ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ခ်က္ၾကီးတဲ့။ အဲ.. တိတိက်က် ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်က္ၾကီးလို႔ ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အစ္ကိုနာမည္က ၀က္ၾကီး၊ သူ႔ညီနာမည္က ၾကြက္ၾကီး၊ ဒီေတာ့ သူက ေအာ္တိုမက္တစ္ ခ်က္ၾကီး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ သူ႔ခ်က္ကလည္း နည္းနည္း စူတယ္ေလ။ ထားပါေတာ့။ အခုေျပာမယ့္ ခ်က္ၾကီး က နာမည္ရင္းမဟုတ္ဘူး။ နာမည္ရင္းေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ (ေခ်ာင္းရိုက္ခံရမွာ စိုးလို႔) သူ႔ကို ခ်က္ၾကီး လို႔ ေခၚရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အခုလူငယ္ေတြၾကားမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ အင္တာနက္ဆိုတာမွာ သူကခ်က္တယ္ေလ။ အရမ္းခ်က္လြန္းလို႔ သူ႔ကို ခ်က္ၾကီးလို႔ ေခၚတာ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်က္လဲဆိုရင္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ မိုးခ်ဳပ္မိုးလင္း ကိုခ်က္တာ။ ညဘက္ ၉ နာရီေလာက္က စခ်က္တာ မနက္ ၅ နာရီထိုးမွ ျပီးတယ္။ အဲေလာက္ကိုခ်က္တာ။ အခုသူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာမလို႔.. အင္း.. အတင္းတုတ္မလို႔ ဆိုပါေတာ့။
ခ်က္ၾကီးက ၀ိုင္ဂ်ီအမ္ခ်က္ ဆိုလားဘာလားမသိပါဘူး။ အဲဒီမွာ ခ်က္တယ္ဗ်။ အဲမွာ မသိတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြဖဲြ႕ၾက က်ဴၾကေပါ့ဗ်ာ။ အဲလို က်ဴတ့ဲအထဲမွာလည္း ခ်က္ၾကီးပါတယ္။ သူက က်ဴတာမ်ားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အက်ဴေကာင္းတယ္ဆိုပဲ။ က်ဴစရာမရွိရင္ ေယာက္်ားခ်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိန္းကေလးလို႔ ေျပာျပီးက်ဴတာတဲ့။ အဲလို ၀ါသနာၾကီးပံုက။ ဒီလို အက်ဴေကာင္းလို႔လဲ ဒီဇာတ္လမ္းေလး ျဖစ္လာတာေပ့ါ။
ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုဗ်။ တစ္ေန႔သူက ေန႔စဥ္၀တၱရားအတုိင္း အြန္လိုင္းမွာ က်ဴေနတုန္း မမ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ မမ ဆိုေပမယ့္လဲ သိပ္ေတာ့ မၾကီးေသးပါဘူး (အသက္ကိုေျပာတာေနာ္)။ ခ်က္ၾကီးနဲ႔ ကြာလွ အလြန္ဆံုး ငါးႏွစ္ေပါ့။ သိတယ္မွတ္လား ခ်က္ၾကီးကလဲ ဘယ္ရမလဲ။ အပီအျပင္ကို က်ဴတာေပါ့။ မ မ နဲ႔ က်ဴတာ။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဂ်ီေတာ့ခ္ မွာေရာ ခ်က္ထဲမွာပါ က်ဴလိုက္တာ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ဘာေတြရျပီး ညလံုးေပါက္ ဖုန္းေျပာတဲ့အဆင့္ေတြ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါေရာလား။ ခ်က္ၾကီးရဲ့ ေတာ့ကီေတြၾကားမွာ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး ေျမာေပါ့။ ဟိုက မမ အသံေလးကလဲ ဆည္းလည္းသံေလး ဆိုေတာ့ ခ်က္ၾကီးတို႔က အပိုင္ပဲဆိုျပီး ဖြင့္ေျပာပါေလေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ မ နဲ႔ ေမာင္ ျဖစ္သြားၾကတယ္ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ေမးရင္းျမန္းရင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး သိလာၾကျပီ။ ေနာက္ဆံုး ခ်က္ၾကီး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ မမ ကို အရမ္းေတြ႔ခ်င္လာတာေပါ့။ ဟိုကလဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ၾကီးက လည္တယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ကန္ေဘာင္မွာေတြ႕မယ္ဆိုျပီး ခ်ိန္းလိုက္ပါေလေရာ။ ဒီလိုန႔ဲ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေရာက္..။ ခ်က္ၾကီးလဲ အပီအျပင္ အလွေတြျပင္ျပီး ကန္ေဘာင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကန္ေဘာင္ေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြက အတဲြကိုယ္စီနဲ႔ ခ်က္ၾကီးလည္း အားက်ခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မပူပါနဲ႔ေပါ့။ အလာတုန္းကသာ မ်က္ႏွာငယ္တာ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ မ်က္ႏွာပန္းလွမွာဆိုျပီး ခ်က္ၾကီးတစ္ေယာက္ ပီတိေတြျဖာ အင္အင္းေတြပါ ေနလိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ စံုတဲြတစ္တဲြ ထသြားတဲ့ ထိုင္ခံုတစ္ခုကို ခ်က္ၾကီးက အတဲြႏွစ္တဲြနဲ႔ ေမ်ာက္ငွက္ေပ်ာသီး လုသလို လုလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ မမ ကိုထိုင္ေစာင့္ေပါ့။
သူထိုင္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ခ်က္ၾကီးအေနာက္က အသံတစ္ခုထြက္လာတယ္။
'ေမာင္ေလးလားဟင္?'
ခ်က္ၾကီး ပီတိေတြ အလိပ္လိုက္ တက္လာတယ္။ ေသခ်ာျပီ ဒါဖုန္းထဲက သူ႔ မမ အသံ။ ခ်က္ၾကီး အသာေလး ေနာက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းငံု႔ျပီး လွည့္လိုက္တယ္။ အရင္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရတာက အရမ္းလွတဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံကို စီးထားတဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေျခဖ၀ါးေလးႏွစ္ခု။
'ခြိ'
ခ်က္ၾကီး ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ခိြ သြားတယ္။ သူ လူေရြးမွန္သြားျပီေပါ့။ အသံနဲ႔ရုပ္နဲ႔လည္း လုိက္ပါေပ့ လို႔ေတာင္ စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျခဖ၀ါးကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္...။ ေျခသလံုး။ နည္းနည္းတုတ္သလိုပဲ။ အုိ.. စိတ္ထင္တာပါ။ ေပါင္...။ ပိုျပီးတုတ္လာသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေပါင္တုတ္တာက.. အင္း... ေကာင္းပါတယ္.. ေနာ့.။ ခ်က္ၾကီး ေတြးခ်င္တာေတြေတြးျပီးေတာ့ ခိြ ေနတယ္။ ေပါင္ျပီးေတာ့ အဲ.. ခါး။ ခ်က္ၾကီးမ်က္ႏွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ ခါးက်ေတာ့ သိသိသာသာၾကီးကို တုတ္ေနတာ။ ခါးထက္အေပၚထပ္တက္ အင္း... လည္ပင္းေပါ့ေနာ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာ...။ ခ်က္ၾကီး မ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္းေသြးဆုတ္သြားတယ္။ ဒရက္ကူလာနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ေနရတဲ့ သနားစရာ သတၱ၀ါလိုမ်ဳိးေလး။ ျပီးေတာ့ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ျပန္ၾကည့္တယ္။ သြားျပီ။ ခ်က္ၾကီး ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အခုခ်က္ခ်င္း ေရထဲ ခုန္ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းေပါက္လာတယ္။ သူ႔ မမ ရဲ့ရူပါကိုလည္း နည္းနည္းၾကည့္ဦးေလ..။
ကုိယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလား..။ ဂစ္တာ shape..။ ဒါေပမယ့္ ဂစ္တာကို ေျပာင္းျပန္ထားျပီးၾကည့္ရမွာ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ။ ေျခေထာက္ကေလးေတြက ပိန္ကပ္ကပ္ေလးေတြနဲ႔ အေပၚပိုင္းေရာက္ေလ ၾကီးေလပဲ။ ေနာက္ဆံုး မ်က္ႏွာလဲ ေရာက္ေရာ။ အားပါး..။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေလး ပြင့္ ကိုသိတယ္မွတ္လား။ သူ ေပါက္စီႏွစ္လံုးကို တျပိဳင္တည္း စားေနရင္ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ခ်က္ၾကီးလည္း ခုနက သူ႔ရဲ့ အသံနဲ႔ရုပ္နဲ႔လိုက္ပါေပ့ ဆိုတဲ့ စကားကို လံုးေခ်ျပီး အင္းယားကန္ထဲကို ကန္ခ်ပလိုက္ေတာ့တယ္။
'ေမာင္ေလးလားဟင္ လို႔'
ေအာင္မေလး။ ခ်က္ၾကီး ေအာ္ငိုခ်င္သြားတယ္။ အသံေလးက ဆည္းလည္းသံမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခၽြဲပ်စ္ေနတာမွ ေရႊတေယာ္ သံုးထုပ္နဲ႔ ေလွ်ာ္ျပီး ေရမေလာင္းထားတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ခ်က္ၾကီးလဲ ေၾကာက္လန္႔ျပီး ဟုတ္ကဲ့ လို႔ထြက္သြားေတာ့တယ္။
'ေမာင္ေလးကလဲ ဒီကေခၚေနတာ ေလးခါေတာင္ရွိျပီ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ' ဆုိျပီး ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ခ်က္ၾကီး ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္လိုက္တယ္။ ခ်က္ၾကီးလဲ ဟိုဘက္တိုးရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ မမ ကိုယ္ခႏၶာက ခ်က္ၾကီးသံုးေယာက္စာေလာက္ရွိေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ျပီးေတာ့ မမ က ဘာေတြေျပာေနလဲေတာ့ ခ်က္ၾကီးမသိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိေလးေမွးျပီး နားေထာင္သလိုလိုနဲ႔ ဘုရားစာေတြ မွတ္မိသမွ် ဒိုင္ခံရြတ္ေနေတာ့တယ္။
ခဏေနေတာ့...
'ေမာင္ေလး ျပန္ေျပာဦးေလ.. မ ခ်ည္းပဲ ေျပာေနရတာ ေမာလာျပီကြ'
'.....'
'ေမာင္ေလး.. ေၾသာ္.. မ ကိုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမို႔လို႔ ရွိန္ေနတာလား။ မရွိန္ပါနဲ႔ကြာ.. ဖုန္းထဲမွာက်ေတာ့ သူခ်ည္းပဲ ေျပာေနျပီးေတာ့ ဟြန္း'
'.....'
'ေမာင္ေလး.....'
ခ်က္ၾကီး အၾကံရသြားျပီ။ တစ္သက္လံုး မေကာင္းခဲ့တဲ့ ဦးေႏွာက္။ အခုမွ အၾကံေကာင္းထြက္လို႔ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ လို႔ေတာင္ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ မမ ဘက္လွည့္ျပီး မ်က္ႏွာေသနဲ႔။
'မ.. မ ကိုတစ္ခု၀န္ခံစရာရွိတယ္'
'ေျပာ ေမာင္ေလး'
'အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ နဲ႔ညတိုင္း ဖုန္းေျပာတဲ့ ေမာင္ေလးမဟုတ္ဘူး'
'ဘယ္လို ဘယ္လို'
'မ နဲ႔ဖုန္းေျပာတဲ့တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ သူက မ နဲ႔ မေတြ႕ရဲလို႔ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ကိုယ္စား ဟန္ေဆာင္ေပးဖို႔ လႊတ္လိုက္တာပါ'
'ေၾသာ္.. အဲလိုလား'
'ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ' ခ်က္ၾကီး ကူလီကူမာလုပ္တာေလ။ ခ်က္ၾကီးကေတာ့ အပိုင္ပဲေပါ့။ သူမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ပဲြျပတ္သြားျပီ။ ေနာက္တစ္ေခါက္လည္း ေတြ႕ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး မွတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ၾကီး မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္ခဲ့ပါဘူး…။
'မလိုပါဘူးကြယ္ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မ ကိုယ္တုိင္ကလဲ ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာခဲ့တဲ့ မမ မွမဟုတ္ပဲ'
'ဘာရယ္!' ခ်က္ၾကီး မ်က္လံုးေတြ ျပဴးသြားတယ္။ ကမာၻၾကီး ဘာေတြျဖစ္ေနျပီလဲ။ သူေ၀ ခဲြမရ ျဖစ္ေနတုန္း သူ႔ေနာက္က ရင္းႏွီးတဲ့ အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
'ဟုတ္တယ္ ေမာင္ေလးေရ မမ ကလဲ ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မေတြ႕ရဲလို႔ မမ သူငယ္ခ်င္းကို လႊတ္လိုက္တာပဲ'
ခ်က္ၾကီး အသံလာရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ သူ႔ထက္ အသက္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ပိုၾကီးမယ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ အလန္းေလး။
'ဒါ..ဒါဆို အစ္မက..?'
'ဟုတ္တယ္.. ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္က အစ္မပဲ'
