ကၽြန္ေတာ္ ဤစာေၾကာင္းကို စတင္ေရးလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွ စတင္၍ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မသိစိတ္မ်ားကသာ လႊမ္းမိုးသြားပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဤစာသားမ်ားကို ေရးေနျခင္းမွာ မသိစိတ္ျဖင့္ ေရးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သိစိတ္ျဖင့္ ေရးသားေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုသုိ႔ ေျပာလိုက္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ လိမ္လည္မႈတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သင္သိသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါသည္။ စင္စစ္ “မသိစိတ္ကို သိေနသည္” ဟူေသာ ဝါက်မွာ ဝိေရာဓိအဆုိတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္သာ မသိစိတ္ျဖင့္ ဤစာေၾကာင္းမ်ားကို ေရးေနသည္ ဆိုပါလွ်င္ ထုိအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သုိ႔မွ် မသိႏုိင္ပါ။ ဤစာသားမ်ားကိုလည္း မည္သုိ႔မွ် ေရးသားႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ မသိေသာအရာကုိ ကၽြႏု္ပ္က မည္ကဲ့သို႔ ေဖာ္ျပႏုိင္မည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤ အေရးအသား တစ္ခုလံုးမွာ ဝိေရာဓိအဆိုသင့္ေနေသာ အေရးအသားမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
မနက္ျဖန္ သတင္းစာကို ယေန႔ဖတ္ျခင္း မွစ၍ ဝိေရာဓိအဆုိသင့္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ဥပမာ ဆိုရလွ်င္ သင္မေရးတတ္ေသာ စာလံုးကို ေရးၾကည့္ပါ။ သင္ မသိေသာအရာ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါ။ ထုိသို႔ေသာ ကိစၥမ်ားသည္ ကိုယ့္တံေတာင္ဆစ္ကိုယ္ လွ်ာျဖင့္လွ်က္ၾကည့္သလို အေျပာလြယ္၍ လက္ေတြ႕မက်ေသာ ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ဝိေရာဓိမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ဝိေရာဓိမ်ားတြင္ တစ္နည္းတစ္ဖံုျဖင့္ သူတို႔၏ အလွအပမ်ား တည္ရွိေနသည္။ အနည္းဆံုး ၎တို႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရျခင္းသည္ စိတ္ေက်နပ္မႈ တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။
