အိပ္မက္ထဲမွာ သူမမရွိဘူး

ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ကေလးတစ္ခုကို ေရာက္မွန္းမသိေရာက္ေနတယ္။ ျမိဳ႕မွာ လွ်ပ္စစ္မီးရွိတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းရွိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း ရွိတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္တဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ ထဘီဝတ္ ေကာင္မေလးေတြရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ခ်င္လို႔ မေတြ႕ေအာင္ လုိက္ရွာေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ မ်က္ႏွာသိေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚမွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မူးေဝေနတယ္။ “ငါတို႔က ေလာကနဲ႔ အေတာ္စိမ္းကားလာျပီ” လို႔ေျပာေတာ့ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕လက္ထဲမွာ အျမည္းထုပ္နဲ႔။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေလာင္းကစားနည္းတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သင္ယူ တတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အမ်ဳီးသမီးတစ္ေယာက္ ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လိင္ပုိင္းဆိုင္ရာ လုိအင္ေတြ သူမထံပါသြားခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြအတြက္ အခ်စ္လမ္းၾကားရွိတယ္။ ေျမာင္းက်ယ္က်ယ္ရဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ထုိင္ေနၾကတဲ့အတြဲေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဂစ္တာတီးေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ။ ေကာင္မေလး သူတို႔ထဲမွာ မပါဘူး။ သူတို႔ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕ရဘူး။ ေကာင္မေလး ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲမွာ မပါလာဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာ သူမမရွိဘူး။

(၂၇ . ၃ . ၂၀၁၀)
ညေန ၄ နာရီ ၂၅ မိနစ္

ကမာၻၾကီးကိုကယ္ရေတာ့မွာလား

ခုတေလာတြင္ ကမာၻၾကီး၏ က်န္းမာေရး တျဖည္းျဖည္းဆိုးရြားလာသည္ဟု သတင္းေတြၾကားေနရသည္။ ကမာၻၾကီး ပူေႏြးလာျခင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ျခင္း၊ အိုဇုန္းလႊာေပါက္ျခင္း စသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကလည္း မ်က္ျမင္ဒိဌ သက္ေသထူလွ်က္ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ႏုိင္ငံေရး မဲဆြယ္ သမားမ်ားႏွင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဝါဒီမ်ားကလည္း ကမာၻၾကီးအား ကယ္တင္ရန္ တရားေဟာၾကေလသည္။ မၾကာမီပင္ ကမာၻၾကီး ပ်က္စီး၍ ေပ်ာက္ဆံုးေတာ့ မေယာင္ေယာင္ ေျပာေနၾကသည္။ ဤလုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ လူသားတုိ႔၏ တာဝန္မကင္း၊ လူသားတို႔ ျပဳသမွ် ႏုရေသာ ကမာၻၾကီးအျဖစ္ လူေတြျမင္ေအာင္ တရားျပ၍ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းရန္ ပလတ္စတစ္မသံုးေရး၊ ကာဗြန္ေလွ်ာ့ခ်ေရး စသျဖင့္ နားျငီးေအာင္ ၾကားေနရသည္။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွအစ အင္တာနက္ ဝက္ဘ္ဆုိက္၊ ဘေလာ့ဂ္ မ်ားအထိပင္ က်ဴးေက်ာ္လာၾကသည္။ ကမာၻၾကီးအား ကယ္တင္ေရး ဆိုသည့္စကားမွာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုတြင္ လူတုိင္းၾကားဖူးေနေသာ စကားျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲ 2012 ကဲ့သို႔ ကမာၻပ်က္မည္ကို နိမိတ္ဖတ္သလိုလို ရုပ္ရွင္မ်ဳိးက ေပၚလာေသးသည္။

ေႏြ

ေႏြသည္ သူ၏ ၾကံဳလွီေျခာက္ေသြ႕ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ကုတ္ျခစ္ကာ ဂိမႏၱျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေလသည္။

ေနမ်ဳိး (ျမင္ကြင္းက်ယ္အခ်စ္ဝတၳဳ)

ေႏြသည္ ကၽြန္ေတာ္မုန္းတီးေသာ အရာမ်ားအထဲတြင္ အသင္းဝင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ပူျပင္းေသာ ေန႔လည္ခင္းမ်ားႏွင့္ သစ္ရြက္အေၾကြမ်ားကို ငယ္စဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတီးခဲ့သည္။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းတြင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ လိုအပ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေပးရန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိပါ။ ျဖစ္ႏုိင္က ရာသီစက္ဝိုင္းတြင္ ေႏြရာသီအား ခုန္ေက်ာ္သြားခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေပၚခဲ့ဖူးပါသည္။ ေအးခ်မ္းေသာ ေဆာင္းရာသီသည္ မၾကာမီေရာက္ရွိလာေတာ့မည့္ ေႏြကာလအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ဆုသဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္မုန္းတီးေသာ ေႏြကာလသည္ ေလပူမ်ား၊ ေန႔တာရွည္ေသာရက္မ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္၏ သိမႈထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိရွိခဲ့ရျပီ ျဖစ္ပါသည္။

ေခါင္းစဥ္တပ္၍မရေသာ

ျခံနားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေဒးဗစ္က ၾကိဳေစာင့္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ျပီး အသံေပးလိုက္မွ သူထြက္လာေနၾက။ ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေရာက္ေနေတာ့ အိမ္ရွင္ၾကီး ခရီးသြားေနတယ္ဆိုတာ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အိမ္ရွင္ၾကီးက ဒီလိုပဲ ခဏခဏ ခရီးသြားေနၾက။ တစ္ခါသြားရင္ တနဂၤေႏြတစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတတ္တယ္။ အိမ္ရွင္ၾကီး ရွိရင္ ေဒးဗစ္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ျခံျပင္ေပးထြက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ချမာ ခိုးထြက္ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ဆိုရင္ အိမ္ရွင္ၾကီး အလစ္မွာ ျခံေထာင့္က အေပါက္ကေလးကေန ခိုးထြက္ရတယ္။ ေဒးဗစ္က သူေဌးအိမ္မွာေနတဲ့ေကာင္သာဆိုတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ခင္တယ္။ ခင္ဆို သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ကူညီထားဖူးတာကိုး။ တစ္ခါက ဒီေကာင္ ျခံျပင္ခိုးထြက္လာတုန္း ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ဘက္ကေန ဝင္ျပီး ကူညီထားေပးဘူးတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရမ္းခင္သြားတာ။ တစ္ခါတစ္ေလဆိုရင္ သူစားလို႔ မကုန္တာေတြကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကၽြးေသးတယ္။ အျမဲတမ္းရယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေပအေတသာဆိုတယ္ မာနကေလးနဲ႔ေတာ့ ေနေသးတယ္။

ေပ်ာက္ဆံုးေနျခင္းမ်ားအတြင္း၌ ရွာေဖြ၍မရႏုိင္ေတာ့သည္မ်ား (ျမင့္သန္း)

... What happens to me happens through me, and I can neither affect myself with it nor revolt against it nor resign myself to it. I am alwasys the focal point of everything that happens to me.

Jean-Paul Sartre, Being and Nothingness.

အဘုိးဆံုးသြားတာ ၾကာျပီ။ အဘိုးဆံုးသြားေတာ့ အေဖက ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ နယ္ပိုင္ၾကီးကလည္း ဆက္တယ္။ မင္း လာႏိုင္မယ္ မထင္လို႔ ငါနဲ႔ နယ္ပိုင္ၾကီးနဲ႔ ၾကည့္ျပီးစီစဥ္လိုက္တယ္လို႔ အေဖက ေျပာတယ္။ နယ္ပိုင္ၾကီးကေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ား အေဖကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး စီစဥ္လိုက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္လို စီစဥ္လိုက္ၾကမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမးမၾကည့္မိဘူး။ အသက္မရွဴေတာ့တဲ့ ရုပ္ခႏၶာခ်ည္းသက္သက္ကို ေျမျမွဳပ္ခ်င္ျမွဳပ္၊ မီးသျဂၤိဳလ္ခ်င္ ျဂိဳလ္ ဒီႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဂူေတြဘာေတြေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဘိုးက ဂူသြင္းတာတို႔ဘာတို႔ မၾကိဳက္ဘူး။ ငါေသရင္ ငါ့ကို သတိမရေနၾကေစခ်င္ဘူးရယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ေသသြားတဲ့အဘိုးကို ဘယ္လိုစီစဥ္လိုက္ၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ဘူး။ လူအျဖစ္န႔ဲ ရွိေနစဥ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အဘိုးဟာ ေသသြားေတာ့ အဘိုးမဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အသက္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သိမႈမရွိေတာ့ ထင္းတံုးတစ္တံုးန႔ဲ ဘာမွ် ကြာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို ေတြးၾကည့္မိေတာ့လည္း တိဗက္ေတြဟာ လူေသသြားျပီးရင္ ခုတ္ထစ္ျပီး လဒစာေကၽြးတယ္ဆိုတာ ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲလို႔ေတာင္ ျမင္မိတယ္။ ဘာခ်ည္းေျပာေျပာ အဘိုးကိုေတာ့ သတိရ ေနေသးတယ္။ သူ အသက္ရွင္ေနတုန္းကာလကို သတိရေနမိတယ္။ သူ အသက္ရွိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အဘိုးျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သတိရေနမိတာ။ “သူ” ဆိုတဲ့နာမ္စားဟာ ခုေတာ့ “ရွိတုန္းက” ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ျပပုဒ္တစ္ခုနဲ႔ တြဲသံုးစရာ ျဖစ္သြားတယ္။

ေႏွာင္းမွေျပာင္းတတ္ေသာ အခ်စ္တစ္မ်ဳိး (ျမင့္သန္း)

ဘဲမနဲ႔ေတြ႕တယ္။ သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာေနတုန္းက သူ႕နာမည္က ဘယ္လမီ။ ျငိမ္းေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ဘဲမလို႔ေခၚၾကရင္းက ဘဲမလို႔ နာမည္တြင္သြားတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္သားက ငယ္ငယ္တည္းက ေက်ာင္းသြားအတူတူ၊ ၾကီးလာေတာ့ ေက်ာင္းေျပးတာအတူတူ။ ေက်ာင္းေျပးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က၊ သူ႕ကို မပါေစခ်င္ဘူး။ ငါပါ ေက်ာင္းမေျပးရရင္ တုိင္ေျပာမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေျပးတဲ့အခါ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ သူပါလာတာ။ မိဖေတြကလည္း ရင္းၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ သူ႕ကို ေမာင္ႏွမေတြထက္ပိုျပီး သေဘာထားၾကည့္လို႔ မရတာပဲ။ ျငိမ္းေမာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေမးဖူးတယ္၊ မင္း ဘဲမကို မၾကိဳက္ဘူးလားလို႔။