ကၽြန္ေတာ္ အနားယူေတာ့မယ္လုိ႔ စဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာကို ဆက္ခံမယ့္လူကို ရွာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေရြးရမွာပဲ။ ေရြးတယ္ဆိုတာကလည္း တကၠသိုလ္ရဲ႕ မူအရ။ အနားယူမယ့္ ပါေမာကၡက သူ႕ေနရာအတြက္ သင့္တင့္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ရွာျပီး တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေကာင္စီကို အဆိုျပဳ႐ံုပဲ။ အဆိုျပဳစရာ လူမရွိကာမွ တျခားမွာ လုိက္ရွာရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက ဘြဲ႕ၾကိဳသင္တန္းေတြကို သင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ဘြဲ႕လြန္နဲ႔ သုေတသနလုပ္ေနတဲ့ လူေတြေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသိပညာခ်င္း ဖလွယ္ၾကတဲ့လူေတြရဲ႕ ရပ္ဝန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက ေရြးတာပဲ။ သူ အနားမယူခင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရာထားတာ။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆရာအလုပ္ေတြကို တြဲလုပ္ရတယ္။ တြဲလုပ္ရ႐ံုမကဘူး သြားအတူ လာအတူ သေဘာမ်ဳိးေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အခါပဲ။ ပါေမာကၡေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့ အိမ္ကေလးဆီကေန ဆရာၾကီးက ထြက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္က သစ္ပင္အုပ္ကေလးေတြေအာက္ဆီက ခံုတန္းကေလး တစ္ခုကေန ထုိင္ရင္း ေစာင့္ေလ့ရွိတယ္။ ေလးနာရီ ေလးနာရီခြဲေလာက္ ရွိမယ္။ ေနာက္ေတာ့ သစ္ပင္အုပ္ကေလးေအာက္က ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပီး တကၠသိုလ္ဝင္းရဲ႕ အျပင္ဘက္ဆီ ထြက္ျပီး ေရကာတာ လုပ္ထားတဲ့ တာ႐ိုးေဘာင္ေပၚ တက္တယ္။ အဲဒီကေန တာ႐ိုးအတုိင္း အေနာက္ဘက္တည့္တည့္ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမွာ ေႏြေႏြ၊ မိုးမုိး၊ ေဆာင္းေဆာင္း ထီးတစ္လက္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖြင့္ေဆာင္းရတယ္လို႔ေတာ့ မရွိခ့ဲဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာလို႔ ဆရာၾကီးလက္ထဲမွာ ထီးကုိင္လာတယ္ဆိုတာကို တစ္ခါမွ ေမးမၾကည့္မိခဲ့ဖူးဘူး။ တာ႐ိုးဆံုးေတာ့ ခံုတန္းကေလးေတြ ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေရကာတာဘက္ကို လွည့္ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေရကာတာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္က ကားလမ္းဘက္ဆီ လွည့္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာၾကီးကေတာ့ ကားလမ္းဘက္ဆီ လွည့္ထားတဲ့ ထုိင္ခံုကေလးေတြမွာ ထုိင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ထုိင္ရင္း ေအာက္ဘက္မွာ သြားလာေနၾကတဲ့ ကားေတြ လူေတြကို ေငးရင္း ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေခြးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့ မိန္းမ လွလွကေလးေတြကို ေငးၾကည့္မိတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ ဆရာၾကီးပါးစပ္ထဲက ခ်စ္စရာအေကာင္းသားလို႔ ထြက္လာတယ္။ ေခြးကေလးကို ရည္ရြယ္ျပီး ေျပာတာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးေနလုိက္မိတယ္။ ေခြးပဲ ဘာခ်စ္စရာရွိတာမွတ္လို႔လို႔ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေအာ္ . . ငါ့ဆရာၾကီးခမ်ာ ေခြးကေလး ေၾကာင္ကေလးကို ခ်စ္တတ္တဲ့အရြယ္ ေရာက္သြားပါပေကာလို႔ပဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သန္တုန္းျမန္တုန္း ငါးဆယ့္သံုးဆိုတာေလာက္ပဲ ရွိေသးတာကိုး။ ခ်စ္ရင္းခ်စ္ေတာ့ လူပဲ ခ်စ္ေတာ့မွာေပါ့။ လူေတြကို မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့မွပဲ တိရစာၦန္ကို ခ်စ္ၾကည့္ရမွာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဟိတ္တိရစာၦန္ဆိုတာကို လူကခ်စ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ အဓိပၸာယ္မရွိလွဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာၾကီးတို႔ အဲဒီမွာထုိင္ရင္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ေအာက္ဘက္မလွမ္းမကမ္းနားဆီက ကားဂိတ္ဆီကို လွမ္းျပီးၾကည့္ေနမိတတ္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းကလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ခုလည္း မသိေသးဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့ ဆရာၾကီးက သက္ျပင္းခ်ရင္း ကားဂိတ္အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ပိုျပီး ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရရင္ေတာ့ အတိတ္တုန္းက ခုျမင္ေနရတဲ့ ကားဂိတ္အေၾကာင္းပဲ။ ဆရာ ပါေမာကၡ မျဖစ္ခင္က ကားဂိတ္ဟာ ခုလုိ မဟုတ္ဘူး။ သစ္ပင္အုပ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ခုေတာ့ ကားေစာင့္တဲ့လူေတြအတြက္ အမိုးအကာနဲ႔ အခုိင္အခန္႔ပဲ။ ဒါတင္ ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ ေရကာတာၾကီးရဲ႕ ေဘာင္က ခုလို လမ္းေလွ်ာက္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေက်ာက္ျပားေတြ ဘာေတြ ခင္းမထားေသးဘူး။ ခု ဆရာတို႔ ထုိင္ေနတဲ့ ခံုတန္းကေလးေတြလည္း မရွိေသးဘူး။ ခုလို မင္းနဲ႔ဆရာ လမ္းေလွ်ာက္သလုိပဲ ဆရာလည္း ဆရာ့ဆရာၾကီးနဲ႔ ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ ရွိတယ္။ ဒီနားေရာက္တဲ့အခါ ေရကာတာတည္စဥ္က လွဲထားခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ငုတ္တိုေတြပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ ဆရာတို႔ ထုိင္ၾကတယ္။ ဘာမွလည္း သိပ္ၾကည့္စရာမွ မရွိဘဲကိုး။ ဒီေတာ့ လမ္းမဘက္ကိုလွည့္ျပီး အဲဒီကားဂိတ္ကေလးကိုပဲ ၾကည့္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကဆို ကားလမ္းက ခုေလာက္ မက်ယ္ေသးဘူး။ ဒါေပတဲ့ ကားေစာင့္တဲ့ လူေတြကေတာ့ အျမဲလိုပဲ ရွိေနၾကတယ္။ စေန တနဂၤေႏြလို ေန႔မ်ဳိးမွာေတာင္ ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္တဲ့လူေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ ဘတ္(စ)ကားမ်ဳိးစံုေတာ့ ရပ္တာပဲ။ ဒါေပတဲ့ ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြက သူတို႔ သြားခ်င္တဲ့ခရီးကိုသြားတဲ့ ဘတ္(စ)ကားကိုမွ စီးၾကတာဆိုေတာ့ ကားလာတိုင္း ကားေပၚကို ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြ အကုန္လံုး မတက္ၾကဘူး။ လာတဲ့ကားတုိင္းကလည္း ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြအားလံုး သြားခ်င္တဲ့ခရီးအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြဟာ အျမဲရွိေနတတ္တယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ ကားေစာင့္တဲ့လူေတြအတြက္ ခုလုိ ထုိင္စရာေတြဘာေတြ မရွိေသးဘူး။ သစ္တံုး၊ သစ္ငုတ္တို၊ အုတ္ခဲ အက်ဳိးအပဲ့ေတြေပၚမွာ ထုိင္ေစာင့္ရတာ။ မုိးရြာရင္ ထီးေဆာင္းေပါ့ကြာ။ ညေနတုိင္း ဆရာနဲ႔ ဆရာ့ဆရာၾကီးတို႔ ဒီနားဆီက ထုိင္ျပီးၾကည့္ရင္း ၾကာလာေတာ့ သတိထားမိလာၾကတယ္။ ဒီေကာင္ကေလးတစ္သိုက္ကျဖင့္ တံဆိပ္အျပာနဲ႔ကားေပၚ တက္မွာ။ ဒီလူကေတာ့ျဖင့္ တံဆိပ္အစိမ္းနဲ႔ကားေပၚ တက္မွာ။ ဒီသူငယ္မကေလးကေတာ့ျဖင့္ တံဆိပ္အနီနဲ႔ကားေပၚ တက္မွာ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း တံဆိပ္အနီနဲ႔ကားေပၚ တက္ေနက် ေကာင္ကေလးနဲ႔ တံဆိပ္အစီမ္းေပၚ တက္ေနက် ေကာင္ကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တံဆိပ္အစီမ္းကားေပၚ အတူတူ တက္သြားၾကေရာ။ ဒီေတာ့ ဆရာတုိ႔လည္း ဒီနားကထုိင္ေနရင္း ေတြးၾကည့္ၾကရတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္ကိုသြားၾကမွာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ . . စသျဖင့္ အမ်ဳိးစံု ေတြးၾကည့္ၾကတာပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ အတူတူကားစီးၾကေသးလား မစီးၾကေတာ့ဘူးလား။ အျပာေရာင္တံဆိပ္နဲ႔ကားကိုစီးတဲ့ ေကာင္ကေလးထဲက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ဒီေန႔ ကားမေစာင့္တာရွိသလဲဆိုျပီး ၾကိဳေတြးၾကည့္မိၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာ့ဆရာၾကီးက ေမးတယ္။ လူေတြဟာ ေန႔တုိင္းလို ကားဂိတ္မွာ ကားလာေစာင့္တာ ဘယ္သြားတယ္လို႔ မင္းထင္သလဲတဲ့။ ဆရာကေတာ့ ဘယ္ေျဖတတ္မွာတုန္း။ ျပံဳးပဲေနလုိက္ရသတဲ့။
