ဇာတ္လမ္းတစ္ပိုင္း

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေကာင္မေလးသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ သူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကပါသည္။ ထိုအခ်စ္အမ်ဳိးအစားကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ဤသည္မွာ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္သည္ “ကေလးသူငယ္” ဘဝမွ ကၽြတ္လြတ္ျပီးခါစ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္ ထုိခံစားခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းစဥ္တပ္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။

ေကာင္မေလး၏ မိဘမ်ား တစ္နယ္တစ္ေက်းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရမည့္ေန႔တြင္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ဒီဟာနင့္အတြက္။ ဒီဟာ နင္ပဲ” ဟုေျပာပါသည္။ အရုပ္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ နည္းနည္းမွ မတူပါ။ သို႔ေသာ္ ေကာင္မေလးက ထိုအရုပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ဟု ေျပာသျဖင့္ ထိုအရုပ္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားပါသည္။

က်န္စစ္မင္းႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

ဒီေန႔တနလၤာေန႔။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေရာက္လာျပန္ျပီ။ ေရခ်ဳိး၊ အကၤ်ီလဲျပီးေတာ့ေအာင္ထပ္ကိုဆင္း လာခဲ့လုိက္ေတာ့အေမက

`သား မုန္႔စားသြားဦးေလ´

စားပဲြေပၚမွာၾကည့္လုိ္က္ေတာ့ Hot Dog တစ္ခုပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္းအဲဒါပဲစားျပီး လြယ္အိတ္ကိုသြားယူေနလုိ္က္တာေပါ့။

`သား ဒီေန႔ဘယ္ကားနဲ႔သြားမွာလဲ Marcedes လား Land Cruser လား Prado လား´

`ရတယ္အေမ ကၽြန္ေတာ္ဆုိက္ကားပဲစီးသြားလုိက္မယ္´

`မေနာက္ပါနဲ႔သားရယ္´ အေမကရယ္ရင္းေျပာလုိက္တယ္။

`အင္းပါ ကၽြန္ေတာ္ Super Roof ပဲစီးသြားမယ္´

`မင္းကေလ အဲဒီကားစုတ္ပဲၾကိဳက္ေနတယ္´

`ေကာင္းပါတယ္ အေမရာ´

`မင္းသေဘာ မင္းသေဘာ´

လွည္းသမား (Donkey Cart)

waiter ေရာက္လာေတာ့ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းကို မႈတ္ရင္းနဲ႔ ေမးလိုက္သည္။

"ဒီကေန ေနာက္တစ္ျမိဳ႕ကို ဘယ္လိုသြားလဲကြ"

"ဆရာ...။ ေနာက္တစ္ျမိဳ႕ကို သြားဖို႔ဆိုရင္ ရထားစီးသြားမွရမယ္။ ဘူတာရံုက နည္းနည္းေ၀းေတာ့ ျမည္းလွည္းငွားျပီး သြားရတယ္ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္စီး သြားငွားေပးရမလားခင္ဗ်ာ"

"ေအးေအး...။ ေက်းဇူးပဲကြာ"

"ရပါတယ္ ဆရာ။"

အခုတေလာ လိုခ်င္ေနတာေတြ

-ေကာ္နက္ရွင္မက်တတ္တဲ့ အင္တာနက္လိုင္းတစ္ခု
-ဘီလ္မေဆာင္ရတဲ့ ဖုန္းတစ္လံုး
-မီးမျပတ္တဲ့ရပ္ကြက္က တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခန္း
-ငါးေထာင္တန္တစ္အုပ္ေလာက္
-ဘယ္သူ႕ကိုမွဂရုစိုက္စရာမလိုတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္
-access denied မေပၚတဲ့ proxy တစ္ခု
-ဒါဗင္ခ်ီနဲ႔ ပီကာဆိုရဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ
-ျမင့္သန္းစာအုပ္ ဆယ့္ႏွစ္အုပ္ေလာက္
-ခံစားခ်က္မရွိတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခု
-ျပီးေတာ့ ျဖည့္ဆည္းခ်င္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု

အင္း.... ဒီေလာက္... ဒီေလာက္ပါပဲ...။

နိဒါန္း၌ပင္မွားယြင္းခဲ့ေသာအေတြ႕အၾကံဳေရွ႕အဆိုဝါဒီ၏ဆင္ေျခ

(က)
အသိပညာ ႏုန္႔နဲပံုရေသာ လူတစ္ေယာက္က ရည္ရြယ္ရင္းအေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ ေက်ာက္လမ္းနံေဘးရွိဓာတ္မီးတုိင္ကိုမွီရင္း မိုးေကာင္းကင္ၾကီးအား ၾကည့္ေနမိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ဘာလုပ္ေနတံုး… ကိုယ့္လူ” ဟု ဆိုပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏အသိခံအရာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း မည္မွ်ၾကာေအာင္ ဓာတ္မီးတိုင္မီွရင္း မိုးေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္မသိ။

ကၽြန္ေတာ္သိသည္မွာ မိုးေကာင္းကင္ၾကီး၏ မည္းေမွာင္ေနျခင္း၊ ထိုမိုးေကာင္းကင္ၾကီး၌ ၾကယ္မ်ားႏွင့္ လကို မေတြ႕ရျခင္း၊ ညသည္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ျငိမ္သက္လ်က္ရွိျခင္း၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရွိေနေသာ ျမစ္၏ မ်က္ႏွာျပင္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ ခလုတ္တုိက္သြားခဲ့ေသာ ျမစ္၏အျခားတစ္ဖက္ကမ္းမွ ေလတို႔၏ သစ္လြင္ေနျခင္းႏွင့္ မွတ္မွတ္ရရမဟုတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလတခ်ဳိ႕တို႔ကို ရွဴသြင္းျပီးတိုင္း ျပန္လည္၍ ရွဴထုတ္လုိ္က္ျခင္းျဖင့္ ေလမ်ားစြာတို႔ကို ျဖဳန္းတီးေနခဲ့ျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

မွန္ကြဲတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႕ေသာျပက္လံုး

ဘိုလီမီယံ ဆန္လိုက္တာဟယ္… ဟု သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ေကာက္ခ်က္ခ်ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က အံ့ၾသသင့္ရပါမည္လား။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမက ေဝဖန္လိုက္သလိုျဖင့္ သူက မဟုတ္ေပဘူးလား။ မဟုတ္ဘူး… မဟုတ္ဘူး… မဟုတ္ဘူး… စသည္ျဖင့္ မဟုတ္ဘူးေပါင္းမ်ားစြာကို သံုးႏႈန္းကာ “ခါလီ” ၏ ေနာက္လိုက္မ်ားေျဖသလို ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုယ္စားေျဖရပါမည္လား။ တစ္ခုခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္ဖို႔ေကာင္းေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ သိလိုက္မိေသာ္လည္း မည္သူ႕ကိုမွ် ကၽြန္ေတာ္က ျပန္၍မေျပာျပမိခဲ့ပါ။ ေျပာျပခ်င္ေသာစကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာကို သုတ္သင္သတ္ျဖတ္ျပီးသည့္အခါတြင္မူ ရည္ရြယ္ရင္း အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာမွ် မရွိဘဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေလခၽြန္လုိက္မိပါသည္။

ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနေလ့ရွိသည့္ဟုဆိုေသာ ကမာၻၾကီးသည္ အရင့္အရင္ကလိုပင္ မဟုတ္ေပဘူးလား။

* * *