လူႏွင့္သူ၏လိုအပ္မႈ (ျမင့္သန္း)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အစည္းအေဝးခန္းထဲက ေအဒရီယံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းရဲ႕ ျပင္ဘက္နားေရာက္တာနဲ႔ ဘာနဘီနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ဘာနဘီက အေရးၾကီးတဲ့လူေတြအတြက္ လံုျခံဳေရးတာဝန္ ယူရတဲ့လူ။ အရင္က ကမာန္ဒို လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အလုပ္က ထြက္ခြင့္ရတာနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ လံုျခံဳေရးကုမၸဏီကေလး ေထာင္တယ္။ အေပါင္းအသင္း အဆက္အသြယ္ေကာင္းေတာ့ ေအာင္ျမင္တယ္။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရထားတဲ့သူမို႔လည္း အေျမာ္အျမင္ရွိတယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ေအဒရီယံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား အားတ့ဲအခါ အခ်ိန္ပိုင္းသင္ၾကားေပးတ့ဲ သင္တန္းေတြလည္း ၾကိဳးစားတက္ေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္းေတြက အိုင္က်ဴစစ္ျပီးမွ လက္ခံေတာ့ ဘာနဘီ တက္ခြင့္ရတာကို ၾကည့္တာနဲ႔ သူ႕ အနည္းဆံုး အုိင္က်ဴဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာ ေတြးလို႔ရတယ္။ ခုခ်ိန္အထိ တစ္မိနစ္ကို စာလံုးေရ သံုးရာ၊ သံုးရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ဖတ္ေနႏိုင္ ေသးတယ္ဆိုကတည္းက ဘာနဘီဟာ လူညံ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္မဟုတ္ေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေလးစားတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ တျခား လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ေရးဟာ သူ႕မွာ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတာ ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ လက္ခံထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိခ်င္တာကေလးေတြ သိခ်င္တဲ့ အဆက္အသြယ္ေတြ သူ႕ဆီက ရႏုိင္တယ္။ အလုပ္ျပီးသြားၾကျပီလားလို႔ေမးရင္း ကလယ္ေတာ့ ဟိုဖက္အခန္းထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ သူက လွမ္းေျပာတယ္။ ကလယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး။

ျပီးသြားျပီကြာ။ ျပီးသြားတာပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသးတယ္လို႔ ေအဒရီယံက ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဒီကိုေရာက္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ ေက်ာ္သြားျပီလို႔ ဘာနဘီက ထပ္ေျပာျပီး ျပန္ၾကေတာ့မွာလား ေမးလုိက္တယ္။ ေအဒရီယံက မေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲမွာရွိတာ ဖြင့္ေျပာ လုိက္မိတယ္။ အလုပ္ကေတာ့ ျပီးျပီကြာ။ တစ္ေနရာရာ သြားခ်င္တယ္။ အိမ္ျပန္လည္း ႏွင္းဆီပင္ေတြေရေလာင္း။ ေၾကာင္ကို အစာေကၽြး။ ဒါပဲ လုပ္စရာရွိတယ္။ တစ္ေနရာရာကို သြားျပီး ဘာမွ်မလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ေအဒရီယံက ဒါကေတာ့ မိန္းမယူမိတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡတစ္ခုပဲ။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအက်ဳိးတရားေတြကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေတြးခဲ့မိတဲ့လူေတြ ၾကံဳရတတ္တဲ့အက်ဳိးဆက္ေတြေပါ့ကြာလို႔ ေျပာျပီး ခဏရပ္ေနလိုက္တယ္။ ျပီးမွ မင္း စိတ္ကူးကိုေတာ့ ငါလည္း သေဘာအက်သား။ ငါေရာ လုိက္ခဲ့လို႔ရမလားလို႔ ေမးတယ္။ လုိက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေပါ့။ လိုက္တာမလုိက္တာက မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္။ မင္းရဲ႕အခြင့္အေရးပဲ။ ဒါေပတဲ့ ငါ့ရဲ႕စိတ္ကူးအတြက္ကေတာ့ တန္ရာတန္ေၾကး မင္းေပးရမယ္။ ပီႏိုႏြား တစ္လံုးေကာင္းေကာင္း မင္းဝယ္တိုက္ရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေအဒရီယံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ဘာနဘီကို ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပေနတယ္။ ျမင္ရဲ႕မဟုတ္လားလို႔ သူက ေျပာခ်င္တာပဲ။ ဘာနဘီကလည္း ျပံဳးတယ္။ ျပီးမွ သူက ဦးေႏွာက္ေရာင္းစားေနတဲ့လူ။ ဦးေႏွာက္အတြက္ အဖိုးအခကို မင္းေပးရမွာေပါ့လို႔ ေျပာရင္းရယ္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေအဒရီယံက အိုေကလို႔ ေျပာျပီး ဘယ္သြားမွာလဲလို႔ တစ္ဆက္တည္းေမးတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ သြားခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးပဲရွိတယ္။ ဘယ္သြားရမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီကိစၥေတာ့ ငါ့ေခါင္းထဲမွာမရွိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာနဘီက ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုင္းေနရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးသြားျပီး ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲလို႔ ေမးတယ္။ ဘယ္သြားရမွန္းေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီေနရာ ေရာက္ရင္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနခ်င္တယ္။ ဘာမွမလုပ္ဘဲဆိုတာက တို႔စိတ္ေက်နပ္တာပဲလုပ္မယ္။ ထုိင္ခ်င္ ထုိင္မယ္။ ထ ခ်င္ ထမယ္။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေလခၽြန္ေနမယ္ကြာ။ နာရီကို ခၽြတ္ထားမယ္။ တယ္လီဖုန္းမေျဖဘူး။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမၾကည့္ဘူး။ သတင္းစာမဖတ္ဘူး။ အဲဒီလုိ ခဏေနခ်င္တာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလုိက္တယ္။ ဘာနဘီ မ်က္ႏွာကို ဆရာ့ဆီက အေျဖေမွ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေအဒရီယံကပါ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဘာနဘီက ဒီလိုဆို ခ်င္းမိုင္သြားပါလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနေနၾက ရေဆာ့ကို သြားၾကပါလား။ ခုအခ်ိန္ဆို အဲဒီဆီမွာ ဘာ အစည္းအေဝးမွမရွိဘဲ။ အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားၾကိဳက္တ့ဲ ဝက္အူေခ်ာင္း ပူပူစပ္စပ္လည္း ရွိတယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြစားတဲ့ ဂ်န္ဂလ္ကာရီလည္း ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ သူငယ္ခ်င္း ပရာမြတ္လည္း ရွိေနတာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို တစ္ခုခုေျပာမယ္လို႔ လုပ္ေနတုန္း ေအဒရီယံက ငါ့အေၾကာင္းေရာ မင္းဘယ္ေလာက္သိထားလဲလို႔ ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ အတည္ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘာနဘီက အားနာသလိုျဖစ္သြားတယ္။ အလုပ္သေဘာအရ သိထားရတာပါလို႔ ေျပာရင္း သူ႕အတြင္း အိတ္ထဲက စာရြက္ကေလးတစ္ခုကို ထုတ္ျပီး စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္ နာမည္ေရးေပးတယ္။ ပ်င္းလို႔ စာဖတ္ခ်င္ရင္ သြားပါလုိ႔ ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ ဆုိတာက သတင္းဖလွယ္တဲ့ေနရာပဲ။ စာအုပ္ အေဟာင္းေရာင္းတဲ့သူဆုိတာက စာအုပ္ အသစ္ေရာင္းတဲ့သူလို မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တ့ဲ သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပလိုက္။ သူ႕မွာ ရွိရင္ရွိတယ္။ မရွိရင္ မရွိဘူးလို႔ တန္းျပီး ေျပာႏုိင္တယ္။ ေစ်းကေတာ့ သူ႕ေစ်းန႔ဲ သူ။ ဘာနဘီဆီက စာရြက္ယူရင္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

လက္ေထာက္ေတြ၊ အတြင္းေရးမွဴးေတြ ေစာင့္တဲ့အခန္းဝမွာ ကလယ္က ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္ ခုနက ညႊန္ၾကားေရးမွဴးလာျပီး ရွင္တို႔ကို ရွာေနတယ္။ တာဝန္ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနလုိ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာမွ်မစဥ္းစားလုိက္ရဘဲ ပါးစပ္က ဘာလို႔လဲဆိုတာ ထြက္သြားတယ္။ ကလယ္ကေတာ့ မ်က္လံုးေပကလပ္ေပကလပ္လုပ္ရင္း ပခံုးတြန္႔ျပတယ္။ ေအဒရီယံက မင္းလက္ဖဝါးကို ကိုင္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့လို႔ ေနာက္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးက ေယာက္်ားမရွိဘူး။ ေခ်ာတယ္လို႔ ကလယ္က ေျပာျပီး ဒီအနားတင္ရွိမွာ။ ဘာနဘီ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပဲ ၾကည့္လို႔ ေျပာျပီး မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မသိမသာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ သူတို႔ကို မေတြ႕ခ်င္ေသးဘူး။ ကလယ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ငါတို႔ ခ်င္းမိုင္ကိုသြားျပီး တစ္ပတ္ေလာက္ နားခ်င္တယ္။ ဒီေန႔ခင္းရေအာင္ စီစဥ္ေပးစမ္းပါလုိ႔ ေျပာျပီး ဘားရွိတဲ့ဖက္ကို ေမးေငါ့ျပျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေအဒရီယံက ကလယ့္ကို လြန္ပရာဘန္ကေန ကုန္းတစ္တန္၊ ေရ တစ္တန္သြားရတဲ့ ခရီးစဥ္မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရင္းေနာက္လုိက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ သတိရလိုက္တာနဲ႔ ကလယ္ဆီ ျပန္လွည့္သြားေတာ့ ကလယ္က ျပံဳးေနရင္း သူ႕လက္ဝါး ႏွစ္ဖက္ျဖန္႔ထားတာ ေတြ႕ရလို႔ သူ႕လက္ထဲကို ကၽြန္ေတာ့္ ပီဒီေအတို႔၊ ဘလိုက္ဘယ္ရီတို႔၊ နားၾကပ္တို႔ အကုန္ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ေအဒရီယံကလည္း သူ႕ပစၥည္းေတြ လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ကလယ္က တစ္ခုလား၊ ႏွစ္ခုလားလုိ႔ ေမးတာနဲ႔ ႏွစ္ခုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျဖလုိက္တယ္။ ကလယ္က သူ႕တာဝန္ကို သိပ္သိတဲ့လူမ်ဳိး။ သူ႕အပိုင္းကို သူ မလစ္ဟင္းေစတဲ့လူမ်ဳိး။ အလုပ္ျပီးသြားတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပီဒီေအတို႔ ဘာတို႔ကို မသံုးခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ လိုကလ္နက္(တ)ဝ့ါနဲ႔ ဆက္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံၾကိဳေပးျပီးသား၊ သံုးျပီးလႊင့္ပစ္ရတဲ့ မိုဘိုလ္ဖုန္းေတြပဲ သံုးေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပံုမွန္သံုးတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေတြလို ဂ်ီပီအက္(စ) မပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ရွာဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သီးျခားလြတ္လပ္မႈကို လိုတယ္။ ပီဒီေအတို႔ မိုဘိုလ္ဖုန္းတို႔ ဆိုတာေတြက သီးျခားလူ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ အခ်ိန္ကို စားသံုးေနတဲ့ ကင္ဆာ တစ္မ်ဳိးပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တယ္။ အိပ္ဇက္ကတဖ္ဘားထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးနဲ႔ တိုးေတာ့တာပဲ။ သူ႕ ေနာက္နားဆီက မိႈရတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ကေတာ့ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ငနဲမ။ ဘယ္သူကမွ ႏႈတ္ဆက္မေပးရေသးခင္ သူကေရွ႕တိုးလာျပီး ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းလို႔ ေျပာရင္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာရင္း ေအဒရီယံကို မိတ္ဆက္ေပးလုိက္တယ္။ ေနာက္နားက ကပ္ျပီးပါလာတဲ့ သံအမတ္ဆိုတဲ့ ငနဲကေတာ့ တစ္ခုခု ေသာက္ၾကပါလားလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ဘီယာလည္း ရွိတယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

လမ္ဘိုဂိနီး စီးတဲ့သူဆိုေတာ့ ေအဒရီယံက ဘီယာေသာက္ေလ့မရွိဘူး။ “ေသာက္တာကိုၾကည့္ရင္ ေနာက္ပါ အေၾကာင္းကို သိတယ္” ဆိုတဲ့ ဆိုစကားလိုပဲ။ ေသာက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘူတိဘီယာမ်ဳိးေလာက္ကို အာစို႐ံု ေသာက္တဲ့လူမ်ဳိး။ ဒီေတာ့ သံအမတ္ကို ေနာက္သလုိလုိနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက ေနပူပူမွာ အုတ္စီတဲ့ပန္းရံေတြ၊ ကုန္ကားေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေတြ သိပ္ၾကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ ဘီယာလားလို႔ ကပ္ျပီးႏွိပ္လုိက္တယ္။ သံအမတ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားေပတဲ့ သံအမတ္ေတြရဲ႕ ပါး႐ိုးဆိုတာက ၾကက္ေပါင္ေစးနဲ႔ လုပ္ထားတာဆိုတဲ့အတုိင္း ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပီး ျပံဳးလိုက္ႏုိင္တယ္။ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးကေတာ့ လုပ္ၾကျပန္ျပီဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ရင္း စကားလမ္းလႊဲလိုက္တယ္။ တာဝန္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမၾကီးက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ႔ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လစ္ဇင္အေၾကာင္း ေကာင္းတာေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ သေဘာတူတာ ယံုၾကည္တာေတြက သူေျပာတာနဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ သူ ကၽြမ္းက်င္မႈကိုက အဲဒီလိုေျပာဖို႔ပဲ။ အဲဒီလို ေျပာႏုိင္တာကိုက သူ႕လိုအပ္မႈ ျဖည့္ဆည္းေပးေနတာပဲ။ သူေျပာတာ သေဘာက်လုိ႔ မဟုတ္ေပတဲ့လည္း ခပ္ေခ်ာေခ်ာၾကီး ဆိုေတာ့ ရွာၾကံျပီး ေကာင္းတဲ့ဖက္က ေတြးရင္း သူ႕မ်က္ႏွာၾကည့္ နားေထာင္ေနလိုက္ရတယ္။ ဒါေပတဲ့ တို႔ ေခါင္းမီး ေတာက္ေနတုန္းက နင္ ဘယ္မွာ သြားအိပ္ေနသလဲလို႔ေတာ့ စိတ္ထဲက ေျပာလုိက္မိတယ္။ သူ႕ေလာကြတ္ေတြနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ တရားေထာက္ လုပ္ေနတဲ့ သံအမတ္ေျပာတာ နားေထာင္ေနတုန္း ေအဒရီယံက ေရ ပုလင္းႏွစ္လံုး သြားယူလာတယ္။ အနားကို ျပန္လာျပီး စကားကိုျဖတ္တဲ့ အေနနဲ႔ ေရပုလင္းတစ္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးရင္း မင္းေသာက္ေနက် စန္ဘာနဒက္တိုးေတာ့ မရွိဘူးလို႔ေျပာျပီး သူ႕လက္ထဲက ေရပုလင္းတစ္လံုးလွမ္းျပီး ေပးလုိက္တယ္။ သံအမတ္ကေတာ့ ေအဒရီယံ ေျပာတာကို နားေထာင္ရင္း ၾကက္ေပါင္ေစးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ သူ႕ပါး႐ိုးကို အသံုးခ်ျပီး ျပံဳးျပျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ တာဝန္ရွိတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမၾကီးက ဘာစိတ္ကူးရတယ္မသိဘူး။ ဒီဘုိႏုိရဲ႕ ဦးထုပ္ေျခာက္လံုး အေၾကာင္းေျပာတယ္။ ေအဒရီယံက မထိန္းမသိမ္းဘဲ ရယ္ပါေလေရာ။

စကားေျပာေနတာေတြ အားလံုးရပ္သြားတယ္။ ျငိမ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေအဒရီယံက ေရပုလင္းထဲက ေရကို တစ္ငံုေသာက္လိုက္ျပီး ဒီဘိုႏိုရဲ႕ ဦးထုပ္ေျခာက္လံုးက အေျခခံယုတၱိေဗဒေလာက္ကိုမွ် နားမလည္တဲ့ ေကာ့ပိုရိပ္ စီအီးအိုေတြ ဖတ္ဖို႔ေရးတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အေနအထားမွာ သံုးလို႔မရဘူးလို႔ ေျပာျပီး သံအမတ္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သံအမတ္ချမာ ၾကိဳးစားျပံဳးေပတဲ့ ေအဒရီယံရဲ႕စကားကို မျငင္းရဲဘူး။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဟုတ္တာေပါ့ . . . လုိ႔ ေျပာရင္း မတင္မက်နဲ႔ ေထာက္ခံလိုက္တယ္။ သူကိုယ္တုိင္ကလည္း ပထမ အတြင္းဝန္ဘဝက ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးဘာသာရပ္နဲ႔ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ရထားတာ။ ေအဒရီယံ ေျပာတာကို ဆန္႔က်င္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ေစ့ထဲမွာ မင္း ဒီေလာက္ေတာင္ တံုးပါေသးသလားလို႔ အထင္ေသးသြားမယ္ဆိုတာ သူရိပ္မိလုိက္ပံုရတယ္။ စနစ္တက် အကြက္ခ်စိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္အမ်ားၾကီးကို ခင္ဗ်ားျမင္ဖူးတယ္မဟုတ္လားလို႔ ေအဒရီယံက ေမးတယ္။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမၾကီးက ျပံဳးျပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ေတြကို အေပၚကေန ဆီးၾကည့္ရင္ အားလံုးကို ျမင္ရေပတဲ့ စိုက္ကြင္းရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာက ရပ္ၾကည့္ရင္ တခ်ဳိ႕အပင္ကို မျမင္ရဘူး။ ၾကည့္တဲ့လူရဲ႕ေရွ႕မွာ သစ္ပင္ခံေနလုိ႔ပဲလို႔ ေအဒရီယံက ေျပာျပီး ေရ တစ္ငံု ေသာက္လုိက္ျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူက ဆက္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ယူကလစ္က ေျပာခဲ့တာ။ ယူကလစ္ရဲ႕ သစ္ပင္ေတြ Euclid’s orchard အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားၾကားဖူးရဲ႕မဟုတ္လားလို႔ေမးေတာ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမၾကီးက ျပံဳးျပီးေခါင္းခါျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ နည္းနည္းအားနာခ်င္သလို ျဖစ္လာတယ္။ ေအဒရီယံက ျပံဳးတယ္။ ဒီ အျပံဳးကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ႐ိုးသားတဲ့အျပံဳးမဟုတ္ဘူး။ ဆက္ရွင္းျပေနလည္း သိပ္ေတာ့ အက်ဳိးမထူးမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ သူ႕ဘာသာ လက္ခံလိုက္တဲ့အျပံဳး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရွည္ၾကီးပဲ။ အဓိက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာ ကြယ္ေနတဲ့ သစ္ပင္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိခ်င္တာ သိရေအာင္လုပ္တာ။ ဒီေတာ့ ဒီ-ဘိုႏို ဦးထုပ္ေျခာက္လံုးေလာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ စကားကိုေျဖခ်လိုက္ျပီး ပုလင္းထဲက လက္က်န္ေရကို အကုန္ေသာက္ခ်လုိက္တယ္။ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။

ညႊန္ၾကားေရးမွဴးကေတာ့ သိပ္မ်က္ႏွာမေကာင္းေပတဲ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ငနဲမၾကီးကို ကတ္စကိတ္ဒင္းေဖလွ်ာ Cascading failure တို႔ ဘုိင္ဇင္တုိင္း ေဖလွ်ာ Byzintine failure တို႔ ဆိုတာေတြ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးသလားလုိ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ျပံဳးရင္းေခါင္းခါျပတယ္။ သူ႕ရဲ႕ဝန္ခံမႈ အတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးထားလုိက္မိတယ္။ တုိင္းၾကီးျပည္ၾကီးသားေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူတစ္ခုဟာ မသိတာက ရွက္စရာပဲလုိ႔ မျမင္ဘဲ မသိဘူးလို႔ ဝန္ခံတဲ့အေလ့အက်င့္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တယ္။ ကက္စကိတ္ဒင္းေဖလွ်ာ ဆိုတာကေတာ့ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ျပိဳဆင္းသြားတာ။ ေရတံခြန္က ေရေတြ စီးဆင္းသြားသလိုပဲ။ အမွန္မွာေတာ့ ဒီအသံုးအႏႈန္းက သိပၸံပညာကလာတာလို႔ အစခ်ီျပီး ကၽြန္ေတာ္က ရွင္းျပလိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ စနစ္၊ အေဆာက္အအံု စတာေတြဟာ အတြင္းသားမွာ၊ အပိုင္းအစေပါင္းအမ်ားၾကီးဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အျပန္အလွန္မွီတြယ္ျပီး ရပ္တည္ေနတာ။ တည္ေဆာက္ထားတာ။ အပိုင္းအစတခ်ဳိ႕ကို ထုတ္လိုက္လို႔ ဘာမွ်မျဖစ္ဘူး။ ျပိဳပ်က္မသြားဘူး ဆိုေပတဲ့ အပိုင္းအစ ကေလးတစ္ခုကို ထုတ္လိုက္တာအခါ၊ ဖယ္လိုက္တဲ့အခါ၊ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ျပိဳျပီး ပ်က္သြားတတ္တယ္။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မွာ ဖ်ဴ႕စ္ကေလးတစ္ခုက မီးစက္ၾကီးတစ္ခုလံုး ေလာင္သြားႏုိင္သမ်ဳိးပဲ။ တို႕က ဘယ္အစကေလးက ျပိဳတယ္ဆိုတာကို ၾကည့္တာ။ သာမန္ ယုတိၱေဗဒဟာ ဒီေနရာမွာ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ရွည္ရွည္ရွင္းျပလုိက္မိတယ္။ တာဝန္ရွိတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမၾကီးကေတာ့ ဆုိလိုတာကို သေဘာေပါက္ပံုသိပ္မေပၚဘူး။ က်န္လူေတြကေတာ့ သိလိုက္ၾကတယ္။ စိတ္သိပ္ရွည္ပံုမရတဲ့ ေအဒရီယံက အတြင္းေရးမွဴးေစာင့္ေနျပီထင္တယ္လို႔ ေျပာျပီး စကားကို အတင္းျဖတ္လုိက္တယ္။ ငနဲမၾကီးက ဘုိင္ဇင္တုိင္းေဖလွ်ာအေၾကာင္း မရွင္းျပေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ခင္ဗ်ားညစာေကၽြးမယ္ဆိုတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပမယ္။ အဲဒီက်ရင္ Strategic surprises အေၾကာင္းပါ ရွင္းျပမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက လက္ကုိကမ္းလိုက္ျပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း အုိေက ငါ ခ်ိန္းလိုက္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက မသိမသာ မ်က္ေစ့မွိတ္ျပတယ္။ သံအမတ္ချမာလည္း ခုမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပံဳးႏုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးကုိ သြားေတာ့မယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွ ေတြ႕မယ္လို႔ ေျပာျပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေအဒရီယံက ငနဲမၾကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုသွ်ာပဲ စားတယ္လို႔ ေျပာရင္း ေနာက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝက သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလွတဲ့ ဘဝမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အဆိုးဆံုးက သိျပီးသားေတြကို မသိသလိုလုပ္ နားေထာင္ေနရတဲ့အခါ မဟုတ္မွန္းသိေပတဲ့ အဟုတ္လိုသေဘာထားျပီး နားေထာင္ေနရတဲ့အခါမ်ဳိးေတြ။ ရာထူးရာခံ ေကာင္းေကာင္းရထားေပတဲ့ ဘာမွနားမလည္တဲ့၊ မသိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ရွင္းျပရတဲ့အခါမ်ဳိးေတြပဲ။ ဘာမွ် မသိတဲ့လူကို ငါရွင္းျပေပတဲ့ သူဘာမွ သိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ သိေနရက္ကနဲ႔ ရွင္းျပေနရတာဟာ အပင္ပန္းဆံုးပဲ။ ငါတို႔ ဘာလို႔မ်ား ဒီဒုကၡေတြ ခံေနသလဲ မသိဘူးလို႔ တစ္ခါက ေအဒရီယံေရွ႕မွာ ေျပာမိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ပိုက္ဆံေကာင္းေကာင္းရတာကိုးလုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာပဲ။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္မ်ဳိးမွာက ကိုယ္ ဘာလုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာသိေနတဲ့အလုပ္မ်ဳိး။ ေဂါ့သီး႐ိုက္တဲ့လူလိုပဲ။ ဘယ္သူကိုမွ် ေထာက္ခံစာေတာင္းလို႔ရတဲ့အလုပ္၊ ေပးလုိ႔ရတဲ့အလုပ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေထာက္ခံစာလည္း မရႏုိင္ဘူး။ ဒီအလုပ္ လုပ္မစားခ်င္ရင္ တို႔ဘာလုပ္စားၾကမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ ေအဒရီယံက ဒါေတာ့ ငါမသိဘူး။ ငါ့ဘဝအတြက္ေတာ့ ငါ့ရဲ႕လိုအပ္မႈ ရေနရင္ ျပီးတာပဲ။ ပိုက္ဆံမရွိရင္၊ အလုပ္မရွိရင္ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုတာထက္ ပိုက္ဆံရွိေနတုန္း၊ အလုပ္ရွိေနတုန္း၊ အသက္ရွင္ေနတုန္း၊ ငါရဲ႕လိုအပ္မႈကို ငါျဖည့္စြမ္းေပးႏုိင္ဖို႔ လုိတယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအဒရီယံတုိ႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ အျမဲတမ္း ႏွစ္ပိုင္းရွိေနတယ္။ အျပင္မွာ တစ္ဘဝ။ အတြင္းထဲမွာ တစ္ဘဝ။ အတြင္းထဲကဘဝရဲ႕ လုိအပ္မႈကို မျဖည့္စြမ္းႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ဘဝကို ရင္ဆုိင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ေျဖရွင္းေပးဖို႔ မလြယ္ဘူး။ တစ္ခါတေလ စိတ္႐ႈပ္လုိ႔ ေတာက္ေခါက္တာ၊ ညည္းတာကို ကလယ္ၾကားမိသြားရင္ သူက ရွင္တုိ႔ ကိုယ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ဘိုင္ဇင္တုိင္းအင္ပါယာက စစ္သူၾကီးေတြ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိ႔ မရၾကေသးဘူးလားလို႔ ေမးတတ္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ျပံဳးရ ရယ္ရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကလယ္လို အတြင္းေရးမွဴး ေကာင္းေကာင္းလိုတာပဲ။ အတြင္းေရးမွဴးေကာင္းေကာင္းတစ္ေယာက္ဟာ အေမလို၊ မိန္းမလို အစစအရာရာ သေဘာေပါက္တဲ့သူမ်ဳိးေတြပဲ။ အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးလိုလည္း အေငါက္ခံႏုိင္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပ္ျပီး စိတ္ပင္ပန္းေနျပီဆိုတာသိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားဖို႔လိုျပီဆိုတာ တုိက္တြန္းေလ့ နားခ်ေလ့ရွိတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဦးသြားတယ္။

ခ်င္းမုိင္ကို ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ လြတ္လပ္သြားသလိုပဲ။ ေအဒရီယံကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ငါကေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံ ေလထဲ ေရာက္ကတည္းက ဝမ္းသာေနတာတဲ့။ ေတြ႕ေနက်အေကာက္ခြန္အရာရွိနဲ႔ ခဏရပ္ျပီး ရယ္စရာေျပာေနတုန္း သူ႕တပည့္တစ္ေယာက္က ခင္ဗ်ားတို႔လာၾကိဳတဲ့သူ အျပင္မွာရွိတယ္လို႔ေျပာလို႔ ကလယ္က ပရာမြတ္ဆီ အေၾကာင္းၾကားထားျပီးျပီလုိ႔ ေတြးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မဲရင္ဖက္မွာေနမွာဆုိေတာ့ သက္သက္သာသာသြားရင္ နာရီဝက္ေတာ့ ၾကာတာပဲ။ လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ေတာ္ေတာ္နဲ႔စကားမေျပာႏိုင္ဘူး။ ကားရဲ႕အျပင္ဖက္ကိုၾကည့္ျပီး သာယာေနမိတယ္။ ခုလို လင္းလင္းထင္းထင္း ေနေရာင္ျခည္မ်ဳိးကို မေတြ႕ရတာၾကာျပီ။ အေတာ္ကေလးၾကာမွ ေအဒရီယံက ကားေမာင္းတဲ့လူငယ္ကို မင္းတုိ႔ကံေကာင္းၾကသကြာ။ တို႔မွာေတာ့ ကြန္ကရစ္ ေတာနက္ထဲမွာ လူလုပ္ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ။ အတု လုပ္ထားတဲ့ အျပံဳးေတြအၾကားထဲမွာ။ ျပင္သစ္ကလာတဲ့ ေရေမႊးနံ႔ေတြအၾကားမွာ ေနေနရတာ။ မင္းတို႔ကေတာ့ ေန႔စဥ္ ေန႔တုိင္း သဘာဝအလွအပေတြ။ ႐ိုးသားတဲ့အျပံဳးေတြ။ သဘာဝကေပးထားတဲ့ ေတာနံ႔ေတာင္နံ႔ေတြနဲ႔ ေနၾကရတာလို႔ လွမ္းေျပာလုိက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ေမးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကားေမာင္းတဲ့လူငယ္က တစ္ခုခုေျပာခ်င္ပံုရတယ္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲက လွမ္းၾကည့္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိတယ္။ မင္း ဘာမ်ားေျပာခ်င္လို႔တုန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းဖြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာခြင့္ျပဳပါလို႔ သူကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေျပာပါ။ တုိ႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ လာၾကတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရင္း ေအဒရီယံကို မ်က္ေစ့မသိမသာ မိွတ္ျပလိုက္မိတယ္။ ေအဒရီယံက ျပန္ျပံဳးျပတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့လူငယ္ဟာ အရပ္ဝတ္နဲ႔ဆိုေပတ့ဲ ပရာမြတ္လက္ေအာက္က အရာရွိငယ္ တစ္ေယာက္ပဲဆိုတာ သူလည္း ရိပ္မိလိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ အထက္အရာရွိေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္စကားေျပာခြင့္ေတာင္းတယ္ဆိုတာက စနစ္တက် ေလ့က်င့္ထိန္းေက်ာင္းခံထားရတဲ့သူေတြပဲ။ ကားေမာင္းတဲ့ လူငယ္က ဆရာသမားတို႔ေျပာတဲ့အတုိင္း သဘာဝေလာကဟာ သာယာဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါဘူး။ ျပႆနာကေတာ့ ကြန္ကရစ္ေတာနက္ၾကီးေတြ ထဲမွာလို မွန္လံုတံခါးေတြ၊ အေအးစက္ေတြ တပ္မထားေတာ့၊ သဘာဝတရားထဲမွာ ျခင္ကိုက္ပါတယ္။ ေျမာင္းပုပ္နံ႔လည္း ရပါတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပိဳင္တူလိုရယ္မိၾကတယ္။ မင္းမွာ ဟာသဓာတ္ခံရွိေတာ့ ပရာမြတ္ အနားမွာ ေနတဲ့လူပဲျဖစ္ရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ရင္းႏွီးသလိုျဖစ္လာေတာ့ သူက သူ႕အဆင့္ကို ေျပာျပတယ္။ ပရာမြတ္ကေတာ့ ညေန ေျခာက္နာရီက်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိရာကိုလာျပီး ညစာ သြားစားၾကမယ္ဆိုတာကိုပါ သတင္းေပးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းေတြက ေနေနက်မို႔ ရင္းႏွီးျပီးသားအခန္းေတြ။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းက အေဆာက္အဦရဲ႕ ေထာင့္စြန္း။ ေအဒရီယံက ကပ္ရက္အခန္းမွာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းက နံရံသံုးခုစလံုးမွာ မွန္ျပတင္းေပါက္ အက်ယ္ၾကီးေတြရွိတယ္။ သူ႕အခန္းမွာေတာ့ နံရံတစ္ခုမွာပဲ မွန္ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုရွိတယ္။ အခန္းထဲမဝင္ခင္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီ ထုိးျပီးစပဲ ရွိေသးတယ္။ ေအဒရီယံကလည္း သူ႕နာရီၾကည့္ျပီး တို႔ နားဖို႔သံုးနာရီေလာက္ အခ်ိန္ရေသးတယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ႕ကို ဂြတ္ႏိုက္လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူကလည္း ဂြတ္ႏုိက္လို႔ ျပန္ေျပာျပီး ကလယ္ ဝယ္ေပးလုိက္တဲ့ဖုန္းတစ္လံုးကို ေထာင္ျပတယ္။ ဂြတ္ႏုိက္လို႔ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ႕အၾကားက အစဥ္အလာတစ္ခုပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ ေန႔သစ္တစ္ခုပဲ။ အခန္းထဲဝင္သြားတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝအေနအထားဟာ အခန္းထဲက ထြက္လာခ်ိန္မွာ ေျပာင္းသြားျပီ။ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားရပါးရ တစ္ကိုယ္လံုးေႏြးသြားေအာင္ ေရပူပူနဲ႔ အေတာ္ၾကာေအာင္ စိမ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ျပတင္းေပါက္က ခန္းဆီးေတြကို ဖယ္လုိက္တယ္။ ခုတင္ေပၚက ေခါင္းအံုးတစ္လံုးကိုယူျပီး ခုတင္နဲ႔ျပတင္းေပါက္အၾကားက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ခ်လိုက္တယ္။ ခုေလာက္ဆိုရင္ ေအဒရီယံ တစ္ေယာက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ျပင္ဆင္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သလို မဟုတ္ဘူး။ ေရမိုးခ်ဳိးျပီးတာနဲ႔ အခန္းက ခန္းစီးေတြကို လံုေအာင္ပိတ္၊ မီးပိတ္ျပီး ပန္းခ်ီကားတုိ႔ ဘာတို႔ခ်ိတ္မထားတဲ့ နံရံတစ္ခုေရွ႕ တစ္ေပသာသာေလာက္မွာ ကုလားထုိင္တစ္လံုးခ်ေလ့ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာအသံမွ်မၾကားရေအာင္ နားထဲမွာ နားအပိတ္တပ္ျပီး ကုလားထုိင္ေပၚမွာထုိင္တယ္။ ကုလားထုိင္ေပၚမွာထုိင္ရင္း သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္က နံရံကို စိုက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ၾကည့္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ မသိဘူးလို႔ သူက ေျဖတယ္။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီလို ၾကည့္ေနတဲ့အခါ ကာလအတုိင္းအတာဟာ အေရးမၾကီးဘူး။ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာပဲ။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ အားလံုးရပ္သြားတယ္။ လူမွာကပ္ျငိေနတဲ့ ပေယာဂေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ လူရဲ႕ျဖစ္-ရွိေနျခင္းလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ နံရံကို ေဖာက္ျပီး ေနာက္ကြယ္ဆီက နက္႐ိႈင္းရာတစ္ခုဆီကိုသြားသလိုပဲ။ အားလံုး ဘာမွ မရွိေတာ့သလိုပဲ။ နက္႐ိႈင္းမႈရဲ႕ ၾကမ္းျပင္အထိ ေရာက္သြားသလိုပဲ။ အဲဒီေနာက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကုလားထုိင္ေပၚမွာဆိုတဲ့ အသိ ျပန္ရလာတယ္။ ျဖစ္-ရွိေနျခင္းကို ျပန္သိလာတယ္။ နံရံရဲ႕ရွိေနျခင္းကို ျပန္ေတြ႕လာတယ္။ ငါ့ရဲ႕ ျဖစ္-ရွိေနျခင္းအတြင္းမွာ လိုအပ္ေနတာေတြ ရလိုက္တယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္လာရင္ ငါကေတာ့ ဘဝသစ္တစ္ခုကို ရလိုက္သလိုပဲလို႔ သူက ေျပာျပဖူးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ခ်ထားတဲ့ ေခါင္းအံုးေပၚမွာ ေခါင္းခ်လုိက္ျပီး ပက္လက္လွန္ေနရင္း ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္က မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကိုပဲ မလႈပ္မရွား ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ျမင္ကြင္းဟာ ေအဒရီယံရဲ႕ နံရံလို ပိတ္မေနဘူး။ လံုးဝဖြင့္ထားတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့အျမင္ကေန ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ သြားခ်င္ရာသြား။ နားခ်င္ရာနားပဲ။ အတားအဆီးမရွိဘူး။ ပက္လက္လွန္အိပ္ရင္း မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္ေနေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတြဟာ အထက္ဆီးကေန သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္က ၾကည့္ေနသလုိလည္း ျမင္လာရတယ္။ ေပါတာလက လားမားၾကီးေတြ စိတ္ကို စြန္႔လႊတ္တာမ်ဳိးမ်ားလားေတာ့ မသိဘူး။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လုိ ညအေမွာင္ထဲမွာ ျမင္ရတာေတြလည္း ေတြ႕လာတယ္။ မႈန္ဝါးေနတာေတြ ၾကည္လင္လာတယ္။ ကာလနဲ႔ အာကာသဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ဟာ ျပင္ညီတစ္ခုတည္းမွာ။ ဘာသာစကားမွန္သမွ်ဟာ ေသဆံုးႏွင့္ခဲ့ၾကျပီ။ အဲဒီလုိအေနအထားမ်ဳိးမွာ အဲဒီလို အခါမ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာလစ္ဟာေနခဲ့တဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို ျပန္ျပီးျဖည့္ရသလုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုအခါမ်ဳိးမွာ ျဖစ္လာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ပက္လက္အိပ္ေနရင္းျမင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသစ္တဖန္ျဖစ္ေနရျခင္းတစ္ခုကို တည္ေဆာက္လိုက္ရသလိုပဲ။ ေအဒရီယံရဲ႕ နံရံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္ဟာ သာမန္အေနအထားမွာ တူပံုမရေပတဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ တူေကာင္းတူမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ထဲက တဆင့္လႊင့္ထုတ္လိုက္တဲ့ အေႏွာင္အတဲမဲ့ သိမွတ္ခံစားႏိုင္မႈေတြမွန္သမွ်ဟာ အတားအဆီးမရွိဘူး။ နာရီေပါင္း မ်ားစြာ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျဖစ္-ရွိေနျခင္း မွန္သမွ်ဟာ ျဖစ္-ရွိေနႏိုင္ျခင္းမရွိမႈ အတြင္းမွာ ႐ုပ္-ျဒပ္ ကင္းပမႈအတြင္းမွာ အားသစ္အင္သစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးအထဲမွာ လွည့္ပတ္ေပ်ာ္ျမဴးေနရာက ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေခါင္းအံုးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ လဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်နပ္မႈရလုိက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပဲ။ ေန႔အသစ္တစ္ခုထဲက လူသစ္တစ္ေယာက္ပဲ။

လွဲေနရာက ထလိုက္ေတာ့ ခရီးေဝးက ျပန္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုပဲ။ ေရဆာသလိုလိုပဲမို႔ ေရခဲစက္ထဲက ေရတစ္ပုလင္းယူေသာက္လိုက္မိတယ္။ ခုတင္ေဘးဆီက မိုဘိုလ္ဖုန္းတစ္လံုး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တုန္ေနတာသတိထားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဖုန္းေတြကို အသံတိတ္ထားေလ့ရွိတယ္။ တယ္လီဖုန္းထဲမွာ စာေရာက္ေနတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ခုက ေအဒရီယံဆီက ငါ အဆင္သင့္ပဲ။ မင္းအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ ဖုန္းဆက္လုိက္ပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက ရေဆာ့ရဲ႕ဧည့္ၾကိဳစားပဲြက။ ျမိဳ႕ကျပန္လာတဲ့ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေရးထားတာမို႔ ပရာမြတ္ေရာက္ေနျပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ပရာမြတ္က ဖိုးေအ လက္ထဲမွာၾကီးတာ။ သူ႕ကို ငယ္ငယ္က ျမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းထားေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အဖိုးဆီျပန္လာရင္ အဖိုးက သူ႕ကို သိပ္ၾကည့္လို႔မရဘူး။ သူ႕ အဖိုးက သူ႕ကို ျမိဳ႕က ျပန္လာတဲ့ေမ်ာက္လို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၾကားမွာ နာမည္ဝွက္အေနနဲ႔ တြင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဝတ္အစားလဲျပီး ေအဒရီယံဆီ ဖုန္းဆက္ လိုက္တယ္။ မင္း ဖုန္းဆက္တာကို ေစာင့္ေနတာ ဝီစကီေတာင္ ႏွစ္ခြက္ ေသာက္ျဖစ္သြားျပီလုိ႔ သူက ေျပာလို႔ နာရီကို ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ေျခာက္ နာရီသာသာေတာင္ ရွိသြားျပီ။ အျပင္မွာ ေနမဝင္ေသးဘူး။ သြားစုိ႔လို႔ ေအဒရီယံကို ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ရေဆာ့ရဲ႕ ေရွ႕ဖက္ကို ထြက္လာခ့ဲၾကတယ္။ ေစာင့္ေနတဲ့ ပရာမြတ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕ထံုးစံအတုိင္း သြားၾကားထိုးတံ တစ္ေခ်ာင္း ပါးစပ္မွာကိုက္လို႔ရယ္။ ငါ့ကို ဒီကေလးမေတြက ဂဏန္းေၾကာ္ေကၽြးလုိ႔ ျမည္းၾကည့္တာလို႔လည္း ေျပာတယ္။ အစား စားစား မစားစား ပါးစပ္ထဲမွာ သြားၾကားထိုးတံ ကိုက္ထားတာ သူ႕အက်င့္ပဲ။ ျပီးေတာ့မွ သူက သြားၾကစို႔ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႕ကားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။

ေနမဝင္ေသးဘူးဆုိေပတ့ဲ က်ေနမို႔ အေရာင္က ခပ္သြယ္သြယ္ျဖစ္ေနျပီ။ လွပျခင္းေတြအားလံုးရဲ႕ အရိုးသားဆံုးအလွဟာ ေနာက္ဆံုးကာလရဲ႕ အလွလို႔ေျပာၾကတာမ်ဳိးပဲ။ အေမအို အျပံဳးဆုိတာမ်ဳိးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အေတာ္ၾကာေအာင္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ အျပင္ဖက္ကို ၾကည့္ရင္း ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေနေနမိၾကတယ္။ လမ္းဆံတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့မွ ပရာမြတ္က သူ႕ကားေမာင္းတဲ့လူကို အာရႊန္းေျပာတဲ့ေနရာ သြားကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကားေနာက္ခန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွည့္ျပီး ဒီႏွစ္ ဖားေတြဆူတယ္။ ငါ ေအာ္ဒါလုပ္ထားတယ္။ ခု ငါတို႔ဆီက ထုတ္တဲ့ ဝုိင္ေတြလည္းေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ မေကာဝ္ေရာက္တုန္းက စားျပီးကတည္းက တုိ႔ ဖားေၾကာ္မစားရတာ ၾကာလွျပီလို႔ ေအဒရီယံက ျပန္ေျပာတယ္။ ပရာမြတ္က ပါးစပ္ထဲမွာ ကိုက္ထားတဲ့ သြားၾကားထိုးတံကို အျပင္ဖက္ဆီ ေထြးထုတ္လုိက္ရင္း သူ႕အိတ္ထဲက ျပဴတာဗူးကေလးထဲက သြားၾကားထုိးတံ အသစ္တစ္ေခ်ာင္းကိုထုတ္ယူျပီး ကိုက္လိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ မဆီမဆုိင္ ကၽြန္ေတာ္က ပရာမြတ္ကို မင္းကိုၾကည့္ရတာ အျမဲလို ေက်နပ္မႈ ရွိေနသလုိပဲ။ လူတစ္ေယာက္မွာ ဘာမ်ားလုိအပ္မႈရွိေနတယ္လို႔ မင္းထင္သလဲလို႔ ေမးမိတယ္။ သူက လွည့္ၾကည့္ျပီး ခ်က္ခ်င္းပဲေျဖတယ္။ လူဆုိတာ ဘယ္မွာ ျပည့္စံုေက်နပ္မႈရွိေနမွာလဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ လုိေနတာခ်ည္းပဲ။ လိုအပ္မႈေတြအမ်ားၾကီးအထဲမွာ အဓိကက်တဲ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုဟာ အျမဲရွိေနတယ္။ မင္းတို႔အတြက္ေတာ့ မသိဘူး။ ငါ့ အတြက္ေတာ့ သြားၾကားထိုးတံ တစ္ေခ်ာင္း လုိတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေအဒရီယံ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာမိဘူး။ မရယ္မိ၊ မျပံဳးမိၾကဘူး။ ပရင္စတန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တုန္းက ေရာက္စ ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွာ သြားၾကားထိုးတံရွာမရလုိ႔ ေနမရ၊ ထုိင္မရျဖစ္ျပီး အိပ္လို႔ မရတဲ့အေၾကာင္း သူက ဆက္ေျပာေနလိုက္တာမ်ား ေပ်ာ္ပြဲစား႐ံုကို ေရာက္တာေတာင္ မျပီးတတ္ခ်င္ေသးဘူး။

ျမင့္သန္း