ကမာၻေျမမွ ေပးစာမ်ား (၁)

ဖန္ဆင္းရွင္ ပလႅင္ေပၚမွာထုိင္ျပီး စဥ္းစားေနတယ္။ သူ႕ေနာက္မွာက အဆံုးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ဘံု၊ အေရာင္ေတြ လင္းလက္လို႔။ သူ႕ေရွ႕က အေမွာင္မည္းမည္း အာကာသ ဟင္းလင္းျပင္က နံရံတစ္ခုလို။ သူ႕ရဲ႕ ျမင့္မားလွတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ၾကီးက ေတာင္ကမ္းပါးရံတစ္ခုလို အေပၚကို ထိုးေဖာက္လွ်က္။ သူ႕ရဲ႕ ဦးေခါင္းေတာ္က အေဝးက ျမင္ေနရတဲ့ ေနမင္းၾကီးကို အလွ်ံျငီးျငီးနဲ႔။ သူ႕ေျခေထာက္နားမွာေတာ့ ဧရာမ ျမင့္မားလွတဲ့ တမန္ေတာ္ခ်ဳပ္ သံုးဦး။ သူနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာ့ အျမင့္က ေျခမ်က္စိေလာက္ထိပဲ ရွိတယ္။

ဖန္ဆင္းရွင္ စဥ္းစားလို႔ ျပီးသြားတာနဲ႔ "ငါကိုယ္ေတာ္ စဥ္းစားလို႔ျပီးျပီ၊ ရႈစားေလာ့!" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

သူ႕လက္ကို ေျမွာက္လိုက္တယ္။ အဲဒီကေန ေနမင္းတစ္ေသာင္းစာေလာက္ရွိတဲ့ မီးေတာက္ေတြ ေရပန္းလို ထြက္က်လာျပီး အေမွာင္ထုကို လႊမ္းခ်ဳံသြားတယ္။ အလင္းေရာင္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဟိုးအေဝးၾကီးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားလိုက္တာ အေမွာင္ထုဆိုတာ စၾကာဝဠာရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ လက္ေနတဲ့ စိန္ပြင့္ကေလးေတြေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အထိပဲ။

တစ္နာရီအၾကာမွာေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ညီလာခံကို ရပ္နားလိုက္တယ္။

တမန္ေတာ္ခ်ဳပ္ သံုးေယာက္လံုး ညီလာခံကေန တအံ့တၾသျဖစ္ျပီး စဥ္းစားစရာေတြနဲ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိမယ့္ေနရာကိုေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ စျပီး စကားေျပာေစခ်င္ၾကေပမယ့္ ဘယ္သူမွေတာ့ စျပီး မေျပာခ်င္ၾကဘူး။ အားလံုးက ဒီျဖစ္ရပ္ကို အင္မတန္ေဆြးေႏြးခ်င္ေပမယ့္ တျခားသူေတြ ဘယ္လိုထင္သလဲဆိုတာ မသိရေသးဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမေျပာခ်င္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာမွ် မသက္ဆုိင္တဲ့ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကရင္း ဘယ္မွ်မေရာက္ဘဲ အခ်ိန္ကုန္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်မွ တမန္ေတာ္ ေစတန္က (သူ႕မွာ အမ်ားၾကီးရွိတဲ့) သတၱိေမြးျပီး စေျပာလုိက္တယ္။ "က်ဳပ္တို႔အားလံုး ဘာေျပာခ်င္ေနၾကမလဲဆိုတာ အားလံုးအသိဘဲ။ ဒီေတာ့ အားလံုးသေဘာတူရင္ ဘာမွ ဟန္ေဆာင္မေနဘဲ စလိုက္ၾကရေအာင္။" လို႔ ေျပာတယ္။

"သေဘာတူတယ္၊ သေဘာတူတယ္" လုိ႔ ေဂဘရီရယ္နဲ႔ မိုက္ကယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေထာက္ခံၾကတယ္။

"ေကာင္းျပီေလ။ ဒါဆိုလည္း ေျပာၾကတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ အင္မတန္ ဆန္းၾကယ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို မ်က္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္ဆိုတာ လက္ခံၾကရမွာပဲ။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ကို ေကာင္းသည္ဆိုသည္ တန္ဖိုးျဖတ္ဖို႔ကေတာ့ (ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္) က်ဳပ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီနဲ႔ မသက္ဆုိင္လွဘူး။ က်ဳပ္တို႔မွာ အထင္ပဲရွိမယ္။ အဲဒါ အဆံုးပဲ။ ဘာမွ မဲခြဲေနစရာလည္း မလိုဘူး။ က်ဳပ္အျမင္ကေတာ့ စၾကဝဠာၾကီးက နဂိုအတုိင္းလည္း ေကာင္းေနတာပဲ။ အသံုးလည္းဝင္တယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းနဲ႔ အနားယူဖို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာ။ နတ္ျပည္က ႏူးညံ့တဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔  အေျပာင္အလက္ေတြကေန တခါတေလ လာအနားယူလို႔ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပတဲ့ အဲဒါေတြက အခုေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အခုေနာက္ဆံုး အသစ္ထပ္ထည့္လိုက္တာက ဘာတဲ့"

"ပတ္ခ်ာလည္ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ေနေတြ ကမာၻေတြ အတြက္ အလုိအေလွ်ာက္ သူ႕ဘာသာသူ လည္ပတ္ထိန္းသိမ္းႏုိင္တဲ့ 'ဥပေဒသ' ဆိုတဲ့ ဟာၾကီးေဟ့"

"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့" လို႔ ေစတန္ကေျပာတယ္။  အဲဒီအၾကံက ေသာက္တလြဲၾကီးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ လက္ခံတယ္မဟုတ္လား။ မဟာဥာဏ္ၾကီးရွင္ၾကီးက အဲဒါမ်ဳိး တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူး။ ဘာတဲ့ Law။ ေအာ္တိုမက္တစ္ Law တဲ့။ အရမ္းတိက်ျပီး မေျပာင္းလဲ၊ ဘာမွ ေစာင့္ၾကည္စရာလည္း မလို၊ ျပင္စရာလည္း မလို၊ ျပန္ခ်ိန္စရာလည္း မလိုဘဲ အခ်ိန္အဆံုးမရွိ ခံတယ္တဲ့ဗ်ား။ သူေျပာတာေတာ့ မေရမတြက္ႏုိင္တဲ့ ျဒပ္ထုေတြ အင္မတန္ျမန္တဲ့အရွိန္နဲ႔ အာကာသထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ်ာေနမယ္၊ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ေလွ်ာက္ပတ္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ၾကာေတာင္ေတာင္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဝင္မတိုက္ဘူး၊ သူတို႔ ပတ္လမ္းလည္း တစ္စကၠန္႔ရဲ႕ အပံုတစ္ရာပံု တစ္ပံုေလာက္ေတာင္ တိုးမသြားဘူး ေလွ်ာ့မသြားဘူးတဲ့ဆရာ။ ဒါဟာ အံ့ဖြယ္အသစ္ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ အၾကီးက်ယ္ဆံုးပဲ။ ေအာ္တိုမက္တစ္ Law တဲ့ကြာ။ ျပီးေတာ့ သူက အဲဒါကို နာမည္ေပးလိုက္ေသးတယ္ သဘာဝတရားတဲ့။ ျပီး သဘာဝတရားနဲ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဥပေဒသနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ေျပာေသးတယ္။"

"ေအးေလ။ ေနာက္ျပီး သူက သဘာဝစည္းမ်ဥ္း ဘုရားသခင္ရဲ႕စည္းမ်ဥ္း ဆိုတာကို သူ႕ရဲ႕ ေနာက္လိုက္ေတြကတဆင့္ တည္ေထာင္မယ္။ အဲဒီစည္းမ်ဥ္း အာဏာစက္က လက္ဦးဆံပိုင္ ျဖစ္ရမယ္တဲ့။" လို႔ မိုက္ကယ္က ေျပာတယ္။

"ျပီးေတာ့ သူက အဲဒီစည္းမ်ဥ္းေတြေအာက္မွာ တိရစာၦန္ေတြဖန္ဆင္းျပီး ေနရာခ်မယ္လို႔ ေျပာေသးတယ္" လို႔ ေဂဘရီရယ္က ေျပာတယ္။

"ဟုတ္တယ္။ သူေျပာတာ က်ဳပ္ၾကားတယ္။ ဒါေပတဲ့ နားမလည္ဘူး။ တိရစာၱန္ဆိုတာ ဘာလဲ ေဂဘရီရတယ္" လို႔ ေစတန္က ေမးတယ္။

"အာ ငါဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ။ ငါတုိ႔ေတြထဲက ဘယ္သူသိမွာတုန္း။ အဲဒါက စကားလံုးအသစ္ကို"

[ေကာင္းကင္ဘံုႏွစ္ သံုးရာ၊ ကမာၻစံေတာ္ခ်ိန္ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း သန္းတစ္ရာ ၾကာေသာ္။ တမန္ေတာ္ နတ္သားတစ္ပါးဝင္]

"ကိုယ္ေတာ္မ်ား၊ သူတိရစာၦန္ေတြ ဖန္ဆင္းေနတယ္။ လာၾကည့္ၾကပါလား"

သူတို႔သြားၾကည့္ၾကျပီး အရမ္းကိုအံ့ၾသေနၾကတယ္။ အဲဒါကို ဖန္ဆင္းရွင္က ရိပ္မိျပီး "ေမးၾကည့္ေလ။ ငါေျဖေတာ္မူမယ္" လို႔ ေျပာတယ္။

"ျမင့္ျမတ္ေသာအရွင္၊ သူတို႔က ဘာအတြက္ပါလဲ ဘုရား" လို႔ ေစတန္က က်ဳိးက်ဳိးႏြံႏြံ႕ပဲ ေမးတယ္။

"သူတို႔ဟာ စာရိတၱနဲ႔ က်င့္ဝတ္ေတြကို စမ္းသပ္ထားတာျဖစ္တယ္။ ၾကည့္႐ႈသင္ယူေလာ့"

အဲဒါေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီျပီးရွိတယ္။ အကုန္လံုး အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ အဓိကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သတ္ေနၾကတာပဲ။ ေစတန္က အင္အားေကာင္းလွတဲ့ မိုက္ခ႐ိုစကုပ္ကေနၾကည့္ျပီး "ဒီအေကာင္ၾကီးဟာ သူ႕ထက္အားနည္းတဲ့ တိရစာၦန္ေတြကို လိုက္သတ္ေနတယ္ ဘုရား" လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။

"က်ားလား။ ဟုတ္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ သဘာဝကိုက ၾကမ္းၾကဳပ္မႈပဲ။ သူ႕ရဲ႕ သဘာဝက ဘုရားသခင္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းပဲ။ သူအဲဒါကို လြန္ဆန္လို႔မရဘူး"

"ဒါဆို ဘုရားသခင္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းကို နာခံတဲ့အတြက္ သူ အျပစ္မျဖစ္ဘူးေပါ့ ဘုရား"

"မျဖစ္ဘူး။ သူဟာ အျပစ္မဲ့တယ္"

"ဒီမွာ ေနာက္တစ္ေကာင္ဘုရား။ သူက ေအးတယ္။ ေသျခင္းတရားကို ဘာမွ အန္မတုဘဲ ေသတယ္"

"ယုန္လား။ ဟုတ္တယ္။ သူက သတၱိမရွိဘူး။ အဲဒါ သူ႕ရဲ႕ သဘာဝ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းပဲ။ သူနာခံရမယ္"

"ဒါဆို သူက သူ႕သဘာဝ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕စည္းမ်ဥ္းကို သိကၡာရွိရွိ လြန္ဆန္လို႔ မရဘူးလား ဘုရား"

"မရဘူး။ ဘယ္သတၱဝါမွ သူ႕ရဲ႕ သဘာဝ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕စည္းမ်ဥ္းကို သိကၡာရွိရွိ လြန္ဆန္လို႔ မရဘူး"

ေမးခြန္းေတြမ်ားျပီး အခ်ိန္ေတြၾကာသြားျပီးတဲ့ေနာက္ ေစတန္က "ပင့္ကူက ယင္ေကာင္ကို သတ္တယ္၊ စားတယ္။ ငွက္က ပင့္ကူကို သတ္ျပီးစားတယ္။ ေတာေၾကာင္က ငန္းကို သတ္တယ္။ အို အကုန္လံုး တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္ သတ္ၾကတာပဲ။ အကုန္လံုးဟာ သတ္ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ သတၱဝါေတြ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ရွိတယ္။ အကုန္လံုးသတ္ သတ္ သတ္ သတ္ သတ္။ အသတ္ကို သတ္တဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ေတြ အျပစ္မရွိဘူးလား ဘုရား"

"သူတို႔မွာ အျပစ္မရွိဘူး။ ဒါဆိုတို႔ရဲ႕ သဘာဝ။ သူတို႔ရဲ႕ သဘာဝဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕စည္းမ်ဥ္းပဲ။ ကုိင္း အခုၾကည့္ေလာ့ ငါ့၏ အေကာင္းဆံုးလက္ရာ လူသား"

ေယာက္်ားေတြ၊ မိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြ၊ အုပ္လုိက္ၾကီး သန္းနဲ႔ခ်ီလို႔ ထြက္လာတယ္။

"သူတို႔ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဘုရား"

"သူတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို တိရစာၦန္ေတြမွာရွိတဲ့ စ႐ိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိး အကုန္လံုး တစ္ခုခ်င္းစီထည့္မယ္။ သတၱိရွိျခင္း၊ သတၱိေၾကာင္ျခင္း၊ ၾကမ္းၾကဳပ္ျခင္း၊ ႏူးညံ့ျခင္း၊ မွ်တျခင္း၊ တရားျခင္း၊ ယုတ္မာျခင္း၊ သစၥာေဖာက္တတ္ျခင္း၊ ရက္စက္ျခင္း၊ တက္မက္ျခင္း၊ သနားျခင္း၊ ဂ႐ုဏာထားျခင္း၊ စင္ၾကယ္ျခင္း၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း၊ ခ်ဳိျမိန္ျခင္း၊ သိကၡာ၊ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ယုတ္ညံ့မႈ၊ ျမင့္ျမတ္မႈ၊ သစၥာရွိမႈ၊ လိမ္လည္မႈ၊ မယံုၾကည္မႈ၊ အဲဒါေတြ အကုန္လံုး လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ ရွိမယ္။ အဲဒါေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ သဘာဝပဲ။ တခ်ဳိ႕ေတြမွာ မေကာင္းတဲ့ လကၡဏာေတြ ျမဳပ္ေနျပီး လူေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္ၾကမယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြၾကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ လကၡဏာေတြ ထင္ေပၚေနျပီး လူဆိုးလို႔ သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။ ရႈေလာ့၊ သူတို႔ အားလံုး ေပ်ာက္ေစ"

"သူတို႔ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ ဘုရား"

"ကမာၻကို ေရာက္သြားျပီ။ သူတို႔နဲ႔ တိရစာၦန္ေတြေရာပဲ"

"ကမာၻဆိုတာ ဘာလဲ ဘုရား"

"ကာလ ႏွစ္ခုခြဲ အၾကာတုန္းက ငါကိုယ္ေတာ္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ ျဂိဳလ္တစ္ခုပဲ။ ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ လက္က ကမာၻေတြ ေပါက္ကြဲျပီး ေနေတြ လွ်ံထြက္လာတုန္းက မင္းေတြ႕လိုက္ေပမယ့္ သတိမထားလိုက္မိတာ။ လူသားဆိုတာ စမ္းသပ္ထားတာ။ တျခား တိရစာၦန္ေတြလည္းပဲ။ သူတို႔ကို ဖန္ဆင္းဖို႔ ပင္ပန္းရတာ တန္မတန္ဆုိတာေတာ့ အခ်ိန္က စကားေျပာလိမ့္မယ္။ ကဲ ျပပြဲေတာ့ျပီးျပီ။ ငါ့ရွင္တို႔ သြားႏုိင္ပါျပီ"

ခုနစ္ရက္ ၾကာသြားတယ္။

ေကာင္းကင္ဘံုမွာ တစ္ရက္ကို လူ႕ျပည္မွာ ႏွစ္တစ္ေထာင္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔ဆို အၾကာၾကီးပဲ။

ေစတန္ကေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ လုပ္ငန္းကို ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရြဲ႕ေနတယ္ဆိုတာ သိႏုိင္မယ္။ သူကေတာ့ စိတ္ခ်ရဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တမန္ေတာ္ခ်ဳပ္ေတြ အၾကားမွာ ေျပာေနေပမယ့္ တျခား သာမန္ တမန္ေတာ္ေတြ ၾကားသြားလို႔ ဌာနခ်ဳပ္ကို အတိုင္ခံလိုက္ရတယ္။

သူ႕ကို နတ္ျပည္အခ်ိန္နဲ႔ နယ္ႏွင္ဒဏ္ တစ္ႏွစ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခဏခဏ အာေခ်ာင္တဲ့အတြက္ သူ႕အတြက္ေတာ့ ႐ိုးေနျပီ။ အရင္ကေတာ့ ဘယ္မွပို႔စရာ မရွိလို႔ သူ႕ကို အာကာသထဲ ပို႔တယ္။ အခုေတာ့ ကမာၻကို ပို႔ျပီး အစမ္းသပ္ခံ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ ဘယ္လိုေနသလဲဆိုတာ ၾကည့္ခုိင္းဖို႔ ဘုရားသခင္က အၾကံရသြားတယ္။

သူကမာၻေျမအေၾကာင္း စိန္႔မိုက္ကယ္နဲ႔ စိန္႔ေဂဘရီရယ္တို႔ဆီ စာမွန္မွန္ေရးတယ္။

(ဆက္ရန္)

* Mark Twain ၏ Letters From The Earth ကို ဘာသာျပန္သည္။ *