေကာ္ဖီေသာက္တာပဲ . . လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာလို႔မဆံုးေသးခင္ပဲ ဟိတ္ ေတာ္ျပီ။ ငါ စကားမ်ားရေအာင္ လာတာမဟုတ္ဘူး။ စကားေျပာရေအာင္ လာတာ။ ေတာ္ၾကာရင္ ငါ့အိမ္မွာလိုက္ျပီး ထမင္းစားလွည့္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ နင့္ ေမြးေန႔လားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးရင္းေမးလိုက္ေတာ့ သူက ရိုက္ေတာ့မယ့္ ပံုမ်ဳိးနဲ႔ လက္ကိုရြယ္လိုက္ျပီး နင္ ငါ့ေမြးေန႔ ဘယ္ေတာ့ဆိုတာ မသိဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။ ငါ့ေမြးေန႔ကို ငါ သတိမရေတာင္ နင့္ေမြးေန႔ေတာ့ ငါ မေမ့ပါဘူးလို႔ ေျပာေတာ့မွ သူက ျပံဳးတံုးတံုး ျပန္လုပ္တယ္။ ေမေမက အခါတြင္းမွာ ေက်ာင္းတိုက္က ကိုယ္ေတာ္ေတြကို အုန္းထမင္း၊ ပဲထမင္း ကပ္တယ္။ နင္လည္း ၾကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ အိမ္ကလူေတြကို အမဲႏွပ္ခုိင္းထားတယ္။ နင့္ကို ေခၚေကၽြးလိုက္ဖို႔ မွာခဲ့လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာမဲ့ျပလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက နင့္ဘာသာ စားခ်င္စား မစားခ်င္ေနလုိ႔ ေျပာတယ္။

အန္ကယ္ ဘယ္ေန႔ကတည္းက သြားလဲလို႔ သူက ေမးတယ္။ သၾကၤန္မက်ခင္ သံုးရက္ေလာက္ကတည္းကပဲ ထင္တယ္လို႔ေျပာျပီး နင့္ ဒယ္ဒီေရာလို႔ ေမးလုိက္မိတယ္။ အမွန္ေတာ့ မေမးသင့္ဘူး။ ေမးျပီးမွ မေမးသင့္ေၾကာင္း သတိရလိုက္ေတာ့ ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သၾကၤန္ခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕အေဖေရာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖပါ အိမ္မွာ မရွိတတ္ၾကဘူး။ မရွိပံုကေတာ့ မတူဘူး။ ေဖေဖက ကေလာမွာ သြားေနတယ္။ ေႏြအပူဒဏ္ကို ေရွာင္တဲ့သေဘာပဲ။ ေဖေဖ့မွာ ရာသီဥတု သိပ္ပူလာရင္ ေခါင္းကိုက္တတ္ေတာ့ တစ္ခါတေလ တစ္လေလာက္ အဲဒီမွာ သြားေနရတတ္တယ္။ သၾကၤန္ကာလဆိုရင္ သူ႕အေမက တရားစခန္းဝင္တာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္တယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးက်ရင္ သူ႕အေဖက တျခားအိမ္တစ္အိမ္မွာ သြားေနတတ္တယ္။ သၾကၤန္ရယ္၊ ဘာရယ္၊ ညာရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ သြားခ်င္တဲ့အခါ သြားေနတာပဲ။ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ရွာေနတဲ့ သေဘာပဲ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္လို႔ပဲ ေျပာရမလားမသိဘူး။ စကားလံုးကို ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္းလို႔ရေပတဲ့ အေျခအေနကေတာ့ တစ္မ်ဳိးတည္းပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သၾကၤန္တိုင္းဆိုရင္ သူလည္း သူ႕အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း။ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ သၾကၤန္ေရပက္တာတို႔ ဘာတို႔ကို မၾကိဳက္ဘူး။ ပ်င္းလာၾကရင္ တစ္ေယာက္အိမ္ဘက္ တစ္ေယာက္ကူးျပီး စကားေျပာၾကတယ္။ ေျပာတာၾကာလာျပန္ရင္လည္း စကားမ်ားၾကေရာ။ သၾကၤန္ရက္ေတြမွာ အဲဒီလို ျဖစ္တာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ပံုမွန္ပဲ။ တစ္ခါတေလ သူတို႔အိမ္မွာ လာေနတဲ့ သူ႕အေဒၚ အပ်ဳိၾကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားမ်ားၾကျပီဆိုရင္ အခ်ိန္ကုိက္ပဲ။ သိၾကားနဲ႔ အသူရာ စစ္ခင္းခ်ိန္ ေရာက္ျပီကိုးလို႔ ေျပာျပီး ေနာက္ေလ့ရွိတယ္။

သူက ရွိေနေပတဲ့ လွမ္းျပီးမျမင္ရတဲ့ ေရကန္ဆီကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ စကားေျပာရေအာင္ဆိုေပတဲ့ ေျပာစရာ အေၾကာင္းရွာမရေသးဘူးထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေက်ာကို လက္နဲ႔အသာပုတ္လုိက္ရင္း ေနစမ္းပါဦး ဘိုင္ရြန္လို႔ ငါ ေျပာလိုက္တုိင္း နင့္ဆီက မေက်နပ္သလိုမ်ဳိး၊ မၾကိဳက္သလိုမ်ဳိး အသံထြက္လာတယ္။ နင္နဲ႔ ဘုိင္ရြန္နဲ႔ ဘာျဖစ္ထားၾကသလဲ၊ မဟုတ္ရင္ အန္ကယ္ ဦးဝင္းေဖက နင္တို႔ကို ေလာ့(ဒ)ဘုိင္ရြန္ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာထားလို႔လားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ အန္ကယ္ ဦးဝင္းေဖက အဂၤလိပ္စာဘြဲ႕လြန္တန္းေတြကို စာသင္ေပးေလ့ရွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ျပီးေျပာလုိက္တာ။ သူက ျပံဳးတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဘာမွ်ျပန္မေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ အေတာ္ၾကာမွ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ျ့ပီး နင့္မွာ မနက္အိပ္ရာက ႏုိးတာနဲ႔ ဒီေန႔အဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အျပစ္တင္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ စေတြးပံုရတယ္လို႔ ေျပာျပီး ရပ္ေနတယ္။ ခဏၾကာမွ ေလာ့(ဒ)ဘုိင္ရြန္ရဲ႕ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ကို ငါ ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နင္ၾကိဳက္တဲ့ “ထိုထိုေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႔သည္ အျပစ္ကင္း၏” ဆိုတဲ့ အပိုင္းကို ငါ မၾကိဳက္ဘူးလို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္းေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းကို မသိမသာ ခါလိုက္တယ္။ သူ ေခါင္းလႈပ္သြားတုိင္း သူ႕ဆံပင္ေတြ လႈပ္ရမ္းသြားတယ္။ ငါ သေဘာေပါက္သေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘုိင္ရြန္ေရးတဲ့ “ထိုထုိေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႔သည္ အျပစ္ကင္း၏” ဆိုတာဟာ “လွပျခင္းသည္ လွပျခင္းအတြက္သက္သက္ လွပေန၏” ဆိုသလိုမ်ဳိး ေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ထပ္ျပီး သက္ေသျပစရာ မလုိေတာ့တဲ့ ဆင္ေျခမ်ဳိးျဖစ္မယ္ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးသြားေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္း နင့္မွာ ဘာမဆို ဆင္ေျခေပးစရာ ရွိတယ္မဟုတ္လားလို႔ ေျပာသလိုလိုနဲ႔ ေမးတယ္။ နင္ အဲဒီလို ေျပာလိမ့္မယ္လို႔ ငါလည္း အထင္သားပဲလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ျပီး ငါ့အထင္ေတာ့ လူ႕ဘဝၾကီးတစ္ခုလံုးဟာ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာခ်ည္းပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျငိမ္ေနၾကေတာ့ ကမ္းစပ္ဆီက ပင္လယ္ကဗီးပင္ကို ေလတိုးသံ ၾကားလာရတယ္။ အေတာ္ကေလးၾကာမွ သူက စကားစတယ္။ နင္ ေအမီတို႔အေၾကာင္း ၾကားျပီးျပီ မဟုတ္လားတဲ့။ ေအး တင္ေမာင္ေအး ငါ့ကို လာေျပာတယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ ျပီးမွ နင့္ကိုေတာ့ အိက ေျပာမွာေပါ့လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူက ေခါင္းညိတ္ျပျပီး ခ်က္ခ်င္း ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ေရကန္ဘက္ကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ သူ ဘာဆက္ေျပာမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ျပီးနားေထာင္ေနတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ တင္ေမာင္ေအးတစ္ေယာက္ လုပ္ပံုက မဟုတ္ဘူးထင္တယ္လို႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာတယ္။ ဘယ္အပိုင္းက မဟုတ္တာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္မေက်နပ္တဲ့ပံုမ်ဳိးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ျပီးကာမွ မ်က္ႏွာထားကို နဂိုအတုိင္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္လိုက္တယ္။ နင္ တစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္ဆုိျပီး သူက စကားစလုိက္တယ္။ အိနဲ႔ တင္ေမာင္ေအး ၾကိဳက္ေနၾကတာ ၾကာျပီ။ လူတုိင္း သိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တင္ေမာင္ေအးက ေအမီနဲ႔ ၾကိဳက္တယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ား မသိၾကဘူး။ အိလည္း မသိဘူး။ ခုေတာ့ အိသိသြားတယ္။ သိသြားလို႔ တင္ေမာင္ေအးကို ေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္လို႔ ဝန္ခံတယ္။ ဒီေတာ့ အိက သူ႕အိမ္ကုိေျပာျပီး ေစ့စပ္ခုိင္းတယ္။ ဟိုအေကာင့္အိမ္က ဘာမွ်မကန္႔ကြက္ေပတဲ့ နင့္အေကာင္က စဥ္းစားပါရေစဦးလို႔ ေျပာသတဲ့လို႔ေျပာျပီး သူက စကားေျပာေနတာကို ခဏရပ္လုိက္တယ္။ ေျပာရင္း သူ႕အသံထဲမွာ ေဒါသသံေတြ ပါလာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့မွ အခု ဘာေတြျဖစ္ၾကဦးမလဲ မသိဘူးလို႔ ဆက္ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကိုၾကည့္ေနရင္းက နင့္ကိုငါ တစ္ခုေျပာျပမယ္။ ဒါေပတဲ့ နင္က ဘယ္သူ႕ကိုမွ် ျပန္မေျပာပါဘူးလို႔ ကတိေပးရမယ္လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သိပ္အေရးၾကီးလို႔လားလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ အေရးၾကီးလို႔ မၾကီးလို႔မဟုတ္ဘူး။ တင္ေမာင္ေအးက ငါ့ကို ေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခု။ သူ႕ကို ငါ ကတိေပးထားတယ္။ သူေျပာတဲ့ အေၾကာင္းကို နင္ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕မွ် မေျပာဘူး။ နင့္ကို ေျပာရင္ေတာင္ တျခားလူေတြကို ျပန္မေျပာဖို႔ ကတိေတာင္းမယ္လို႔ ငါ ေျပာထားလို႔လို႔ သူ႕ကို ေျဖရွင္းျပလိုက္တယ္။ ငါ မေျပာပါဘူးလို႔ သူက ကတိေပးတယ္။ တင္ေမာင္ေအးက ငါ့ကိုေျပာတယ္လို႔ ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္က စကား စလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ဝင္တစား ျဖစ္ေနပံုရတယ္။ တင္ေမာင္ေအးက တကယ္လို႔ အိနဲ႔ေအမီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေရြးရမယ္ဆိုရင္ သူ ေအမီကို ေရြးမယ္။ ေအမီကို ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္လို႔ ငါ့ကို ေျပာတယ္ . . ။ ကၽြန္ေတာ့္စကားမဆံုးခင္ သူက တစ္ခုခုေမးမယ္လို႔လုပ္ရင္း ပါးစပ္ျပင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါရင္း အသာ လက္ကိုကာျပလိုက္တယ္။ သူလည္းမေမးေတာ့ဘူး။ တင္ေမာင္ေအး ငါ့ကို ေပးတဲ့ဆင္ေျခက သူ႕အေနန႔ဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ခ်စ္တာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သူ႕ကိုခ်စ္မွန္း သူလည္း သိတယ္။ ဒါေပတဲ့ အိက သူ႕ကို ခ်စ္ရံုခ်စ္တာ၊ သူ႕ကို နားမလည္ဘူး။ ေအမီက သူ႕ကိုခ်စ္တယ္၊ နားလည္တယ္၊ နားမလည္ရင္လည္း နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္တဲ့။ နင္လည္း သိသားပဲ။ လူေတြဟာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာတစ္ခုတည္းနဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက သူ႕ဘာသာ ေခါင္းခါေနတယ္။ ဘာမ်ား သူက ျပန္ေျပာဦးမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ဘာသာ ေျပာသလိုလိုနဲ႔ ဟုတ္တယ္။ အိက ခက္ေတာ့ ခက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္ ခက္တယ္လို႔ သူေျပာတာကို ေထာက္ခံလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က စကားဆက္လိုက္မိတယ္။ နင္တို႔ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းထြက္ေတြ၊ မင္းၾကီး သမီးေတြ၊ သံအမတ္ၾကီး သမီးေတြဟာ သူမ်ားထက္ ကမာၻၾကီးကို ျမင္ခြင့္၊ ၾကည့္ခြင့္ရတယ္။ အဂၤလိပ္စာကို မြတ္ေနေအာင္ တတ္တယ္။ ရုပ္ပုိင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္ပံုေတြကို အကုန္တုပႏုိင္တယ္။ နင္တို႔ . . ။ ကၽြန္ေတာ့္စကား မဆံုးေသးခင္ သူက ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္လုိက္တယ္။ အျပည့္မလွည့္ဘဲ သူ႕ရဲ႕မ်က္လံုးထဲက သူငယ္အိမ္ကို မ်က္လံုးေထာင့္မွာကပ္ျပီး ေဒါသပါတဲ့အၾကည့္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာ ရပ္ဖို႔ လက္ညွိဳးေထာင္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စကားေျပာတာ ခဏရပ္လိုက္တယ္။

သူ႕အေဖ မင္းၾကီးျဖစ္လို႔ ငါ့အေဖ သံအမတ္ျဖစ္ခဲ့လို႔ ဆိုတာေတြက တစ္ပိုင္း။ ငါတို႔အားလံုးကို တစ္မ်ဳိးတစ္စားတည္း သေဘာနဲ႔ “နင္တို႔” လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔၊ ငါ လက္မခံႏုိင္ဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ သူ႕အသံထဲမွာ ေဒါသကို ထိန္းထားရတဲ့ အသံပါေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကိဳးၾကာသံ၊ ကရဝိတ္သံနီးပါး အသံကို ခ်ဳိသာေအာင္ ျပင္လိုက္ျပီး သူ႕လက္ေမာင္းကို အသာလွမ္းကိုင္လုိက္ရင္း ငါေျပာတာ မွားသြားတယ္။ နင္ဟာ သူတို႔လို မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ နင့္အေၾကာင္းကို နင္ကလြဲလို႔ အသိဆံုးလူဟာ ငါပါလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူက မပြင့္တပြင့္ ျပံဳးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာအျပည့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ျပီး အဲဒီ “နင္တို႔” က ဘာျဖစ္သလဲလို႔ ေျပာတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ရုပ္ပုိင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈေတြကို အလြယ္ကေလး တုပႏုိင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ လူေတြဟာ ကာလတရားနဲ႔အတူ သိမႈေတြ၊ နားလည္ႏုိင္စြမ္းေတြ ေျပာင္းလဲလာတာေတြကို သတိမရၾကဘူး။ မသိၾကဘူး။ သိေအာင္လည္း မၾကိဳးစားၾကဘူး။ အခု အိတို႔ကိစၥကိုပဲၾကည့္။ အိအျမင္မွာ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ရိုမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလီးယက္ ေခတ္ကလိုမ်ဳိး။ ေမာင္ရင္ေမာင္ မမယ္မတို႔ ေခတ္ကလိုမ်ဳိး ျမင္ေန လက္ခံေနေသးတာကိုး။ ခ်စ္ျခင္းလည္း ကာလတရားနဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတာ သူ သိမွမသိဘဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႕ဘာသာ ေခါင္းညိတ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာလိုက္မိျပန္တယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ အိကို အျပစ္တင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လို လူမ်ဳိးေတြအေနနဲ႔ ေလာကၾကီးရဲ႕ ျဖစ္၊ ရွိ ေနျခင္းကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျမင္ဖို႔ လုိလာျပီလို႔ေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။ ေခ်ာင္းထဲ ေျမာင္းထဲမွာ ငါးရွာစား၊ ဖားရွာစားေနတဲ့ လူေတြအတြက္ အဲဒီေလာက္အထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျမင္ဖို႔ လိုခ်င္မွ လိုမယ္။ ဒီေနရာမွာ လူတန္းစား ခြဲျခားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သိမႈကို အသံုးခ်တဲ့အပိုင္းနဲ႔ အသံုးမခ်တဲ့အပိုင္းကို အေျခခံျပီး ျမင္ၾကတာကို ေျပာခ်င္တာ။ နင္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး နားေထာင္မယ္ဆိုရင္ ငါ ေျပာခ်င္တာကေလးေတြ ရွိတယ္လို႔ေျပာျပီး သူ႕အေနအထားကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ နင္ ေျပာလို႔ျပီးရင္ နင္နဲ႔ငါ စကားမ်ားလို႔ ရသလားလို႔ ရယ္ရင္း သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ျပီးမွ ေျပာပါလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။

ဒီလိုလို႔ဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္က စကားစလိုက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္က တျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာဟာ ေျပာလုိက္တဲ့လူရဲ႕ ရိုးသားတဲ့ ဝန္ခံမႈ တစ္ရပ္ပဲ။ ဥပမာ နင့္ကို ငါက ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ရင္ အဲဒါဟာ ငါရဲ႕ ရိုးသားတဲ့ ဝန္ခံခ်က္တစ္ရပ္။ ရိုးသားတဲ့ ေဖာ္ထုတ္ခ်က္တစ္ရပ္ . . ပဲလို႔ ေေျပာေနတုန္း သူက ၾကားျဖတ္ျပီး ခု နင္ေျပာတာ ဥပမာမဟုတ္လား။ နင္ ဘယ္တုန္းကမွ် ငါ့ကို မေျပာဖူးတဲ့ စကားမဟုတ္လားလို႔ ေျပာသလိုနဲ႔ ေမးတယ္။ ျပံဳးေစ့ေစ့ လုပ္ေနတယ္။ ကိုင္း . . တကယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက လက္ကာျပျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သေဘာထားရမွာလား၊ တကယ္လားလို႔ ထပ္ေမးျပီး ဒဂၤါးျပားမွတ္လို႔ လက္ခံမိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ သံုးမရတဲ့ ခဲမူးေစ့ျဖစ္ေနတယ္ဆိုသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္လည္း တကယ္ေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေနတုန္း ဟိတ္ . ဒီလိုလိုဆိုရင္ . . ဆိုတာက ငါ့ပေယာဂပါေနတယ္။ ငါ့ေၾကာင့္ နင္က တကယ္လို႔ ေျပာရတာဟာ တကယ္ေတာ့ တကယ္စစ္စစ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူက ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ တကယ္ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ရင္း ေနပါဦး ငါေျပာေနတာ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ဟ . . ဟားလို႔ သူ႕ဆီက ရယ္သံထြက္လာတယ္။ နင္ ငါ့ကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတာ တစ္မိနစ္ မျပည့္ေသးဘူး။ နင္ ေမ့သြားျပီလားလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူေျပာတာကို မတုံ႔ျပန္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္လိုက္တယ္။ နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ နင့္အေနနဲ႔ ငါ့အေပၚမွာ နင့္စိတ္ နင့္သေဘာနဲ႔ ၾကိဳက္သလို တံု႔ျပန္ႏုိင္တယ္။ သေဘာတူလက္ခံႏုိင္တယ္။ ဆန္႔က်င္ ျငင္းဆိုႏုိင္တယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ အသိအမွတ္ျပဳရံုကေလး ျပဳႏိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ နင္က ငါ့ကို ျပန္ျပီးခ်စ္ပါတယ္ဆိုရင္ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ အဆိုကို အတည္ျပဳ လက္ခံတဲ့ သေဘာပဲ။ ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ႕ အတည္ျပဳ လက္ခံမႈဟာ ငါ့ကို ပိုင္းျခားကန္႔သတ္လို႔ မရဘူး။ ငါက နင့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့စကားက နင္ဟာ တျခားလူကို မခ်စ္ရေတာ့ဘူးလို႔ မတားႏုိင္သလို နင္က ငါ့ကိုျပန္ျပီး ခ်စ္ပါတယ္လို႔ ဆိုတာဟာ နင္က ငါဟာ တျခားလူကို မခ်စ္ရေတာ့ဘူးလို႔ အမိန္႔ထုတ္တာ၊ ကန္႔သတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္က တျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိပိုင္ဆိုင္ရာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာကို မတားႏုိင္ဘူး။ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ မပစ္ႏုိင္ဘူး။ ခပ္ရွည္ရွည္ရွင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပာေနတာကို ရပ္လိုက္ေတာ့ သူက သူ႕လက္ထဲက ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လွမ္းေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ငံုေလာက္ ေသာက္လုိက္တယ္။

အဲဒီတုန္းမွာပဲ သူက ေျပာတယ္။ နင္ေျပာသလို ဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့စကားဟာ သိပ္အေရးမပါသလိုပဲေပါ့။ ငါက နင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္လို႔ ေျပာေပတဲ့ နင့္ဘာသာ ခ်စ္ခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ခ်စ္လို႔ ရေနေသးတာပဲ။ ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိေတာ့လို႔လဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီခြက္ သူ႕ကို ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ ခ်စ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ခ်စ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ခ်စ္ပံုခ်င္းက တူမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ေကာ္ဖီေသာက္ေနရင္း မ်က္လံုးလွန္ျပီး ၾကည့္တယ္။ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာဟာ နင့္ဒယ္ဒီကို နင္ခ်စ္တာ၊ နင့္အေမကို နင္ခ်စ္တာ၊ နင္တို႔အိမ္ေရွ႕က ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို နင္ခ်စ္တာ ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္တာပဲ။ ခ်စ္ပံုခ်င္း ခ်စ္တဲ့ဒီဂရီ အတုိင္းအတာခ်င္းေတာ့ မတူႏုိင္ၾကဘူး။ တုိ႔လူမ်ဳိးမွာ အျမဲတမ္းမွားေနတဲ့ဟာ တစ္ခု ရွိတယ္။ ၁၅၀၀ ကို ၅၂၈ နဲ႔ ေရာပစ္တာ။ ပိႆာကို ေပါင္ခ်ိန္နဲ႔ ေရာပစ္လိုက္တာမ်ဳိးပဲ ေရာပစ္လို႔ မရႏုိင္ဘူး။ ငါ နင့္ကို ခ်စ္တာဟာ တျခားသူေတြ၊ တျခားဟာေတြကို ခ်စ္တာနဲ႔ မတူႏုိင္ဘူး။ ပိုဆိုးတာတစ္ခုက ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း သတၱိမရွိလို႔ ရည္းစားစာေရးျပီး အသိေပးတာ။ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ဘာသာစကားေဘာင္ထဲမွာေတာ့ သာမန္အဆိုတစ္ခုပဲ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ေျပာစကား၊ အေရးစကားနဲ႔မွ မဟုတ္ဘူး။ ဘာသာစကားမပါပဲလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ေဖာ္ထုတ္ျပႏုိင္တယ္။ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံႏုိင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ လူေတြက ခ်စ္ျခင္းဆိုတာကို အလြယ္တကူ သံုးပစ္လိုက္ၾကတယ္။ လူေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေတြကို ၾကိဳေတြးျပီး ခ်စ္တယ္လု႔ိ ေျပာတတ္ၾကတာ။ ေနာက္ဆက္တြဲဆိုတာက ပိုင္ဆိုင္လိုတာ။ ကိုယ္ကာယခ်င္း ႏွီးေႏွာခ်င္တာ စတာေတြ အပံုၾကီးပဲ။ နင္ ခုနေျပာတဲ့ ေလာ့(ဒ)ဘုိင္ရြန္ေျပာတဲ့ “ထိုထိုေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႔သည္ အျပစ္ကင္း၏” ဆိုတာက ေနာက္ဆက္တြဲ မပါတဲ့ ခ်စ္ျခင္းပဲ။ ရိုးသားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းပဲလို႔ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပာေနတာ ခဏရပ္လိုက္တယ္။ သူက သူ႕လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးရင္း ဒီလိုဆိုရင္ ခ်စ္ျခင္းကို ဘာသာစကား အေျခခံမႈျဖင့္ လြဲမွားစြာ အသံုးခ်မႈၾကီးဆိုျပီး ကုလသမဂၢတို႔၊ သည္ဟိဂ္က အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ တရားရံုးတို႔ကို တုိင္ရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ ေနာက္ျပီး ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီ မေသာက္ေသးဘဲ ငါ အေကာင္းေျပာေနတာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ငါလည္း အေကာင္းတစ္ခု ေျပာမယ္လို႔ သူက စကားစလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။ နင့္စကားအတုိင္းပဲ။ နင့္ကို ငါက ခ်စ္တယ္လို႔ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ နင့္လည္ပင္းမွာ ၾကိဳးကြင္းစြပ္ထားသလို ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔။ နင့္ဘာသာ သိခ်င္သိ၊ မသိခ်င္ေန မဟုတ္ဘူးလားလို႔ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကို လွမ္းယူျပီး ေကာ္ဖီဗန္းထဲ ျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။

ေတာ္ျပီ ခ်စ္တဲ့ကိစၥ ခဏထားလိုက္ဦးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က စကားစလိုက္ရင္း ဟို စေနေန႔တုန္းက နင္တို႔သားအဖ ဘာေတြ ျငင္းၾကတာလဲလို႔ ေမးလုိက္တယ္။ သူက ခဏစဥ္းစားျပီး ဟ ဟားလို႔ ရယ္တယ္။ အေမးကို တည့္တည့္မေျဖဘဲ နင္အေၾကာင္းစံု ၾကားျပီျပီ ထင္တယ္လို႔ ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းပဲ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ မဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ဒယ္ဒီမွာ ေနာက္လူေတြဟာ သူတို႔ေခတ္ကေလာက္ မေတာ္ၾကဘူးဆိုတဲ့ အျမင္ရွိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ငါ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ေရွ႕ကသြားသြား ေနာက္ကလာလာ လူတုိင္းဟာ လူေတာ္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ၾကဘူးလို႔ေတာ့ လက္ခံရမွာေပါ့လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟ ဟားလုိ႔ သူ႕ဘာသာ ရယ္ျပန္တယ္။ ေဂါ့ကြင္းမွာ နင့္ေဖေဖက ဒယ္ဒီကို ဘာေျပာတယ္ဆိုတာလည္း ငါ ၾကားျပီးျပီ။ နင္ေကာ သိျပီးျပီမဟုတ္လားလို႔ ေမးတယ္။ ေဖေဖေျပာျပတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဘာမွ်ဝင္မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က နင့္ဒယ္ဒီက လက္ပ်က္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆယ့္ရွစ္က်င္းျပီးေတာ့ ဘီယာေသာက္ရင္း မင္း တယ္လက္ပ်က္ပါလားလို႔ ေဖေဖက ေမးေတာ့ နင့္ဒယ္ဒီက ေျပာသတဲ့။ ညက အိမ္က ပညာတတ္မနဲ႔ ျငင္းလာရတာနဲ႔ စိတ္ထဲမၾကည္ဘူးလို႔ ေျဖတယ္တ့ဲ။ ေဖေဖက မင္းသမီးနဲ႔ ငါ့သား ေပးစားပစ္လိုက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ငါလည္း နားျငီးသက္သာရေအာင္လို႔လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ နင့္ဒယ္ဒီက ေျပာသတဲ့။ ေပးစားျပီး အိမ္နားကပ္ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ေဝးေဝးလံလံ ပို႔ထားမွ ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက ေျပာသတဲ့။ ငါ့မွာ စိုက္ပ်ဳိး ေမြးျမဴေရး လုပ္ရေအာင္ဆိုျပီး ေျမဧက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္ထားတာရွိတယ္။ ေျမာင္းတကာဘက္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေပးစားျပီး အဲဒီမွာ သြားေနခုိင္း။ ႏြားအေကာင္ တစ္ရာေလာက္ ဝယ္ေပးထားလိုက္။ သူတို႔ခ်င္း ျငင္းလို႔မရရင္ ျငင္းစရာ ရသြားေအာင္လို႔လို႔ ေျပာသတဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပရင္း ရယ္လိုက္မိတယ္။ သူက ဘာမွ် မေျပာဘဲ ေခါင္းကို သာသာခါရင္း တုိက္ရိုက္မျမင္ရတဲ့ ေရကန္ရွိရာဘက္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေခါင္းခါလိုက္တုိင္း သူ႕ဆံပင္အဖ်ားေတြ လြင့္သြားတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း စဥ္းစားေနပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရကန္ရွိရာဘက္ကို ၾကည့္ေနရင္း သူမ်ား စိတ္ေျပာင္းသြားမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဘာလို႔ နင္က ငါ့ကို ထမင္းေကၽြးမွာလဲလို႔ သူ႕ကို စကားအဆက္အစပ္မရွိဘဲ ထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ မရယ္မျပံဳးဘဲ နင္မစားလည္း ငါတို႔အိမ္မွာ ေကၽြးပစ္စရာ ေခြးမရွိလို႔လို႔ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ျပီး လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သြားၾကရေအာင္။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနျပီလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား သူတို႔အိမ္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေရကန္ကို ျမင္ရေတာ့ ေရကန္ထဲမွာ ေရေတာင္ အေတာ္ခမ္းေနပါကလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ ေႏြမို႔ ေရခန္းတာဟာ အဆန္းလား။ နင့္မွာ သည္ထက္အေရးပါတာ စဥ္းစားစရာ မရွိဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ်ျပန္မေျပာရဲဘူး။ သူ႕ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခု စိတ္ခုသြားပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကိုေတာ့ ဘၾကီးသုခေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ဝင္လာတယ္။ မိန္းမမ်ား စိတ္ခုေနရင္ ေၾကာက္ရသကြ။ ငွက္ေမြးကေလး ျပဳတ္က်တာနဲ႔ ေတာင္ၾကီးျပိဳသြားေအာင္ ငလ်င္လႈပ္သြားႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးပဲတဲ့။ သူတို႔ ျခံတံခါးကို ကၽြန္ေတာ္က ဖြင့္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူတို႔ျခံထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ျခံဝင္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ သူက ရပ္ေစာင့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႕ဆီကို ေလွ်ာက္သြားရင္း ဟုိဘက္မွာ တုိ႔ ထုိင္စကားေျပာေနတုန္းက နင္ ေျပာတာတစ္ခုရွိတယ္။ ငါ့ကို ခ်စ္ပါတယ္လို႔ မေျပာေတာ့ဘူးဆိုတာ တကယ္လားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ အိမ္ဆီကို ေလွ်ာက္လာၾကရင္း သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟိုဘက္မွာက နင္တို႔ပိုင္နက္၊ နင့္အျမင္၊ နင့္သေဘာ။ ဒီဟာက ငါတို႔ျခံ၊ ငါ့ပိုင္နက္ ဟုိဘက္ကဟာေတြ ဟိုမွာျပီးျပီလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ မရွင္းလွဘူး။ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားေအာင္ ငါကေတာ့ နင္ငါ့ကို ထမင္းေကၽြးတာဟာ ငါ့ကို ခ်စ္လို႔ပဲလို႔ ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလုိက္တယ္။ သူက လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ရပ္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ပါ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ရပ္သြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို လွမ္းကိုင္ျပီး ဆြဲထားလုိက္ရင္း မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ျပီးမွ ငါေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို နင္ စားခ်င္စား မစားခ်င္ေန၊ နင္မစားလို႔ ငါ့မွာ ေကၽြးစရာ ေခြးမရွိေပတဲ့ အမႈိက္ပံုးထဲ လႊင့္ပစ္ႏိုင္တ့ဲ ေနာက္ထပ္အခြင့္အေရးတစ္ခု ငါ့မွာ က်န္ေနေသးတယ္။ နင္ မေမ့နဲ႔လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုလႊတ္ျပီး အိမ္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားတယ္။

သူ႕ေနာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လိုက္လာရင္း ေခါင္းထဲမွာ ေတြးစရာေတြအမ်ားၾကီး ရလာတယ္။ ေလာ့(ဒ)ဘုိင္ရြန္ေျပာတဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းအေၾကာင္း။ ရွိေနမွန္း သိေနေပတဲ့ မျမင္ရတဲ့ ေရကန္အေၾကာင္း။ တင္ေမာင္ေအးရဲ႕ ခ်စ္ရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး နားလည္တတ္ဖို႔လည္း လိုတယ္ဆိုတ့ဲအေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖေျပာတဲ့ ႏြားအေကာင္တစ္ရာအေၾကာင္း၊ ဘၾကီးသုခေျပာတဲ့ ငွက္ေမႊးကေလးအေၾကာင္း၊ သူေျပာတဲ့ နင့္ကို ငါ ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ေကၽြးတာမစားခ်င္ရင္ လႊင့္ပစ္လို႔ ရတယ္ဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးအေၾကာင္း အစံုပဲ။ မဆီမဆုိင္ ထပ္ျပီးစဥ္းစားစရာတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ ေလာကမွာ ခ်စ္ခ်င္တဲ့လူေတြ၊ အခ်စ္ခံခ်င္တဲ့လူေတြ အပံုၾကီးပဲ။ အခ်စ္မခံခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိေတာ့ရွိမွာပဲ။ နည္းေတာ့ နည္းမယ္။ ဒီလူေတြဘက္က ရပ္ျပီး ေတြးၾကည့္မိတယ္။ လူေတြအေနနဲ႔ မခ်စ္ၾကရင္ အေတာ္ေကာင္းမွာပဲလို႔။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ခံရတယ္ဆိုတာက သိပ္တာဝန္ၾကီးတာကုိး။ အခ်စ္ခံရတယ္ဆိုတာကိုက ေရးသားမထားတဲ့ စည္းကမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ညင္သာစြာ အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း တစ္မ်ဳိးပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ လူေတြကို မခ်စ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာလို႔ ေတာင္းပန္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ မသိဘူး။ ေဖေဖ့အစီအမံအတုိင္း ျဖစ္လာလို႔ ႏြားအေကာင္တစ္ရာနဲ႔ သြားေနရတဲ့အခါ သူတို႔ကို ေမးၾကည့္ပါမွပဲ။ ခုေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ဘာအေျဖမွ ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီအခါက်ျပန္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ကာလတရားန႔ဲအတူ လုိက္ပါ ေျပာင္းလဲလိုက္ရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ကို ခံရေကာင္း ခံရျပီး ျဖစ္ေနေတာ့မွာမို႔ ဒီေမးခြန္းကို ေမ့ေကာင္း ေမ့ေနေလမလားပဲ။