ပုဂံေခတ္ႏိုင္ငံေရးသမိုင္း၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္းနဲ႔ သုေတသနလုပ္ငန္း

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲပထမဆံုးကုိင္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ကေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ ပုဂံေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္း ပဲ။ သံုးခဲ့ဖူးသမွ် ၁၅၀၀ က်ပ္ထဲမွာအတန္ဆံုးပဲလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ၂၀၁၂ ေလာက္တုန္းကပုဂံကိုေလ့လာေရးခရီးမသြားခင္ တစ္ေခါက္ဖတ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကိုအေသအခ်ာနားမလည္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆုိႏုိင္တယ္။

အမွာစာက ဒီစာအုပ္ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားဖို႔ အေကာင္းဆံုးအပိုင္းျဖစ္မယ္။ အမွာစာထဲမွာေဒါက္တာသန္းထြန္းဒီစာအုပ္ကိုဘာေၾကာင့္ ေရးသလဲ၊ သူ႕ရဲ႕ သုေတသနခံယူခ်က္ကဘာလဲ၊ သုေတသနဘယ္လိုလုပ္သလဲဆိုတာေတြကိုေတြ႕ရတယ္။ အမွာစာအဖြင့္မွာကတည္းကဦးကိုကိုၾကီးကေဒါက္တာသန္းထြန္းကိုေျပာတဲ့ မွတ္ခ်က္ “ေဟ့ ကိုသန္းထြန္းခင္ဗ်ားကံေကာင္းတယ္။ ပုဂံကိုေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို႔ မလုိေတာ့ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ စထားတယ္။ ဦးကိုကိုၾကီးသူ႕ကိုဒီစကားဘာေၾကာင့္ ေျပာသလဲ။ ဒီအပိုင္းဟာသုေတသနလုပ္ငန္းကိုစိတ္ဝင္စားတဲ့ သူတိုင္းစဥ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဦးကိုကိုၾကီးရဲ႕ မွတ္ခ်က္ဟာေဒါက္တာသန္းထြန္းတစ္ေယာက္ထဲကိုဦးတည္တာမဟုတ္၊ သမိုင္းန႔ဲလူမႈေဗဒဆိုင္ရာသုေတသနလုပ္ငန္းတစ္ခုလံုးကိုပါ ဦးတည္တာျဖစ္တယ္။ ေျပာခ်င္တာကပုဂံငလွ်င္ၾကီးလႈပ္တာသုေတသီေတြအတြက္ ကံေကာင္းတယ္၊ ပုဂံကိုေနာက္တစ္ေခါက္သြားမလိုေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာ။ ဒီစကားထြက္လာတဲ့ မူလအေၾကာင္းအရင္းကိုေဒါက္တာသန္းထြန္းစဥ္းစားၾကည့္ထားတဲ့ အေၾကာင္းငါးခ်က္ကိုေအာက္မွာ ၾကည့္ပါ။

“(၁) တစ္ခါတစ္ေခါက္နဲ႔ ကိစၥျပီးရမွာ၊ သြားမဆံုးေျပာမဆံုး ၾကည့္မဆံုးလုပ္ေနတာ၊ အျမင္ကပ္လို႔လည္း ျဖစ္မယ္။(၂) ေခြးၾကည့္လႊတ္သလိုဖ်င္းလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေခါက္နဲ႔ မျပီး၊ အခါခါ အေခါက္ေခါက္ သြားၾကည့္ေနရတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္။(၃) ဒါကလြဲလို႔၊ တျခားအဖိုးတန္တဲ့အလုပ္ လုပ္စရာမရွိတာနဲ႔ တူတယ္။(၄) တလည္လည္တပတ္ပတ္ ေရးလိုက္ေျပာလုိက္ လုပ္ေနတာကိုဖတ္တဲ့သူနားေထာင္တဲ့သူရွိရဲ႕လား။(၅) ကီဝီဖိနပ္ ေဆးနက္ (Kiwi Boot Black) တစ္ဘူး၊ သြားၾကားထိုးတံဒုတ္ကေလးတစ္တံေလာက္မွ လူမႈကိစၥမွာအသံုးဝင္ရဲ႕လား။”

ဒီငါးခ်က္ဟာသုေတသနလုပ္ငန္းအတြက္ အတားအဆီးငါးခုျဖစ္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ သာမန္လူေတြကသုေတသီေတြအေပၚထားေလ့ရွိတဲ့ အျမင္ေတြ၊ အျမင္ကပ္စရာအေၾကာင္းရင္းေတြပဲ။ သမိုင္းမွာတင္မကအျခားလူမႈေဗဒဆုိင္ရာပညာရပ္ေတြမွာဒီကိစၥေတြကိုပဲထပ္ခါတလဲလဲေျပာေနၾကတာအျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့အျပင္ သုေတသီေတြ အသံုးမက်ရာေရာက္တယ္။ ဒႆနပညာရွင္ေတြ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျငင္းေနၾကတာအခုထိအေျဖမရေသးဘူး၊ ဒႆနိကေဗဒဆိုတာအလကားပါကြာလို႔ ေျပာတာေတြ ခဏခဏ ၾကားဖူးတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကအမွာစာထဲမွာ

“သုေတသနနယ္ပယ္မွာေျပာစရာအျမဲရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ အသိသစ္ကိုအျမဲရွာေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာေတာ့ သူမ်ားမွားေနတာကို ျပင္မယ္၊ သူမ်ားမသိလို႔ခ်န္ခဲ့တာကို ျဖည့္မယ္။ ‘မင္းအထက္ကလူေတြကိုဒီလိုပဲေစာ္ကားေနတာလား’ ေမးရင္၊ ဟုတ္တယ္ ‘အဲဒါနဲ႔ပဲအသက္ေမြးပါတယ္’လို႔ ေျဖပါရေစ။”

လို႔ေရးတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးသုေတသနခံယူခ်က္ဟာေဒါက္တာသန္းထြန္းသာမကပညာရပ္ဆိုင္ရာနယ္ပယ္မွာရွိတဲ့ သုေတသီအားလံုးမွာရွိတဲ့၊ ရွိသင့္တဲ့ ခံယူခ်က္မ်ဳိးပဲ။ ေခြးၾကည့္လႊတ္သလိုခဏခဏသြားၾကည့္ေနရတာ၊ ထပ္ခါတလဲလဲေျပာေနရတာအသံုးမက်လို႔ မဟုတ္၊ အသိသစ္ကိုအျမဲတမ္းရွာေန၊ အရင္လူေတြရဲ႕ အမွားကို ျပင္ေနရလို႔ပဲ။ ဒါကိုတစ္ခ်ဳိ႕ကေရွးလူေတြကိုေစာ္ကားတယ္၊ မင္းကေရွ႕လူေတြထက္ ပိုသိ၊ ပိုတတ္ေနလို႔လားလို႔ ျမင္တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာေစာ္ကားတာမဟုတ္၊ ေရွ႕လူေတြရဲ႕ ပုခံုးေပၚတက္ျပီးမွသာပိုျပီးေဝးေဝးျမင္ႏိုင္မွာပဲ။ 

နံပါတ္ (၃)၊ (၄)၊ နဲ႔ (၅) ကိုေဒါက္တာသန္းထြန္းကဒီစာအုပ္ထဲမွာမရွင္းထားပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးရရင္ စာအုပ္တစ္အုပ္စာေလာက္ ေရးရမွာမို႔ ခ်န္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အဓိက ျပႆနာကေတာ့ သုေတသနလုပ္ငန္းရဲ႕ “တန္ဖိုး” နဲ႔ “အသံုးဝင္မႈ” ျဖစ္ပါတယ္။ သုေတသနကိစၥေတြ နားေထာင္မယ့္သူမရွိတာသုေတသနရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔ အသံုးဝင္ပံုကိုလူေတြနားမလည္ၾကလို႔ဘဲ။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကေတာ့ “သမိုင္းသင္တာမအေအာင္လို႔” ဆိုျပီးတုိတုိတုတ္တုတ္ ရွင္းျပခဲ့ဖူးတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ လူေတြ ဘာေၾကာင့္ ပုဂံအေၾကာင္းသိသင့္သလဲဆိုတာပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေရးထားတာမေတြ႕ရပါ။ စိတ္ဝင္စားတဲ့သူ၊ တန္ဖိုးနားလည္တဲ့သူေတြ ဝယ္ဖတ္ၾကမွာပဲလို႔ ၾကိဳတင္ဆံုးျဖတ္ထားဟန္ရွိတယ္။ 

ဒီစာအုပ္ကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာထုတ္တယ္ဆိုေတာ့ အမွာစာကိုလည္းအဲဒီဝန္းက်င္မွာေရးတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ ဒီအမွာစာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဗမာျပည္ သုေတသနနယ္ပယ္ကိုစိတ္ပ်က္ေနတဲ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကို ျမင္ရတယ္။ သုေတသနလုပ္ငန္းကုိဗမာျပည္မွာတကၠသိုလ္ေတြကအစဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့တာအခုထိပဲ။ အမွာစာထဲကအခ်က္ငါးခ်က္ကသုေတသနလုပ္ငန္းေမွးမိွန္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကိုထင္ဟပ္ေနတယ္။ အခ်က္ငါးခ်က္ကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲၾကည့္လို႔ရမယ္။ နံပါတ္ (၁) နဲ႔ (၂) က သုေတသီေတြရဲ႕အပုိင္း။ နံပါတ္ (၃)၊ (၄)၊ နဲ႔ (၅) က နားေထာင္မယ့္သူ၊ လူထုရဲ႕ အပိုင္းျဖစ္တယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ သုေတသီေတြကအထက္လူေတြရဲ႕ အမွားကိုလုိက္ရွာဖို႔၊ အမွားေတြကိုျပင္ဆင္ဖို႔ သတၱိမရွိၾကတာနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာေတြ နားေထာင္မယ့္သူေတြကသုေတသနလုပ္ငန္းရဲ႕ တန္ဖိုးကိုမသိၾကတာပဲ။ 

ဒီစာအုပ္အေၾကာင္းေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္။ အစီအစဥ္မက် ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနရင္ အလကားပဲမို႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခ်င္းစီခြဲျပီးေရးမယ္ စဥ္းစားထားပါတယ္။