ေပ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥ (ျမင့္သန္း)

ငယ္ငယ္က အေဖရယ္၊ ဘၾကီးသုခရယ္၊ ဦးေလးခန္႔ရယ္ ဘုန္းၾကီး ဦးအဂၢရဲ႕ ဖိုရံုကေလးမွာ ထုိင္စကားေျပာၾကရင္း ျငင္းၾကတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုရွိတယ္။ "ေပ်ာ္တယ္" ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပဲ။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾကရင္း စကားအူေပါက္ ေလွ်ာက္ေျပာၾကရာက အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေလ့ရွိၾကတာပဲ။ ဦးေလးခန္႔ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေပတဲ့ စကားနည္းတယ္။ (အေဖတို႔တစ္ေတြဟာ ေက်ာင္းဆရာဘဝက လာၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဦးေလးခန္႔ တစ္ေယာက္သာ ေသတ့ဲအထိ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္သြားတာ။) သူက နားေထာင္တာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဖနဲ႔ ဘၾကီးသုခတို႔ႏွစ္ေယာက္သား စကားအေခ်အတင္ေျပာရင္ သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တ့ဲ အဓိကအခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အေဖနဲ႔ ဘၾကီးသုခတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံအျမင္ဟာ လံုးလံုးကို မတူဘူး။ အေဖက ဘာသာေရးမွာ အေျခခံတယ္။ ဘၾကီးသုခက လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈမွာ အေျခခံတယ္။

အေဖန႔ဲ ဘၾကီးသုခတို႔ေျပာတဲ့ "ေပ်ာ္တယ္"၊ "မေပ်ာ္ဘူး"။ "လူဘယ္လိုေပ်ာ္သလဲ"၊ "လူေပ်ာ္ႏိုင္သလား" ဆိုတာေတြကို အရွည္အက်ယ္ စဥ္းစားမၾကည့္ခဲ့မိဖူးဘူး။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ တစ္ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့ပံုပဲ။ အထူးသျဖင့္ အသက္ၾကီးလာေတာ့ လူငယ္ေတြ ေပ်ာ္တာေတြ႕ရင္ ငါေကာ ဒီလိုေပ်ာ္ဖူးသလားဆိုတ့ဲ ေမးခြန္းက ေပၚလာတတ္တယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ခရီးသြားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ထုိင္ျပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာ မိတ္ေဆြက တို႔ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ဟိမဝႏာၱေတာင္ေျခ သြားၾကမလဲလို႔ ေမးတယ္။ သူက အတည္ေျပာတာ။ ဇနီးသည္က ရွင္လည္း အဲဒီစာရင္းထဲ ပါသြားျပီလားလို႔ မိတ္ေဆြကို ၾကားျဖတ္ေမးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကုိ သြားေစခ်င္ပါတယ္လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ မိတ္ေဆြကေတာ့ ျပန္မေျဖဘဲေနျပီး ေခါင္းခါတယ္။ ေခါင္းခါတယ္ဆိုတာကလည္း ခက္ေတာ့ အခက္သား။ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေခါင္းခါတာကေတာ့ မေကာင္းစိတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စိတ္နဲ႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ယံုတယ္။

ဒႆနိကအရႈပ္အေထြး

ဒႆနိကေဗဒကို ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တ့ဲ ဘာသာရပ္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္ နားမလည္ဘူးဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ဝန္ခံၾကေသးသည္။ မွန္ပါသည္။ ဒႆနိကေဗဒသည္ အင္မတန္ရႈပ္ပါသည္။ ေဝါဟာရေတြကို စနစ္တက်ေလ့လာေသာ ဘာသာရပ္လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဝါဟာရမ်ားမွာ အင္မတန္နက္နဲပါသည္။ ထိုသုိ႔ နက္နဲေသာ ေဝါဟာရမ်ားကို ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆိုရာတြင္ ျမန္မာဘာသာစကား၏ နက္နဲမႈေၾကာင့္ ပို၍ပင္ ရႈပ္ကုန္ပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒႆနိကေဗဒကို နားမလည္ရေသာ အေၾကာင္းရင္း၏ လက္သည္မွာ စကားလံုးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိပါရေတာ့မည္။

ဒႆနိကေဗဒအေၾကာင္းကို ေရးသားရာတြင္ အခ်ဳိ႕ေဝါဟာရမ်ားကို ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ဖလွယ္ျခင္း မျပဳဘဲ မူရင္း အဂၤလိပ္ဘာသာအတုိင္း ေရးသားလွ်င္ ပို၍သင့္ေတာ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဘာသာစကားတစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ဖလွယ္ရာတြင္ မူရင္းအဓိပၸါယ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈ အနည္းငယ္ရွိပါသည္။ ဒႆနိကေဗဒ ေဝါဟာရတခ်ဳိ႕ကို ျမန္မာသာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိလိုက္ေသာအခါတြင္ အဓိပၸါယ္ေသြဖီသည္သာမက လံုးဝမတူေတာ့သည္မ်ားပင္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

ေဒးကား၊ Matrix ႏွင့္ အစစ္ေယာင္ကမာၻ

Matrix ရုပ္ရွင္ကားကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ဖူးၾကလိမ့္မည္။ ထိုရုပ္ရွင္ထဲတြင္ ကမာၻေပၚရွိ လူသားမ်ားကို စက္ရုပ္မ်ားက ဖမ္းဆီး၍ စြမ္းအင္ထုတ္သည့္အခါတြင္ လူသား၏ အသိအာရံု (conscious) သည္ matrix ဟူေသာ ကမာၻ သို႔မဟုတ္ နယ္ပယ္အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ ထိုနယ္ပယ္၏ ျပင္ပတြင္ သူ၏ အစစ္အမွန္ေလာကတြင္ တည္ရွိေနျခင္းကို ကာယကံရွင္ လူသားကိုယ္တုိင္ေသာ္မွ သတိမျပဳမိေခ်။ သူ၏ စိတ္အာရံုသည္ အမွန္တကယ္မရွိေသာ matrix ႏွင့္သာ အျမဲတေစ ထိေတြေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ထုိ matrix ကိုသာ အစစ္အမွန္ကမာၻဟု ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အစစ္အမွန္ေလာက ဟု အထင္ခံရေသာ အတုအေယာင္ ေလာကကို အစစ္ေယာင္ကမာၻ (virtual reality) ဟု ေခၚဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အစစ္ေယာင္ကမာၻ အိုင္ဒီယာကို ဦးစြာပထမ အစေဖာ္ေပးခဲ့သူမွာ ေခတ္သစ္ေတြးေခၚပညာရွင္ [1] ေဒးကား ပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ အေတြးအေခၚစနစ္သည္ သံသယကို အေျခခံသည္။ ေလာကတြင္ သံသယ ျဖစ္ႏုိင္သမွ် အရာအားလံုးကို သံသယထားရမည္ဟု ေဒးကားက သူ၏ အေတြးအေခၚကို စတင္ခ့ဲသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မည္သည့္အရာကိုမွ် လံုးဝဥသံု ယံုၾကည္ျခင္း မရွိေစျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ သံသယျဖင့္ စတင္ပါမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ လံုးဝ သံသယမရွိႏုိင္ေသာ မျငင္းပယ္ႏိုင္ေသာ အမွန္တရားကို ေရာက္ႏုိင္မည္ဟု ေဒးကားက ဆိုသည္။ [2]

Diary Entry, 22th Feb

ဒီေန႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔က်မွ ေထြေထြထူးထူး အိပ္မေပ်ာ္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ insomnia ျဖစ္ေနတာၾကာျပီ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုေတာ့ genius ေတြမွ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေရာဂါလို႔ လိမ္ထားတာပဲ။ အိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႔ပဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း လေရာင္နဲ႔ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က ျခံဝန္းၾကီးထဲမွာ တိုက္ေနကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အတုိင္း ေဆာက္ထားတယ္။ ဝန္းရဲ႕ အလည္ေခါင္မွာ သစ္ပင္ပန္းျခံလို္လို၊ ခ်ဳံလုိလိုရွိတယ္။ ညသန္းေခါင္းအခ်ိန္ လေရာင္တစ္ဝက္ သစ္ပင္ေတြကို ထိုးေနတာ ၾကည့္ရတာ လွတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ လေရာင္တစ္ဝက္လို႔ ေရးတာက ဒီေန႔လတစ္ဝက္ပဲ ရွိတဲ့ေန႔မို႔လို႔ရယ္။ ေဆးလိပ္ကုန္သြားေတာ့ အိမ္ထဲကို ျပန္ဝင္ျပီး စာထိုင္ေရးလိုက္တယ္။

စာမေရးတာၾကာေနျပီ။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပို႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ ႏွစ္လစြန္းစြန္း ရွိေရာ့မယ္။ ဒီႏွစ္လအတြင္း ေရးျဖစ္တာနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရွိတယ္။ သိမ္းထားတာေတြလဲ ပါတယ္။ အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္သြားတာေတြလဲ ပါတယ္။ မတင္ျဖစ္တာကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ လမ္းမၾကံဳေသးလို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ ပို႔စ္တစ္ခါတင္ရတာလဲ လြယ္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ ေက်ာ္ရခြရနဲ႔။ ျပီးေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း ေကာ္နက္ရွင္အေျခအေနဆိုးတယ္။ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာေလးေတြ လုပ္တာေတာင္မွ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနျပီ။ ဘေလာ့စေပါ့ကို အခ်ိန္မေပးႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။