ဟိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာသီခ်င္းပါ။ အဂၤလိပ္သီခ်င္း သံစဥ္ကို ျမန္မာစာသားထည့္ျပီး ဆိုထားတာ။ သူငယ္ခ်င္းက နားေထာင္ရင္းေျပာတယ္။
“ေကာ္ပီၾကီး...” တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးေတြဝင္လာတယ္။ အႏုပညာမွာ ေကာ္ပီရွိသလား။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က အႏုပညာပစၥည္းမွန္ေပမယ့္ ေကာ္ပီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကေရာ။ အႏုပညာေျမာက္ရဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္းကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ျငင္းေနၾကတယ္။ သူက အႏုပညာမွာ ေကာ္ပီမရွိဘူး။ ေကာ္ပီပစၥည္းေတြဟာ အႏုပညာမေျမာက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ပီလည္း အႏုပညာပဲ။ စသည္ျဖင့္ေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အႏုပညာနဲ႔ အလွမ္းေဝးတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဒီလိုကိစၥကို ျငင္းခံုေနတယ္ဆိုတာက လူဟားခ်င္စရာၾကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ဘယ္သူမွမဟားခင္ သေရပြဲနဲ႔ ေက်နပ္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ “ေကာ္ပီ” ဆိုတာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္အထိပါလာျပီး ညအိပ္လို႔မရေအာင္ လာလုပ္ေနတယ္။
“အႏုပညာမွာ ေကာ္ပီရွိသလား...”
ရွိတယ္ဆိုတ့ဲဘက္က ၾကည့္ရေအာင္။ ရွိတယ္။ ဓာတ္ပံုပညာကိုပဲ ၾကည့္ေလ။ တကယ္ရွိျပီးသား ျမင္ကြင္းကိုပဲ ဖလင္ေပၚမွာ ေကာ္ပီကူးတာပဲ။ ဒါဟာ ေကာ္ပီပဲ။ ပန္းခ်ီလဲ အဲဒီအတုိင္းပဲ။ ရွိျပီးသားကို ဖန္တီးတာ။ စာေပလည္း ေကာ္ပီလို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ ေရႊဥေဒါင္းတို႔ မွီးေရးတယ္ဆိုတာ ေကာ္ပီေတြပဲေပါ့။ ဒီ post ကလည္း ဘယ္ကမွ ေကာ္ပီကူးထားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးရဲ့ ေကာ္ပီတစ္ခုပဲ။ သီခ်င္းမွာေကာ... ေကာ္ပီေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
ေကာ္ပီမရွိဘူးဆိုတဲ့ဘက္က ရွင္းတယ္။ အႏုပညာပစၥည္းဆိုတာ အႏုပညာရွင္ရဲ့ စိတ္ကူးဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးမႈကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ အသစ္ေသာ ဖန္တီးမႈတစ္ခုပဲျဖစ္တယ္။ ေကာ္ပီလံုးဝမဟုတ္ဘူး။ ေကာ္ပီလုပ္ထားတဲ့ အႏုပညာပစၥည္းေတြဟာလည္း အတုအေယာင္ေတြပဲ။ အႏုပညာပစၥည္းအစစ္မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ဥာဏ္မွီသေလာက္ ေတြးမိတာပါ။ တကယ္တမ္းဆို ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္ တစ္ေယာက္က ညအိပ္ပ်က္ခံျပီး ဒီကိစၥကို ထိုင္ေတြးေနတာဟာ အင္မတန္ရွက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားရင္း သတိထားမိလာတာ တစ္ခုရွိတယ္။ အႏုပညာရဲ့ အေျခခံျဖစ္တဲ့ လက္ေတြ႕ဘဝဟာလည္း အစစ္အမွန္ဟုတ္ရဲ့လား။
ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့ လက္ေတြ႕ေလာကမွာလည္း အစစ္အမွန္ေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးကတည္းက ေသဆံုးခ်ိန္အထိ သင္ယူေနရတယ္။ သင္ယူတယ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္အသိဥာဏ္ထဲကို ေကာ္ပီပြားယူတာပဲမွတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွား သြားလာေနသမွ်ဟာ သူတစ္ပါးရဲ့ ေကာ္ပီေတြပဲ မဟုတ္ပါလား...။ အတုအေယာင္ ေတြပဲ မဟုတ္ပါလား..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးဖြားလာတယ္။ ေသဆံုးသြားၾကတယ္။ ဘာမွမက်န္ခဲ့ပါဘူး...။ အကုန္အတုအေယာင္ေတြပါပဲ..။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ အတုၾကီးလို႔ ခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက သူမ်ားေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ အမူအက်င့္ေတြ နည္းနည္းကူးစက္တတ္တယ္။ ကိုယ္အထင္ၾကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ အေတြးအေခၚေတြ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ကူးစက္တတ္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ လူအစစ္မဟုတ္ပဲ လူအတုျဖစ္ေနတယ္။
ေတြးရင္းနဲ႔ စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူအတုမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူအစစ္ျဖစ္ခ်င္ေနျပီ။ ဘယ္သူ႔လမ္းမွ မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ခ်င္တယ္။ သူမ်ားေနာက္ကို မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ထဲ သီးသန္႔လြတ္လပ္ခ်င္ျပီ။ ဆရာ တာရာမင္းေဝ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ လူ႕တစ္ပတ္ႏြမ္းမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူအသစ္ျဖစ္ခ်င္တယ္။
“ေလာကမွာ စစ္မွန္တယ္ဆိုတာ အတုအေယာင္ေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္...”
စာၾကြင္း။ ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ေကာ္ပီေရးေနတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြ တင္ေပးမယ္။
1 comment:
I think, that you are not right. Write to me in PM, we will talk.
Post a Comment