ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းႏွင့္ အရက္ဆုိင္မွ ျပန္ေသာည

အရက္ဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းက အသဲကြဲျပီး ခံစားေနရတာ ျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူ႕ကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အမွန္အကန္ ေၾကကြဲေနတ့ဲ ပံုပဲ။ သူ႕ရဲ႕ အလြန္အေရးပါတဲ့ အရာတစ္ခု ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ ခံစားမႈပဲ။ ကုိယ္တုိင္လည္း ခံစားခဲ့ဖူးေတာ့ နားလည္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔က ငယ္ေပါင္းေတြ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ ျပတ္လုိက္၊ အသဲကြဲလိုက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရလိုက္နဲ႔ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ သိပ္မေျပာပဲ အင္းလိုက္ေနတယ္။ အသဲကြဲတဲ့လူကို စကားေျပာရတာလည္း အတိမ္းအေစာင္းမခံဘူး။ သူက လိုရာဆြဲေတြးျပီး စြတ္စြတ္ ခံစားပစ္လုိက္တတ္တာ။ ဒီေတာ့လည္း တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ ေသာက္လုိက္၊ အျမည္းစားလိုက္နဲ႔ သူေျပာတာကိုပဲ လိုက္နားေထာင္ေနလိုက္မိတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မအိပ္ခင္ျပန္ျပီး စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အေတာ္ကေလး ခံစားေနရတဲ့ပံုပဲ။ အင္းေပါ့။ သူ႕အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့အရာတစ္ခု ဆံုးရံႈးလုိက္ရတာကိုး။ ဆက္ေတြးၾကည့္မိတယ္။ လူေတြမွာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဟာ အေရးပါသလား။ ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးပါေနသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္က အသဲကြဲ ခံစားခဲ့တာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အေတာ္အေရးပါခဲ့တယ္။ အေရးအၾကီးဆံုးအရာတစ္ခုလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ရဲ႕။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကိုခံရျခင္းတု႔ိဟာ ဘဝေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အဆံုးအျဖတ္ေပးေနသလိုပဲ။

အျပာေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ကေလး

ယုတၱိနည္းက် "ေန" တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းေအးတယ္။ ထက္ျမက္တယ္။ အကြက္ျမင္တယ္။ ပိုင္းျခားသိျမင္တတ္တယ္။ ခၽြန္ျမတယ္။ ျပီးေတာ့ လိမၼာပါးနပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲ့ဒါေတြအားလံုးနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ ဒိုင္နမိုတစ္လံုးလို စြမ္းအားေကာင္းတယ္။ ဓာတုပညာရွင္ရဲ႕ ခ်ိန္ခြင္တစ္လက္လို ျပတ္သားတိက်တယ္။ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ရဲ႕ ဓားငယ္တစ္လက္လို ထုိးေဖာက္ႏုိင္တယ္။ ေတြးမိပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။

ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အသိဥာဏ္ဒီေလာက္ျပည့္ဝဖို႔ဆိုတာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္အတြက္ဆုိ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ.. တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ခန္းထဲေနတဲ့ "ပတ္တီဘဲလို" လိုေကာင္မ်ဳိးကို ျပရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသက္တူတူပဲ။ ဘဝေနာက္ခံ အေျခအေနခ်င္းလည္း တူတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေကာင္ဟာ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္လို တံုးတယ္။ ေပါင္းသင္းရတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အဆင့္နိမ့္တယ္။ အီမိုရွင္နယ္လ္တိုက္ပ္ Emotional Type ပဲ။ မတည္ျငိမ္ဘူး။ စိတ္ခံစားမႈေနာက္ကို လိုက္တယ္။ အဆုိးဆံုးကေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ Faddist တစ္ေယာက္ပဲ။ ဖက္ရွင္ေနာက္ အရမ္းလိုက္တယ္။ ဖက္ရွင္ေနာက္လိုက္တာဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားန႔ဲ ကင္းလြတ္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္။ သူမ်ားတကာလုပ္တုိင္း လိုက္လုပ္တာ၊ ဝင္ရူးတာဟာ အသိဥာဏ္ေခါင္းပါးမႈပဲ။ အဲ့ဒါဟာ အသိဥာဏ္မရွိမႈရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံယူတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပတ္တီကေတာ့ အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။

တစ္ေန႔ေန႔လည္မွာ သူ . . အိပ္ရာထဲလဲေနတာ ေတြ႕တယ္။ ေသာကေရာက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပါပဲ။ ဒီေကာင္ "အူအတတ္ေပါက္ေရာဂါ" ရေနျပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

လေရာင္အထဲကလူ (ျမင့္သန္း)

အဲဒီတုန္းကေႏြ။ လျပည့္ညလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ၊ မဟုတ္ရင္ လမျပည့္ခင္ျဖစ္ျဖစ္၊ လျပည့္ျပီးျဖစ္ျဖစ္ သံုးေလးညေလာက္ ျဖစ္မယ္။ လေရာင္က အားေကာင္းတယ္။ အားေကာင္းတယ္ ဆိုေပတဲ့လည္း မီးေရာင္ေလာက္ေတာ့ ဘယ္အားေကာင္းပါ့မလဲ။ လေရာင္အားေကာင္းတာကိုေတာ့ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေနာက္ မွတ္မိတာတစ္ခုက ေႏြ၊ ေႏြ ဆိုေတာ့ ပိုျပီးလင္းလင္းရွင္းရွင္း ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ ေတြ႕တယ္ဆိုေပတဲ့လည္း သိလို႔ ေတြ႕တယ္ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး၊ ေတြ႕လို႔ သိတယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတြ႕လို႔ေတြ႕တာပဲ။ ေတြ႕တာပဲလို႔ လြယ္လြယ္ ေျပာလို႔ရတယ္။ လေရာင္ထဲမွာ ေတြ႕တာ။ အမွန္မွာေတာ့ ေျပာရိုး ေျပာစဥ္က လေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ႕တာ။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီေျပာရိုးေျပာစဥ္ၾကီး ဆိုတာကို သိပ္မၾကိဳက္ဘူး။ မွန္ပါတယ္ လေရာင္ေအာက္မွာပါ။ ဒါေပတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာဆိုရင္ လေရာင္ဟာ ေနရာအားျဖင့္ ကန္႔သတ္မႈ ရွိေနတယ္။ အထက္နဲ႔ေအာက္ဆိုတဲ့ ေဒါင္လိုက္ကန္႔သတ္မႈ မဟုတ္ဘူး။ အလ်ားအနံလိုက္ ကန္႔သတ္ထားတာမ်ဳိးကုိ ေျပာတာ။ စဥ္းစားၾကည့္ သစ္ပင္ေအာက္မွာ တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ ဆိုတာမ်ဳိး။ အဲဒီမွာ သစ္ပင္ရဲ႕အတုိင္းအတာ တံစက္ျမိတ္ရဲ႕ အတုိင္းအတာ ဆိုတာေတြကို ျပမထားဘဲ ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီလိုပဲ လေရာင္ေအာက္မွာ လို႔ေျပာရင္ လေရာင္ရဲ႕ သီးျခားအတုိင္းအတာ ပါေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ လသာတဲ့ ညတုိင္းမွာ လေရာင္ဟာ လႊမ္းျခံဳထားတာပဲ။ အကန္႔အသတ္ကို ထည့္ေျပာလို႔မရဘူး။ လေရာင္အထဲမွာ ဆိုရင္ေတာ့ လေရာင္ရွိေနသမွ်ရဲ႕ နယ္ကုန္ပဲ။ လေရာင္လႊမ္းျခံဳထားတာနဲ႔ နယ္ကုန္ကို အရင္ရွာၾကည့္ျပီး ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာလို႔ရလိမ့္မယ္။ လေရာင္ရဲ႕ ကန္႔သတ္နယ္ေျမကို ရွာဖို႔ဆိုတာက မလြယ္ေတာ့ လေရာင္ထဲမွာလို႔ေျပာမယ္ဆုိရင္ လရဲ႕အေရာင္ကို ကန္႔သတ္ရာ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္။ လေရာင္ဟာ ေနေရာင္ေလာက္ မလင္းဘူး။ ဒီေတာ့လည္း လေရာင္အထဲမွာ ရွိေနတာေတြဟာ ေနေရာင္ထဲမွာ ေတြ႕ရႏုိင္တာေတြလို ၾကည္လင္ခ်င္မွ ၾကည္လင္မယ္။ မႈန္တိ မႈန္ဝါးေနခ်င္ေနမယ္။ ေမွာင္ေတာင္ေတာင္ ေနခ်င္ေနမယ္။ ေမွာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ မႈန္တိမႈန္ဝါးေနလို႔ ပိုျပီး အားစိုက္ၾကည့္ရတယ္။ အားစိုက္ၾကည့္ရတာ မွန္သမွ်ဟာ ခက္ခဲတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လေရာင္ထဲကလူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မသဲကြဲဘူး။ အလင္းထက္ အေမွာင္ပိုင္းက မ်ားတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း ေမွာင္သြားတတ္တယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ ေမွာင္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေမွာင္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားတာ။ တကယ္ေတာ့ လူေတြက လေရာင္ထဲက လူလိုခ်ည္းပဲေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီလူကေတာ့ ခုထိ ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါရယ္လို႔သာ မသိလိုက္ရတယ္ ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ေပ်ာက္မသြားေပတဲ့လည္း သူ႕ကို မသိဘူး။ တကယ္ေတာ့ သိတာနဲ႔ မသိတာအၾကားမွာ သိပ္ကြာျခားလွတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို လွမ္းျပီး လက္ျပလုိက္မိတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္သားဟာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အလယ္ေခါင္က ကားသြားတ့ဲလမ္းမကို ျမင္ရတဲ့ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေဆာင္ေပၚက။ အေဆာင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ မရွိသေလာက္ပဲ။ မရွိဘူးလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ စာေမးပြဲေတြျပီးလို႔ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ျပီ။ အိမ္ျပန္စရာ လမ္းစရိတ္ကို အကုန္လံုး ရွိဳးလိုက္မိလုိ႔ ကိုယ့္အရပ္ကို မျပန္ႏုိင္ဘဲ အေဆာင္မွာ သနားခြင့္တင္ျပီး နားလည္မႈနဲ႔ ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အေဆာင္မွဴး မိသားစုလည္း မရွိၾကဘူး။ အရပ္ျပန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက အေဆာင္က်ဴတာ။ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ အေဆာင္ရဲ႕ အေပၚဆံုးအထပ္မွာ မီးမထြန္းဘဲ ထုိင္ေနၾကရင္း ဘီယာေသာက္ေနၾကတယ္။ ေနဝင္စကတည္းကပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ထမင္းဟင္း အခ်က္ေကာင္းတယ္။ ေစ်းထဲက ေပါေပါေလာေလာရတဲ့ ၾကက္ရိုးေတြ၊ ေတာင္ပံေတြ တစ္ပံုၾကီးဝယ္လာျပီး အေဆာင္ေစာင့္ၾကီး စိုက္ထားတဲ့ ဘူးခင္းထဲက ဘူးသီးတစ္လံုး ဝယ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စပါးလင္ႏုိင္ႏုိင္နဲ႔ ၾကက္သား ကာလသားဟင္း ခ်က္တယ္။ ၾကက္သားဆုိေပတဲ့ အရိုးခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာရမယ္။ ဒါေပတဲ့လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက အရိုးကုိက္ခ်င္ၾကတာကိုး။ ကုလားထုိင္ အစုတ္ႏွစ္လံုးကို အခန္းအျပင္ ထုတ္၊ ကားလမ္းကို ျမင္ရတဲ့ဖက္မွာခ်၊ ဟင္းအုိးကို ကုလားထုိင္ ႏွစ္လံုးအၾကား မွာထား၊ အရိုးကိုက္ရင္း ဘီယာေသာက္ရင္း ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေျပာတာမွ အစံုပဲ။ အစံုဆိုေပတဲ့လည္း ေန႔စဥ္ ဘဝနဲ႔ ဆုိင္တာေတြ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဟုိတုန္းကလူေတြမွာ သူတို႔နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးအေၾကာင္းပဲ ေျပာစရာရွိတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ကလည္း လူေတြဆုိေတာ့ လူေတြ၊ လူေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ေျပာၾကေတာ့တာေပါ့။ တကယ္တမ္းက်ျပန္ေတာ့ လူေတြမွာ ထူးထူးျခားျခား အေၾကာင္းေတြ မရွိလွဘူး။ ေမြးတာရယ္၊ ေသတာရယ္၊ ခ်စ္တာရယ္၊ မုန္းတာရယ္၊ ဝမ္းသာတာရယ္၊ မနာလိုတာရယ္။ ေျပာရျပန္ရင္ ဝမ္းသာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး မနာလိုတာရယ္၊ ခ်စ္ဟန္ေဆာင္ မုန္းတာရယ္ ထည့္ေျပာရမွာပဲ။ လူေတြမွာက ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ထက္မွ မပိုဘဲ၊ ပိုခ်င္လို႔မွလည္း မရဘဲ။ လူလုိ႔ျဖစ္လာကတည္းက ကန္႔သတ္ခံထားရတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပတဲ့ ကန္႔သတ္ခံထားရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ျဖစ္ရိုး ျဖစ္စဥ္ၾကီးအထဲမွာ လူေတြဟာ တစ္သီးတျခားစီခ်ည္းပဲ။ သူတို႔တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အျဖစ္ဟာ မတူၾကဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မွန္သမွ်ဟာ တူမွ မတူၾကဘဲ။ ခပ္ဆင္ဆင္လို႔ ေျပာခ်င္ ေျပာလို႔ရတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပတဲ့ မတူဘူး။ လူခ်င္းတူေပတဲ့ အသက္ရွဴတာ ကြဲတယ္ဆိုတဲ့ စကားလုိပဲ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အသက္ရွဴတာဟာ ရွဴတာပဲ။ သဘာဝတရားက လူကို အလုိလို ျပဳမူခုိင္းထားတဲ့ အျပဳအမူအထဲက ပထမဦးဆံုး အျပဳအမူ။ တကယ္တမ္း ကြဲတာက အသက္ရွဴလို႔ အသက္ရွင္ေနၾကတဲ့ လူေတြအထဲမွာ ဘာလို႔ အသက္ရွိေနသလဲဆိုတာကို လက္ခံပံုခ်င္း မတူၾကတာပဲ။ ေတြးၾကည့္ပံု မတူဘူး။ ေတြးျပီး အနက္ေဖာ္ပံု မတူၾကဘူး။ ေတြးျပီး အနက္ေဖာ္တာကိုက လူရဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာဟာ ပုဂၢလဓိဌာန္က်တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳပဲ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ထည့္မစဥ္းစားတဲ့လူနဲ႔ ထည့္စဥ္းစားတဲ့လူ ကြာသြားတာပဲ။ ဒါေပတဲ့ မစဥ္းစားလည္း ေသေတာ့ ေသမွာပဲ။ ေသသြားတဲ့လူေတြမွာလည္း ေျပာစရာအေၾကာင္းကေတာ့ က်န္ရစ္တတ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာေနတဲ့အထဲမွာ အသက္ရွိေနတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ၊ ေသသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ၊ ေသမလို မေသမလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြလိုလုိလူေတြ၊ လူေတြနဲ႔ လူဆိုေပတဲ့ လူနဲ႔သိပ္မတူတဲ့လူေတြအေၾကာင္းက အစံုပဲ။ အစံုပဲလို႔ေျပာရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကက္ရိုးကိုက္ရင္း ဘီယာေသာက္ရင္း စကားေျပာေနတာဟာ ဘာစည္းကမ္း ဘာနည္းလမ္းနဲ႔မွ် ကန္႔သတ္ထားတဲ့ စကားေျပာပံုမ်ဳိး မဟုတ္လုိ႔ပဲ။ လူႏွစ္ေယာက္ အကန္႔အသတ္မပါဘဲ စကားေျပာေနတာ။ အေတာ္ကေလး ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဟိုေကာင္မကေလးေရာ ရွိေသးလားလို႔ ေမးတယ္။ သူေမးလိုက္တာ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္တယ္။ ေသသြားျပီလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားမိေသးဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလုိက္ေတာ့ သူက ဟာဗ်ာ မဟုတ္က ဟုတ္ကလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရွိေသးသလားဆိုတာ စကားအျဖစ္ ေျပာတာပါဗ်ာလို႔ ေျပာရင္း ရယ္တယ္။ စကားအျဖစ္ ေျပာတာဆိုရင္ေတာ့လည္း ရွိတာ မရွိတာ၊ ျဖစ္တာ၊ မျဖစ္တာဆိုတာေတြက အေရးမွ မၾကီးဘဲ။ ဒီေတာ့ ရွိတယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာသြားျပီလို႔ သူ႕ကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဘာစိတ္ကူးရသြားတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ခုေန သရက္သီးကင္းကေလးေတြ ကိုက္ရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီလိုျဖင့္ ဝီစကီ ေျပာင္းေသာက္ၾကရေအာင္လားလို႔ သြယ္ဝိုက္ျပီး သူ႕ကို ေထာက္ခံစကားေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ ေျပာတာနဲ႔ တုိက္ခုိင္မႈ မရွိေပတဲ့ တကယ့္အေနအထားမွာ ဆက္စပ္မႈရွိေနတဲ့ အျပဳအမူကိုး။ သူက ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားခန္းထဲ သြားရွာဦးမယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးဆို ထမင္းခ်က္ေတြ ေကာက္ထားတဲ့ သရက္သီးအကင္းေလးေတြ ရွိတတ္တယ္လို႔ေျပာရင္း ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းတဲ့ ေလွကားဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ အစိတ္အား မီးလံုးတစ္လံုး ထြန္းထားေလေတာ့ ဝါက်င္က်င္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဝက္ဝံတစ္ေကာင္ ေလွ်ာက္သြားသလိုမ်ဳိး အရိပ္မဲမဲ ေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ သူက ပုပုဝဝ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕အခန္းထဲ ဝင္ျပီး ကုတင္ေအာက္မွာထားတဲ့ ဝီစကီပုလင္းတစ္လံုး ယူလိုက္ျပီး ပုလင္းကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ အေၾကြေစ့ကေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းကေလးနဲ႔ ခဲတံကေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းကေလးေတြကိုယူျပီး အထဲကဟာေတြကို စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ခ်ထားလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဖန္ပုလင္းကေလးေတြကို ေရေဆးလုိက္တယ္။ ဖန္ပုလင္းကေလးေတြက အရင္ကေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီယို ထည့္တဲ့ ပုလင္းကေလးေတြမို႔ ဖန္ခြက္လိုသံုးလို႔ရတယ္။ သူ႕အခန္းထဲမွာက ဖန္ခြက္မွ မရွိဘဲ။ ဒီလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဖန္ခြက္အေနနဲ႔သံုးတဲ့ ပလတ္စတစ္ခြက္ ရွိတယ္။ ဝီစကီ ေသာက္မွာဆိုေတာ့လည္း ပလတ္စတစ္ ခြက္နဲ႔ေသာက္လို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ ဝီစကီရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး ရမ္ေသာက္ေသာက္၊ ဘရမ္ဒီ ေသာက္ေသာက္ ပလတ္စတစ္ခြက္နဲ႔ေသာက္လို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ရာရာစစ မလုိအပ္ဘဲ ပလတ္စတစ္ကို ေနရာေပးဖို႔ မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝီစကီေသာက္ၾကမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဖန္ပုလင္းကေလးေတြကိုပဲ ဘဝေျပာင္းခုိင္းျပီး ဖန္ခြက္လုပ္ ေသာက္ၾကတယ္။ ဖန္ခြက္ေဆးေနရင္း သူေျပာတဲ့ ေကာင္မကေလးကို ေတြးမိလုိက္ျပန္တယ္။ ဒီေကာင္မကေလးအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါကေတာ့ အေၾကာင္းအရာအားျဖင့္ တုိက္ဆုိင္မႈ ရွိသြားလို႔ပဲ။ တစ္ခါတေလ သူတို႔အေၾကာင္း ေတြးလိုက္မိတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုေခၚရမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္လို ေခၚရမွန္း မသိဘူးလို႔ ေျပာရတာက သမီးရည္းစားလား၊ သူငယ္ခ်င္းပဲလား။ ဘယ္လို ဘယ္ပံုဆိုတာ မသိဘူး။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလို႔ ေခၚရင္မ်ား ရေလမလားေတာ့ မသိဘူး။ ဒါကလည္း သူတို႔ကိစၥဆိုေတာ့ ကိုယ္က ဆံုးျဖတ္ဖို႔ေတာ့ မသင့္ဘူး။ ေဘက်င္းတကၠသိုလ္ထဲက ေရကန္လိုပဲ သေဘာထားလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ေဘက်င္းတကၠသိုလ္ထဲမွာ ေရကန္ၾကီး တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ ေရကန္ၾကီးကို နာမည္ေပးၾကစို႔လို႔ ဆုိေတာ့ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရြးၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ တစ္ေယာက္က နာမည္ေတြ ဘာေတြ ေရြးမေနနဲ႔ဗ်ာ၊ နာမည္မေပးဘဲ “အမည္မဲ့ကန္” လို႔ေခၚရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ေျပာလို႔ ခုေတာ့ အဲဒီေရကန္ကုိ “အမည္မဲ့ကန္” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ကေလးကို ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ကေလးလို႔ပဲေခၚတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔က အသုိင္းအဝိုင္းတူတယ္။ ၾကီးျပင္းပံုခ်င္း တူတယ္။ သူတို႔ မိဘေတြက စည္းကမ္းၾကီးတဲ့လူေတြလို႔ ဆိုရေပတဲ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထားတယ္။ ဒီအေနအထားကလည္း စကားလံုးေပ်ာက္ရတဲ့ အေနအထားတစ္ခုပဲ။ စည္းကမ္းၾကီးတာနဲ႔ လြတ္လပ္တာနဲ႔ဆုိတာက ဆက္စပ္ၾကည့္လုိ႔မွ မျဖစ္ဘဲ။ ဆက္စပ္ၾကည့္လို႔သာ မျဖစ္တယ္ ေနလုိ႔ကေတာ့ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သားက ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ခင္ၾကတာ၊ ခ်စ္ၾကတာလို႔ေခၚရင္ ရင့္သီးသြားမလားပဲ။ ေသာၾကာေန႔ ညေနတုိင္းဆုိရင္ ေကာင္မကေလးတို႔အိမ္ေရွ႕ ဝင္းတံခါးျဖဴျဖဴကေလးရဲ႕ေရွ႕က အုတ္ခံုကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္စကားေျပာေနတာ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထုိင္ၾကေတာ့ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေျပာစရာ ရွိေနပါလိမ့္လို႔ ေတြးၾကည့္ခ်င္စရာပဲ။ ခ်စ္တဲ့ၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ၾကာၾကာ အေျပာခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ေသာၾကာေန႔ တစ္ညေနေတာ့ ေကာင္ကေလးက ေကာင္မကေလးကို ေျပာသတဲ့။ ငါ နင့္ကို မခ်စ္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ေကာင္မကေလးက ေကာင္ကေလးကို ျပံဳးျပံဳးကေလးနဲ႔ၾကည့္ရင္း နင့္ကို ငါက ခ်စ္ပါလို႔ ေျပာဖူးသလားလို႔ ျပန္ေမးတယ္။ ေကာင္ကေလးကလည္း ျပန္ျပံဳးရင္း ေခါင္းခါတယ္။ ေကာင္မကေလးက ေကာင္ကေလးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ နားလည္မႈရွိတာ တစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္လားလို႔ေမးေတာ့ ေကာင္ကေလးက ေခါင္းညိတ္ျပီး အေျဖေပးသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မကေလးနဲ႔ ေကာင္ကေလးလည္း နားလည္မႈ ရွိသြားၾကတဲ့ပံုပဲ။ ေသာၾကာေန႔တုိင္း ထုိင္စကားေျပာျပီးရင္ ေကာင္ကေလးလည္း ေကာင္မကေလးတို႔ အိမ္မွာပဲ ေနာက္တစ္ေန႔အထိ ဆက္ျပီးေနလိုက္တယ္။ နားလည္မႈ ရွိသြားၾကေတာ့ ေျပာစရာေတြက မ်ားလာမွေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မကေလးတို႔ ညီအစ္မတစ္သိုက္လည္း တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ အရပ္တစ္ပါးကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ညေနတုိင္း ေကာင္ကေလးနဲ႔ ေကာင္မကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သားကို ေကာင္မကေလးအိမ္ေရွ႕က အုတ္ခံုကေလးေပၚမွာထုိင္တာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေျခသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သရက္သီးကင္း လက္တစ္ဆုပ္စာနဲ႔ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သူက သရက္သီးကင္းေတြကို ေၾကြဇလံုေလးထဲထည့္ ေရေဆးေနရင္း ေအာက္ထပ္မွာ ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ့လူေတြ ငါးပိ စိမ္းစား ဖုတ္ေနတာေတြ႕လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာင္ထားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေကာင္းသားပဲ။ ခ်ိ(စ) မရွိတဲ့အခါ ငါးပိစိမ္းစားဟာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေထာက္ခံလိုက္မိတယ္။ အရာရာမွာ အစားထုိးႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အလားအလာေတြဟာ ရွိေနၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္လက္စ ခံုအစုတ္ ႏွစ္လံုးေပၚမွာ ျပန္ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ဆီက အုတ္ရိုးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းဘဝကေန ဖန္ခြက္ျဖစ္လာတဲ့ ခြက္ႏွစ္လံုးထဲ ကၽြန္ေတာ္က ဝီစကီ ငွဲ႔ထည့္လုိက္ျပီး သူ႕ကို တစ္ခြက္ကမ္းလိုက္တယ္။ သူကခြက္ကို ႏွာေခါင္းနားဆီမွာေတ့ရင္း အန႔ံခံေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ မဆီမဆုိင္ ေမးတယ္။ ေကာင္မကေလးေရာ ဟုိမွာပဲလားတ့ဲ။ အင္းလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလုိက္မိတယ္။ သူတို႔နဲ႔က ေဝးသြားၾကျပီကိုး။ သိပ္ျပီး စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းလွေတာ့ဘူး။ ခုေန စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက ညရဲ႕ ျငိမ္သက္ေနျခင္းပဲ။ လမ္းေပၚက ကားသံလည္း သိပ္မၾကားရေတာ့ဘူး။ လေရာင္ရွိေနလို႔ မ်က္စိေၾကာင္ျပီး အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ထပ်ံရင္း ေအာ္လုိက္တဲ့ အသံေလာက္ပဲ ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဘာမွ်မေျပာဘဲ အေတာ္ၾကာေအာင္ ျငိမ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူ႕ဘာသာ ဘာကိုသြား စဥ္းစားမိမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘာမွ အဆက္အစပ္ မရွိဘဲနဲ႔ တြယ္တာမႈဆိုတာ ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေတာ့မေကာင္းလွဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သလုိ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ တေစၦကမ်ား ေျပာလိုက္သလိုပဲ။ ေနစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္တုန္းက ဘာကို သြားတြယ္တာမိလို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္မိတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေကာင္ကေလးနဲ႔ ေကာင္မကေလးအေၾကာင္း ဆက္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္မိလို႔လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ဆက္စဥ္းစားေနခ်င္ရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားက သူတို႔ေနရာကို ယူၾကည့္ ခ်င္ရတာလဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း သိျပီးသားပဲ သူတို႔မွာ အေႏွာင့္အတဲမရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရွိေနတာ။ ဒီခ်စ္ျခင္းက သူတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို တည္ေဆာက္ေပး ထားတယ္ဆိုတာေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက အေတာ္ၾကာေအာင္ ျငိမ္ေနတယ္။ စဥ္းစားေနပံုရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ရုပ္ရွင္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ရုပ္ရွင္ကား ျပေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရုပ္ရွင္ကားထဲက မင္းသား မင္းသမီးက သူတို႔ ဘယ္လို သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မွတ္ေတာင္မွ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၾကည့္တဲ့လူကေတာ့ ရုပ္ရွင္ျပီးသြားတဲ့အထိ သူ ၾကည့္လုိက္ရတာကေလးကို စြဲေကာင္း စြဲေနမိတတ္တယ္ မဟုတ္လားလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူေျပာတာကို မွားတယ္ မွန္တယ္လို႔ အဆံုးအျဖတ္ မေပးခ်င္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမတူႏုိင္တဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ တြယ္တာမႈဆိုတာ ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေတာ့ မေကာင္းလွဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မၾကိဳက္လွဘူး။ အမွန္မွာေတာ့ တြယ္တာမႈဆိုတာ ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းကို မေကာင္းဘူးလို႔ပဲ ျဖစ္သင့္တယ္။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္။ တြယ္တာမိတာ မွန္သမွ်ဟာ တြယ္တာမိတဲ့ လူဘက္ကသာ ခံရတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ပဲေပါ့လို႔ သူက ေျပာျပီး ခဏျငိမ္ေနတယ္။ သံေယာဇဥ္တုိင္းဟာ လူ႕အတြက္ မေကာင္းတာခ်ည္းပဲလို႔ သူက ေျပာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားစြင့္လို႔ပဲ ေနလုိက္မိတယ္။ သံေယာဇဥ္တုိင္းဟာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ၾကည့္ရ ျမင္ရသလုိပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ဘယ္ေလာက္နီးနီး ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ရွိေနတတ္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာလား။ သူ႕ဘာသာ ေျပာေနတာလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဖန္ခြက္ထဲက ဝီစကီကို ခပ္မ်ားမ်ား ပါးစပ္ထဲထည့္ျပီး ငံုထားမိတယ္။ ျပီးမွ ႏွာေခါင္းထဲကေန အခုိးကို ျဖည္းျဖည္း ထုတ္လိုက္တယ္။ ႏွာေခါင္းထဲကို အပူေငြ႕ကေလး ရသြားေအာင္လို႔။ ႏွာေခါင္းတစ္ဖက္က ပိတ္ခ်င္ေနတာကေလး ပြင့္သြားေအာင္လို႔ပဲ။ တကယ္ေတာ့ လိုအပ္မႈတစ္ခုကို တန္ဖိုးထားတတ္တာ လြတ္လပ္မႈပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မာ့(စ)ဝါဒဟာ ေနရာတကာမွာ သူ႕နည္း သူ႕ဟန္နဲ႔ေတာ့ အသံုးတည့္ေနေသးတာပဲ။ သူ႕ကို မာ့(စ)ဝါဒအေၾကာင္း ေျပာလိုက္ဦးမယ္လို႔ပဲ။ ဒါေပတဲ့ သူက ဆင္းရဲသားဝါဒေတြ ဘာေတြကို သိပ္အယံုအၾကည္ မရွိဘူး။ အယံုအၾကည္မရွိဘူးဆုိတာက ဒီလို။ သူက ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဆင္းရဲတဲ့လူေတြကို သနားျပီး သူတို႔အတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာတဲ့အေနနဲ႔ မာ့(စ)ဝါဒကို သေဘာက်တာ။ ခင္ဗ်ားက မဆင္းရဲဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဆင္းရဲဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခင္ဗ်ားလို ဝါဒတစ္ခု အေျခခံျပီး ထုိင္ေတြးၾကည့္ေနရင္း ထြက္ေပါက္ရွာေပးဖို႔ မလိုဘူး။ ဆင္းရဲျခင္းထဲက ထြက္ႏုိင္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ထြက္ေပါက္ရွာရတယ္တဲ့။ အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့မွ သူ႕ဆီက အသံထြက္လာျပန္တယ္။ သံေယာဇဥ္ဆုိတာက ေကာင္းကို မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကိုမၾကည့္ဘဲ ဒီလိုျဖင့္ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကုိ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ႕ဆီက ဘာအသံမွ ထပ္မၾကားရေတာ့ဘူး။ အေဆာင္တစ္ခုလံုးရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အသံကိုပဲ ၾကားလာရတယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရားကို ေရွ႕တန္းတင္ေပးရမွာပဲ ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလုိက္တယ္။ သူက ဘာမွမေျပာဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာမိျပန္တယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရားကို ေရွ႕တန္း သိပ္တင္ေပးလုိက္ျပန္ရင္လည္း ခံစားခ်က္တို႔ ဘာတို႔ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြ မရွိျပန္ရင္လည္း လူ႕ဘဝၾကီးဟာ ပ်င္းစရာေကာင္းသြားမွာပဲ။ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေတြ။ ရင္ထဲက ေဝဒနာအျဖစ္ ခံစားတတ္တယ္ဆိုတာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးေတြ အကုန္မဲ့ကုန္မွာပဲ။ ဝမ္းမနည္းရဘူးဆိုရင္ မ်က္ရည္ေတြ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက အသံထြက္ေအာင္ ရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ တစ္ခါတေလ ခင္ဗ်ားေတြးတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားလို နိဂံုးဆြဲယူလို႔ မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုပဲ ျမင္သလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕စကားကို ေထာက္ေပးလုိက္တယ္။ သူက ဟဲဟဲလို႔ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာၾကီးကလည္း ေျပာဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားအထဲမွာပဲ ေနတာက တစ္ဘဝ။ ခင္ဗ်ားအထဲကေန ထြက္ျပီးေနတာက တစ္ဘဝတဲ့။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာမေပါက္ဘူး။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေရးေရး ျမင္လာတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ ေျပာတာ နားေထာင္ေနရင္း သူ႕ဖန္ခြက္ထဲကို ထပ္ျဖည့္ေပးလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဖန္ခြက္ကိုလည္း ျဖည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ်ဝင္မေျပာေတာ့ သူက စကားစျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေျပာျပမယ္။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ၾကိဳက္ဖူးတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္လို႔ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကိဳက္ဘဲ တျခားတစ္ေယာက္ကို ၾကိဳက္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ သူၾကိဳက္တဲ့လူကလည္း သူ႕ကို ၾကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ ထိခိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးျပန္ ေမးမိတယ္။ သူက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို မၾကိဳက္ႏုိင္ရတာလဲ၊ ငါက ဟုိလူ႕ထက္ အရပ္ပုလို႔လား။ ဟုိလူက ငါ့ထက္ ခ်မ္းသာလို႔လား။ ငါကေရာ တျခားလူေတြကို မၾကိဳက္ဘဲ သူ႕ကို ဘာလို႔ၾကိဳက္မိရတာလဲဆိုတဲ့ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ေတြ အေျခခံတဲ့ ေမးခြန္းေတြ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ အနက္အဓိပၸာယ္ ရွာတဲ့အေနနဲ႔ေမးတဲ့ ၾကိဳက္တယ္၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတြက ဘာလဲဆုိတဲ့အထိ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ဘာအေျဖမွ် မေပၚေတာ့ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ၊ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ပဲ ခ်ာလည္လည္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုသြားသတိရတယ္ထင္သလဲလို႔ ေမးရင္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပရင္း ေသခ်ာေအာင္ ပုခံုးပါတြန္႔ျပလိုက္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတ့ဲ ေကာင္မကေလးအေၾကာင္း သတိရလိုက္မိတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဆရာၾကီးေျပာတဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အျပင္ဘက္ ထြက္ၾကည့္တတ္တယ္ဆုိတာကိုပါ သတိရလိုက္မိတယ္လို႔ သူက ေျပာရင္း ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သြားတယ္ ထင္သလဲလို႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္သြားတယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ သူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနတယ္။ ဝီစကီကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္ခ်လိုက္ျပီးမွ ဒီေတာ့ကာမွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားလုိ ခင္ဗ်ားရဲ႕အထဲကထြက္ျပီး မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အထဲမွာတင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ညွပ္ပူးည့ပ္ပိတ္ ပိတ္မိေနတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သရက္သီးကင္းကေလး တစ္ခုကိုယူျပီး ကိုက္လုိက္ရင္း ဝီစကီကို အရသာခံ ေသာက္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဖန္ခြက္ကို ေဘးနားကို ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္အထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္ေနခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာလိုက္မိတယ္။ တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်စ္တာရယ္၊ ၾကိဳက္တာရယ္၊ တြယ္တာတာရယ္၊ တပ္မက္တာရယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးခုကို အခ်ိန္ေတြ အၾကာၾကီးေပးျပီး စဥ္းစားခဲ့မိဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စဥ္းစားတာကို နယ္ခ်ဳံ႕ျပီး ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုပဲ စဥ္းစားရတဲ့အေျခအေန ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ အစဥ္အလာအတုိင္း သိထားခဲ့ရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လက္ခံထားတာနဲ႔ အၾကားမွာ ေစ့စပ္လုိ႔မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လက္ခံထားတဲ့ အသိမ်ဳိး၊ သူလည္း လက္ခံထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္မိတာက တျခားလူေတြမွာလည္း သူတို႔ျမင္ျပီး လက္ခံထားတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြကိုျမင္ဖို႔ အျပင္ထြက္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ လူတုိင္းမွာ အစဥ္အလာက လက္ဝါးၾကီးအုပ္ ထိန္းေက်ာင္းထားတဲ့ အျမင္ေတြက အမ်ားၾကီး။ ဒီအျမင္ေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အျပင္ကို ထြက္ၾကည့္ရမွာပဲ။ အျပင္ကို ထြက္ႏုိင္မွ ကုိယ့္မွာရွိလာတဲ့ အျမင္ရဲ႕ အတိမ္အနက္ အတုိင္းအတာကို လက္ခံလာႏုိင္မွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင့္ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္ျခင္တယ္ဆိုတဲ့ အတုိင္းအတာဟာ ေနရာတစ္ခုအထိေရာက္ဖို႔ေတာ့ လုိမယ္။ မေရာက္သေရြ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ လူေတြေျပာေလ့ ေျပာထရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ငါမွားမွန္းသိတယ္ဆိုတဲ့ စကားေလ။ အဲဒီအေနအထားေရာက္မွ အစဥ္အလာအရ လက္ခံခဲ့တဲ့ သိမႈဟာ မွားေနတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့တာပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ ပထမ ငါရဲ႕အမွားကို ဒုတိယ ငါက ေတြ႕လိုက္ရတာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အရွည္ၾကီး ေျပာျပလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ငါးပိစိမ္းစားမီးဖုတ္ ထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္ကိုကိုင္ရင္း ေအာက္ထပ္က ထမင္းခ်က္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ခဏေလာက္ ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာေျပာျပီးေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငါ့လူ ဝီစကီ ေလးတစ္ခြက္ေလာက္ ခ်သြားဦးေလကြာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေတာ္ျပီဆရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာက္မွာ အျဖဴခ်ေနတယ္လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ အခု ဆရာတို႔တိုက္လို႔ ဝီစကီေသာက္လိုက္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ၾကိဳက္သြားလို႔ မနက္ျဖန္ကာက် ေသာက္ခ်င္ရင္ ခက္ေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္မေသာက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏုိင္ေတာ့လို႔ သူ႕စကားဆံုးတာနဲ႔ မင္း ဒီကအျပန္မွာ ေလွကားေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ေရွာသြားရင္း မင္းအတြက္ မနက္ျဖန္ဆုိတာ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဟာဗ်ာလို႔ သူ႕ဆီက အာေမဍိတ္သံ ထြက္လာျပီး ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ၊ မေတာ္မတည့္ ဆရာရယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဒီလိုျဖင့္ေတာ့လို႔ စကားကို အဆံုးမသတ္ဘဲေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ အလြတ္တစ္လံုးကို သြားယူလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ခြက္ထဲကို ဝီစကီ လက္သံုးလံုးေလာက္ထည့္ေပးလုိက္ေတာ့ သူက ေက်းဇူးပဲဆရာ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္က်မွေသာက္မယ္လို႔ေျပာျပီး ထြက္သြားမယ္လို႔လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက မင္း ေလွကားအဆင္းမွာ သတိထားျပီး ဆင္း၊ မင္း ျပဳတ္က်ရင္ ငါတုိ႔လည္း လာကူႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစလို႔ေျပာျပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရယ္လုိက္မိၾကတယ္။ ထမင္းခ်က္ ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ျမင္သလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ သူက ခဏၾကာေအာင္ ျငိမ္ေနျပီးမွ ေအးဗ်ာ အဲဒါပဲ၊ အျပင္ကို ထြက္မၾကည့္တဲ့အခါ လူေတြဟာ သူဘာလုပ္ႏိုင္တယ္ဆုိတာကို မျမင္ရံုတင္မကဘူး ဘာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ မသိၾကေတာ့ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေမ့ေလ်ာ့ေနတာတစ္ခုက လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီဟာ သူ႕ဘာသာ လူရယ္လို႔ ျဖစ္ေနရျခင္းရဲ႕ အေျခခံပဲဆုိတာလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ထပ္ အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း စကား မေျပာမိၾကေတာ့ဘူး။ သူကေတာ့ ဘာေတြးေနသလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူေမးတဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ျပန္ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေကာင္ကေလးနဲ႔ ေကာင္မကေလးတို႔ဟာ တကယ္ခ်စ္ၾကတာလို႔ ျမင္လာတယ္။ သူတို႔က ခ်စ္ၾကတာ၊ အခ်စ္ရဲ႕ ေကၽြးကၽြန္ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကၽြန္ခံခုိင္းေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ပရိဝုဏ္အထဲက လြတ္လပ္ျခင္းကို လိုခ်င္တာ။ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ ပရိဝုဏ္အထဲက ခ်စ္ျခင္းကို လုိခ်င္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္ေနမိတုန္း ဟိုတုန္းကေတာ့ ငယ္ၾကေသးတာကိုးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အသံကို ေမွာင္ထဲမွာ ၾကားလာရမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ် မတုန္႔ျပန္ဘဲ ဆက္ျပီး နားေထာင္ေနလုိက္မိတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာဖူးသလိုေပါ့ဗ်ာ၊ အေတြးကို ဘာသာစကားက ေဖာ္ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုသလိုပဲ တပ္မက္မႈ၊ တြယ္တာမႈတုိင္းကို သာယာမႈက ေဖာ္ထုတ္ေပးတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ် ဝင္မေျပာလုိက္မိဘူး။ အားလံုး ျငိမ္သြားတယ္။ ကားသံေတြေတာင္ မၾကားရေတာ့သေလာက္ပဲ။ အရာရာဟာ ျငိမ္သက္ျခင္းအတြင္းမွာ အခုိင္အခန္႔ တည္ရွိေနတယ္။ ထိုင္ေနရာက ထျပီး ရပ္လုိက္ရင္း မလွမ္းမကမ္းဆီက လမ္းကို လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ လမ္းက တကၠသိုလ္ပရိဝုဏ္ရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္ဆီမွာ၊ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္ကို တန္းလို႔။ ေျမာက္ဘက္ထိပ္ဆီက ေက်ာင္းဝင္းရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေရကန္ၾကီးတစ္ခု ရွိတယ္။ အရာရာဟာ လေရာင္အထဲမွာ။ လေတာင္ အေပၚတည့္တည့္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြဟာ လေရာင္ေလာက္နဲ႔ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ျမင္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ မ်က္လံုးမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ လမ္းေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္သြားေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ သူက ေျမာက္ဘက္က ေရကန္ရွိရာကို ဦးတည္ေလွ်ာက္သြား ေနသလိုပဲ။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတုိင္း ေပ်ာက္သြားျပီး ျပန္ေပၚလာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အထင္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသလိုပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က လက္ကို ေဝွ႕ရမ္းျပလိုက္မိတယ္။ သူကလည္း ျပန္ျပီး ေဝွ႕ရမ္းျပတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနရသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ကို ေဝွ႕ရမ္းျပလုိက္တုိင္း သူကလည္း ေဝွ႕ရမ္းျပတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒီလူဟာ သစ္ပင္အုပ္ေတြေအာက္ကို ေရာက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ေဝွ႕ရမ္းျပရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီလူ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ကို ေက်ာေပးေလွ်ာက္သြားတဲ့ လေရာင္အထဲက အဲဒီလူဟာ ေနာက္ျပန္ ေလွ်ာက္သြားတာလားဆိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္က လမ္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္အဖ်ားဆီမွာ၊ သူက ေတာင္ဘက္ကေန ေျမာက္ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ကို ေက်ာ္သြားျပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီလူဟာ ေနာက္ျပန္ ေလွ်ာက္မသြားဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို လက္ေဝွ႕ရမ္းျပတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ျပီးေဝွ႕ရမ္းျပမွာ မဟုတ္ဘူး။ လေရာင္ထဲကဟာ တကယ္ေကာ ရွိရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ဘူး။ ေဟ့လူ ဘာေတြၾကည့္ေနသတုန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံနဲ႔ လွမ္းေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လေရာင္အထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ေတြ႕လိုက္မိသလားလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ လေရာင္အထဲကလူ ဆိုရင္ျဖင့္ အဲဒီလူဟာ ခင္ဗ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လားလို႔ သူက ေျဖသလုိလိုနဲ႔ ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အင္းလို႔ ဟိုလိုလို ဒီလိုလုိနဲ႔ပဲ တုန္႔ျပန္လုိက္တယ္။ ေမးခြန္းဆိုတာကလည္း သိျခင္းနဲ႔ စူးစမ္းျခင္းဆိုတာကို ဆက္ထားေပးတဲ့ တံတားတစ္ခုပဲကိုး။

ရိုေသစြာျဖင့္
ျမင့္သန္း

ေဘာပင္ကေလး

ကၽြန္ေတာ့္၏ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း ယေန႔ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါသည္။ ထူးဆန္းစြာဟု ဆုိရျခင္းမွာ ထိုေဘာပင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မသိ၍ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ မနက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ေဘာပင္သည္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာမွ ထလာသည့္အခါတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရွိရသည္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ေဘာပင္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘာပင္၏ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ေတြ႕ရွိရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာပင္ကေလးကို မအိပ္မီက ကၽြန္ေတာ္ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ အရင္ေန႔ အရင္အခ်ိန္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ တင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးထလာေသာအခါတြင္ ထုိေဘာပင္ကေလး စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ မရွိေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔ မည္ပံု ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနသျဖင့္ မသိလိုက္ပါ။ ထို႔အျပင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္ ဆိုသည့္ စကားတြင္ မသိျခင္းဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ဝက္ ပါဝင္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သိမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။

ေဘာပင္ကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ထို႔အျပင္ အရာဝတၳဳတစ္ခု၏ ေပ်ာက္ဆုံးျခင္းတြင္ ရည္ရြယ္ရင္း အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာရွိမည္ဟု မည္သူကမွ် ကၽြန္ေတာ္မၾကားဖူးေၾကာင္း ဝန္ခံပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဘာပင္ကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းတြင္ အေၾကာင္းရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရွိမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏုိင္ေတာ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုေဘာပင္ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ သိမႈထဲတြင္ ေနာက္ဆံုးသတင္းအခ်က္အလက္တစ္ခုမွာ ထိုေဘာပင္ကေလး၏ ေပ်ာက္ဆံုးေနျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာပင္ကေလးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေနာက္ထပ္ သိမႈတစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္ေပၚရန္ မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ သိျခင္းနယ္ပယ္ထဲတြင္ ေဘာပင္ကေလး၏ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းက ေနာက္ဆံုးပိတ္ သတင္းတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။

ဂ်က္လန္ဒန္ (Jack London)

ဂ်က္လန္ဒန္ (အမည္ရင္း - John Graffith London) ကို ၁၈၇၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုျမိဳ႕၌ ေမြးဖြားသည္။ လန္ဒန္ ရွစ္လသား အရြယ္တြင္ မိခင္က ဂၽြန္လန္ဒန္ဆိုသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္သစ္ထူျပီး ေစ်းလမ္းေတာင္ဘက္ရွိ အလုပ္သမားရပ္ကြက္တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ လန္ဒန္တစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကသို႔ စတင္ဝင္ေရာက္သည့္ႏွစ္တြင္ စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ေရာက္ေနသျဖင့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အလုပ္သမားမ်ား အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၾကရသည္။ လုပ္ခလစာေတြ ေလးဆယ္မွ ေျခာက္ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းခံၾကရသည္။ တႏုိင္ငံလုံးရွိ အလုပ္သမားေတြမွာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ကာ ေတြ႕ရာက်ဖမ္းအလုပ္မ်ား လုပ္ေနၾကရသည္။

စီးပြားပ်က္ကပ္၊ အလုပ္လက္မဲ့ကပ္ၾကီးက လန္ဒန္တို႔မိသားစုကိုလည္း အလြတ္မေပးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လန္ဒန္သည္ ငါးႏွစ္သားအရြယ္အထိ အလုပ္အကိုင္ဟူ၍ အတည္တက်မရွိေသာ မိခင္ႏွင့္ဖခင္တို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းရာ ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ရေသာ အၾကိမ္ေပါင္း ရွစ္ၾကိမ္မွ်ရွိခဲ့ရာ လန္ဒန္အဖို႔ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝကစ၍ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ဟူ၍ပင္ ကင္းမဲ့ခဲ့ရေလသည္။ ၁၈၈၀ ခုႏွစ္တြင္ သူ႕မိဘက ဖြင့္ထားေသာ ကုန္စံုဆုိင္ကေလး အရံႈးျဖင့္ ရင္ဆုိင္ရကာ ပိတ္လိုက္ရျပီးေနာက္ အယ္လာေမဒါတြင္ ဧကႏွစ္ဆယ္ရွိ ေတာင္ယာသြားလုပ္သည္။ ထုိမွတစ္ဖန္ ဆန္မက္ကို၌ ျခံသြားလုပ္သည္။ လန္ဒန္ ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ လီဗာဟိုးခ်ဳိင့္ဝွမ္းသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လန္ဒန္ စာဖတ္ဝါသနာပါလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဝါရွင္တန္အိုရဗင္၏ အယ္လ္ဟမ္ဘရာကို ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးက ငွားသျဖင့္ ပထမဆံုး စမ္းဖတ္ၾကည့္ရာက ေတြ႕သမွ် လက္လွမ္းမီသမွ် စာအုပ္ေတြကို သူ ဖတ္ေလေတာ့သည္။

ကိြႏွင့္ အတူ ဘဝ၏ အဓိပၸာယ္ကို ရွာေဖြၾကည့္ျခင္း

ဦးဝင္းတင္ ဘာသာျပန္တဲ့ Henry Sydnor Harrison ရဲ႕ ကိြ ကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ေတြးစရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ခဲ့တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္တုန္းကေတာ့ ေသခ်ာမဖတ္မိဘူး။ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ပဲ သာမန္ကာလွ်ံကာ ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းျပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္လိုက္တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ ဖတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဖတ္သလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိြဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱဳပၸတိကို ဖတ္ေနရသလို သေဘာထားျပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သြားေတြ႕ရတာက စာေရးသူက ဒီစာအုပ္ကို သာမာန္ ဘဝသရုပ္ေဖာ္၊ သရုပ္မွန္ ဝတၳဳေတြလို ဇာတ္ေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေရးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးမွာ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနတယ္။ ေျပာခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို ေနထုိင္နည္းလိုမ်ဳိးပဲ။ ေနထုိင္နည္းဆိုတာက best seller စာရင္းဝင္တဲ့ တက္က်မ္းေတြလို တုိးတက္ၾကီးပြားေအာင္၊ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ေနထုိင္နည္းေတြကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ဘဝန႔ဲ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ ဘဝႏွစ္ခုကို ကိြမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။ လူ႕ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဆုိတာမ်ဳိး။

ဒီစာအုပ္ မဖတ္ခင္ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူရဲ႕ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ အဓိပၸာယ္ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိဘူးဆိုတဲ့ဘက္ကုိ ယိမ္းတဲ့ အျမင္မ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ အဲဘတ္ကမူးတို႔ ယန္းေပါလ္ဆာတ္တို႕ရဲ႕ အျမင္ေတြ လႊမ္းမိုးခဲ့တာလဲ ပါတယ္။ ျဖစ္တည္မႈပါဓာနဝါဒမွာဆုိရင္ လူရဲ႕ ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အေၾကာင္းရင္း တစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ ျဖစ္ေနရျခင္းပဲ။ အနည္းဆံုး အဓိပၸာယ္ရွိတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းဆုိတဲ့ ႏွစ္ခုေလာက္ပဲ။ လူ႕ဘဝသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၾကံဳေတြ႕၊ ျဖစ္ပ်က္ေနရတဲ့ အရာအားလံုးဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အေၾကာင္းရင္း တစ္စံုတစ္ရာ မရွိဘဲ ၾကံဳေတြ႕၊ ျဖစ္ပ်က္ေနရတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ လူသားကို ရည္ရြယ္ခ်က္ အေၾကာင္းရင္း တစ္စံုတစ္ရာနဲ႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္က (ဥပမာ ဖန္ဆင္းရွင္) ဖန္တီးခဲ့ျခင္း မဟုတ္လို႔ပဲ။ လူသားရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈဟာ သဘာဝရဲ႕ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူျဖစ္ေနရျခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိတယ္လို႔ စာေရးသူက ေျပာခ်င္ေနတာလို႔ ခံစားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိေျပာတာလဲဆိုတာကို နည္းနည္း ရွင္းျပခ်င္တယ္။