Norwegian Wood

ဗမာဘာသာျပန္ ရွိတယ္ၾကားတယ္။ စဥ္းစားမရတာက ဘာေၾကာင့္ “ေနာ္ေဝေတာအုပ္” လို႔ ဘာသာျပန္ရတာလည္း ဆိုတာပဲ။ Wood ကို ျမင္လို႔ “ေတာအုပ္” လို႔ ဆိုခ်င္ရင္ေတာင္ “woods” ဆိုျပီး s ပါမွ ေတာအုပ္ဆိုတာ သိသင့္တယ္ ထင္တာပဲ။ စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ေနာ္ေဝးအေၾကာင္း ေတာအုပ္အေၾကာင္း တစ္လံုးတစ္စေတာင္ မပါဘူး။ Beatles ရဲ႕ သီခ်င္း Norwegian Wood ကိုပဲ ရည္ရြယ္ျပီး ေျပာထားတာပဲ။ အဲဒီ စာလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ရွာၾကည့္ေတာ့ အျငင္းပြားေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ျဗိတိန္က ဆင္းရဲတဲ့ အိမ္ေတြမွာ သံုးတတ္တဲ့ ေနာ္ေဝးကလာတဲ့ သစ္နဲ႔လုပ္တဲ့ ပရိေဘာဂ အညံ့စားကို ညႊန္းတာလို႔ဆိုတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ေရစိုလို႔ မီးမစြဲႏုိင္တဲ့ ထင္းကို ေခၚတာလို႔လည္း ေျပာတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ Beatles ရဲ႕ သီခ်င္းကိုပဲ ညႊန္းထားတယ္။ ေနာက္ထပ္ အဓိပၸာယ္ေကာက္ခ်င္ရင္လည္း ရခ်င္ရမယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဘယ္ေနာ္ေဝးျပည္က ေတာအုပ္ကိုမွ ေျပာထားတာ မဟုတ္ဘူး။

႐ုပ္ရွင္လည္း ျပန္႐ိုက္ထားတယ္။ စာအုပ္ဖတ္ျပီးလို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ သူေတြကို မၾကည့္နဲ႔လို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ကိုယ့္မွာရွိထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ image ေတြ ပ်က္ကုန္လိမ့္မယ္ (အထူးသျဖင့္ Midori)။ စာအုပ္ကို ျပန္႐ိုက္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ေလ့ရွိတာပဲ။ ႏွစ္နာရီအတြင္း ျပီးျပည့္စံုေအာင္ မျပႏုိင္လို႔ထက္ အစကတည္းက မ႐ိုက္သင့္တဲ့ ဝတၳဳလုိ႔ ထင္တယ္။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အားသာခ်က္က ဝတၳဳနဲ႔ စာဖတ္သူ တိုက္႐ိုက္ communicate လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ဆိုလိုတာက စာဖတ္သူက ဇာတ္ေကာင္ေတြကတဆင့္ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ေနရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္တဲ့သူက ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းကိုယ္ ၾကည့္ေနရသလို ျဖစ္ေနႏုိင္တဲ့ ဝတၳဳမ်ဳိး။ အဲဒါမ်ဳိးကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ျပီး ထိုင္ၾကည့္ရတာ သိပ္အရသာမရွိဘူး။ ႐ုပ္ရွင္မွာ မထည့္ႏုိင္တဲ့ အခန္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ သ႐ုပ္ေဆာင္လည္း သိပ္မေကာင္းဘူး။ မင္းသား၊ မင္းသမီး ေခ်ာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ႐ႈခင္းေတြလွတယ္လုိ႔ပဲ အေကာင္းေျပာႏုိင္တယ္။

ဝတၳဳကေတာ့ ဖတ္ရတာ တကယ္ကို ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳတစ္အုပ္ပဲ။ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ၾကီး မဟုတ္ေတာင္ ဖတ္ရတာ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ခံစားမႈကို ေပးႏုိင္တယ္။ အျခား မူရာကာမိရဲ႕ ဝတၳဳေတြလို အနာဂတ္ကို ေရြ႕မသြားဘူး။ ဆိုလိုတာက အေနာက္မွာ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္မေနဘူး။ ဝတၳဳဟာ ပစၸဳပၸာန္မွာပဲ သြားေနတယ္။ စာဖတ္ေနရတာလည္း ပစၸဳပၸာန္မွာပဲ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ လိုက္သြားေနရတယ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွာေတြ႕ေနတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ဘာမွမထူးျခားဘူး၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း ဘာမွ မထူးျခားဘူး၊ Presentation ကလည္း မထူးျခားဘူး။ အားလံုးသာမန္ပဲ။ အဲဒီလို မထူးျခားတာကိုက ဒီဝတၳဳရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ဆိုရင္ (ေမာ္ဒန္ ဝတၳဳေတြရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း) ဘာမွ ထူးျခားတဲ့ character မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႕ပံုျပင္ကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပန္ေတြ႕ေနမိတာပဲ။ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုး ေသျခင္းနဲ႔ ရွင္ျခင္း၊ ရွိျခင္းနဲ႔ မရွိျခင္း၊ သိျခင္းနဲ႔ မသိျခင္းတို႔ၾကားထဲမွာ လူးလြန္႔ေနတယ္။ အတိတ္ဟာ ပစၥဳပၸာန္ရဲ႕ တစ္ပိုင္းတစ္စ အေနနဲ႔ ပါဝင္ ပတ္သက္ေနတယ္။ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ အတိတ္က ျပန္ေပၚလာတိုင္း ကိုယ့္ရဲ႕ အတိတ္ကို ျပန္ျပန္ေတြ႕ေနမိတယ္။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အရသာက ဖတ္ေနရတဲ့ process မွာ ပိုတည္ေနတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေမာေမာသြားလို႔ ခဏခ်လုိက္ ျပန္ဖတ္လိုက္ ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီထက္ပိုျပီးေတာ့ သိပ္မရွင္းျပတတ္ဘူး။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါလုိ႔ပဲ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ လူတိုင္းလည္း ၾကိဳက္ခ်င္မွ ၾကိဳက္မယ္။ အတိတ္ဆိုတာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မွ မတူႏုိင္ၾကတာပဲ။ ဒီစာအုပ္ ဖတ္ျပီးေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးမိတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။

Norwegian Wood

I feel awkwardly painful at nights

Waking up from sleep, drenched in sweat

With a Beatles song in my head.

Am I a person I used to be?

or a Norwegian wood that cannot catch a fire?

Heal me, moonlight! Heal me, Yevon!

Heal me, my love.

I am a broken man.

Flawed more than you'd ever think I would

Destroyed in every way possible,

Sinking in ...

slowly

but

surely.

And here I am, writing a poem

A futile attempt to collect

Pieces by pieces of myself.